แค้นนี้สั่งใจให้รักเธอ

ที่ชายทะเล
"นั่งสิ่"บอกร่างบางที่ยืนมองทะเลสีใส
"อืม"พยักหน้าก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ผ้าใบบนชายหาดสีขาว
"เธอนี่ใช้หนี้เหมือนไม่ได้ใช้เลยนะสบายชะมัด"บอกร่างบางแต่ตาก็ยังคงมองทะเล
"ก็นายให้ชั้นทำแบบไหนชั้นก็ทำไงแต่นายไม่เห็นจะใช้ชั้นเลยชั้นก็สบายดิ่"
"ตกลงชั้นผิดใช่มั้ยที่ไม่ใช้เธอ"หันหน้ามาร่างบาง
"คงงั้นอ่ะ"บอกก่อนจะมองทะเลระบายรอยยิ้มน้อยออกมาผมยาวสลวยพัดปลิวตามสายลมเผยให้เห็นแก้มเนียนใสที่น่าจับจองฝากหอมฟอดใหญ่
"แล้วชั้นจะให้เธอใช้ชั้นยังไงล่ะ"
"ก็นายไม่ต้องใช้ชั้นดิ่แค่ให้ชั้นมาอยู่ด้วยก็ถือว่าชั้นใช้หนี้นายแล้วนั่นแหละ"
"น้อยไปรึเปล่าหะ"ดึงข้อมือบางมาจับไว้แล้ววางบนตักก่อนกุมไว้แน่น
"แค่นี้มันก็มากเกินไปแล้ว"ดึงมือกลับแต่ร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อย
"แน่ใจหรอว่ามากไปชั้นทำอะไรเธอหะถึงคิดว่าชั้นใช้เธอมากเกินไปแล้ว"
"นายไม่ได้ใช้ชั้นแต่นายทรมานชั้น"
"ชั้นทรมานเธอยังไง"หันมาถามร่างบางก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ทรมานร่างกายจิตใจให้เหมือนตายทั้งเป็นไงล่ะ"หันมามองหน้าชายหนุ่ม
"ตายทั้งเป็นยังไงชั้นทรมานเธอยังไง"
"นายทำร้ายชั้นจนชั้นช้ำไปทั่วตัวทรมานไม่ให้ชั้นออกไปไหนชอบข่มขู่ช่มเหงบ้าที่สุด"สะบัดหน้าหนีชายหนุ่ม
"แล้วทำไมล่ะในเมื่อเธอเป็นลูกหนี้ชั้น"
"งั้นถ้าใครเป็นลูกหนี้นายนายก็จะฉุดกระชากลากดึงอย่างชั้นเนี่ยหรอ"
"ไม่หรอกเพราะคนอื่นชั้นก็ปล่อยไปจนกว่ามันจะใช้หนี้แต่ถ้ามันไม่ใช้ชั้นก็จะตามไปฆ่ามันทิ้งซะแต่เธอชั้นไม่ปล่อยเธอหรอก"
"งั้นแสดงว่านายก็จะฆ่าชั้นอย่างนั้นใช่มั้ยล่ะ"
"ไม่ชั้นไม่ฆ่าเธอแต่ชั้นจะให้เธออยู่กับชั้นจนกว่าชั้นจะคิดว่าเธอใช้หนี้ชั้นหมด"
"เป็นอย่างนี้ขอตายดีกว่า"บ่นพึมพำคนเดียวก่อนจะพยายามแกะมือหนาออก
"รังเกียจนักรึไงหะมือชั้นเนี่ยแตะนิดแตะหน่อยก็จะเอาออกอย่างเดียว"โวยวายเมื่อเห็นคนตัวเล็กพยายามแกะมือออก
"ใช่นายถามชั้นกี่ครั้งชั้นก็จะตอบนายว่าชั้นรังเกียจนาย"ตะคอกใส่ร่างสูง
"ทำไมล่ะรังเกียจเพราะอะไรหะชั้นมันมีอะไรน่ารังเกียจบอกมาสิ่"
"นิสัยนายไงล่ะที่น่ารังเกียจมันทำให้การทำตัวของนายน่ารังเกียจไปด้วย"
"นิสัยน่ารังเกียจงั้นแสดงว่าชั้นมันเลวมากรึไงหะ"
"ใช่นายมันเลวเลวกันทั้งครอบครัว"
"ครอบครัวชั้นเลวเลวเพราะอะไรมีอะไรทำไมต้องเกี่ยวกับครอบครัวชั้น"เปลี่ยนจากกุมมือมาบีบแขนอย่างแรง
"ก็พ่อนาย...ฮึกไม่มีอะไร"หันหน้าหนีก่อนปาดน้ำตาทิ้ง
"แก้วเธอมีอะไรปิดบังชั้นเยอะไปแล้วนะ"กระชากร่างบางให้ยืนขึ้น
"ปิดบังอะไรชั้นมีอะไรปิดบังนาย"
"หึมีอะไรงั้นหรอที่ปิดบังชั้นหลายเรื่องเลยแหละเธอมันชอบพูดอะไรปริศนาอยู่เรื่อยจนชั้นไม่เข้าใจ"
"นายไม่ต้องมารู้เรื่องของชั้นนายไม่เกี่ยว"
"ถ้าไม่เกี่ยวแล้วเธอจะบอกมาเอาของของเธอคืนจากชั้นแล้วบอกว่าชั้นไม่เกี่ยวของอะไรล่ะที่เธอจะเอาคืน"
"ก็บอกแล้วไงถึงเวลานั้นนายจะรู้มันเอง"
"ถ้าไม่ยอมบอกงั้นก็ไปเคลียร์กับชั้นที่บ้าน"ลากร่างบางไปที่รถก่อนจะขับรถกลับกรุงเทพเพราะตั้งใจกลับวันนี้อยู่แล้ว
"โทโมะนายปบ่อยชั้นเดี๋ยวนี้ชั้นไม่ไปกับนาย"
"ปล่อยตรงนี้ใช่มั้ยได้"ขับรถเข้าเลียบข้างทางที่เป็นป่าก่อนจะเดินลงไปเปิดประตูรถแล้วกระชากร่างบางออกจากรถ
"โอ๊ยชั้นเจ็บ"ถูกกระชากจนล้มแต่ร่างสูงกลับไม่ฟังแล้วเดินไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป
"โทโมะนี่นายจะทิ้งชั้นจริงๆหรอหะไอ้บ้า"ตะโกนตามหลังรถที่วิ่งไวปานจรวด
"โธ่เอ้ยแถวนี้มันเป็นป่าทั้งนั้นนายไม่เป็นห่วงชั้นเลยรึไงอีตาบ้า"นั่งลงที่ข้างถนนก่อนจะมองหารถที่ผ่านไปมา
"จอดหน่อยค่ะ"โบกรถที่วิ่งผ่านหน้าแต่กลับไม่มีคันไหนจอด
"นิสัยคนไทยบ้าชะมัดเห็นมั้ยว่าชั้นขอความช่วยเหลือน่ะฮึ่ยถ้ากลับไปชั้นจะไปตามลูกน้องมาฆ่าพวกแก"โวยวายก่อนจะมองหาคันใหม่
"จอดหน่อยค่ะจอดหน่อย"โบกมือเรียกรถ
"ไอ้บ้าเอ้ยจอดหน่อยไม่ได้รึไงเล่า"ตะโกนว่ารถที่วิ่งผ่านไป
"ฮึกชั้นกลัวนะโทโมะนายอยู่ไหนฮึกชั้นกลัว"มองไปรอบๆทางที่ไม่มีแม้แต่รถสองข้างเต็มไปด้วยป่ารกถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางวันก็เถอะถึงเธอจะเป็นคนที่ดูเข้มแข็งแค่ไหนแต่ก็กลัวกับการอยู่คนเดียวในที่ๆไม่มีใครเลยแม้แต่ผู้คนเดินผ่าน
ชู่ว ชู่ว เสียงงูเห่าตัวใหญ่ที่แผ่แม่เบี้ยอยู่ข้างตัวร่างบาง
"เห้ยงู"ตะโกนลั่นก่อนจะยืนนิ่งตัวสั่นเพราะความกลัว
"อย่าทำอะไรชั้นนะชั้นกลัว"พูดทั้งน้ำตาที่ค่อยไหลๆออกมามองงูเห่าจนงูเห่าลดแม่เบี้ยแล้วเลื้อยหนีไปก่อนจะมองหารถอีกครั้งแต่ก็กลับไม่มีมองนาฬิกาข้อมือตอนนี้ก็ปาไปบ่ายสามโมง
"ฮึกนายจะทิ้งชั้นจริงๆหรอโทโมะฮือ"นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ข้างถนนมีแต่ป่าเต็มไปหมดไม่รู้จะไปไหนยังไงเดินไปก็ไม่รู้ว่าข้างหน้าทีอะไรบ้าง
ปิ๊น ปิ๊น เสียงรถที่บีบแตรอยู่ข้างหน้าร่างบางคนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองทั้งน้ำตา
"คุณครับ"นั่งยองๆมองคนตัวเล็กข้างหน้า
"ฮึกคุณเป็นใคร"ยืนขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาทิ้ง
"เอ่อคือผมเห็นคุณนั่งร้องไห้อยู่คืออยากถามว่าคุณเป็นอะไรมั้ย"
"ชั้นกลับกรุงเทพไม่ได้"บอกร่างสูงตรงหน้าก่อนจะปาดน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุด
"เอ่อแล้วคุณมากับใคร"
"ชั้นมากับเอ่อชั่งมันเถอะแต่ตอนนี้ชั้นกลับไม่ได้"บอกก่อนจะเดินหนี
"เฮ้เดี๋ยวสิ่ครับผมกำลังจะกลับกรุงเทพ"วิ่งไปจับแขนร่างบางไว้ก่อนจะปล่อยมือออก
"จริงหรอคุณจะกลับกรุงเทพหรอ"
"เอ่อใช่ไปด้วยกันมั้ย"
"แต่ชั้นจะเชื่อใจคุณได้รึเปล่าล่ะคุณเป็นใครก็ไม่รู้"
"เชื่อใจได้สิ่ผมมากับแฟนน่ะไปที่รถก่อนดีกว่ามั้ย"
"เอ่ออืม"เดินตามร่างสูงไปที่รถ
"คุณ"เรียกแฟนสาวที่นั่งอยู่ในรถ
"ว่าไงแล้วผู้หญิงคนนั้นเค้ายอมไปกับเรารึเปล่า"ลงมาจากรถก่อนถามแฟนหนุ่ม
"มาสิ่นี่ไงล่ะ"
"สวัสดีค่ะคือเมื่อกี้พวกเราเห็นคุณนั่งร้องไห้เลยอยากรู้ว่าคุณเป็นอะไร"
"คือชั้นกลับกรุงเทพไม่ได้"
"คือพวกเราสองคนจะกลับกรุงเทพกันพอดีไปด้วยกันมั้ยคะ"
"แล้วชั้นจะเชื่อใจคุณสองคนได้มั้ยไม่เอาชั้นไปขายนะ"
"ฮะ ฮะ ไม่หรอกค่ะคือเราสองคนมาเที่ยวน่ะพอดีว่าเป็นช่วงฮันนีมูนหลังแต่งงานน่ะค่ะ"
"หรอคะดูคุณรักกันดีนะคะ"ยิ้มกับทั้งคู่
"ค่ะเออลืมไปว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ"
"อ๋อชั้นชื่อแก้วค่ะ"
"ชั้นชื่อ...."
"ผมชื่อ...."
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ......."