ลวงรัก แรงแค้น

 
 
 
 
ตี๊ดๆๆๆๆ
 
โทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เมื่อเห็นคนที่โทรมาทำให้เขาขมวดคิ้วทันที
 
 
“แล้วถ้าไอ้โมะโทรมา...จะบอกได้มั้ยว่ะ ”
 
 
เขื่อนชั่งใจอยู่นานกว่าจะรับ
 
 
“เอาว่ะ....2คนนี้คงลืมกันไปแล้วมั้ง  ไม่มีอะไรหรอก..ฮัลโหลว่าไงโมะเพื่อนยาก”
 
 
[ เขื่อนนายอยุ่เชียงรายใช่มั้ย...เดี๋ยวพรุ่งนี้มารับฉันที่สนามบินด้วย   ฉันจะไปขออยู่ด้วยสักพัก]
 
 
“เฮ้ยย...ไรว่ะ  ไร่กรูไม่ใช่ที่พักพิงจิตใจใครน่ะเว้ย ..อ้าวไอ้ฮ่า..วางซะแล้ว  เอาไงดีว่ะเนี่ย..ช่างหัว
มัน   มันไม่เกี่ยวอะไรกับแก้วแล้วนี่  เนอะ  ไปดีกว่า  ”
 
 
ทางด้านป็อปปี้ ชายหนุ่มมาหาแก้วที่บ้าน  เพราะเห็นว่าแก้วหายไปตั้ง2วันแล้ว  โทรหาก็ไม่ติด
 
 
“มาหาใครค่ะ”
 
 
สาวใช้ของบ้านเอมาถามชายหนุ่มที่ยืนชะเง้ออยู่ที่หน้าบ้าน
 
 
“มาหาแก้วครับ..ผมเป็นแฟนของเขา แก้วอยุ่มั้ยครับ”
 
 
 
“คุณหนูแก้วยังไม่กลับบ้านทีค่ะ ...ออกไปตั้ง 2วันแล้ว”
 
 
“แล้วรุ้มั้ยครับแก้วไปไหน  แล้วแม่เขารู้มั้ยครับที่แก้วหายไป”
 
 
“คุณผู้หญิงกับคุณผู้ชายไปดูงานที่ต่างประเทศ  อีก 3 เดือนกว่าจะกลับ ไม่รุ้เรื่องนี้หรอกค่ะ”
 
 
“ครับ  ขอบคุณครับ ”
 
 
 
   ป็อปปปี้เดินมาที่รถ แล้วขับออกมา ตอนนี้สมองเขาพร่ามัว คิดไปต่างๆนาๆ คนรักก็หายตัวไป หรือว่า ...ไป
 
 
ดูก่อนดีกว่า  ชายหนุ่มคิดได้ก่อนจะเร่งเครื่องยนต์  มุ่งหน้าจนมาถึงจุดหมายชายหนุ่มก้าวลงจากรถ เปิดประตู
 
 
เข้าร้านช็อกโกแลค ของเพื่อนเขา  สาวสวยหน้าหวานกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำเค้กช็อกโกแลตตแต่ต้องชะงัก
 
เมื่อเห็นป็อปปี้
 
 
 
“อ้าว  ป็อป..มาได้ไง”
 
 
“ขับรถมา  เธอนี่ถามแปลก”
 
 
“โทษที...ที่ถามคำถามโง่ๆ”
 
 
 
หญิงสาวหน้าเสีย ก่อนจะฝืนยิ้มหันหลังกลับมาตกแต่งหน้าเค้กต่อ
 
 
 
“ฟาง...เธอรุ้มั้ย แก้วไปไหน แก้วมาหาเธอหรือติดต่อกับเธอบ้างมั้ย”
 
 
“ไม่นี่...ทำไมหรอ”
 
 
 
 
ฟางตอบโดยไม่มองหน้า แม้จะนึกแปลกใจแต่ก็ไม่อยากเสียงานลุกค้าคงหิวแล้ว เมื่อเธอตกแต่งเสร็จแล้วก็
 
ยกเค้กและกาแฟใส่ถาด เดินผ่านหน้าป็อปปี้ไปเสิร์ฟออเดอร์ลูกค้า
 
 
 
 
 
“แก้วหายตัวไป ตั้ง 2 วันแล้ว ฉันติดต่อไม่ได้  ไปหาที่บ้านก็บอกว่ายังไม่กลับบ้านที”
 
 
 
“ใจเย็นน่ะป็อป...แก้วอาจมีธุระหรือไปค้างบ้านเพื่อนก็ได้”
 
 
“เธอก็รู้ว่าแก้วไม่มีเพื่อน นอกจากเธอกับ.....”
 
 
“เฟย์/เฟย์”
 
 
 
 
 
ทั้ง 2เอ่ยขึ้นพร้อมกัน  ฟางยิ้มหวาน เมื่อเอ่ยชื่อถึงน้องสาวสุดรักที่ออกเรือนไปอยุ่กับคนรักที่เชียงราย
 
 
 
 
“มันอาจจะเป็นไปได้  เดี๊ยวฟางโทรถามเฟย์ดูน่ะ”
 
 
 
“อืม ”
 
 
ฟางหยิบโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาโทรหาเฟย์ โดยมีป็อปปี้นั่งลุ้นอยุ่ข้างๆ
 
 
“ฮัลโหลเฟย์..นี่พี่เอง...แก้วอยุ่กับเธอมั้ย”
 
 
(ไม่นี่..เอิ่มพี่ฟางปค่นี้น่ะ..เฟย์ต้องไปดูคนงานในไร่ก่อน บายค่ะ)
 
 
“อ้าว  เฟย์...ยัยเฟย์....ไม่มีน่ะ”
 
 
ฟางหันมาบอกป็อปปี้ นั่นยิ่งทำให้ชายหนุ่มกังวลมากยิ่งขึ้น ยิ่ง แก้วกลับมาเจอโทโมะอีก เขายิ่งระแวง
 
 
 
“ใจเย็นๆ   ลองรอดูวันนี้ถ้าแก้วไม่กลับมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยออกตามหาก็ได้”
 
 
“อืม..งั้นฉันกลับก่อนน่ะ”
 
 
 
เสียงขยับตัวของคนบนเตียงทำให้เฟย์ที่เพิ่งวางโทรศัพท์รีบปราดเข้ามาดูร่างเพื่อนสาวทันที
 
 
 
 
“แก้ว..ตื่นแล้วหรอ   ลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนน่ะ  แกคงไม่ได้กินอะไรมาทีใช่มั้ย”
 
 
“ฉันเจอเขาแล้ว..”
 
 
“ใคร...โทโมะหรอ”
 
 
“อืม....ฉันทิ้งเขามา หึหึ เขาต้องได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเจ็บ”
 
 
“ทำอย่างกับตอนนี้แกไม่เจ็บนั่นแหล่ะ   แกกำลังทำร้ายจิตใจตัวเองอยู่น่ะแก้ว”
 
 
“ไม่...ฉันมีความสุขดีที่เห็นเขาเจ็บปวด ตอนนี้แค่รอเวลาเท่านั้น รอเวลาที่จะกลับไปดูผลงาน”
 
 
“เมื่อไหร่”
 
 
“คงอีกหลายปี ”
 
 
“บ้าน่า..นี่แกจะมาอยุ่ที่นี่เป็นปีเลยหรอ”
 
 
 
แกร็ก  เสียงเปิดประตูเข้ามาทำให้ทั้ง 2 คนชะงัก หันไปมองผู้มาใหม่
 
 
 
“ที่รัก..เขามีอะไรจะบอกพรุ่งนี้เพื่อนเขาจะมาที่นี่น่ะ”
 
 
“ใคร/ใครน่ะ”
 
 
ทั้งแก้วและเฟย์ต่างเอ่ยพร้อมกัน เพราะรุ้ว่าโทโมะก็เป็นเพื่อนเขื่อนกัน หวังว่าโลกคนไม่กลม
 
 
 
 
 
**************
หรอกน่ะ