แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

เช้าวันรุ่งขึ้นที่ไม่อาจสดใสของ'วิศว ไทยานนท์'
"อืมโทโมะแก้วจะไปอาบน้ำ"บอกชายหนุ่มที่กำลังคลอเคลียอยู่กับคอขาว
"คิดถึง"พูดเบาๆก่อนจะดึงผ้าห่มออกจนเผยให้เห็นร่างเนียนไร้ที่ติของหญิงสาวตรงหน้า
"พอได้แล้วน่าถอยแก้วจะไปอาบน้ำ"ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ
"หึวันนี้แหละที่นายจะไม่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้บริหารอีกต่อไปโทโมะ"ยืนยิ้มที่หน้ากระจกก่อนจะเปิดฝักบัวล้างตัวมือบางลากไปตามแขนขาวเนียนกดสบู่มาชโลมล้างร่างกายมือบางลากผ่านรอยแดงที่ดูจางลงที่คอไปมา
"ทำอะไรอยู่คนสวย"สัมผัสถึงร่างกายกำยำด้านหลังทำให้ร่างบางหันไปหาจนอกหนาที่เต็มไปด้วยกล้ามเบียดเสียดกับอกอวบอิ่มของหญิงสาว
"อาบน้ำสิ่แล้วโทโมะล่ะเข้ามาทำไม"เอามือคล้องคอชายหนุ่มไว้ก่อนจะเอามือลูบไล้ใบหน้าเนียนของร่างสูงไปมา
"ขออาบด้วยคนสิ่ที่รัก"มือหนาเคล้นคลึงหน้าอกร่างบางไปมามือทั้งสองข้างบีบขย้ำจนหน้าอกอวบอิ่มแดง
"อืม โทโมะไม่เอาออกไปก่อน"ดันร่างสูงออกชายหนุ่มถอยออกไปหนึ่งก้าวก่อนจะเดินกลับมาเบียดตัวหญิงสาวจนหลังเนียนติดกำแพงมือหนาทั้งสองข้างยันกำแพงไว้ไม่ให้ร่างบางหนีปากหนาเข้าประกบปากอวบอิ่มทันทีลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นเล็กมือหนาละออกจากกำแพงมาที่สะโพกงามคลึงไปมาก่อนใช้ขาเกี่ยวขาเรียวสวยให้แยกออกแล้วค่อยสอดแกนกลางเข้าไปในตัวร่างบางจนสุด
"อื้ม อือ"กอดคอชายหนุ่มแน่นปากบางกับปากหนาประกบกันและถอนออกเป็นช่วงๆเพื่อให้ได้อากาศหายใจ
"อืม แก้วอื้ม"ครางร้องเรียกชื่อหญิงสาวกระแทกตัวเข้าไปอย่างแรง
"อ๊ะ อ๊ะฮื่อ อิ๊โทโมะแก้วอิ๊ไม่ไหวแล้ว"ร่างบางหรี่ตามองคนร่างสูงก่อนจะกัดปากแน่นสายน้ำไหลเปียกชุ่มตัวทั้งคู่อกงามทั้งสองข้างขึ้นลงตามจังหวะรักของคนร่างสูงไม่หยุด
"อื้อ แก้วแน่น อะอื้ม"ครางในลำคอก่อนจะเร่งความแรงเข้าไปอีกจนคนร่างบางแทบจะยืนไม่ขึ้นร่างสูงอุ้มร่างบางไปวางที่ขอบอ่างล้างหน้าก่อนจะกดสะโพกร่างบางมาที่แกนกลางแล้วเป็นคนคุมเกมส์ต่อลิ้นร้อนยังคงเลียยอดอกอย่างไม่ขาดมือหนากอบกุมอกอวบอิ่มจนล้นมือ
"อ่าส์"ทั้งสองครางพร้อมกันทั้งร่างบางและร่างสูงปล่อยน้ำรักออกจากทางรักของตัวเองจนหมด
"อืมแก้วโมะรักแก้วนะ"ค่อยๆถอนแกนกายออกแล้วอุ้มหญิงสาวไปยืนใต้ฝักบัวน้ำใสค่อยๆชำระร่างกายของคนทั้งคู่ทั้งสองผลัดกันถูสบู่จนอาบเสร็จ
"แต่งตัวได้แล้วนะโทโมะ"บอกชายหนุ่มที่นั่งมองตัวเองแต่งตัวอยู่บนเตียง
"ก็ได้ครับรอแป๊ปนึงนะแก้ว"ลุกขึ้นจากเตียงไปใส่เสื้อผ้าที่ร่างบางเตรียมไว้ให้
"เสร็จแล้วไปกันเถอะแก้ว"โอบเอวร่างบางเดินลงไปข้างล่าง
"ผมเตรียมรถให้นายเรียบร้อยแล้วนะครับ"บอกชายหนุ่ม
"ขอบใจ ไปกันเถอะแก้ว"พาหญิงสาวเดินไปขึ้นรถก่อนจะขับไปที่บริษัท
บริษัท ไทยานนท์ จำกัด
"คุณโทโมะคะ"วิ่งเข้ามาหาเหมือนทุกวัน
"ไปทำงานของเธอสิ่จะมายุ่งอะไรกับโทโมะหะ"เข้าไปตวาดเลขาสาว
"แต่คุณโทโมะคะ"พยายามให้ชายหนุ่มช่วย
"เออ่เกลผมว่าคุณไปทำงานดีกว่านะถ้างานไม่ส่งไม่ทันผมจะหักเงินเดือนคุณออกครึ่งนึง"ขู่เลขา
"ก็ได้ค่ะ แต่ตอนนี้มีคนรอพบคุณอยู่ข้างใน"บอกร่างสูง
"ขอบใจไปกันเถอะแก้ว"จูงมือร่างบางเข้าไปในห้องทำงาน
"สวัสดีครับคุณโทโมะลุกชายผู้บริหารธุรกิจยักษ์ใหญ่ของเมืองไทย"ชายวัยกลางคนทนายของตระกูลจริญญาเอ่ยสวัสดีก่อนจะมองร่างบาง
"ครับแล้วคุณเป็นใคร"กล่างตอบก่อนจะถามกลับ
"ผมเป็นทนายน่ะครับคือตอนนี้ผมอยากจะบอกคุณว่าบริษัทไทยานนท์ของคุณตกเป็นของศิริมงคลสกุลเรียบร้อยแล้วนะครับ"
"อ๋อครับ เห้ยอะไรนะอะไรตกเป็นของใคร"ตอนแรกดูจะเคลิ้มตามก่อนจะหันมาถามด้วยท่าทีตกใจร่างบางสะบัดตัวออกจาแขนชายหนุ่มก่อนจะหยิบใบเอกสารหนึ่งใบออกมาชูตรงหน้าชายหนุ่ม
"อะไรนี้มันอะไรกันแก้ว"ชี้กระดาษที่อยู่ในมือหญิงสาว
"ใบการยินยอมการโอนหุ้นทั้งหมดไงล่ะหึตอนนี้นายยอมเซ็นหุ้นให้ชั้นแล้วนะ"ยิ้มเหยียดให้ชายหนุ่ม
"ไม่ตริงชั้นเซ็นให้เธอตอนไหน!!"ตวาดร่างบาง
"ก็ตอนนายเมาไงล่ะที่ชั้นให้นายเซ็นเอกสารก็ใบนี้แหละที่ชั้นให้นายเซ็นขอบใจนะที่ยกหุ้นพร้อมบริษัทให้ชั้น"
"เมื่อคืน ชั้นเมาเธอมอมชั้นหรอแก้วหะชั้นถามว่าเธอมอมชั้นหรอ"โวยวายลั่นเหมือนคนบ้าจนเสียงดังออกไปข้างนอก
"ชั้นไม่ได้มอมนายกินเองหึแต่นายนี่ก็ซื่อดีนะตอนกินเหล้าเนี่ยบอกให้เซ็นก็เซ็นหลงผู้หญิงจนโงหัวไม่ขึ้นเลยหรอหะ"
"เธอแก้วเธอหักหลังชั้นเธอโกงชั้น!"ชี้หน้าหญิงสาวก่อนจะตะโกนลั่น
"ใครโกงใครกันแน่หึพ่อนายต่างหากที่โกงพ่อชั้นก่อนแล้วที่ชั้นทำไม่ได้เรียกว่าโกงเพราะนายยินยอมเซ็นมันชั้นไม่ได้ปลอมลายเซ็นเหมือนพ่อนายหึชั้นเอาของของชั้นคืนได้แล้วนี่ไงโทโมะบริษัทและหุ้นทุกอย่างในบริษัทนายก็คือของของชั้นชัดรึยังชั้นนี่แหละ'จริญญา ศิริมงคลสกุล'ลูกสาวคนเดียวของตระกูลนี้ชั้นเอาของของชั้นจาก 'ไทยานนท์' คืนมาได้แล้วกลับไปซะที่นี่ไม่ใช่บริษัทนายแล้ว"ตะคอกร่างสูงที่ยืนน้ำตาคลอเบ้าทั้งโกรธทั้งเสียใจที่ถูกหญิงสาวคนรักหักหลังกันซึ่งๆหน้าได้แต่โทษตัวเองในใจว่าโง่ที่ยอมเชื่อเธอโง่ที่รักเธอหมดใจโง่ที่ยอมยกหุ้นให้ง่ายๆได้แต่โทษตัวเองว่าตัวเองโง่
"แก้วเธอมันนางมารร้ายกาจเธอเลวที่สุดหมดแล้วความรักที่ชั้นให้เธอขอให้เธอมีความสุขกับการที่ไม่มีศัตรูอย่างชั้นนะแก้วชั้นเกลียดเธอ"ตวาดลั่น
"ออกไปเอาตัวนายนี่ออกไป"บอกลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างหลังก่อนจะให้ลากชายหนุ่มออกไปข้างนอก
หน้าบริษัท
พลั่ก ร่างสูงถูกโยนออกมาจากตัวอาคารอย่างไม่ใยดีร่างสูงมองหน้าลูกน้องของร่างบางอย่างเคียดแค้นยันตัวเองขึ้นจากพื้นก่อนจะกวาดสายตานิ่งที่ความรู้สึกไม่แสดงอะไรออกมา
"ออกไปจากบริษัทนี้ซะ"ชายร่างกำยำที่ดูตัวใหญ่กว่าร่างสูงไล่ร่างสูงเหมือนหมูหมา
"เออฝากไปบอกนายพวกแกด้วยนะว่าชั้นเกลียดนายของแกชั้นเกลียดแก้วนังมารนายของพวกแกมันเลวที่สุด"ตะโกนใส่ชายกำยำ
ผัวะ หมัดหนักของชายกำยำลอยเข้าซัดที่ใบหน้าหล่อจนเลือดออกมุมปาก
"แกอย่ามาปากหมาใส่เจ้านายชั้น"ตะคอกร่างสูง
"หยุดมีอะไร"ร่างบางเดินเดินเข้าไปดูเหตุการณ์
"ยังงูพิษเธอมันนางมารในคราบนางฟ้าแสนสวยหึเลวกว่าที่ชั้นคิดเยอะนะแก้วชั้นเกลียดเธอ"ตวาดใส่ร่างบางที่ดูจะไม่มีการสะทกสะเทือนต่อคำว่าแม้แต่น้อย
ผัวะ ผัวะ หมัดหนักทั้งสองลอยเข้าหน้าร่างสูงจนล้มตอนนี้ที่ปากหนาคายเลือดแดงสดที่อยู่ในปากออกมาจนเลอะพื้น
"อย่ามาทำปากดีกับชั้นตอนนี้ใครก็ช่วยนายไม่ได้สิบปีที่ชั้นรอการแก้แค้นแล้ววันนึงโชคชะตาก็เล่นตลกให้ชั้นได้เจอลูกชายศัตรูหึชั้นจะทำให้ครอบครัวนายตายทั้งเป็นทั้งครอบครัวคอยดูเอาของนายกลับไปด้วย"เทของที่อยู่ในลังให้ชายหนุ่ม
"ได้งั้นเธอก็เชิญเอาของเธอคืนไปยัยนังมารเธอหลอกให้ชั้นรักจนหมดใจชาตินี้ขออย่าให้มีคนรักเธอจริง"เช็ดเลือดที่มุมปากก่อนจะขับรถออกไปอย่างเร็ว
"ไปไหนก็ไปแต่อย่าตามชั้นขึ้นมาบนห้องทำงาน"บอกลูกน้องก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องทำงานร่างบางทรุดตัวนั่งลงกับโซฟาที่มีความหลังสวยงามและไม่สวยงามอยู่บนนี้น้ำตาที่ถูกกักไว้ตั้งแต่ชายหนุ่มว่าไหลออกมาสะอื้นร้องไห้นึกถึงอ้อมกอดอุ้นๆเสียงหัวเราะและรอยยิ้มคำพูดของชายหนุ่มที่ตนคิดว่าคิดนะแก้วแค้นแต่วันนี้กลับกลายไปรักเค้ารักหมดใจแต่ยังไงความรักก็ไม่สามารถลบความแค้นในใจได้นึกถึงเวลาที่มีความสุขกับชายหนุ่มร่างสูงที่เคยนั่งทำงานที่โต๊ะทำงานโดยจะมีสายตาเหยี่ยวคอยมองร่างบางบัดนี้ไม่มีมันอีกแล้วร่างบางร้องไห้อย่างหนักติดจ่อกันหลายชั่วโทงจนตาบวม
"ฮึกโทโมะชั้นรักนาย ฮือชั้นขอโทษฮึกชั้นรักนาย"ปากพร่ำบอกรักกับคนที่ไม่มีตัวตน
"แก้ว"