แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

"นายครับพอได้แล้วมั้งครับ"ห้ามร่างสูงที่ดื่มเหล้าไม่ยอมหยุดตั้งแต่สามทุ่มจนนี่ตีสามก็ไม่ยอมละปากออกจากขวดเหล้า

"เอ้ย...เอ้กอย่ามายุ่ง"เอ่ยไล่ลูกน้องด้วยคำที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องก่อนจะกระดกต่อ

"นายพอแล้วเถอะครับนายกินเยอะไปแล้วนะถ้าคุณหญิงรู้เอาผมตายแน่"ปรามร่างสูง

"อยากโดนไล่ออกหรือไงวะ...เอิ้กจะไปไหนก็ไป"หันไปหาลูกน้องก่อนจะชี้หน้า

"ไม่ครับนายผมจะยืนเฝ้านายตรงนี้แล้วนายก็เลิกกินได้แล้ว"ก้มลงเก็บขวดเหล้าที่หมดแล้วที่พื้น

"โว้ยไม่กินก็ได้วะ"ปัดขวดเหล้าที่อยู่บนโต๊ะจนแตกกระจายเต็มพื้น

"โทโมะ"หลังจากที่ขึ้นไปนอนก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงโวยวายกับเสียงของหล่นแตก

"อืมแก้ว"ยืนมองร่างบางแต่ยืนไม่เท่าไหร่ก็ล้มลงบนโซฟา

"ทำไมโทโมะถึงมีสภาพนี้"ถามลูกน้องร่างสูง

"คือนายกินเหล้าไปเยอะน่ะครับ"ยืนตรงบอกร่างบาง

"อืมงั้นช่วยแก้วเอาโทโมะขึ้นห้องหน่อยนะ"บอกลูกน้องก่อนจะนั่งลงข้างชายหนุ่ม

"ครับผมไปตามคนมาช่วย"วิ่งออกไปด้านนอก

"โทโมะนายตื่นเซ่ะ"ตบหน้าร่างสูงเบาๆ

"อืมแก้ว"ลืมตามองก่อนจะหลับตาแล้วคว้าข้อมือบางไว้"แก้วชั้นรักเธออย่าไปไหนนะชั้นเป็นห่วงเธอ"คว้าร่างบางมากอดแนบอก

"อย่ามาเพ้อเจ้อถ้านายรักชั้นนายคงไม่ทรมานชั้นแบบนี้หรอกโทโมะ"ดันตัวออกก่อนจะยืนขึ้น

"นายหญิงครับ"ลูกน้องมือขวาของร่างสูงวิ่งเข้ามาในบ้าน

"อืมช่วยประคองโทโมะขึ้นไปบนห้องหน่อยแก้วประคองไม่ไหวหรอก"

"ครับ"เข้าไปช้อนตัวนายใหญ่แล้วพาขึ้นไปบนห้องโดยมีร่างบางเดินตามไปติดๆ

"พี่เสือเอาโทโมะนอนบนเตียงเลยเดี๋ยวแก้วจัดให้โทโมะนอนเอง"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ"วางตัวชายหนุ่มลงบนเตียงนอน

"ไม่เป็นไรหรอกพี่ไปพักผ่อนเถอะแก้วให้พี่ช่วยก็ลำบอกแย่แล้วไปพักผ่อนนะคะ"บอกลูกน้อง

"ครับผมไปก่อนนะครับ"ก้มหัวให้ก่อนจะเดินออกไปร่างบางหันมาจัดการคนตัวใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงก่อนจะถอดถุงเท้าให้แล้วจัดให้นอนดีๆ

"กินอะไรไปเนี่ยตัวหนักเป็นบ้าเลยอีตาบ้า"ทุบอกร่างสูงก่อนจะเดินไปในห้องน้ำหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตามตัว

"อืมอะไรวะอย่ามายุ่ง"โวยวายเมื่อถูกความเย็นกระทบหน้าร่างสูงใช้มือปัดมือร่างบางออกก่อนจะพลิกตัวหนี

"นี่หันมาก่อนเช็ดตัวหน่อยโทโมะ"จับร่างสูงให้นอนหงาย

"อืมไม่เอา"พลิกตัวหนี

"โทโมะนอนเฉยๆชั้นจะเช็ดตัว"จับชายหนุ่มนอนหงายก่อนจะนั่งทับบนตักชายหนุ่ม

"อืมทำอะไร"ลืมตามาแล้วลุกขึ้นนั่ง

"ถ้าตื่นแล้วไปอาบน้ำไปจะได้ไม่ต้องเช็ดตัว"จะลุกออกแต่กลับถูกจับสะโพกไว้แน่น

"เดี๋ยวชั้นถามว่าจะทำอะไรชั้น"เอาหน้าไปใกล้จนปลายจมูกชนกันลมหายใจร่างสูงที่มีกลิ่นเหล้าคละคลุ้งจนร่างบางหันหน้าหนีทำให้หน้าชายหนุ่มอยู่ที่ระหว่างอกอวบอิ่มของร่างบาง

"ก็ชั้นจะเช็ดตัวแล้วนายอยู่ไม่นิ่งชั้นก็เลยต้องนั่งทับนายไว้ไงเล่าแล้วเอาหน้านายออกไปด้วย"ดันหน้าร่างสูงที่ฟัดกับหน้าอกตัวเอง

"อืมมันค้างนะอย่าขัดอารมณ์สิ่"รอบเอวบางให้แนบตัวก่อนจะลงสูดหาความหอมจากอกเต่งตึงทั้งสองข้าง

"อืม...แต่ชั้นไม่มีอารมณ์กับนายไปอาบน้ำ"ผลักไหล่ออก

"ไม่ไปบอกว่ามันค้างอย่าขัดอารมณ์ชั้นไม่ชอบ"ตะคอกใส่ก่อนจะดูดคอขาวจนเป็นรอยแดงจนแทบช้ำ

"ชั้นก็ไม่ชอบที่นายทำกับชั้นแบบนี้เหมือนกันชั้นเกลียด อื้อ"ร่างสูงได้ยินว่าร่างบางจะพูดว่าเกลียดตัวเองก็ปิดปากด้วยปากทันทีลิ้นหนาสอดเข้าไปในปากเล็กอย่างเร็วลิ้นร้อนของชายหนุ่มตวัดพันลิ้นเล็กที่พยายามหลบปากชายหนุ่มทั้งดูดทั้งดุนปากเล็กจนช้ำ

"อื้อ ฮื่อหยุดใช้อารมณ์สักทีชั้นไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของนาย"ดันออกก่อนจะลุกขึ้นแล้วปาผ้าขนหนูใส่

"โว้ย อะไรนักหนาหะแล้วถ้าชั้นบอกว่าเธอไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์เชื่อมั้ย"ปัดผ้าขนหนูที่แปะหน้าออกก่อนจะเข้าไปกระชากแขนร่างบางอย่างแรง

"นี่หรอที่นายบอกว่าชั้นไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์แล้วที่นายทำอยู่นี่นายรักชั้นหรอถึงได้ทำกับชั้นรุนแรงขนาดนี้คนรักกันเค้าไม่ทำให้คนที่ตัวเองรักต้องเสียน้ำตาแล้วเจ็บตัวแบบนายหรอกสรุปนายก็เห็นชั้นเป็นที่ระบายถ้าอยากได้ผู้หญิงมามีอะไรด้วยไปหาตามผับบาร์นู่นอย่ามาทำตัวถ่อยๆต่ำๆแบบนี้กับชั้นอีกไอ้คนเฮงซวย"ตะคอกใส่หน้าร่างสูงจนชายหนุ่มถึงกับเลือดขึ้นหน้า

เผี๊ยะ หลังจากร่างบางพูดจบมือหนาก็ฟาดแก้มใสเต็มแรงจนร่างบางล้มชายหนุ่มยืนนิ่งกับการกระทำของตัวมือที่ตบร่างบางไปเมื่อกี้กำแน่น

"ฮึกโทโมะนายตบชั้น"หันมามองชายหนุ่มอย่างไม่พอใจน้ำใสๆไหลออกจากตาคู่สวยมือบางยกขึ้นกุมแก้มที่มีรอยแดงขึ้นเป็นห้านิ้ว

"ชั้นขอโทษ"เอ่ยขอโทษก่อนนั่งยองๆจับแก้มหญิงสาว

"ฮึกเลิกยุ่งกับชั้นสักทีอยากให้ชั้นใช้หนี้อะไรก็ว่ามาเลยอย่ามาเป็นห่วงชั้นเอาชั้นไปขังสิ่ชั้นอยากใช้หนี้นายเต็มทนแล้ว"ลุกขึ้นยืนตวาดร่างสูงน้ำหยดแล้วหยอดเล่าไหลเปื้อนหน้าไปหมดความเจ็บบริเวณแก้มขวาไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่นิด

"อยากใช้มากใช่มั้ยหนี้เนี่ยหะ!!!อยู่สบายๆไม่ชอบใช่มั้ยได้งั้นมานี้"กระชากแขนร่างบางลงมาจากด้านบนคนร่างสูงกระชากร่างบางโดยไม่สนใจว่าคนข้างหลังจะหกล้มหรือไปกระแทกกับอะไรบ้างลากร่างบางมาจนถึงห้องใต้ดินที่ทั้งมืดทั้งอับมีแค่ช่องเล็กตรงกำแพงไว้เป็นที่มองออกไปข้างนอกห้องนี้ถูกปิดตายมาสิบปีหลังจากที่พ่อโทโมะไปทำงานต่างประเทศแต่พอโทโมะได้รับการดูแลตระกูลมาเฟียจากพ่อชายหนุ่มก็เปิดมันออกอีกครั้งไว้เป็นที่ขังคนที่ไม่ใช้หนี้แล้วค่อยเอาไปฆ่า

"ฮึกโทโมะชั้นไม่อยู่ในห้องนี้ชั้นกลัว"อ้อนวอนชายหนุ่มแล้วกอดขาไว้แน่น

"ปล่อย!!!นี่แหละใครที่มันไม่ใช้หนี้ชั้นมันต้องอยู่ในนี้งั้นเธอก็อยู่ในนี้ไปแล้วกัน"สะบัดขาออกก่อนจะเดินไปที่ประตู

"โทโมะอย่าไปฮึกชั้นกลัวโทโมะ"รีบวิ่งตามไปเคาะประตูที่ถูกล๊อคจากด้านนอก

"โทโมะชั้นกลัวปล่อยชั้นออกไปปล่อยฮือชั้นกลัวฮึกโทโมะชั้นกลัวเปิดประตูสิ่โทโมะ"เขย่าประตูแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"เปิดประตู!!!"ตะโกนจนเสียงแหบก็ไม่มีใครมาเปิด

ปัง ปัง ปัง ร่างบางทุบประตูทั้งกลัวทั้งไม่อยากอยู่ร้องไห้แทบตายแต่ก็ไม่มีการเปิดออก

"ฮือ ชั้นกลัว"นั่งหลังพิงประตูก่อนจะชันเข่าขึ้นมากอดแล้วก้มหน้าร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตาแล้วหลับไปด้วยความเพลีย

"อ๊าย ปล่อยชั้น"กรี๊ดลั่นก่อนจะลืมตาขึ้นมามองรอบตัวน้ำตาพรั่งพรูออกมาอีกครั้งร่างบางเคยมีอดีตที่เลวร้ายกับห้องทรมานที่บ้านมันคล้ายกันมากเธอเคยถูกพี่เลี้ยงคนเก่าจับไปขังไว้ตอนที่คุณแม่ไม่อยู่ไปต่างประเทศสองเดือนแล้วร่างบางดื้อเลยถูกพี่เลี้ยงขังไว้ในห้องทรมานของคุณพ่อโดยการให้ข้าววันละมื้อแล้วบางวันก็ถูกตีจนน่วมจนทำให้มีบาดแผลฝังลึกในใจคล้าบเรื่องพ่อเธอเลยเกลียดความมืดและการอยู่คนเดียวในสถานที่แปลกๆเป็นที่สุด

"โทโมะเอาชั้นออกไปชั้นกลัวชัั้นกลัวที่นี่ชั้นเกลียดมันเกลียดความมืด"หันไปตะโกนเรียกคนด้านนอก

ด้านนอก

"นายครับนายจะไม่เปิดจริงๆหรอครับ"เดินไปหาชายหนุ่มที่นั่งซดเหล้ามากกว่าเก่า

"ไม่แกจะไปไหนก็ไปถ้าไม่อยากตาย"ชักปืนออกมาก่อนจะกวาดไปทั่วลูกน้องที่ยืนอยู่

"ครับๆเห้ยออกไป"หันไปสั่งลูกน้องของตัวเองก่อนจะพากันออกไปจากบ้านร่างสูงเดินไปด้านล่างก่อนจะนั่งพิงประตูอยู่ด้านนอกโดยได้ยินเสียงคนด้านในเป็นเป็นระยะ

"ฮึกพี่เสือ พี่ใหญ่เปิดประตูให้แก้วหน่อยทุกคนได้ยินแเก้วมั้ยโทโมะเปิดประตูให้ชั้นหน่อยชั้นกลัวชั้นเกลียดที่แบบนี้ฮึกชั้นกลัวเปิด"ร่างบางข้างในตะโกนออกมาจนร่างสูงที่อยู่ด้านนอกกลั้นน้ำตาไม่อยู่นั่งกำมือตัวเองแน่นอยากจะเปิดแต่ด้านความคิดอคติก็ไม่ให้เปิดหันไปมองที่ประตูก่อนจะเดินขึ้นไปด้านบนก่อนจะซัดเหล้าทั้งหมดที่อยู่บนโต๊ะเพื่อข่มใจไม่ให้ได้ยินเสียงร่างบางที่โวยวายอยู่ห้องใต้ดิน