Maid Of Dangerous รักสุดใจยัยแม่บ้านมาเฟีย

อ๊ายยยยย วันนี้มันช่างน่าเบื่อกว่าเมื่อวานซะอีกT^T ทั้งยัยแฝดสองและเจ้านายๆของพวกหล่อนก็ไปตรวจแกงค์ที่ต่างถิ่น ไหนจะเฮียเบกับเฮียเคนที่ไปต่างจังหวัดพ่วงแฟนสาวอีก ห้องมันช่างเงียบเหงาU_U
~เผื่อ...~
ฉันกดรับโทรศัพท์ทั้งที่ริงโทนเพิ่งดังแค่คำเดียว
"จ๋า~"
(นี่มิล่าน้า~)
"อ้อ ว่าไง"
(เป็นไงบ้างสบายดีมั้ยอยู่นู่น)
"อืม แล้วทั้งสามคนล่ะ"
(ยิ่งกว่าสบายอีกรู้มั้ยนายใหญ่สีขาวน่ารักมากเลย)
"มิล่าไม่กลัวหรอ สีขาวน่ะชื่อเสียงทางลบทั้งนั้น" ฉันออกปากเตือน
(แล้วแก้วจะทำไมล่ะ ไอ้สีดำน่ะต่ำกว่าสีขาวอีก คนที่อยู่น่ะเลวที่สุด)
"ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะเหมือนมิล่าว่าเราเลยนะ" ฉันเริ่มโมโหแต่พยายามทำเสียงปกติ
(ก็อย่าร้อนตัวสิ)
"มิล่า!"
(อย่ามาขึ้นเสียงนะ ติดเชื้อเลวไปเลวจริงๆสินะ หึ)
"เธอนั่นแหละติดเชื้อชั่วช้ามาหรือไง"
(ยัยแก้ว!!แกว่าฉัน)
"'ยัย'เลยหรอมิล่า ไม่นึกเลยว่าคำนี้จะออกจากปากเธอ" ฉันกำมือแน่น
(รู้ไว้แล้วกันต่อไปนี้ฉัน หวาย มิล่า ไม่คบพวกต่ำๆอย่างเธอ3คนเป็นเพื่อน!)
"นี่เธอพูดอะไรออกมาน่ะ มิล่าๆ!!" ฉันแทบจะเขวี้ยงมือถือทิ้งทันทีที่มิล่าตัดสาย ว่าฉันคนเดียวไม่เท่าไหร่แต่ว่าไปว่ายัยแฝดสองแบบนั้นยอมไม่ได้เด็ดขาด!!
ฉันเดินวนไปมารอบห้องเพื่อหาที่ระบายอารมณ์โกรธแค้น
โครม!!
ฉันเหวี่งหมัดเล็กๆของตัวเองใส่กำแพงแล้วกัดฟัน ยังจำน้ำเสียงที่ยัยมิล่าเหยียดหยามได้อย่างดี
"นี่เสียงดังอะไร คนจะนอน เฮ้ย!!" โทโมะที่กำลังหัวเสียถึงกับร้องเสียงหลง เมื่อเห็นตามนิ้วมือของฉันมีเลือดไหลลงมา
"เธอเป็นอะไร ต่อยกำแพงทำไม" โทโมะถลาเข้ามาดูมือฉัน แต่ฉันกลับหลบเขา ตอนนี้ฉันยังไม่อยากเข้าใกล้ใคร เพราะ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เวลาโมโหมากๆ
"อย่าเพิ่งมายุ่งกับฉัน ถอยออกไป!!"
"แม่แมว!"
"นี่บอกว่าอย่าเพิ่งเข้ามา!!"
"โอเคก็ได้ฉันจะถอย แต่ทำไมต้องตะคอกด้วย!"
"..." ฉันไม่ตอบ พยายามไม่ทะเลาะ เลือกที่จะออกไปจากห้องแทน
"แม่แมวตอบ!!"
"นี่นายเลิกเรียกฉันแบบนี้ซักทีได้มั้ย นายเป็นมาเฟีย นายไม่ควรทำตัวแบบนี้ พอซักที พวกนาย...พวกมาเฟีย นายทำให้ฉันเสียเพื่อน ทำให้ยัยแฝดเสียเพื่อน ทำให้เราหกคนเกลียดกัน ฉัน...ฮึก..."
"..."
"เกลียดพวกนาย พวกมาเฟีย!!"
"เธอต้องไปโทษพวกสีขาวสิ พวกมันกรอกหูเพื่อนเธอ ไม่ใช่พวกเรา!!"
"ฉันไม่สนว่าใครหรือสีไหน ขาวหรือดำ แต่ฉันเกลียดมาเฟียที่สุด!!" ฉันตะโกนออกไปจนสุดเสียง น้ำตาแห่งความเสียใจ ความโกรธเคือง ไหลออกมา ทำให้ฉันหมดแรงทรุดตัวร้องไห้อยู่ตรงนั้น
แกร๊ก~
"กลับมาแล้วเว้ยไอ้โมะ"
"แก้ว!!" เสียงยัยแฝดสองร้องพร้อมกันแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาฉัน
"แก้วร้องไห้ทำไม" ยัยฟางถาม
"แล้วนี่ มือ..."
"ไม่เป็นไรแก้ว หยุดร้อง เดี๋ยวฟางกับเฟย์ทำแผลให้เนอะ^o^ เฟย์ไปเอากล่องปฐมพยายาบาลมาสิ" ยัยฟางพูด ยัยเฟย์จึงเดินไปเอากล่องยามาตามคำสั่ง
+
+
"เอาล่ะทำแผลเสร็จแล้วไหนเล่ามาซิ เกิดอะไร" ยัยเฟย์พูด ฉันจึงค่อยๆเล่าเรื่องทั้งหมดให้ยัยแฝดสองฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันเห็นเขือน ป๊อป แล้วก็โทโมะยืนฟังอยู่ห่างแต่ฉันไม่ได้สนใจอะไร เพราะ ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันว่าอะไรโทโมะไปบ้าง
"เรื่องแค่นี้เองร้องไห้ทำไมน้า~" ยัยฟางล้อเลียน
"ก็ไม่ได้เสียใจแต่มันโมโห..."
"แล้วควบคุมตัวเองไม่ได้อีกแล้วถึงต่อยกำแพง?" ยัยเฟย์ถาม
(- -) (_ _) (- -) (_ _) (- -)
"ไม่ไหวเลยนะ สงสัยต้องพาไปหาจิตแพทย์" ยัยฟางหัวเราะ เฮ้อ~ฉันจะร้องไห้ทำไมนะ ฉันยังเหลือเพื่อนๆดีๆอีกตั้ง2คนแน่ะ...
"ไปนอนนะแก้ว หน้าเซียวแล้ว^^" ยัยเฟย์พูดแล้วพาฉันเข้าห้อง
+
+
หลังจากที่เฟย์และฟางส่งแก้วเข้านอนแล้ว ทั้งสองก็ได้ออกมาคุยกับโทโมะ
"นี่นายอย่าโกรธยัยแก้วเลยนะ ยัยแก้วคุมตัวเองไม่ได้เวลาโมโหมากๆ อาจจะทำร้ายร่างกายตัวเองหรือพูดทำร้ายจิตใจใครน่ะ" ฟางอธิบาย เรื่องเกลี้ยกล่อมคนนี้ถนัดๆสุด ส่วนเฟย์อย่าพูดถึง รายนั้นเขาถนัดยุแยง- -
"อืม...ฉันเข้าใจ" โทโมะพูด เขาเข้าใจดีทุกอย่าง รวมทั้งทุกคำพูดของแก้ววนอยู่ในหัวเขา เขาไม่เชื่อหรอกว่านั่นจะเป็นคำที่สมองเรียบเรียงเวลาโกรธ แต่ทุกคำพูดนั้นเป็นคำพูดที่ออกมาจากส่วนลึกของจิตใจ ที่ถูกกดไม่ไว้อีกต่อไป...
"ขอโทษแทนยัยแก้วจริงๆนะ"
"อืม..." โทโมะพยักหน้า ทำให้ทั้งสองคนคลี่ยิ้มแล้วขอตัวเข้าห้อง
จริงของแก้วเขาเป็นมาเฟีย ควรทำตัวให้เป็นมาเฟีย ไม่ใช่ทำตัวหน่อมแหน้มเล่นพ่อแม่ลูก...
ต้องขอบคุณแก้วจริงๆที่เตือนสติเขา เขาจะได้เปลี่ยนแปลงตัวเอง แต่ก็ไม่รู้สิ เวลาเห็นแก้วทีไร เขาก็ไม่สามารถทำตัวเย็นชาได้ ทั้งๆที่พยายามแล้วแท้ๆ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ ก่อนที่แก้วจะก้าวเข้ามา เขาไม่ไว้หน้าใคร แต่แก้วเป็นคนเดียวที่เขาทำไม่ได้ ต่อไปนี้เขาจะพยายามใหม่ แต่ก็นะ...
ถ้าทำไม่ได้จริงๆจะฝืนใจตัวเองทำไม...