The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

คิดถึงกันไหม???
 
คำตอบ .............................(ไม่แหงๆ)
 
แต่เค้าคิดถึงรีดเดอร์นะงับ
 
แอบแย้มๆมาดูเห็นมีรีดบอกว่าไรเตอร์จะไม่กลับมา...เฮ้อ ถ้าไม่กลับมาจะมานั่งพิมพ์บทนี้อยู่ตรงนี้ไหมน๊า~
 
 
เนื่องจากไรเตอร์อยุ่ม.6 หลายคนอาจไม่เข้าใจว่าทำไมม.6แล้วไง แฮ่ๆเมื่อวันที่รีดได้อยู่ม.6เองแล้วจะรู้คับว่าสอบ
เยอะ เรียนหนัก มีแต่งานๆ กว่าจะแต่งได้แต่ละตอนก็หลังแข็งไปตามระเบียบ5555 เก๊าไม่ค่อยมีเวลาไม่อยากให้
รอ แล้วก็ไม่อยากโดนว่า:( อ่อๆอีกเรื่องนะคับ ไรเตอร์ก็จิ้นที่เคอยู่ดี ไม่ว่าอะไรจะเกิดที่เคก็คือทีเค(จริงไหม?)
 
 
 
วันนี้มาลา ปิดเรื่องนี้นะคับ
 
 
จากใจจริงเลยเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์ชอบอะ รักมาก อยากแต่งอยากลงให้จบไม่รู้แฮะรู้สึกลำเอียงชอบเรื่องนี้เป็นพิ
เศษ แต่งเรื่องนี้ดูเป็นรูปเป็นร่างมากที่สุดแล้ววว แต่ว่าแฮ่ๆมันคงต้องปิด เสียดายจังเลยเนอะ  
 
 
 
แต่งันนี้ไหนๆปิดแล้วเรามาฟินส่งท้ายกันดีกว่า  แอบแต่งตอนสั้น(ไม่เกี่ยวกับในเรื่องนะคับ)มาฝาก แฮ่ๆ ห่วยๆ
ลองอ่านกันดูน๊าอิอิ
 
 
 
สั่งลา***17/10/55
 
หลังคอน5ปี
 
แก้ว  : *ทำหน้าบึ้งใส่คนตัวสูง*
 
โทโมะ : ทำหน้าบึ้งเดี๋ยวไม่สวยนะ
 
 
การสนทนาที่ไม่ได้ยินมานาน  กี่เดือนแล้วนะที่ไม่ได้คุยกัน
 
 
แก้ว : วันนี้บนเวทีไม่เดินมาหากันเลย
 
โทโมะ : อ้าววอยากให้เดินไปเหรอ นึกกว่ากลัวใครมาเห็น *หน้าเศร้า*
 
แก้ว : ใครเห็นแล้วทำไมล่ะ…
 
โทโมะ : ถ้าพี่เขามาเห็นคงไม่ดีแน่
 
แก้ว ; ไม่ได้เป็นอะไรกันนิน่า
 
โทโมะ : ...
 
 
คนตัวเล็กกว่าโน้มคอร่างสูงลงมากดจูบที่ปากบาง  ลิ้นเล็กเกี่ยวกระหวัดพันลิ้นหนาอย่างไม่ประสา ริมฝีปากละดะ
มาที่ลำคอของคนตัวสูงออกแรงงขบเม้นลงไปที่ลำคอ ฟันซี่เล็กกัดลงไปเกิดรอยสีกุหลายระเรืออยู่บนคอชายหนุ่ม
 
 
แก้ว : ถ้ารักกัน...ให้แม่มาขอแก้วซิ
 
โทโมะ  : แล้วพี่ป้องหล่ะ
 
แก้ว : มันไม่มีอะไรตั้งแต่ต้นแล้ว
 
โทโมะ  : หืม...
 
แก้ว ; ถ้าไม่เชื่อใจกันก็ไม่มีอะไรจะต้องพูด
 
โทโมะ : ดะเดี๋ยวซิ...
 
 
รีบขว้ามือร่าวบางไว้อย่างรวดเร็ว จับหันหน้ามา แล้วถอดแหวนเงินที่ตัวเองใส่ติดตัวมาตลอด สวมไว้ที่นิ้วนางข้าง
ซ้าย
 
 
โทโมะ : สัญญาแล้วนะว่าจะแต่ง
 
แก้ว : *หน้าแดง*
 
โทโมะ : ปะ
 
แก้ว  : ไปไหนอะ?
 
 
ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรมากพาเดนลัดผ่านข้างฮอล ขึ้นไปยังห้องซ้อมที่อยู่ด้านในสุด
 
 
แคร่ก! ประตูปิดลงพร้อมการลั่นกลอน
 
แก้ว : จะกลับบ้านแล้วอะ
 
โทโมะ : ขอมัดจำก่อนซิ แล้วเดี๋ยวพาไปส่ง
 
 
 พูดจบก็ไม่ฟังเสียง กดร่างเล็กลงบนโซฟานุ่ม ปากหนาตามลงไปทาบทับปากบางด้วยความรักใคร่ มือหนาตะโบม
ลูบคลำสะโพกเล็ก
 
 
แก้ว : อืออ…มะ มะ โมะ
 
 
จมูกสวยยังคงไล้ไปตามซอกคอไล้ลงมายังเนินอกอวบตึง มือหนาเริ่มปลดขอบกางเกงขายาวสีดำสนิท ใช้เท้า
 
เกี่ยวางเกงให้พ้นจากร่างงามไปอย่างรวดเร็ว
 
 
แก้ว : โมะ...อือ อ พะ พอแล้ว  อืมมม...
 
โทโมะ ; แน่เหรอว่าอยากให้พอ ยังไม่อิ่มเลยนะ
 
 
 
 
 
ปล.ต่อจากนั้นไปคิดเอาเองเด้อ555 ก่อนจากเล็กๆน้อยๆๆๆๆ
 
 
 ปล.รักรีดเดอร์จะตายยยยยยย
 
 
 
 
.....................................................................................................