The Gypsy Death...ต่อให้ตายยังไงก็รัก
9.1
tietang
แชร์นิยายฟิคชั่น
10) หนี~
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“พอรึยังจะได้กลับ”
เธอชะงักไปนิดนึ่ง คนอะไรช่างใจร้ายใจดำเสียไม่มีเด็กน้อยกำลังจะร้องไห้เค้าก็ยังยืนยันจะกลับให้ได้
“ลูกน้ำพี่ไปก่อนนะ แต่พรุ่งนี้พี่จะมาหานะ”
“สัญญานะคะพี่สาวคนสวย”
แก้วยิ้มตอบแล้วส่งยิ้วก้อยไปเกี่ยวไว้ ลูกน้ำยิ้มออกมาแล้วโผ่เข้ากอดเพื่อสั่งลา พอลาจบ แก้วก็เดินหันฟัดหัว
เหวี่ยงตรงไปยังรถเลยไม่ทันได้ลาลุงกับป้าปล่อยให้คนดีตีสองหน้าลาไปคนเดียว ไม่นานนักโทโมะก็กระโดดขึ้น
มานั่งที่คบขับแล้วรถก็ออกตัวภายในถเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่เค้าเอาแต่มุ่งมันในการขับรถ
+
+
+
“ไปไหนมาว่ะคนตามหากันไปทั่ว”
ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่กลางบ้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาว เธอเดินขึ้นไปบนห้องปล่อยให้สอง
คนนั่นคุยกันไปตามสบายเห็นแล้วมันทนไม่ได้คนอะไรใจดำ!! นอนลงบนเตียงกว้างกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็อดนึกถึง
เด็กตัวน้อยๆไม่ได้ทำอย่างไรดีนะถึงจะได้ออกไปหา
“นายหญิงค่ะเชิญลงไปทานข้าวคะ”
“คะ เอิ่มป้าคะแก้วมีอะไรให้ช่วยหน่อย”
เรียกไว้ขณะที่ป้าแม่บ้านจะเดินกลับไป
“คะ นายหญิง”
“แก้วอยากยืมโทรศัพท์ป้าสักหน่อยจะได้ไหมคะ”
ทีแรกป้าก็ไม่ยอมแต่พอแก้วควักแบงค์พันออกมาให้ ป้าแกก็หยิบออกมาจากกระเป๋าให้ทันที แก้วยิ้มกว้างแล้วกด
เบอร์เพื่อนรักอย่างรวดเร็ว
“ฟาง แก้วเองนะ”
(ยัยแก้ว!!แกอยู่ที่ไหนฉันกับยัยเฟย์ตามหาไปซะทั่วเลย)
“แกๆ มาหาฉันที”
(ตกลงว่าแกโดนจับตัวไปเหรอ แล้วจะให้ไปหาที่ไหน)
“ที่XXX นะมาแล้วซื้อมือถือมาให้ฉันด้วย อ๋อแล้วแวะไปเอาดอลล่าให้ด้วยนะ”
แก้วรีบวางสายลงเพราะได้ยินเสียงเดินขึ้นมา พร้อมกับเจรจาขอยืมอีกวันหนึ่งหลังจากที่ฟางมาแล้วเธอจะรีบคืนให้
ทันที แต่ไม่มช่ว่าจะได้มาง่ายๆเธอต้องเสียเงินไปอีกหนึ่งพันรวมๆแล้วกว่าจะได้ไอ้เจ้าโนเกียเครื่องนี้มาใช้ก็โดน
ไปสองพันแถมไม่ได้ใช้ถาวรอีกต่างหาก โนเกียรุ่นนี้แพงจริงๆ ตกลงกันได้โทโมะก็เดินเข้ามาพอดี
“กินข้าว”
“รู้แล้วน่า แต่ไม่หิวนายกินเลยแล้วก็ไปทำงานเลยก็ได้นะฉันจะนอน”
โทโมะมองเหมือนไม่เชื่อเดินเข้ามาใกล้ สายตาคมดุจเหยี่ยวเหลือบมองไปที่ป้าแม่บ้านเพียงไม่ถึงสามวินาทีป้า
แกก็เดินออกไปโดยอัตโนมัติ ร่างสูงเดินขยับเข้ามาเรื่อยๆจ้องลึกลงไปที่แววตาสวยเหมือนจะค้นหาอะไรบ้างอย่าง
แก้วหลบลาเลิกลัก
“มีพิรุด”
“มียังไงนายบ้า คิดมากเกินไปแล้ว”
สายตาที่ดูเลิกลัก พอตั้งสติได้ก็จ้องกลับอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้เป็นไงเป็นกันก็แค่มองตาของมาฟียมันคงจะไม่
ตาย ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องหาทางออกไปข้างนอกให้ได้ เค้าจะมากักกันเธอไม่ได้ไปไหนก็ต้องไปกับคนของ
เค้า เธอไม่ชอบสักเท่าไหร่ และอีกอย่างถ้าเธอไปเงียบๆคนของเคนตะจะรู้ได้ไงคนพวกนั้นไม่ใช้หมานิจะได้จมูก
ไว
“ขอดูหน่อยว่าโกหกรึเปล่า มีอะไรแอบแฝงไหม”
โน้มใบหน้าลงมาเรียวปากประทับแนบสนิทปากเล็กอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้างออกอย่างเต็มที่ด้วยความตกใจ
แต่ยิ่งเผลอเหมือนคนอีกคนจะยิ่งได้ใจสอดลิ้นอุ่นๆเข้ามาแล้วเกี้ยวกระหวัดซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายลอบจนเธอจะขาด
อากาศหายใจ เมื่อถูกปลดปล่อยก็หอบหายใจถี่รั่วนี้หรือวิธีตรวจสอบคนโกหก
“ทำบ้าอะไรของนาย”
“แค่อยากจูบก็เท่านั่น”
“ไหนบอกว่าตรวจโกหกไง”
คนตัวโตกว่ายิ้มน้อยๆแล้วหมุนตัวเดินออกไป เอาอีกแล้วเวลาเธอถามอะไรทำไมเค้าไม่อยากจะตอบเลยก็ไม่รู้กลัว
ว่าดอกพิกุลมันจะร่วงรึยังไง แต่เธอก็ไม่สนตอนนี้ได้รับสายจากเพื่อนรักแล้วว่ามาจอดรถรออยู่ที่ถนนด้านหลังที่อยู่
ติดกับกำแพงบ้าน ที่นี้ก็เป็นหน้าที่หญิงสาวที่จะหาทางออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้มันไม่ง่ายเอาซะเลยเพราะที่นี้
คนยืนเต็มไปหมดไม่รู้จะไปทางไหนดี เดินออกมายืนลับๆล่อๆอยู่ที่บริเวณกำแพงหลังบ้าน
“นายหญิงครับ”
แก้วสะดุงตัวโยนเมื่อมีเสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง เธอค่อยๆหันหลังไปยืมแบบฝืดๆให้ก่อนจะเก๊กเสียงให้ขรึมเข้า
ไว้
“เรียกฉันทำไม”
“จะไปครับนายหญิง”
“ใครจะไปไหนฉันก็เดินเล่น ถ้าขืนยังมาจับผิดฉันอีกโทโมะกลับมาฉันฟ้องแน่ว่านายจุ้นจ้าน”
“ขอโทษครับนายหญิง”
“งั้นก็ออกไปฉันจะนั่งเล่นตรงนี้อย่าให้ใครเดินเข้ามา รำคาณ”
ไล่ออกไปแล้วก็มาแอบขำคนเดียวเธอไม่เคยลองเล่นอะไรแบบนี้มาก่อนเป็นแต่นางแบบเดินเฉิดฉายอยู่บนแคท
วอร์กแต่วันนี้ได้มาเล่นละครแถมยังจะได้ลองปีนกำแพงอีกด้วยมองซ้ายทีขวาทีเห็นว่าไม่มีใครเดินผ่านมา มือบาง
ถกแขนเสื้อมาให้ดูถมัดแถมงที่สุดปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ข้างๆกำแพง ด้วยความที่ขายาวเลยทำให้เธอไม่ลำบาก
เท่าไหร่นัก ปีนแล้วขึ้นไปนั่งอยู่บนขือกำแพงไม่ยอมลง มัวแต่มองหน้าเพื่อนรักที่มายืนรออยู่
“ลงมาได้แล้วยัยแก้วเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
ฟลุบ~
“ใคร!”
เสียงทุ้มดังเข้ามาจากข้างในกำแพงก่อนจะตามมาด้วยร่างแข็งแรงที่ปีนกำแพงตามออกมาดู
“คุณมาทำอะไรแถวนี้”
“คือเอ่อ คือฉันหลงทางหน่ะคะ”
แก้วไหวตัวทันหลบเข้าไปในรถก่อนที่ป๊อปปี้จะปีนกำแพงตามออกมา ฟางเลยต้องทำหน้าที่เป็นคนรับหน้าแทน
“แล้วจะไปไหนครับ”
“เอ่อ คือเอ่อ”
“ตกลงจะไปไหนครับ”
“ไม่รู้คะลืมไปแล้วว่าจะไปไหน พอดีมีแผนที่แล้วทำมันหายก็เลยไปไหนไม่ถูก”
ท่าทางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆทำให้ป๊อปปี้นึกเอ็นดูอยู่ในใจ ดวงตาใสๆของฟางทำให้ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างหลงไหล
เจอกันแค่ครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกคนตัวเล็กตรงหน้ามีเสน่ห์มากจริงๆ
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ”
“ทางที่ดีอย่างช่วยเลยจะดีกว่าคะ เฮ้ยไม่ใช้ๆคะคือฟางบอกว่าแบบว่าอะเอิ่ม”
ร้อนรนเมื่อพูดผิดไปสมองไม่ย่อมสั่งการทำให้เธอแสดงอาการณ์เอ๋อๆออกไป แต่เค้ากลับคิดว่ามันน่ารักไปอีกแบบ
“ใจเย็นๆก็ได้ครับ”
“แฮ่ๆคะ คือขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแต่เดี๋ยวฟางโทรให้คนมารับไปจะดีกว่าคะ”
“แน่นะครับว่าจะไปถูกแล้ว”
“คะขอบคุณมากคะคุณ...”
“ป๊อปปี้ครับ”
ความเอ๋อของเธอละลายความเงียบขรึมไปจนหมดสิ้นแนะนำตัวไปแล้วก็ยิ้มหวานให้อีก ฟางก็ได้แต่ยืนเขินไม่รู้
สาเหตุแล้วทำไมต้องคุยต่อความยาวสาวความยืดด้วยเธอควรจะรีบๆออกไปซะเพราะว่าเพื่อนเธออาจจะไม่
ปลอดภัยก็เป็นได้ แต่ก็แปลกผู้ชายที่ชื่อป๊อปปี้ยิ่งคุยยิ่งสนุกไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เค้าเรียกว่าอาการตกหลุมรัก
รึเปล่านะ
“คะ งั้นฟางไปก่อนนะคะคุณป๊อปปี้”
“ครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”
“เช่นกันคะ”
เสยผมแล้วหมุนตัวรีบเดินเร็วปรื้อขึ้นรถไป ไม่ทันได้สังเกตุว่าตอนที่เธอลูบผมกิ๊บติดผมลู่หลุดออกมาด้วย ป๊อปปี้
ก้มลงเก็บขึ้นมาดูกิ๊บสีชมพูอ่อนเป็นรูปกระต่ายตาโตน่ารักมันช่างเหมือนกับเจ้าของจริงๆ
“ไอ้ป๊อป!!ไปทำอะไรข้างนอกไอ้โมะมันเรียกหาอยู่”
“เออๆไปแล้ว”
เสียงเขื่อนเรียกข้ามมา ป๊อปปี้ออกจะงงๆเพราะเมื่อไม่กี่นาทีโทโมะพึ่งออกไปจากบ้านเองแต่กลับมาพร้อมเขื่อน
อีกทำไม เก็บกิ๊บไว้ที่กระเป๋าเสื้อแล้วกระโดดข้ามกำแพงกลับไป
+
+
+
“แกคุยอะไรกับป๊อปปี้นานนักหนาฉันหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว”
พอขับรถทิ้งช่วงห่างออกมาได้แก้วก็เริ่มบ่นอ้อมแอม
“ก็เออ...ช่างเหอะ”
“ไม่ใช่ไปหลงรักป๊อปปี้เข้าหล่ะ”
ฟางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่าเดียวและชวนคุยเรื่องอื่นแก้วก็ยังบ่นไม่เลิก แต่บ่นได้ไม่เท่าไหร่สุนัขตัวโปรดก็กระโจนเข้า
มาหาแก้วดีใจกอดกแน่นจนมันดิ้นคลุกคลักไปทั่งรถ
“คิดถึงจังเลยดอล์ล่า มาอยู่กับม๊านะ”
บอกกับสุนัขที่นอนซบนิ่งอยู่ที่ตักหลังจากที่ดิ้นดีใจอยู่นาน มือบางลูบลงไปที่หัวอย่างรักใคร่ สุนัขขี้อ้อนก็ซุกหัว
ของมันไปที่ตักอย่างน่ารักก็มันนิสัยอย่างงี้ไม่ว่าใครเห็นก็ชอบ
“ว่าแต่แกไปอยู่ที่นั้นได้ไง ฉันงงอยู่ๆแกก็หายไป”
“คืนนี้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง แล้วยัยเฟย์ไปไหนอะ”
มีงานเดินแบบตอนเช้า แต่นี้ก็เย็นๆแล้วเดี๋ยวไปรับเฟย์ด้วยกันเลย”
หักพวงมาลัยมุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆรถจอดสนิทอยู่ที่งานเดินแบบริมชายหาด
“พัทยา”
...................................................................................................................
มาอัพแล้วนะค๊าฝากด้วยคะอ่านแล้วเม้นๆโหวดๆให้หน่อยค๊าบบ
รักลีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟเม้นและโหวดแล้วตอนต่อไปจะมาจ๊า
เธอชะงักไปนิดนึ่ง คนอะไรช่างใจร้ายใจดำเสียไม่มีเด็กน้อยกำลังจะร้องไห้เค้าก็ยังยืนยันจะกลับให้ได้
“ลูกน้ำพี่ไปก่อนนะ แต่พรุ่งนี้พี่จะมาหานะ”
“สัญญานะคะพี่สาวคนสวย”
แก้วยิ้มตอบแล้วส่งยิ้วก้อยไปเกี่ยวไว้ ลูกน้ำยิ้มออกมาแล้วโผ่เข้ากอดเพื่อสั่งลา พอลาจบ แก้วก็เดินหันฟัดหัว
เหวี่ยงตรงไปยังรถเลยไม่ทันได้ลาลุงกับป้าปล่อยให้คนดีตีสองหน้าลาไปคนเดียว ไม่นานนักโทโมะก็กระโดดขึ้น
มานั่งที่คบขับแล้วรถก็ออกตัวภายในถเงียบสงัดราวกับไม่มีใครอยู่เค้าเอาแต่มุ่งมันในการขับรถ
+
+
+
“ไปไหนมาว่ะคนตามหากันไปทั่ว”
ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่กลางบ้านเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นโทโมะเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาว เธอเดินขึ้นไปบนห้องปล่อยให้สอง
คนนั่นคุยกันไปตามสบายเห็นแล้วมันทนไม่ได้คนอะไรใจดำ!! นอนลงบนเตียงกว้างกลิ้งไปกลิ้งมาแล้วก็อดนึกถึง
เด็กตัวน้อยๆไม่ได้ทำอย่างไรดีนะถึงจะได้ออกไปหา
“นายหญิงค่ะเชิญลงไปทานข้าวคะ”
“คะ เอิ่มป้าคะแก้วมีอะไรให้ช่วยหน่อย”
เรียกไว้ขณะที่ป้าแม่บ้านจะเดินกลับไป
“คะ นายหญิง”
“แก้วอยากยืมโทรศัพท์ป้าสักหน่อยจะได้ไหมคะ”
ทีแรกป้าก็ไม่ยอมแต่พอแก้วควักแบงค์พันออกมาให้ ป้าแกก็หยิบออกมาจากกระเป๋าให้ทันที แก้วยิ้มกว้างแล้วกด
เบอร์เพื่อนรักอย่างรวดเร็ว
“ฟาง แก้วเองนะ”
(ยัยแก้ว!!แกอยู่ที่ไหนฉันกับยัยเฟย์ตามหาไปซะทั่วเลย)
“แกๆ มาหาฉันที”
(ตกลงว่าแกโดนจับตัวไปเหรอ แล้วจะให้ไปหาที่ไหน)
“ที่XXX นะมาแล้วซื้อมือถือมาให้ฉันด้วย อ๋อแล้วแวะไปเอาดอลล่าให้ด้วยนะ”
แก้วรีบวางสายลงเพราะได้ยินเสียงเดินขึ้นมา พร้อมกับเจรจาขอยืมอีกวันหนึ่งหลังจากที่ฟางมาแล้วเธอจะรีบคืนให้
ทันที แต่ไม่มช่ว่าจะได้มาง่ายๆเธอต้องเสียเงินไปอีกหนึ่งพันรวมๆแล้วกว่าจะได้ไอ้เจ้าโนเกียเครื่องนี้มาใช้ก็โดน
ไปสองพันแถมไม่ได้ใช้ถาวรอีกต่างหาก โนเกียรุ่นนี้แพงจริงๆ ตกลงกันได้โทโมะก็เดินเข้ามาพอดี
“กินข้าว”
“รู้แล้วน่า แต่ไม่หิวนายกินเลยแล้วก็ไปทำงานเลยก็ได้นะฉันจะนอน”
โทโมะมองเหมือนไม่เชื่อเดินเข้ามาใกล้ สายตาคมดุจเหยี่ยวเหลือบมองไปที่ป้าแม่บ้านเพียงไม่ถึงสามวินาทีป้า
แกก็เดินออกไปโดยอัตโนมัติ ร่างสูงเดินขยับเข้ามาเรื่อยๆจ้องลึกลงไปที่แววตาสวยเหมือนจะค้นหาอะไรบ้างอย่าง
แก้วหลบลาเลิกลัก
“มีพิรุด”
“มียังไงนายบ้า คิดมากเกินไปแล้ว”
สายตาที่ดูเลิกลัก พอตั้งสติได้ก็จ้องกลับอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้เป็นไงเป็นกันก็แค่มองตาของมาฟียมันคงจะไม่
ตาย ไม่ว่ายังไงวันนี้เธอก็ต้องหาทางออกไปข้างนอกให้ได้ เค้าจะมากักกันเธอไม่ได้ไปไหนก็ต้องไปกับคนของ
เค้า เธอไม่ชอบสักเท่าไหร่ และอีกอย่างถ้าเธอไปเงียบๆคนของเคนตะจะรู้ได้ไงคนพวกนั้นไม่ใช้หมานิจะได้จมูก
ไว
“ขอดูหน่อยว่าโกหกรึเปล่า มีอะไรแอบแฝงไหม”
โน้มใบหน้าลงมาเรียวปากประทับแนบสนิทปากเล็กอย่างรวดเร็ว ดวงตาเบิกกว้างออกอย่างเต็มที่ด้วยความตกใจ
แต่ยิ่งเผลอเหมือนคนอีกคนจะยิ่งได้ใจสอดลิ้นอุ่นๆเข้ามาแล้วเกี้ยวกระหวัดซ้ำไปซ้ำมาอยู่หลายลอบจนเธอจะขาด
อากาศหายใจ เมื่อถูกปลดปล่อยก็หอบหายใจถี่รั่วนี้หรือวิธีตรวจสอบคนโกหก
“ทำบ้าอะไรของนาย”
“แค่อยากจูบก็เท่านั่น”
“ไหนบอกว่าตรวจโกหกไง”
คนตัวโตกว่ายิ้มน้อยๆแล้วหมุนตัวเดินออกไป เอาอีกแล้วเวลาเธอถามอะไรทำไมเค้าไม่อยากจะตอบเลยก็ไม่รู้กลัว
ว่าดอกพิกุลมันจะร่วงรึยังไง แต่เธอก็ไม่สนตอนนี้ได้รับสายจากเพื่อนรักแล้วว่ามาจอดรถรออยู่ที่ถนนด้านหลังที่อยู่
ติดกับกำแพงบ้าน ที่นี้ก็เป็นหน้าที่หญิงสาวที่จะหาทางออกไปจากบ้านหลังนี้ให้ได้มันไม่ง่ายเอาซะเลยเพราะที่นี้
คนยืนเต็มไปหมดไม่รู้จะไปทางไหนดี เดินออกมายืนลับๆล่อๆอยู่ที่บริเวณกำแพงหลังบ้าน
“นายหญิงครับ”
แก้วสะดุงตัวโยนเมื่อมีเสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง เธอค่อยๆหันหลังไปยืมแบบฝืดๆให้ก่อนจะเก๊กเสียงให้ขรึมเข้า
ไว้
“เรียกฉันทำไม”
“จะไปครับนายหญิง”
“ใครจะไปไหนฉันก็เดินเล่น ถ้าขืนยังมาจับผิดฉันอีกโทโมะกลับมาฉันฟ้องแน่ว่านายจุ้นจ้าน”
“ขอโทษครับนายหญิง”
“งั้นก็ออกไปฉันจะนั่งเล่นตรงนี้อย่าให้ใครเดินเข้ามา รำคาณ”
ไล่ออกไปแล้วก็มาแอบขำคนเดียวเธอไม่เคยลองเล่นอะไรแบบนี้มาก่อนเป็นแต่นางแบบเดินเฉิดฉายอยู่บนแคท
วอร์กแต่วันนี้ได้มาเล่นละครแถมยังจะได้ลองปีนกำแพงอีกด้วยมองซ้ายทีขวาทีเห็นว่าไม่มีใครเดินผ่านมา มือบาง
ถกแขนเสื้อมาให้ดูถมัดแถมงที่สุดปีนขึ้นไปบนต้นไม้ที่อยู่ข้างๆกำแพง ด้วยความที่ขายาวเลยทำให้เธอไม่ลำบาก
เท่าไหร่นัก ปีนแล้วขึ้นไปนั่งอยู่บนขือกำแพงไม่ยอมลง มัวแต่มองหน้าเพื่อนรักที่มายืนรออยู่
“ลงมาได้แล้วยัยแก้วเดี๋ยวคนอื่นมาเห็น”
ฟลุบ~
“ใคร!”
เสียงทุ้มดังเข้ามาจากข้างในกำแพงก่อนจะตามมาด้วยร่างแข็งแรงที่ปีนกำแพงตามออกมาดู
“คุณมาทำอะไรแถวนี้”
“คือเอ่อ คือฉันหลงทางหน่ะคะ”
แก้วไหวตัวทันหลบเข้าไปในรถก่อนที่ป๊อปปี้จะปีนกำแพงตามออกมา ฟางเลยต้องทำหน้าที่เป็นคนรับหน้าแทน
“แล้วจะไปไหนครับ”
“เอ่อ คือเอ่อ”
“ตกลงจะไปไหนครับ”
“ไม่รู้คะลืมไปแล้วว่าจะไปไหน พอดีมีแผนที่แล้วทำมันหายก็เลยไปไหนไม่ถูก”
ท่าทางที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวจริงๆทำให้ป๊อปปี้นึกเอ็นดูอยู่ในใจ ดวงตาใสๆของฟางทำให้ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างหลงไหล
เจอกันแค่ครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูกคนตัวเล็กตรงหน้ามีเสน่ห์มากจริงๆ
“มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ไหมครับ”
“ทางที่ดีอย่างช่วยเลยจะดีกว่าคะ เฮ้ยไม่ใช้ๆคะคือฟางบอกว่าแบบว่าอะเอิ่ม”
ร้อนรนเมื่อพูดผิดไปสมองไม่ย่อมสั่งการทำให้เธอแสดงอาการณ์เอ๋อๆออกไป แต่เค้ากลับคิดว่ามันน่ารักไปอีกแบบ
“ใจเย็นๆก็ได้ครับ”
“แฮ่ๆคะ คือขอบคุณมากนะคะที่ช่วยแต่เดี๋ยวฟางโทรให้คนมารับไปจะดีกว่าคะ”
“แน่นะครับว่าจะไปถูกแล้ว”
“คะขอบคุณมากคะคุณ...”
“ป๊อปปี้ครับ”
ความเอ๋อของเธอละลายความเงียบขรึมไปจนหมดสิ้นแนะนำตัวไปแล้วก็ยิ้มหวานให้อีก ฟางก็ได้แต่ยืนเขินไม่รู้
สาเหตุแล้วทำไมต้องคุยต่อความยาวสาวความยืดด้วยเธอควรจะรีบๆออกไปซะเพราะว่าเพื่อนเธออาจจะไม่
ปลอดภัยก็เป็นได้ แต่ก็แปลกผู้ชายที่ชื่อป๊อปปี้ยิ่งคุยยิ่งสนุกไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เค้าเรียกว่าอาการตกหลุมรัก
รึเปล่านะ
“คะ งั้นฟางไปก่อนนะคะคุณป๊อปปี้”
“ครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”
“เช่นกันคะ”
เสยผมแล้วหมุนตัวรีบเดินเร็วปรื้อขึ้นรถไป ไม่ทันได้สังเกตุว่าตอนที่เธอลูบผมกิ๊บติดผมลู่หลุดออกมาด้วย ป๊อปปี้
ก้มลงเก็บขึ้นมาดูกิ๊บสีชมพูอ่อนเป็นรูปกระต่ายตาโตน่ารักมันช่างเหมือนกับเจ้าของจริงๆ
“ไอ้ป๊อป!!ไปทำอะไรข้างนอกไอ้โมะมันเรียกหาอยู่”
“เออๆไปแล้ว”
เสียงเขื่อนเรียกข้ามมา ป๊อปปี้ออกจะงงๆเพราะเมื่อไม่กี่นาทีโทโมะพึ่งออกไปจากบ้านเองแต่กลับมาพร้อมเขื่อน
อีกทำไม เก็บกิ๊บไว้ที่กระเป๋าเสื้อแล้วกระโดดข้ามกำแพงกลับไป
+
+
+
“แกคุยอะไรกับป๊อปปี้นานนักหนาฉันหัวใจจะวายตายอยู่แล้ว”
พอขับรถทิ้งช่วงห่างออกมาได้แก้วก็เริ่มบ่นอ้อมแอม
“ก็เออ...ช่างเหอะ”
“ไม่ใช่ไปหลงรักป๊อปปี้เข้าหล่ะ”
ฟางทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่าเดียวและชวนคุยเรื่องอื่นแก้วก็ยังบ่นไม่เลิก แต่บ่นได้ไม่เท่าไหร่สุนัขตัวโปรดก็กระโจนเข้า
มาหาแก้วดีใจกอดกแน่นจนมันดิ้นคลุกคลักไปทั่งรถ
“คิดถึงจังเลยดอล์ล่า มาอยู่กับม๊านะ”
บอกกับสุนัขที่นอนซบนิ่งอยู่ที่ตักหลังจากที่ดิ้นดีใจอยู่นาน มือบางลูบลงไปที่หัวอย่างรักใคร่ สุนัขขี้อ้อนก็ซุกหัว
ของมันไปที่ตักอย่างน่ารักก็มันนิสัยอย่างงี้ไม่ว่าใครเห็นก็ชอบ
“ว่าแต่แกไปอยู่ที่นั้นได้ไง ฉันงงอยู่ๆแกก็หายไป”
“คืนนี้เดี๋ยวเล่าให้ฟัง แล้วยัยเฟย์ไปไหนอะ”
มีงานเดินแบบตอนเช้า แต่นี้ก็เย็นๆแล้วเดี๋ยวไปรับเฟย์ด้วยกันเลย”
หักพวงมาลัยมุ่งหน้าตรงไปเรื่อยๆเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าๆรถจอดสนิทอยู่ที่งานเดินแบบริมชายหาด
“พัทยา”
...................................................................................................................
มาอัพแล้วนะค๊าฝากด้วยคะอ่านแล้วเม้นๆโหวดๆให้หน่อยค๊าบบ
รักลีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟเม้นและโหวดแล้วตอนต่อไปจะมาจ๊า
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
