The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก

“เธอมันดื้อ”
 
ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงไม่ลืมมที่จะช้อร่างบางขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขน เดินขึ้นบรรได้ไปชั้นสอง เดินไปอย่างไม่กลัวคม
 
มีดเลยแก้วได่แต่มุดตัวขดอยู่ในอ้อมแขนนั่นไม่กล้าแม้เพียงจะลืมตามองเพราะขณะที่เดินอยู่นั้นเสียงมีดยังคง
 
กระทบกับผนังอยู่เป็นเนืองๆ เดินมาจนถึงห้องส่วนตัวอีกครั้งใช้เท้าถีบประตูเข้าไป
 
 
โครม!! ฟึ่บ~
 
 
ประตูปิดลงตามด้วยไฟในห้องสว่างขึ้นมา ที่ห้องนี้ไม่ได้ใช้สวิตไฟตัวเดี๋ยวกับข้างล่างเพราะฉะนั้นแล้วการสับคัท
 
เอาต์ก็ไร้ผล ร่างบางที่หลับตาปี๋ถูกโยนลงบนเตียง
 
 
ฟุบบ~
 
 
“โอ๊ยยยวางเบาๆหน่อสิ”
 
“บนเตียงดีเท่าไหร่แล้ว ถ้าเป็นพื้นแล้วค่อยมาบ่น”
 
 
 
โทโมะพูดแล้วเดินไปรูดม่านออกให้ขว้างขึ้นไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่ไปเปิดม่านคืออะไร จงใจไปดูอะไรบางอย่าง เปิด
 
ระบายอาการ หรือว่า...ตอนไปก็ไปมือเปล่าแต่ตอนกลับกลับมาเศษกระดาษสี่เหลี่ยมสีขาวกลับมาด้วยแก้วเห็นโท
 
โมะจะโยนทิ้งก็ขว้ามันมาดูก่อน แต่ถึงเธอจะพอรู้ภาษาญี่ปุ่นอยู่บ้างแต่ถ้าจะให้อ่านก็คงอ่านไม่ออก มันเป็นภาษา
 
ญี่ปุ่นถกเขียนด้วยหมึกดำโดยใช้พู่กันแบบดังเดิมแต่ไม่ต้องเดาก็พอจะดูออกว่าพึ่งเขียนขึ้นเพราะหมึกสีดำยังไม่
 
คงเข้มชัดและเลอะมือ ว่าแต่ใครกันที่เป็นคนเขียน
 
 
 
 
“มันอ่านว่าอะไร”
 
“ฉันจำเป็นต้องบอกเหรอ”
 
“แต่ฉันเป็นนายหญิงก็จำเป็นต้องรู้”
 
“แน่ใจว่าอยากรู้”
 
 
 
โทโมะตีหน้านิ่งแล้วสาวเท้าเดินตรงเข้ามาหาแก้ว ใบหน้าก้มต่ำลงมาใกล้กันมากขึ้นเรื่อยๆจนลมหายใจเป่ารด
 
ใบหน้าซึ่งกันและกัน
 
 
“มันบอกว่าให้ฉันมีเซกส์กับเธอโชว์มัน มันถึงจะเลิกยุ่งเลิกตาม”
 
 
แก้วสีหน้ายิ่งกว่าตกใจร่างบางรีบกระถดหนีไปสุดหัวเตียง แต่โทโมะก็ไวกว่าตามมาติดๆล็อกแขนเล็กไว้ไม่ให้ไป
 
ไหนรอดประคองศรีษะเล็กขึ้นมาใกล้
 
 
 
“มันเฝ้าดูอยู่สงสัยเราต้องเล่นหนังสดกันแล้วมั๋ง”
 
“ไม่เอานะ”
 
“ต้องเอาก็แค่มีอะไรกันไม่เห็นจะต้องกลัวอะไรทำอย่างกับไม่เคยเป็นถึงนางแบบไม่เคยก็แปลกแล้ว”
 
 
 
การสนทนาเป็นไปอย่างแผ่วเบาเพื่อให้คนหนึ่งคนที่แอบดูอยู่ได้ยินเข้า
 
 
“นิดนึ่งแล้วกันเดี๋ยวจะไปรูดม่านให้แคบๆจะได้ไม่อายมาก”
 
 
เค้าทำอย่างกันว่าเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องปกติ จะทำที่ไหนทำให้ใครดูก็ได้ ไม่นึกบ้างเหรอไงว่าเธออายที่ต้องมามี
 
อะไรซึ่งมันเป็นครั้งแรกโชว์ใครก็ไม่รู้ที่แอบอยู่ตรงไหนก็ไม่รู้ แค่คิดน้ำตาก็แทบไหล ทันทีที่โทโมะเดินกลับมาจาก
 
การรูดม่านปิดลงเสื้อตัวนอกของเค้าก็ถูกถอดออกอย่างไม่ใยดี
 
 
“ไม่เอานะโทโมะ แก้วไม่เอา”
 
 
เมื่อโทโมะตามมาทาบทับแก้วถึงกับขอร้องตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเป็นเดือนสองเดือนยังไม่เคยเรียกชื่อเค้าได้เต็มปาก
 
แต่ว่าตอนนี้เธอจำเป็นต้องทำทุกวิธีทางเพื่อให้รอด
 
 
 
“เธอเป็นนายหญิงของไทยานนท์แล้วนะไม่ว่ายังไงก็ต้องเป็นของฉันอย฿ดีอยู่ที่ว่าช้าหรือเร็วก็แค่นั้น”
 
“แต่ไม่ใช้ตอนนี้”
 
 
เธอยังไม่พร้อม ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ คนตรงหน้ายังคงนิ่งเหมือนชั่งใจอะไรบ้างอย่างมือหนึ่งล้วงไปใน
 
กระเป๋ากางเกง มันคืออาวุธที่เธอเคยเห็นมันมาแล้วครั้งหนึ่งคราวที่เค้าช่วยชีวิตเธอไว้ ในขณะที่ร่างกายยังคร่อม
 
เธออยู่มือก็ยกขึ้นเขวี้ยงดาวกระจายออกไปมันพุ่งทะยานแหวกม่านออกไปนอกหน้าต่างแต่ทุกอย่างเหมือนถูก
 
กลืนหายไปกับห้วงอากาศ โทโมะเลิกสนใจกับสิ่งรอบตัว
 
 
 
 
“ที่นี้ก็ต่อเรื่องของเรา”
 
“นายไล่พวกมันไปแล้วไม่ใช้เหรอ”
 
“ใครบอกเธอ”
 
 
รอยยิ้มที่ยียวนที่สุดเท่าที่เธอเคยเห็นมามันปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อที่เธอไม่เคยนึกเลยว่าจะเห็น โทโมะเป็นคน
 
ยิ้มยากและวันนี้เธอก็ได้เห็นเค้ายิ้มไม่รู้ว่าเป็นโชกดีหรือร้ายกันแน่พอเธอทำท่าจะยิ้มตาเค้ากลับหุบยิ้มนั้นลงคน
 
อะไรเดาใจยากชะมัด เธอเลยเฉิดหน้าหนีไปทางอื่น แต่สิ่งที่ได้รัยตอบแทนคือโทโมะฝั่งจมูกลงที่ซอกคอขาว
 
เนียน แก้วตื่นตระหนกเต็มที่
 
 
 
“ขอนิดเดียวสัญญา”
 
“ออกไปเลยผู้ชายอย่างนายมันเชื่อไม่ได้”
 
“เธอเป็นนายหญิง นี้คือหน้าที่ของเธอ”
 
“เอะอะก็หน้าที่ไอ้มาเฟียบ้า”
 
 
พยายามอย่างเต็มที่ที่จะพลักให้ใบหน้านั่นออกจากซอกคอเธอ แต่เค้าก็โถมตัวลงมานอนทับเธอจนเธอ
 
กระดุกกระดิกร่างกายไปไหนไม่ได้ จมูกซุกซนยังคงทำหน้าที่อย่างเชี่ยวชาญด้วยความที่เป็นผู้ชายมาก
 
ประสบการณ์การที่โทโมะจะทำให้แก้วเคลิ้มไปด้วยก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพียงเวลาไม่ถึง10นาทีแก้วก็ตัวอ่อน
 
ปวกเปียกราวขี้ผึ้งลนไฟ เสื้อผ้าถูกปลดออกจากร่างกายโดนที่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้สึก เป็นครั้งปรกที่ร่างกายถูก
 
ถ่ายทอดแก่สายตาผู้ชายด้วยความอายการหลับตาคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด ดวยความที่ไม่เคยและไร้เดียงสาทุ
 
การเล้าโลมของคนข้างบนมันทำให้เธอหลงไหลไปโดยไม่รู้ตัวความรู้สึกที่ถูกซ่อนไว้ลึกถูกปลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
 
 
 
 
“อืมมพอแล้ว”
 
 
ร้องบอกเมื่อโทโมะทำท่าจะไม่หยุดเพียงเท่านั้น ร่างเปล่าแนบชิดกันมากขึ้นจนกลายเป็นสนิทในที่สุดร่างบางกรี๊ด
 
ร้องด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้จะรู้แล้วว่านี้เป็นครั้งแรกแต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้มันคงไม่ทันแล้ว ร่างบางได้แต่ร้องคราง
 
อยู่ด้านล่าง จูบอ่อนหวานบรรจงจูบซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา จุมพิษที่ขมับเพื่อปลอบขวัญ มือบางกอดไหลโทโมะ
 
ไว้แน่นความเจ็บเริ่มทุเลาลงเมื่อความสุขเริ่มเข้ามาแทนที่ ความนุ่มนวลอ่อนหวานจากโทโมะทำให้ไม่ได้รู้สึกเจ็บ
 
มากมายนักแต่เมื่อเริ่มนานเข้าจังหวะก็เริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ มือหนาเริ่มปายไปตามสะโพกงาม ยิ้มยิงฟันสวยแล้ว
 
กัดลงไปที่หน้าอกอวบเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ เนื้อตัวสั่นระริกจนโทโมะต้องกอดเอาไว้แน่นเมื่อทุกอย่างจบลง
 
ร่างบางก็หมดแรงนอนซุกอยู่กับอกแกร่งอย่างฝากผีฝากใคร่
 
 
 
“ต่อจากนี้ฉันจะดูแลเธอเอง”
 
 
 
น้ำเสียงนิ่งเงียบแต่แอบแผงไปด้วยความห่วงใยเอ่ยบอกแล้วยกมือตวัดร่างบางให้เข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น กอดไว้แน่นจน
 
เผลอหลับตามไปด้วย...
 
 
 
 
“ไอ้มาเฟียบ้า!!”
 
 
พอตื่นขึ้นมาก็แทบอยากฆ่าคนที่กอดอยู่ทิ้งซะ ไม่นานนักโทโมะก็ลืมตาพรวดขึ้นมา
 
 
“นางแบบบริสุทธิ์”
 
“อย่ามาล้อฉันนะไอ้บ้า รับผิดชอบด้วย”
 
“ก็เป็นนายหญิงแล้วไม่พอเหรอไง”
 
 
เธอไม่เข้าใจหรอกว่านายหญิงที่เค้าว่ามันสำคัญอะไรนักหนา น้ำตาแห่งความเสียใจพาลไหลออกมาดื้อๆ สิ่งที่เธฮ
 
อุตสาห์เพียรรักษากลับต้องมาพังทลายเพราะไอ้มาเฟียหื่นๆตรงหน้า
 
 
 
“ร้องไห้ทำไม หมดยุคนางเอกแล้วนะ”
 
“ไอ้มาเฟียบ้าไม่มีหัวใจคอยดูน่ะนายอยู่ใกล้ฉันมากๆจะเจ๊งๆๆๆๆๆ”
 
 
 
เธอนึกไปถึงว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ซวยที่สุดในโลกคนหนึ่งฃายใดอ่าได้อยู่ใกล้ ถ้าใกล้เป็นอันไม่รอดทุกทีไม่เจ๊งก็
 
ตาย ไม่ตายก็หมดตัวโทโมะลุกเดินลงจากเตียงทำราวกับว่าไม่ได้ยิเสียงแก้วพูดอะไรทั้งสิ้น ทั้งที่ในใจเค้าคิดอะไร
 
บ้างอย่างอยู่ ปล่อยให้แก้วได้อยู่กับตัวเองจนเธอคิดได้
 
 
 
“ช่างมันๆๆ”
 
 
ถึงปากจะบอกช่างๆแต่ในใจมันก็ยังเสียใจอยู่ แต่คงทำอะไรไม่ได้เดินลงไปเข้าห้องน้ำอาบน้ำชำระร่างกายที่
 
สกปรกไม่รู้ว่ามาเฟียตัวดีหายไปไหนแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
.................................................................................................................................
 
เป็นNCที่ห่วยมากกกกในรอบปีเอิ๊กอ๊ากกก แต่ว่าไว้รอฝึกปรือแล้วค่อยรุนแรงกันต่อเนอะ555(หื่นตลอดๆ)
 
ไม่ถึง20ก็อัพแล้วค๊าบไม่มีใครสนเลยอ่าอ่า แต่เราอยากอัพ อิอุ อุอิ555(บ้าไปแล้ว) วันนี้ฝากไว้เท่านี้ก่อนนะถ้า
 
เม้นเยอะมากๆๆๆๆๆๆแล้วจะมาใหม่ เห็นไหมบอกว่าไรเตอร์ไม่อัพ ก็รีดเดอร์ไม่เม้นนิค๊าบบโฮ๊ะๆ
 
ปล.รักรีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟน่ะค๊าบ^^