สาวห้าวปะทะหนุ่มมาเฟีย TK

            ' ไปไหน บอกมานะ'
            " โรงแรม" แก้วว่าก่อนจะกดตัดสายทิ้ง 
            " เขื่อน พาฉันกลับไปส่งบ้าน" แก้วเอ่ยบอกทั้งน้ำตาที่ไหลออกมา
            " แก้ว แกเป็นอะไรหรือเปล่า" เขื่อนเอ่ยถามเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง
            " ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่ปวดหัวนะ" แก้วเอ่ยบอกพร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างลวก ก่อนจะหันหน้าหนีออกไปมองนอกหน้าต่าง

   ~ เอี๊ยดดดดดดดดด ~

             " แก้ว" เขื่อนเอ่ยเรียกชื่อเพื่อนสาวอย่างเป็นห่วง เมื่อตัวเองเบรกรถอย่างกระทันหัน
             " กลับบ้าน" ชายหนุ่มที่เปิดประตูทางฝั่งแก้วออกก่อนจะลากหญิงสาวไปยังรถที่จอดปาดหน้า   โทโมะเหวี่ยงแก้วเข้าไปนั่งในรถก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องให้ขับรถกลับมายังบ้านทันที  เมื่อรถจอดลงที่บ้านแก้วก็รีบเปิดประตูแล้ววิ่งเข้าบ้านไปทันที
            " แก้ว แก้ว มาคุยกันก่อน" โทโมะตะโกนเรียกหญิงสาวพร้อมวิ่งตามขึ้นมายังห้องนอน
            " ตามมาทำไมอีก พอใจหรือยัง" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่มทั้งน้ำตา
            " พอใจอะไรแก้ว"
            " พอใจที่จะไม่ให้แก้วไปไหนไง" แก้วเอ่ยถามชายหนุ่ม เพราะตลอดเวลาเขาไม่เคยที่จะให้หญิงสาวออกไปไหนข้างนอกคนเดียวเลย ถ้าจะไปก็ต้องไปกับเขาเท่านั้น
            " แก้ว โมะขอโทษ"
            " อย่าขอโทษ ถ้าไม่ได้รู้สึกจริงๆ" แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่มทั้งน้ำตา
            " ก็โมะแค่.."
            " หึงหรือว่าหวงล่ะ" แก้วเอ่ยดักหน้า
            " ทั้งสองอย่างนั้นแหละ"
            " ถ้างั้นโมะก็ขังแก้ว ล่ามแก้วไม่ให้ไปไหนเลยดีไหม ทำเหมือนว่าแก้วเป็นนักโทษเลยสิ" แก้วเอ่ยบอกก่อนจะหันหลังให้ชายหนุ่ม
           " แก้ว โมะขอโทษ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกแล้วกอดเอวบางจากทางด้านหลัง
           " เราอย่าเพิ่งคุยกันเลย โมะไปทำงานเถอะ" แก้วเอ่ยไล่ชายหนุ่ม
           " แต่ว่า.."
           " งั้นเอาโซ่มาล่ามแก้วไว้เลยสิ ถ้าคิดว่าแก้วจะหนีออกไปข้างนอก" หญิงสาวว่าก่อนจะเดินหนีออกจากห้องนอนเดินลงมาข้างล่าง  เดินมาหยิบโซ่ที่อยู่ในห้องเก็บของโยนไปให้ชายหนุ่มที่เดินตามลงมา
           " เอาสิ ล่ามเลย ล่ามแก้วเลย" แก้วเอ่ยบอกอย่างโมโหก่อนจะทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้อย่างเสียใจ
           " ออกไปก่อน" โทโมะเอ่ยบอกลูกน้องที่วิ่งเข้ามาเมื่อได้ยินเสียงดัง
           " โอเค โมะยอมแล้ว ยกโทษให้โมะนะครับ" ชายหนุ่มทรุดตัวลงตรงหน้าหญิงสาวก่อนจะซบใบหน้าลงกับตักหญิงสาวแล้วมือยกขึ้นโอบรอบเอวไว้
           " ถ้างั้นโมะก็ไปทำงานได้แล้ว วันนี้แก้วจะอยู่กับเขื่อนที่บ้าน และโมะก็เอาลูกน้องไว้คุมแก้วล่ะกัน" แก้วเอ่ยบอกอย่างเย็นชา
           " แก้วคุยกับโมะเหมือนเดิมหน่อยสิ โมะยอมแล้ว ยอมแล้วจริงๆ"
           " แก้วไม่ได้ว่าอะไร แก้วจะอยู่บ้านดูหนังกันเขื่อนเท่านั้นจริงๆ" แก้วเอ่ยบอก
           " โมะผิดไปแล้ว อย่าโกรธโมะนะ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกแล้วยกมือปาดน้ำตาบนแก้มใสๆ ของหญิงสาว
           " อืม" แก้วเอ่ยบอกชายหนุ่ม
           " งั้นโมะไปทำงานนะครับ" ชายหนุ่มว่าก่อนจะแตะริมฝีปากเบาเพื่อเป็นการขอโทษก่อนจะเดินไปที่รถโดยมีหญิงสาวเดินตามมาส่งที่รถ

            " เป็นอะไรแก้ว" เขื่อนเดินเข้ามาหาเพื่อนสาวที่นั่งหน้าเศร้า
            " ไม่รู้สิเขื่อน โทโมะเขาทำเหมือนไม่ไว้ใจเราเลย" แก้วเอ่ยบอกกับเพื่อนหนุ่ม
            " เขารักแกไงแก้ว"
            " รักเหรอ แต่ที่เขาทำมันเหมือนเขาไม่ได้รักฉันเลยนะ" แก้วเอ่ยบอกพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา
            " แก้ว ถ้าเขาไม่รักแก เขาไม่หึง ไม่หวง ไม่ห่วงแกหรอก เชื่อฉันสิ"
            " บ้างที่ฉันก็แอบน้อยใจเหมือนกันนะ ฉันยังเคยคิดว่าเขานั้นรักฉันหรือรักตัวฉันกันแน่"