ผิดมั้ย....ที่ฉันเลว ver.TK (NC 20+)
aeytomokaew
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
5 เดือนต่อมา
แก้วนั่งใจจดใจจ่อ รอผลที่จะประกาศออกมา
“ ขอให้ได้ทีเถอะ นี่มันที่ 100 แล้ว ขอให้ฉันได้งานๆๆๆ”
ริมฝีปากงามเอ่ย พึมพำด้วยความตื่นเต้น เสียงเปิดประตูออกมาพร้อมด้วยผู้ชายแก่ร่างท้วม
ที่ยิ้มให้เธอเหมือนตะแก่ จะจ้องกินเธอ
“ ตกลงรับหนูเข้าทำงานใช่มั้ยค่ะ ”
“ เอ่อ...ขอโทษน่ะหนู ถ้าเป็นงานเลขา เนี่ยคงไม่ได้หรอกจ้ะ เพราะหนุจบเพียงแค่ม .6 แล้วเรียน
มหาลัยก็ไม่จบ ถึงแม้จะอยู่ ชั้น ปีสุดท้ายแล้ว แต่ถ้าไม่มีใบปริญญายืนยัน เราคงรับหนูไว้ไม่ได้...
แต่ว่า ถ้าหนูยอมมาเป็น...”
สาวสวยถอยหนี ใบหน้าแก่หนังเหี่ยวที่ยื่นมาหาเธออย่างรังเกียจ ตาเฒ่าหัวงูเอ๊ย
ตึง !
ร่างบางลุกขึ้นเอามือตบโต๊ะ อย่างโมโห
“ ถ้าไม่ให้ฉันทำงานนี้ฉันก็ไม่ทำงานอื่นทั้งนั้น...ไปหาเมียแก่ที่บ้านอึ๊บ เถอะ ตาแก่ไม่เจียมเอ๊ย!”
แก้วตวาดลั่นอย่างโมโห ก่อนที่มือเรียวขาวจะคว้ากระเป๋าตนเอง เดินไปที่ประตุ กระชากมัน
ออกอย่างโมโห เธอเดินออกมาจากบริษัท มุ่งหน้าไปที่กวิน ที่ยืนรอเธออยู่ที่ม้านั่งหน้าบริษัท
กวินมองหน้าพี่สาวแล้วพอรู้ว่าเป็นไง แต่ก็ถามไปตามมารยาท
“ ไม่ได้งานใช่มั้ย ”
“ อือ ..เฮ้อ...หรือว่าพี่ต้องขายตัวซะแล้วกวิน ไม่งั้น พี่ไม่มีเงินส่งน้องเกลเรียนต่ออีกแน่ รถก็ขาย
แล้ว ของในบ้านก็แทบไม่เหลือให้ขาย เงินก็ไม่มี เฮ้อ.....ทำไงดีเนี่ย ”
“ ไม่ได้น่ะ ถ้าพี่ทำแบบนั้นผมฆ่าพี่แน่ มาเถอะ ไปหาไรกินกัน พี่คงหิวแล้ว ”
มือแกร่ง คว้าข้อมือเล็กมากุม ก่อนจะจูงเดินออกไปด้วยกัน ทั้ง 2 เดินเท้า หาร้านอาหารนั่ง ร่าง
งามชะงัก มองดูร้านอาหารสุดหรูระดับ 5 ดาว ที่เคยนั่งประจำ ที่ที่เคยเป็นร้านของเธอ ที่เธอสร้าง
มันมากับมือ แต่ตอนนี้มันคงเป็นไปได้แค่อดีต เพราะเธอคงไม่ได้นั่งที่นี่อีก คิดแล้วเศร้าใจ ดวง
ตาโตค่อยปริ่มไปด้วยน้ำตา สมเพชชีวิตตนเอง กวินมองใบหน้าพี่สาว ที่มีน้ำตาไหล เค้าคว้าร่างนั่น
เข้ามากอดปลอบใจ
“ อย่าร้องสิ....ไหนพี่บอกว่าให้ผมสู้ แล้วทำไมพี่ถึงมาขี้แยซะเอง ”
“ ฮึก....ไปเถอะ ”
เธอตัดบท ผละออกจากอกแกร่ง เดินหน้าต่อไป ชายหนุ่มมองพี่สาวอย่างสงสาร เค้าควรต้องทำ
อะไรสักอย่างแล้วสิน่ะ ขืนให้พี่สาวต้องทนลำบากหาเงินคนเดียวคงไม่ดีแน่ ขาเรียวยาว รีบก้าวเข้า
ไปให้ทัน ร่างบางข้างหน้า คว้าข้อมือเธอไปกุม แล้วพาวิ่ง
“ นี่จะวิ่งทำไม ”
“ 555+ ก็นึกถึงตอนเด็กที่เราวิ่งหนีโรงเรียนด้วยกันไง มาเถอะ ผมจะพาพี่วิ่งให้ลืมโลกเลย”
“ หึหึ ...มาแข่งกันเอามั้ย ”
แก้วยิ้มกว้าง เอ่ยท้าคนตรงหน้า กวินยิ้มดีใจ ที่เห็นรอยยิ้มจากเธอ กุมมือเล็กแน่นกว่าเดิม
“ ไม่เอา ผมจะจูงพี่วิ่งเอง ไปเถอะ ”
“ 55555+ ”
ทั้ง สองวิ่งหัวเราะกันออกไป อย่างสนุกสนาน
ผ่านรถยนต์ที่วิ่งแล่นมาจอดที่ร้านอาหารที่เธอหยุดดูเมื่อกี้ คนขับรถ วิ่งลงจากรถ มาเปิดประตูให้
คนที่นั่งอยู่ ขาเรียวยาวของชายหนุ่ม ก้าวออกมา พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง ในชุดสูทสีดำ มือเรียว
ติดกระดุมให้เข้าที่ ใบหน้าเรียวหวาน หล่อคมคาย หาตัวจับยาก ดวงตาเรียวดุจเหยี่ยว เหม่อมอง
ไปข้างหน้า ริมฝีปากบาง สีชมพูโดยธรรมชาติ แสระยิ้มออกมา แขนแกร่งยกขึ้น พร้อมกับมือ
เรียวขาวของสาวสวย ที่คล้องแขนเค้าเข้ามา
“ คุณชอบมั้ย ”
“ ค่ะ มันสวยมาก..มันเป็นของใครค่ะ ”
“ ของลูกหนี้ของพ่อผมน่ะ น่าจะขายให้พ่อผมน่ะ เข้าไปดูข้างในกันเถอะ คุณคงอยากเห็นแล้ว
พนักงานคงอยากเห็นผู้จัดการสาวสวยคนใหม่ ”
“555+ โมะก็พูดเกินไป ไปค่ะ ”
หญิงสาวยิ้มหวานให้ว่าที่คุ่หมั้น ก่อนจะเดินควงแขนไปพร้อมกับเค้า ประตูถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ
พร้อมกับพนักงาน ร้านอาหาร และเชฟ ยืนต้อนรับเธออย่างดี หนึ่งในนั้น คือเฟย์ เชฟมือหนึ่ง
ของที่ร้านอาหารแห่งนี้ และเป็นเพื่อนรักของแก้ว ผู้ที่เคยเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้เช่นกัน
ใบหน้านวลชะงัก เมื่อเห็นผู้หญิงคนที่เดินควงเข้ามากับเจ้านายคนใหม่ของพวกเค้าเหมือนมาก
เหมือนแก้วยังกับแกะ ต่างก็เพียงแค่ เธอคนนี้ดูอ่อนหวานกว่าเท่านั้น เธอได้เพียงแค่คิด มองใบ
หน้าสวยที่ส่งยิ้มแย้มให้พวกเธอต่อไป
“ สวัสดีค่ะ ฉันพิมน่ะค่ะ มาเป็นผู้จัดการคนใหม่ที่นี่ ของฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ ”
พิมเอ่ย ก่อนจะหันไปจับมือทักทายคนอื่นๆๆ อย่างเป็นมิตร
“ ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ ”
พนักงานทั้งหมดโค้งกันอย่างพร้อมเพรียง รวมถึงเฟย์ ใบหน้าสวยขึ้นสี เมื่อชายหนุ่มที่หล่อราว
เทพบุตร ส่งยิ้มให้เธอ เมื่อมาหยุดตรงหน้า เธออมยิ้มก่อน จะก้มหน้าลงย่างเอียงอาย ให้ตายสิ
หล่อชะมัด ตาเค้ามีอิทธิพลกับเรามากขนาดนี้เลยหรอ
“ คุณเฟย์ใช่มั้ยครับ ยินดีร่วมงานกันน่ะครับ คุณเชฟมือ 1 ของที่นี่ ”
เธอมองมือขาว ที่ส่งออกมาให้จับ ก่อนที่มือเล็กสั่นเทา ที่สั่นเล็กน้อย
ยื่นออกไปจับเค้าตอบเช่นกัน
“ เช่นกันค่ะ ..เอ่อ คุณ...”
“ ผมวิศว ไทยานนท์ครับ..หรือเรียกสั้นๆว่าโทโมะ ก็ได้ครับ”
“......” วิศว ไทยานนท์งั้นหรอ....โลกกลม เธอจ้องหน้าเค้ายิ่ง ใบหน้างามผงะเล็กน้อย เมื่อใบ
หน้าหล่อคมคาย ยื่นเข้ามาใกล้ จนจมูกเกือบชนกัน แต่เค้าก็ผละไปกระซิบที่หู แทน จมูกเล็กของ
เธอเลยบังเอิญชนเข้าที่แก้มขาวของเค้าพอดี
“ มือนุ่มจังเลยน่ะครับ ไม่เหมือนคนที่ทำอาหารเก่งเลย ”
“ หะ...หา ”
เธออ้ำอึ้ง ใบหน้าแดงจัด เมื่อคนตรงหน้าผละออก เค้าหัวเราะ เมื่อเห็นสีหน้าของเอ
“ สงสัยคุณคงร้อน เห็นหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลย หึหึ ”
“ เอ่อ..คงงั้นค่ะ มันร้อนมากเลยค่ะ ”
เฟย์เอ่ย แค่นหัวเราะ มือเรียวยกขึ้นทำท่า พัด ตัวเอง ใจเต้นตึกตัก และแรง กลัวว่าคนตรงหน้าจะ
ได้ยินจัง
“ ถ้างั้น อย่าร้อนบ่อยน่ะครับ...เพราะผมชอบกินมะเขือเทศ ”
โทโมะเอ่ยแค่นั้น ส่งยิ้มละลายให้เธอ ก่อนจะเดินไปกอดเอวว่าที่คุ่หมั้น ของเค้าที่ยืนคุยกันถึงรส
กับพนักงานอยู่
“ แก้ว .....ฉันควรบอกเธอมั้ย ...เฮ้อ เอาน่า อย่างน้อยก็เพื่อนรัก บอกมันหน่อยก็ดี ว่าทายาท
ตระกูลไทยานนท์ อยู่นี่ ”
หญิงสาวพึมพำ ก่อนจะเดินเลี่ยงหยิบโทรศัพท์ออกไป
**************&&&&&&&**************
“ ถ้าผมไม่เรียน พี่จะว่าผมมั้ย ”
กวินเอ่ยถาม ขณะที่ทั้ง สองมานั่งกินบะหมี่ที่ร้านข้างถนน หญิงสาวชะงัก เงยหน้าขึ้นมอง
“ ถ้านายไม่เรียนนายจะเป็นเหมือนพี่ ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะหาเงินส่งพวกเธอ 2 คนเรียนเอง
กินต่อเถอะ เดี๋ยวมันอืดหมดน่ะ ”
“ แต่ผมอยากช่วยพี่หาเงินน่ะ พี่หาคนเดียวไม่ไหวหรอก ค่าเรียนยัยเกล ค่าเทอมล่ะ หลายแสน
แถมค่าเทอมผมอีก เดี๋ยวผมลองไปสมัครงานที่บาร์แถวบ้านดู ไปเป็นพนักงานเสิร์ฟ ”
“ อืม...ไม่อายเค้าหรอ ”
“ เพื่อพี่และน้อง ผมไม่อายหรอก ผมเป็น ห่วงพี่มาก”
กวินยเอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะก้มหน้ากลบเกลื่อน ความรู้สึกที่ตอนนี้เค้าเริ่มล้ำเส้นคำว่าพี่น้องกับแก้ว
แล้ว หญิงสาวทำหน้างง แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน เธอหยิบขึ้นมาดู ปรากฎเป็นเบอร์ ฟาง
เพื่อนรักของเธอ
“ เดี๋ยวพี่มาน่ะ ”
“ อือ...”
แก้วเลี่ยงออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก เพราะกลัวว่ากวินจะได้ยิน
“ ว่าไงฟาง....มีงานให้ฉันแล้วหรอ ”
(มี ...แต่คุณหนูอย่างเธอจะรับไหวมั้ย เงินดีน่ะ)
“ แค่ได้งาน ฉันก็ทำได้หมด เงินดี ยิ่งอยากทำ ”
(เป็นโฮสต์บาร์ จะทำมั้ย .. เงินเยอะมากๆๆๆเลยน่ะ มันเป็นบาร์ของพี่สาวฉันน่ะ)
“ทำ ถ้าเงินดีฉันจะทำ ตอนนี้ ค่าเทอมยัยเกลก็จะถึงแล้ว ”
(แต่มันเสี่ยง การเสียเวอร์จิ้นของเธอน่ะยัยห้อย ...แขกนี่ มีแต่เสี่ยๆๆ ถ้าเค้าสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ
น่ะ ตอนแรกที่พี่สาวฉันบอก ว่ารับสมัครพนักงาน ฉันก็ดีใจ เลยรีบบอกเธอ แต่ว่า ฉันไม่แน่ใจ
แล้วตอนนี้ มันอันตราย ถึงจะเป็นบาร์พี่สาวฉันก็เถอะ)
“ ฉันไม่มีอะไรต้องเสียแล้วฟาง.....ฉันคิดอยุ่แล้วว่า ฉันคงต้องขายตัว หาเงิน แต่อย่างน้อย
โฮสต์บาร์ก็ยังดีกว่า สาวนั่งในกระจก ให้เค้าชี้ไปนอนอ่ะน่ะ ”
(เฮ้อ..เธอเอาจริงใช่มั้ย อืม ฉันบอกพี่สาวให้ เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปด้วย กลัวว่าเธอจะถูกตาแก่
คาบไปกิน)
หญิงสาววางโทรศัพท์ ก่อนจะถอนหายใจออกมา ในเมื่อเธอหมดสิ้นทุกอย่าง ภาระก็เต็มอก
ถ้าเธอไม่ทำคงไม่มีชีวิตอยู่รอดต่อไป เธอบังคับขาเรียว เข้ามานั่งที่เดิม และถูกสายตากึ่งสงสัยกึ่ง
พิฆาตของคนร่างสูง
“ พี่ฟางโทรมาหรอ ”
“ อืม เค้ามีงานให้พี่ทำแล้ว ทานเถอะ เดี๋ยวคืนนี้พี่จะกลับดึกหน่อยน่ะ พี่จะไปทำธุระบ้านฟาง
หน่อย นายอยุ่คนเดียวได้ใช่มั้ย”
“ ให้ไปรับมั้ย ”
“ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่กลับเองได้ ทานเถอะ มันอืดจริงๆด้วย ”
ใบหน้างามก้มลงทานบะหมี่ โดยไม่ใส่ใจ โดยไม่รู้ว่าใจหนึ่งของอีกฝ่ายเป็นห่วงแค่ไหน
*************$$$$$$$$$$***************
ทางด้านโทโมะ หลังกลับจาการเปิดร้านอาหารเสร็จ ก็ไปส่งว่าที่คุ่หมั้นที่บ้าน ก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับ
บ้านตนเอง ชายหนุ่มพิงหัวกับเบาะรถอย่างหมดแรง ก่อนจะยิ้มออกมา เมื่อเจอคนที่สะดุดตาที่ร้าน
อาหาร ริมฝีปากบางยิ้มออกมาอย่างมีเลศ
“ เป็นเชฟที่น่ารักจริงๆ ”
ติ๊ดๆ
“ มีไรว่ะ ไอ้ป็อป ”
[“ มาเจอกันที่บาร์ X-POP หน่อย ”]
“ อะไรของมึง ทำไมต้องไปที่บาร์ด้วย จะไปออฟสาวๆเรอะ ”
[“เออ มึงรีบมาเร็ว กูเครียดโว้ยยยยยยย ”]
“เออๆๆ ไปก็ได้ว่ะ แล้วสาวๆสวยมั้ย ”
[“ ไอ้เวร.. กูมีเรื่องทุกข์ใจ มึงถามหาสาวๆๆ ไม่รู้ มึงมาเร็วๆๆ”]
เสียงตัดสายไป โทโมะทำหน้างง ก่อนที่จะหันไปสั่งคนขับรถ
“ ไปบาร์ X- POP ครับ”
ไม่นานนัก รถของเขาก็แล่นมาจอดที่หน้าตึก สวยหรู ที่ตกแต่งอย่าโอ่อ่า บ่งบอกฐาน่ะคนเป็นเจ้า
ของบาร์นี้ได้ดี โทโมะก้าวขาลงจากรถ ดวงตาเรียวเหม่อมองไปที่ตัวอาคาร ก่อนจะถอดสูทไว้ในรถ
แล้วเดินเข้าไป แต่ระหว่างที่เค้ากำลังเดินอยุ่นั้น ก็มีร่างหนึ่ง วิ่งมาชนเค้าจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว
จนเค้าล้มลงไปนอนกับพื้นโดยมีร่างระหงนอนทับอยุ่
“ นี่เธอ.!.”
เค้าเอ่ยตวาดแกมไม่พอใจ คนบนร่างเค้าค่อยๆผงกหัวขึ้นช้าๆ
“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ พอดีฉันรีบ ”
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
