รักครั้งนี้ต้องลุ้นเอาเอง

        >>> ทางด้านป๊อปปี้ <<< 

" เป็นไง อร่อยหรือเปล่า " ป๊อปปี้ถามเพื่อนสาว ซึ่งตอนนี้เธอกำลังกัดกินไก่ทอดอย่างเอร็ดอร่อย 

" อ้ำๆๆๆ งืมมม ก็ไม่เลวนะ ว่าแต่ป๊อปปี้ ทำไมนายถึงไม่กินล่ะ " ฟางที่กลืนอาหารลงไป ก็ถามเพื่อนหนุ่ม อย่่างแปลกใจ เพราะว่าป๊อปปี้ยังไม่ได้แตะอาหารเลยสักนิด 

" คือว่า ฉันไม่ค่อยหิวอ่ะ เห็นเธอกินแบบนี้ มันทำให้ฉันมีความสุขมากเลยนะ " ป๊อปปี้มองหน้าฟางอย่างเอ็นดู พลางส่งสายตายินดีให้กับเธอ 

" นี ป๊ิอปปี้~!!! นายคิดว่าฉันเป็นคนกินจุอย่างยัยเฟย์รึไงห่ะ " จู่ๆ ฟางก็ตะครอกใส่ป๊อปปี้อย่างอารมย์เสีย อาจจะเป็นเพราะคำพูดของป๊อปปี้เมื่อตะกี้อย่างแน่นอน 

" ปะๆๆเปล่านะ ฉันหมายถึงใบหน้าของเธอตอนกำลังกินยังไงล่ะ " ป๊อปปี้รีบแก้ตัวทันที 

" มันก็อันเดียวกันนั่นแหละ " ฟางโกรธจัด พร้อมกับเดินหนีป๊อปปี้ไปอย่างหัวเสีย

" ฟาง~!!! ฉันขอโทษ " ป๊อปปี้ตะโกนตามหลังฟาง แต่ดูเหมือนจะไม่ทันการ ณ ตอนนั้นเอง 

" อะ...อ้าว จะไปไหนล่ะจ๊ะคนสวย ไปเที่ยวกับพี่หน่อยไม่จ๊ะ " ชายคนหนึ่งถามฟางขึ้นด้วยน้ำเสียที่ดุดัน แถมเขายังสวมหน้ากากไอ้มดแดงอยู่ซะด้วย แต่เสียงของเขาดูจะทำให้ป๊อปปี้คุ้นเอามากๆ

" นายเป็นใคร ฉันไม่ไปกับนายหรอก " ฟางปฏิเสธทันควัน

" อย่าทำหน้าขยะแขยงแบบนั้นไปเลยน่า ตามฉันมาเดี๋ยวนี้เลย " ชายคนนั้น พอพูดจบก็ดึงแขนของฟางทันที

" นี่ปล่อยนะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันที " ฟางตะโกนดังลั่น

" โพล๊ว~!!! ปล่อยฟางเดี๋ยวนี้นะ ไอ้คนทุเรศ " ป๊อปปี้ต่อยเข้าที่ใบหน้าของชายคนนั้นอย่างแรง พร้อมกับต่อว่าด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

" หน๊อยไอ้ป๊อปปี้เอ้ย " ชายคนนั้นเอ่ยชื่อของป๊อปปี้อย่างชัดเจน ทำเอาเจ้าตัวแปลกใจอยู่เล็กน้อย

" นี่นาย รู้ชื่อฉันได้ยังไง นายเป็นใครกันแน่ " ป๊อปปี้ถามชายที่ใส่หน้ากาก อย่างสงสัย เพราะว่าเขาไม่เคยรู้จักกับคนคนนี้เลยสักนิด แต่ก่อนที่ชายคนนั้นจะพูดอะไรออกไป ก็มีชายที่สวมหน้ากากอีกสองคน เข้ามาลากตัวเขาไปซะก่อน 

" เดี๋ยว นี่ จะไปไหนนะ ฉันยังถามไม่จบเลย " ป๊อปปี้ตะโกนเรียกชายคน ด้วยท่าทางรีบเร่ง

" เกือบไปแล้วไม่ล่ะไอ้เขื่อน " เคนตะถามเพื่อนของตน พร้อมกับนั่งลงข้างๆเขา

" ก็ดูมันสิ แหม๋ทำกับใบหน้าอันหล่อเหลาของฉันได้ ไอ้ป๊อปปี้นะ ไอ้ป๊อปปี้ " เขื่อนพูดขึ้น อย่างหัวเสีย

" ช่างมันเถอะน่า ยังไงซะ เรายังมีงานต้องทำกันอีกเยอะ " จองเบปลอบเพื่อน ด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

" ว่าไงนะ~!!! " เคนตะกับเขื่อน อุทานอย่างแปลกใจ 

" นี่ยังไม่จบอีกเหรอเนี่ย ที่หน้าของฉันเสียโฉมแบบนี้ ยังไม่พอใจนายหรือไง " เขื่อนหัวเสียอย่างเห็นได้ชัด เขาโวยใส่จองเบเป็นชุด 

" ฉันเห็นด้วยกับไอ้เขื่อนนะโว้ย นี่นายยังจะเล่นอะไรอีกล่ะเนี่ย " เคนตะบอกกับเพื่อน พลางทำหน้าไม่พอใจอย่างยิ่ง 

" เห้ออ~!!! พวกนายนี่ เข้าใจยากจริงๆเลย " จองเบบ่นอย่างเซงๆ 

------------------------------------ ทางด้านป๊อปปี้ --------------------------------------------

" เป็นอะไรรึเปล่าฟาง เมื่อกี้ ฉันขอโทษนะ ที่พูดแบบนั้นไปน่ะ " ป๊อปปี้บอกกับฟาง พลางสำนึกผิด 

" ไม่หรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษนายน่ะ ฉันไม่น่าทำให้นายหมดสนุกเลยป๊อปปี้ " ฟางก็รู้สึกผิดเหมือนกัน ที่ตะครอกใส่ป๊อปปี้ จนทำให้เขาต้องเสียใจ 

" นี่ อย่าโทษตัวเองเลยน่า ฉันว่าเราไปเที่ยวกันต่อเถอะ " ป๊อปปี้จูงมือฟาง พร้อมกับยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร 

" อือ~!!! งั้นพวกเรา ไปดูหนังกัน " ฟางส่งยิ้มให้ป๊อปปี้เช่นกัน และเดินไปกับเขา ดูคล้ายกับคู่รักกันที่หวานแหว๋วกันเลยทีเดียว 

" ฟาง แค่มีเธออยู่เคียงข้างฉันยังงี้ ฉันก็มีความสุขแล้ว " ป๊อปปี้รำพันในใจ 

         >>> โรงหนัง สยามเซ็นเตอร์ <<<

" ว่าแต่จะดูเรื่องนี้จริงๆนะเหรอ ป๊อปปี้ " ฟางถามเพื่อนหนุ่ม ด้วยท่าทางตื่นกลัว 

" อย่าทำหน้าแบบนั้นสิฟาง มันก็แค่หนังน่ะ อย่ากลัวไปเลย " ป๊อปปี้ปลอบเธอด้ายสีหน้าที่อ่อนโยน พร้อมกับเอามือไปลูบที่หัวของฟางเบาๆ 

" อืมมมม ถ้ามีนายอยู่คงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง " ฟางบอกกับป๊ิอปปี้ พลางส่งยิ้มให้เขา 

" นี่ ทำไมต้องมาดูหนังด้วยนะไอ้จองเบ " เขื่อนถามเพื่อนหนุ่มอย่างสงสัย 

" นายไม่เห็นรึไง ว่าป๊อปปี้กับฟางมาดูหนังด้วยกันน่ะ " จองเบบอกเพื่อนทั้งสอง พลางชี้ไปที่โรงหนังดังกล่าว 

" แล้วนายคิดจะทำอะไรล่ะ " เคนตะถามเพื่อนหนุ่ม ด้วยท่าทีสงสัย 

" ฉันรู้ว่าฟางกลัวผี งั้น....พวกเราจะปลอมเป็นผีไปหลอกฟางกัน " จองเบบอกแผนการทั้งหมดอย่างดุดัน 

" ไอ้หมอนี่ ถ้าจะเพี้ยนไปแล้วนะเนี่ย " เคนตะรำพึงในใจอย่างหมดหวัง 

 -------------------------------- ตัุดมาทางด้านป๊อปปี้กันบ้าง -----------------------------------

" ฟาง นี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ " ป๊อปปี้ถามเพื่อนสาว อย่างตกอกตกใจ ที่ดูเหมือนหน้าของเธอจะซีดเซียวอย่างมาก 

" คือว่า ฉันไม่ชอบหนังนี้เลยอ่ะ ขอร้องล่ะ ป๊ิอปปี้เราไปที่อื่นกันเถอะนะ " ฟางอ้อนวอนป๊อปปี้ด้วยแววตาของนางฟ้า 

" แต่ว่า....หนังกำลังสนุกเลยนะ " ป๊อปปี้ที่กำลังดูหนังอย่างเพลิดเพลินก็บอกเหตุผลกับฟาง 

" ก็ฉันกลัวนี่ป๊อปปี้~!!! " ฟางเผลอตะครอกใส่เขาด้วยความกลัว ทำเอาคนในโรงหันมามองทั้งคู่ทันที 

" นี่ฟาง ไม่เห็นต้องโกรธเลยนี่ ฉันไม่รู้ว่าเธอจะกลัวขนาดนี้ งั้นเราไปที่อื่นก็ได้ " ป๊อปปี้ตอบฟาง ด้วยสีหน้าที่เศร้าสร้อย ทันใดทันเอง 

" เหอะๆๆๆๆๆ ว่าไงงงงงง พวกมนุษย์ทั้งหลายยยยย " เสียงน่ากลัวดังข้างหูของฟาง ทำเอาฟางถึงกับสะดุ้งตัวโยง  

" นะๆๆๆ นั่นเสียงใครนะ " ฟางถามเสียงนั่น ด้วยอาการที่สั่นระริก 

" ก็ผี.....นะสิ~!!! " เสียงอีกอันหนึ่งดังขึ้น แต่ว่าป๊อปปี้ดูเหมือนจะเดาออกว่าเป็นใคร 

" มาาาา กับพวกเราาาาซะดีๆ " เสียงที่สามดังขึ้น ข้างๆหูป๊อปปี้ ทำเอาป๊อปปี้รู้สึกได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงสุดท้ายนี้ ต้องเป็นคนที่เขารู้จักแน่ๆ 

" พลั่ก~!!! โอ้ยยย อะไรของนายวะไอ้ป๊อปปี้ " เจ้าของเสียงอันหน้าตื่นกลัว ก็เผยร่างที่แท้จริงขึ้น คนที่โดนหมัดของป๊อปปี้เต็มๆก็คือ เคนตะนั่นเอง 

" ต้องเป็นแกแน่ๆเลยไอ้เคนตะ ดีนะ ฉันจำเสียงคิงคองของแกได้ " ป๊อปปี้ต่อว่าเคนตะอย่างรุนแรง 

" นี่นายกล้าว่าฉันเหรอวะไอ้ป๊อปปี้ " เคนตะโวยใส่ป๊อปปี้อย่างหัวเสีย 

" แล้วสองคนที่มากับนาย คงจะเป็นไอ้โทโมะ กับไอ้เขื่อนสินะ " ป๊อปปี้เอ่ยขึ้นอย่างดุดัน พร้อมชี้ไปชายสองคนที่อยู่ด้านหลังของเคนตะ ตอนนี้ฟางเริ่มจะหายจากอาการกลัวแล้ว 

" ไม่ใช่หรอก ไอ้โทโมะมันนอนอยู่บ้าน นายน่ะเดาผิดแล้วล่ะ " เขื่อนถอดหน้ากากออกมา พร้อมกับอธิบายให้ป๊อปปี้และฟางได้ฟัง 

" เป็นไง เที่ยวสนุกกันไหม " จองเบเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะถอดหน้ากากของเขาออกมา 

" หา~!!! จองเบ " ป๊อปปี้กับฟางตะโกนพร้อมกันอย่างตกใจ 

" นี่นาย ไม่สบายไม่ใช่หรือไงวะ " ป๊อปปี้ถามจองเบด้วยท่าทางสงสัย 

" มันก็แค่บทละครเล็กน้อยๆนะ " จองเบทำท่าทีเย็นชาใส่เพื่อนตัวเอง ดูเหมือนเขาจะนึกอะไรบางอย่างออก 

" นายนี่มัน " ป๊อปปี้พยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ว่า 

" เพี้ย~!!! ฉันล่ะเกลียดคนอย่างนายที่สุดเลย " ฟางที่ดูเหมือนจะไม่พอใจการกระทำของจองเบ จึงตบเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง ก่อนจะวิ่งหนีไป ดูเหมือนเธอจะร้องไห้ออกมาด้วย 

" ฟาง ฟาง เดี๋ยวก่อนรอฉันด้วย ไอ้จองเบ ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่ " ป๊อปปี้ชี้หน้าของเพื่อนหนุ่ม ก่อนที่เขาจะวิ่งตามฟางไป 

" เป็นอะไรหรือเปล่าวะเพื่อน " เคนตะถามเพื่อนของตนอย่างเป็นห่วง 

" นายก็ไม่น่าทำอย่างนั้นเลยนี้ นายก็รู้ว่าฟางน่ะชอบนาย " เขื่อนบอกกับจองเบถึงเหตุผลนั้น 

"ทะ ทำไมนายถึงรู้เรื่องนั้นล่ะไอ้เขื่อน " จองเบถามเพื่อนของเขาอย่างสงสัย 

" ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะฉันก็อยู่ในเหตุการณ์นั้นยังไงล่ะ " เขื่อนบอกจองเบให้เข้าใจได้ซะที 

" แล้วปล่อยไปแบบนั้นมันจะดีเหรอวะ เห้อ~!!! สงสารฟางวะ นายก็รู้ว่าฟางเป็นห่วงนาย แต่ทำไมไปทำให้เขาโกรธแบบนั้นล่ะ " เคนตะบ่นใส่เพื่อน อย่างหงุดหงิด 

" แบบนั้นล่ะดีแล้ว ฉันกับฟางคงจะ... รักกันไม่ได้หรอก อย่าเกิดฉันตอบรับรักฟางล่ะก็ มันก็ต้องมีอีกคนที่เสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆ จะให้ ฉันจะให้มันเป็นแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด " จองเบอธิบายด้วยน้ำเสียงดุดัน ทำเอาทั้งสองคนยิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก 

" แล้วทำไมนายจะรักกับฟางไม่ได้ล่ะวะ " เขื่อนยังข้องใจอยู่เล็กน้อย 

" เรื่องนั้น พวกนายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก " จองเบตอบเพื่อน ก่อนที่จะเดินจากไป 

" อะไรกันไอ้หมอนี่ " เคนตะเกาหัวตัวเอง พร้อมกับมองไปที่เพื่อนของเขา อย่างเป็นกังวล

" ฟางจะมารักคนอย่างฉันไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้นานเท่าไร ยังไงซะ ป๊อปปี้น่ะ เขาดีกว่าฉันตั้งหลายสิบเท่า ฉันมันก็แค่ เด็กขี้โรคที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของใครเลยแม้แต่น้อย " จองเบรำพึงในใจ ก่อนที่จะยิ้มออกมา และเดินต่อไป

----------------------------------------- To Be Continued -----------------------------------

     จบไปแล้วอีกตอนหนึ่ง หวังว่าทุกคนคงจะจำกันได้นะ ไม่ได้อัพนานเลย ขอโทษด้วยล่ะกันนะครับ พอดีช่วงนี้ติดเกมงอมแงมเลย เหมือนยาเสพติดเลยนะนี้ แต่ว่าถ้ามีเวลาว่างก็จะมาอัพให้นะครับ