รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง

          >>> Class Room  <<< 

       " แก้ว part " 

 ตอนนี้กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนที่ฉันชอบ แต่ดูเหมือนว่า ไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันเนี่ย อย่างกับคนตายไม่มีผิด ฉันคิดว่าเขาคงจะโกรธฉัน ที่ฉันไปพูดแบบนั้นกับเขาแน่ แต่มันก็ดูจะไม่สมเหตุสมผลสักเท่าไหร่หรอกนะ ก็อีแค่ไม่ได้ขอโทษแค่เนี่ย ทำเป็นเดินหนีไปได้ ทำไมไอ้หมอนี่ ถึงเป็นคนขี้ใจน้อยแบบนี้นะ 

 " ไอ้โทโมะ เป็นอะไรไปวะ เห็นซึมๆตั้งแต่เช้า " พี่ชายของฉันเดินเข้าไปถาม ไอ้ผีดิบ ที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน

แต่ว่าเจ้านี่กลับไม่พูดไม่จา เฮ้อ~ จะหยิ่งอะไรกันนักกันหนาเนี่ย 

 " นี่ นี่ไอ้ผีญี่ปุ่นพี่ เฮ้ย จองเบเขาถามนายอ่ะ ทำไมไม่ตอบเขาไปล่ัะ " ฉันพยายามเรียกวิญญาณ

ไอ้หมอนี่ให้กลับคืนร่างโดยเร็ว เพราะดูจากลักษณะท่าทางแล้ว ดูจะเหมือนคนตายซะมากกว่านะเนี่ย

 " อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน " ในที่สุดไอ้บ้านี่ก็พูดออกมาได้ซะที แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเนี่ยสิ ไม่ค่อยรื่นหูเลยสักนิด

 " นี่ ฉันพูดดีดีกับนายนะ ไม่เห็นต้องตะครอกใส่กันเลยนี่นา " ฉันพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้

 " ยัยทอมแห้ง อย่าไปสนใจมันเลย ว่าแต่เธอเถอะทำไมไม่ตอบรับรักฉันซะทีล่ะห่ะ " ไอ้บ้าหน้าคิงคองนี่ เสือกพูดในสิ่งที่ฉันไม่อยากจะฟังออกมา มันชักจะทำให้ฉันโมโหแล้วนะเนี่ย

 " เพี่ย~!!! ไอ้เคนตะ เขากำลังซีเรียสกันอยู่ มาพูดอะไรไม่เข้าท่าแบบนั้น มันน่าอับอายนะโว้ย " 

จู่ๆ ไอ้เขื่อนก็ตบเข้าที่หัวของไอ้หน้าลิงนี่อย่างแรง ไม่รู้ว่ามันจะโกรธอะไรนักหนา แต่ก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องลงมือเอง 

 " มันเจ็บนะโว้ย เล่นทีเผลอนี่หว่า ไอ้หน้ากบเอ้ย " ไอ้คิงคองต่อว่าใหญ่เลย สงสัยมันคงเคืองไอ้กบเขื่อนนี่หน้าดู 

 " พอได้แล้ว รำคาญวะ " ไอ้ผีญี่ปุ่นนี่ ไม่รู้ว่าหัวเสียมาจากไหน จู่ๆก็เดินออกไปเฉยเลย มันน่าสงสัยนัก ฉันจึงรีบเดินตามมันออกไป เพราะอยากจะปรับความเข้าใจกับมันซักหน่อย แต่ก่อนทีจะอกไปนั้น พี่จองเบก็พูดคำๆนึงกับฉัน 

 " ยัยแก้ว อย่าลืมที่พี่บอกล่ะ " พี่ชายของฉันบอกเรื่องที่คุยกันเมื่อวาน เขาถึงไอ้ผีดิบนั่นทุกอย่าง

ดูเหมือนว่าเขาเนี่ย พยายามจะเป็นกามเทพ ยัดเหยี่ยดคู่ครองให้กับฉันซะแล้วล่ะนะ

 " อืม รู้อยู่แล้วล่ะนา พี่ก็ ดูแลตัวเองด้วยนะ ฉันไปล่ะ " ฉันบอกลากับเขา ก่อนที่จะรีบตามหมอนั่นไป

 --------------------------------------- ม้านั่งข้างโรงอาหาร ----------------------------------

  ฉันเดิมหาไอ้หมอนั่นตั้งนาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นหัวมันเลยสักนิด ไม่รู้ว่ามันไปมุดหัวที่ไหนกันแน่ เฉยชาซะขนาดนั้น แต่ทำไมเดินเร็วซะมัดเลย ฉันเดินไปพลางนึกถึงคำพูดของพี่ชายของฉันไปด้วย มันทำให้ฉันได้รู้อะไรๆขึ้นมาเยอะเลยนะเนี่ย 

    คนบางคนน่ะนะ ภายนอกอาจจะดูแข็งกระด่างไม่สนใจใคร แต่ภายในมันอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดก็ได้นะ ยัยแก้ว จำไว้นะ คนเราน่ะมีมักจะซ้อนความอ่อนแอ และ ปัญหาไว้ในใจเสมอ และมักจะแสดงสิ่งที่ตรงข้ามออกมาข้างนอกเสมอ

 พอเดินไปสักพัก ก็รู้สึกเหนื่อยและเบื่อมากๆ ทำไมทำคนอย่างฉันต้องมาลำบากลำบนแบบนี้ด้วยนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลยจริงๆ  

 " วิ้ดวิ้ว~ ไงน้องสาว จะไปไหนเหรอจ๊ะ ให้พี่ไปส่งไหม " จู่ๆ ชายคนหนึ่งท่าทางอย่างกะขี้ยา

ก็ตะโกนแซวฉัน แหม๋~ ซวยจริงๆเลยฉันเนี่ย

 " นี่ บอกไว้ก่อนเลย ว่าฉันน่ะเป็นมวยนะ จะบอกให้ " ฉันพยายามขู่มันไป เพราะตัวฉันเอง ที่จริงก็ไม่ได้เก่งมากมายขนาดนั้นหรอก เพียงแต่ว่า ถ้าเกิดฉันแสดงความอ่อนแอให้มันเห็นล่ะก็รับรองเสร็จพวกมันแน่ๆเลย

 " โอ้ววว หยิ่งไม่เบาเลยนี่สาวน้อย แบบนี้แหละสเป๊กฉันเลย " ไอ้คนกล้ามใหญ่พูดออกมา ด้วยท่าทางน่าเกรงขาม ทำเอาฉันตัวสั่นอยู่นิดๆเหมือนกัน

 " พลั่ก~!!! อยากโดนอีกก็เข้ามาสิวะ ไอ้พวกตุ๊ด " ฉันต่อว่าพวกมัน ด้วยถ้อยคำที่ใครหลายคนอาจจะคิดว่ามันรุนแรงอยู่บ้าง แต่สำหรับพวกนี้แล้วนั้น มันน้อยไปซะด้วยซ้ำ

 " นี่กล้าต่อยฉันยังงั้นเหรอ " ชายคนที่ถูกฉันต่อย  ก้าวเข้ามาหาฉันอย่างเอาเรื่อง

 " เฮ้ยๆ นี่มันผู้หญิงนะโว้ย ทำแบบนี้มันเสียสถาบันแก๊งค์ของพวกเราหมดนะ " ชายอีกคนพยายามห้ามไว้ แต่ดูเหมือนเจ้าหมอนี่คงจะยับยั้งอารมณ์ไม่อยู่ซะแล้ว

 " ผู้หญิงที่ไหนกัน นี่มันทอมชัดๆ ตัดผมสั้นอย่างนี้ เอานี่ไปยัยทอมซาดิส " ชายคนที่อารมณ์ร้อน

เหวี่ยงหมัดใส่ฉันอย่างรวดเร็ว ทำเอาฉันคิดว่าต้องหลบหมัดนั้นไม่ทันแน่ เพราะฉันถูกสอนให้เตะต่อย ไม่ใช่ให้หลบหมัด

 " หมับ~!!! " ในช่วงวินาทีสำคัญ จู่ๆก็มีมือๆนึงมารับหมัดของเจ้านั่นไว้แน่น พอฉันหันไปหาเจ้ามือนั้น ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นไอ้ผีดิบญี่ปุ่นนี่เอง ทำเอาฉันประทับใจไม่น้อยเลยนะเนี่ย

 " ไอ้ผีญี่ปุ่น นายมาได้ไงเนี่ย " ฉันถามเจ้าชายขี้ม้าขาวคนที่ยืนอยู่ข้างฉัน

 " อย่าพูดมากเลย นี่เธอทำอวดเก่งเป็นครั้งที่สองแล้วนะ รู้ตัวหรือปล่าว "

 " ว่าฉันน่ะ ฉันน่ะเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน " ไอ้ผีดิบนี่พูดซะซึ้งเลย แล้วทำไมมันต้องเป้นห่วงฉันด้วยล่ะ เฮ้อ~ งงกับความรู้สึกของตัวเองจริงๆเลย ฉันเนี่ย

------------------------------------- To Be Continued --------------------------------

    จบไปแล้วครับ กับความรู้สึกของแก้ว แต่ว่าโทโมะที่มาช่วยแก้วจากนักเลงผู้ร้ายด้วยตัวคนเดียวเนี่ย เจาจะมีปัญญาไปสู้กับพวกนักเลงเป้นสิบๆคนได้หรือเปล่าน่า ที่น่าแปลกก็คือทำไม

โทโมะจึงพูดแบบนั้นกับแก้วไปล่ะ ตกลงโทโมะคิดอะไรกับแก้วกันแน่ และแก้วเขาจะตอบสนองต่อคำพูดที่เบ่งออกมาจากใจนั่นยังไง ติดตาได้ใน " รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง "