The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

ตอนที่2 Judgment

 

“Judgment, The Sun ,Ace of Cups, King of Pentacles,  10 of Cups, 8 of Swords, 3 of

Swords, และThe World”

 

 

ไพ่ที่เหลือทั้งหมดถูกบอกชื่อแก่หญิงสาว เธอออกจะงงนิดนึ่งเธอดูไพ่ไม่เป็นจะให้เข้าใจความหมายเพียงเพราะ

 

แค่ได้ยินชื่อคงลำบากหน่อย

 

 

“บอกมาเลยว่าแปลว่ายังไง”

 

 

“คือสิ่งที่ไม่คาดฝันจะอุบัติขึ้นในไม่ช้า แกจะพบจุดพลิกของชีวิตอะไรที่คิดว่าจะไม่ได้เจอก็ต้องเจอ อะไรที่ไม่

 

เคยคิดว่าตัวเองจะได้ก็จะได้มันมาอย่างง่ายดาย ในขณะเดียวกันจุดพลิกของแกก็เป็นเรื่องที่ดี จะลำบากทุกข์

 

ทรมานในคราวแรกแต่สุดท้ายทุกอย่างจะดีขึ้น ชีวิตแกจะมีเรื่องให้ตื่นเต้นอยู่ตลอด เรื่องเงินทองก็โอเคไม่มี

 

อะไรเท่าไหร่แต่ที่สำคัญแกจะต้องพลัดพรากแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าจะพลัดพรากจากอะไร แต่ไพ่ใบสุดท้ายบอกว่าเรื่อง

 

ทั้งหมดมันคือจุดสูงสุดของชีวิต”

 

 

 

อะไรกันเรื่องอะไรมากมายที่เธอจะต้องเผชิญ นับจากวันนี้ไปคงต้องรอดูว่าที่เฟย์ทายไว้จะแม้นยำมากแค่ไหน

 

เฟย์กวาดไพ่มารวบเก็บเข้าสำรับแล้วมองจ้องมายังหน้าเพื่อนสาวเพื่อมองอย่างเต็มตา

 

 

“มองฉันทำไม มีอะไรเปล่าเนี่ย”

 

“ก็มองแกไงเผื่อว่าวันนึ่งเราไม่ได้เจอกันอีก”

 

 

เฟย์ตอบแบบมีเงื่อนง่ำทำให้แก้วและฟางมองหน้ากันงงไปกันใหญ่ คนที่พวกเซนส์แรงจะเป็นแบบนี้ทุกคนรึไงนะ

 

ท่าทางที่ดูเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ยอมบอก

 

 

“เฟย์...แกเป็นไรมากไหมรู้อะไรก็บอกมา”

 

 

ฟางถามเมื่อเห็นว่าเฟย์ยังคงจ้องหน้าแก้วแบบไม่วางตา

 

 

“บ้าฉันจะไม่รู้อะไรหล่ะก็พูดไปงั้นๆ”

 

“อืมๆ...ฉันว่ามันไม่มีอะไรหรอก เราก็เป็นแค่นางแบบคนหนึ่งคงไม่ได้มีโอกาสไปผจญกับเรื่องราววุ้นวายที่

 

ยัยเฟย์ว่าหรอก แต่ที่รู้ตอนนี้คือต้องนอนก่อนยัยเฟย์ฉันกับฟางนอนนี้เลยนะตีสี่แล้วไม่อยากกลับบ้าน”

 

 

“เอางั้นก็ได้ตามใจแล้วแกแล้วไม่ไปดูดอล์ล่าลูกแกหน่อยเหรอเห็นบ่นๆว่าไม่ได้ให้อาหารทิ้งไว้ไม่ใช่ไง”

 

 

เธอลืมไปสนิทเลยว่าลูกสุดรักของเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย คราวแรกเธอกะว่าจะมาเดินแบบแล้วกลับไปให้

 

อาหารแต่ว่าเวลามันล่วงเลยมาจนป่านนี้จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ คงจะนั่งรอเธออยู่หน้าประตูบ้านแล้วแน่ๆ ที่บ้านก็

 

ไม่มีใครเธออยู่คนเดียวพ่อและแม่ก็อยู่เมืองนอกกันหมด

 

 

 

“งั้นยัยฟางนอนนี้ไป ฉันกลับไปดูดอล์ล่าก่อนจะดีกว่า”

 

“ไปดีๆหล่ะฟางเป็นห่วง แล้วเจอกันพรุ่งนี้”

 

 

แก้วตัดสินใจขับรถกลับบ้านเพราะเป็นห่วงลูกตัวน้อย เธอก้าวเดินไปที่รถอย่างรวดเร็วระหว่างทางก็เกิดคิดได้ว่า

 

ที่บ้านไม่มีกับข้าวอะไรเลย คงต้องแวะที่ปั๊มเพื่อจะหาซื้อไส้กรอกไปให้ดอล์ล่า รถจอดสนิทอยู่หน้าร้านสะดวก

 

ซื้อภายในปั๊มน้ำมัน

 

 

“เอาเบอร์เกอร์ไก่ ไส้กรอ...”

 

 

ปัง ปัง!!

 

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดด”

 

 

ไม่ทันที่เธอจะสั่งจบเสียงโลหะหนักก็พุ่งแหวกอากาศตัดหน้าเธอไปเพียงนิดเดียว ภาพชายคนหนึ่งกำลังถูกไล่ยิง

 

จากกลุ่มคนถึงห้าคน แก้วได้แต่นั่งหมอบลงกับพื้นแล้วคลานเข้าซุกอยู่ใต้เคาน์เตอร์

 

 

 

 

 

ปัง ปัง ปัง!!

 

ฉึก!!

 

“โอ๊ยยย”

 

 

“จับไว้เร็วคาร์เทลยิงมันโดนแล้ว”

 

 

 

เสียงแรกเป็นเสียงของชายหนุ่มที่กำลังวิ่งหนีอยู่ถูกคมกระสุนฝั่งเข้าที่ต้นแขนด้านซ้าย แม้ว่าจะโดนยิงแต่ขาก็

 

ยังคงขยับวิ่งไปอย่างต่อเนื่อง อีกฝ่ายที่เยอะกว่ายังคงไล่ล่าไม่เลิกยิ่งรู้ว่าคนที่ตามล่าถูกยิงก็ยิ่งหึกเหิมใหญ่

 

เสียงรองเท้าหนังกระทบพื้นดังสนันไปทั่วทั้งร้านสะดวกซื้อ แต่ไม่นานนักเสียงพวกนั่นก็จางหายไป แก้วยกมือ

 

กุ่มหน้าอกเมื่อสามสี่นาทีที่ผ่านมาเธอรู้สึกได้เลยว่าหายใจไม่ทั่วท้องเลย ตอนนี้ทุกอย่างกลับเข้าสู่สถานะการ

 

ปกติแล้วเธอค่อยๆยืนขึ้นแล้วขว้าของที่เคาน์เตอร์วางเงินไว้จำนวนหนึ่งแล้วเดินออกไปที่รถของเธอทันที

 

 

 

“อยู่ต่อไม่ปลอดภัยแน่”

 

 

พูดกับตัวเองเหมือนจะบอกกับตัวเองว่าไม่ควรอยู่ที่นี้นานนัก พักนี้เธอยิ่งดึงดูดความโชคร้ายอยู่ ก้าวขึ้นรถได้ก็

 

ขับออกไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

คลุ่ก คลั่ก~

 

เธอยังขับรถด้วยความรีบร้อนจนไม่ทันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

 

 

คลุ่ก คลั่ก~

 

มือบางที่กำลังจะกดปุ่มปลดล๊อกรถยนต์เป็นต้องชะงักอย่างทันที เสียงความเคลื่อนไหวนั้นดังมาจากเบาะหลังเธอ

 

ไม่กล้าแม้แต่จะมองไปที่กระจกเพื่อมองดูว่าต้นทางของเสียงที่เธอได้ยินคืออะไร

 

 

คลุ่ก คลั่ก~

 

เอาอีกแล้วเสียงนั่นยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

 

 

“Help meeee~”

 

 

เสียงที่ขอความช่วยเหลือดังขึ้นเธอไม่รอช้ารีบหันไปดูทันทีว่าใครเป็นคนพูด ดวงตาเบิกกว้างออกรูม่านตาถูก

 

ขยายขึ้นบ่งบอกให้รู้ว่าเธอนั้นตกใจเพียงใด ร่างชายคนหนึ่งที่อาบไปด้วยเลือดสีแดงสด ใบหน้าหล่อเหลาที่

 

กำลังบูดบึ้งเพราะความเจ็บปวดจากบาดแผลที่ต้นแขนซ้าย

 

 

 

‘ผู้ชายในร้านคนนั้น’

 

 

เธอจำได้ ใช่เค้าคนนั่นหล่ะและตอนนี้เค้าก็อยู่บนรถเธอเสียงร้องขอความช่วยเหลือแผ่วเบาแก้วตกใจจนทำอะไร

 

ไม่ถูก ได้แต่ชะโงกเข้าไปดูเค้าใกล้ๆ ตอนนี้เธอจิตใต้สำนึกได้แต่ร้องตะโกนบอกเธอในใจว่าไม่ว่าเค้าคนนี้จะ

 

เป็นใคร ยังไงเธอก็ต้องช่วยเค้า เห็นแก่ความเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเธอค่อยๆพยุงร่างสูงเข้าบ้านไปวางลงบน

 

เตียงกว้าง ดอล์ล่าที่เดินตามาติดๆทำท่าจะงับเข้าที่ชายหนุ่ม

 

 

“อย่านะดอล์ล่า เค้าบาดเจ็บ”

 

 

ร้องห้ามเมื่อลูกของเธอจะกระโจนเข้าไปหาร่างสูง เพียงแค่ได้ยินคำสั่งนั่นก็หยุดแล้วนั่งลงหมอบที่พื้นทันที

 

ชายหนุ่มสลบไปเพราะพิษบาดแผลเธอถอดเสื้อเค้าออก บาดแผลที่แขนเต็มไปด้วยเลือดจนไม่สามารถเดาได้เลย

 

ว่าปากแผลมีขนาดใหญ่มากแค่ไหน แผงอกขาวเประเปื้อนไปด้วยเลือดสดๆ เธอลุกไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้

 

ก่อนเว้นไว้แต่บาดแผลนั่น เช็ดตัวเสร็จแล้วค่อยเช็ดลงไปที่บาดแผลอย่างเบามือที่สุดเลือดถูกน้ำชะลางออกจน

 

หมดเหลือก็แต่บางส่วนที่ยังคงรินไหลออกมาจากบาดแผลไม่ยอมหยุด เค้าต้องไปหาหมอเพื่อจะผ่าเอากระสุนนั่น

 

ออกและถ้าไม่ไปรับรองได้ว่าเลือดจะต้องไหลจนหมดตัวแน่ แพขนตาหนากระพริบถี่ๆก่อนที่ดวงตาคมดุจเหยี่ยว

 

จะเปิดขึ้นแล้วมองมายังเธอ

 

 

“tetsudatte kurete arigatoo”

 

 

นั่นเค้ากำลังพูดภาษาอะไรใส่เธอหน่ะถ้าจำไม่ผิดคงจะเป็นญี่ปุ่น เธอพยายามรื้อฟื้นภาษาญี่ปุ่นที่เธอได้เรียนเมื่อ

 

สมัยอยู่มหาวิทยาลัย ถ้าจำไม่ผิดเค้าบอกว่าเค้าขอบคุณเธอ

 

 

 

“ไม่เป็นไรคะ คุณเป็นไงบ้าง”

 

 

เธอฟังออกแต่พูดไม่ได้หนิจะให้ตอบยังไงเธอก็เลยพ่นภาษาไทยใส่เค้าไป เห็นเค้าทำหน้าเรียบๆไม่แสดงว่ารู้สึก

 

อะไรสงสัยคงจะฟังไม่ออกแน่ๆ

 

 

“Not at all.”

 

 

เมื่อไทยฟังไม่ออกอังกฤษก็น่าจะรู้เรื่องนะ ผู้ชายคนนั่นนอนลืมตาเงียบๆอยู่สักพักลมเย็นยะเยือกพัดเข้ามาทาง

 

หน้าต่างที่แง้มเปิดไว้

 

 

ปึง!!

 

 

“หนีเร็ว”

 

 

เค้าพูดภาษาไทยได้แถมชัดเจ๋วอีกด้วย ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลอะไรมือบางก็ถูกมือหนาขว้าแล้วพาพุ่ง

 

กระโดดออกไปทางหน้าต่าง มองไปยังหลังคาบ้านที่มือคนชุดดำเดินกันเกลื้อนไปหมดนี่มันเรื่องอะไรกันบ้านเธอ

 

กลายเป็นสถานที่สาธารณะไปได้อย่างไร มือหนากระตุกให้เธอออกวิ่งอีกครั้ง

 

 

 

ปัง ปัง!!

 

 

“มันอยู่ทางนั้น!!”

 

“เราต้องไปจากที่นี้ ไปเร็ว”

 

 

เธอออกวิ่งตามเค้าจนเหนื่อยหอบ หญิงสาวเคยแต่เดินเฉิดฉายอยู่บนแคทวอร์ก ไม่เคยต้องมาวิ่งหนีห่ากระสุน

 

อย่างนี้ความเหนื่อยอ่อนทำให้ขาเธอแทบไม่มีแรงจะก้าว ทั้งระบมทั้งล้าไปหมด ร่างสูงหยุดวิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

 

ก้มลงอุ้มร่างบางพาดไว้บนบ่า ตอนนี้เค้าทั้งวิ่งทั้งอุ้มเธอไปในเวลาเดียวกัน วิ่งมาได้ประมาณสัก500เมตรเห็น

 

จะได้มือข้างซ้ายที่เจ็บหนักก็ขืนล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วล้วงมือถือขึ้นมากดอะไรบ้างอย่างแล้วยกขึ้น

 

แนบหู

 

 

“419/1 ลาดพร้าว จตุจัตร ด่วนที่สุด!!”

 

 

เค้ากรอกเสียงลงไปในสาย แก้วฟังแล้วก็รู้สึกคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก

 

 

‘นั่นมันบ้านเลขที่ฉันหนิ เค้ารู้ได้ไง’

 

 

คำถามที่ไม่ได้รับคำตอบเพราะไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมา เค้าเป็นใคร ชื่ออะไรแล้วทำงานอะไรเป็นงานผิด

 

กฎหมายรึเปล่า ทำไมต้องโดนไล่ล่าขนาดนี้ด้วย ได้แต่คิดเท่านั้นเค้านิ่งมากๆแม้ว่าเหตุการณ์จะน่าหวั่นกลัว

 

เพียงไร นี้เค้ารู้สึกอะไรบ้างไหมนะว่าเค้ากำลังไม่ปลอดภัยแก้วไม่เห็นว่าเค้าจะรู้สึกหวาดกลัวเลยสักนิด ตอนนี้

 

ทั้งเค้าและเธอกำลังนั่งอยู่ใต้พุ่มไม้ริมถนนหน้าบ้านเธอเอง เพียงแค่สองนาทีถัดมาเห็นจะได้ เบนซ์คันหรูก็จอด

 

เทียบที่ตรงหน้าเธอ เค้าอุ้มเธอพาดบ่าอีกครั้งแล้วพาขึ้นรถไปด้วย รถแล่นออกจากที่นี้ไปอย่างรวด

 

เร็ว……………..

 

 

 

 

เสียงคนชุดดำนั่นยังตะโกนโหวกเหวกโวยวายไม่เลิก

 

 

“มันไปกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันคงต้องยังอยู่แถวนี้แน่”

 

 

“คาร์เทล...ไม่ทันแล้วตอนนี้ไอ้ป๊อปปี้คู่หูตัวแสบมาพาตัวมันไปแล้ว”

 

 

ปึง!!

 

 

“โธ่โว้ย!”

 

สบถเสียงดังออกมา กวาดข้าวของในบ้านแก้วจนราบเป็นนาดกลอง ก่อนจะพากันกลับไป

 

 

 

 

 

 

 

...........................................................................................................................................

 

อัพแล้วนะคะฝากด้วยคะ ใครเข้ามาอ่านก็เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ

 

 

งงกันอยู่ไหมเอ่ย??สนุกบ้างไหม?? นอมรับทุคำติค๊าบแต่ว่ายังเหมือนเดิมค๊าบถ้าอยากอ่านต้อง......................

 

 

ทุกเม้นของลีดเดอร์คือกำลังใจของไรเตอร์นะ

 

 

รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ