ผิดมั้ย....ที่ฉันเลว ver.TK (NC 20+)

9.2

เขียนโดย aeytomokaew

วันที่ 18 ธันวาคม พ.ศ. 2554 เวลา 16.25 น.

  5 chapter
  323 วิจารณ์
  51.91K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

2)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

 

5 เดือนต่อมา

  

  

แก้วนั่งใจจดใจจ่อ  รอผลที่จะประกาศออกมา 

  

 

 

“   ขอให้ได้ทีเถอะ   นี่มันที่ 100 แล้ว  ขอให้ฉันได้งานๆๆๆ”

 

 

 

ริมฝีปากงามเอ่ย  พึมพำด้วยความตื่นเต้น  เสียงเปิดประตูออกมาพร้อมด้วยผู้ชายแก่ร่างท้วม 

 

ที่ยิ้มให้เธอเหมือนตะแก่ จะจ้องกินเธอ 

 

 

 

“  ตกลงรับหนูเข้าทำงานใช่มั้ยค่ะ ”

 

 

 

“ เอ่อ...ขอโทษน่ะหนู   ถ้าเป็นงานเลขา เนี่ยคงไม่ได้หรอกจ้ะ   เพราะหนุจบเพียงแค่ม .6  แล้วเรียน

มหาลัยก็ไม่จบ  ถึงแม้จะอยู่  ชั้น ปีสุดท้ายแล้ว  แต่ถ้าไม่มีใบปริญญายืนยัน  เราคงรับหนูไว้ไม่ได้...

แต่ว่า   ถ้าหนูยอมมาเป็น...”

 

 

 

สาวสวยถอยหนี  ใบหน้าแก่หนังเหี่ยวที่ยื่นมาหาเธออย่างรังเกียจ  ตาเฒ่าหัวงูเอ๊ย

 

 

ตึง !

 

 

ร่างบางลุกขึ้นเอามือตบโต๊ะ  อย่างโมโห

 

 

 

“  ถ้าไม่ให้ฉันทำงานนี้ฉันก็ไม่ทำงานอื่นทั้งนั้น...ไปหาเมียแก่ที่บ้านอึ๊บ เถอะ  ตาแก่ไม่เจียมเอ๊ย!”

 

 

 

แก้วตวาดลั่นอย่างโมโห ก่อนที่มือเรียวขาวจะคว้ากระเป๋าตนเอง  เดินไปที่ประตุ  กระชากมัน

 

ออกอย่างโมโห   เธอเดินออกมาจากบริษัท  มุ่งหน้าไปที่กวิน ที่ยืนรอเธออยู่ที่ม้านั่งหน้าบริษัท 

 

 กวินมองหน้าพี่สาวแล้วพอรู้ว่าเป็นไง  แต่ก็ถามไปตามมารยาท

 

 

 

“  ไม่ได้งานใช่มั้ย ”

 

 

 

“ อือ  ..เฮ้อ...หรือว่าพี่ต้องขายตัวซะแล้วกวิน   ไม่งั้น พี่ไม่มีเงินส่งน้องเกลเรียนต่ออีกแน่  รถก็ขาย

แล้ว  ของในบ้านก็แทบไม่เหลือให้ขาย   เงินก็ไม่มี    เฮ้อ.....ทำไงดีเนี่ย  ”

 

 

 

“ ไม่ได้น่ะ    ถ้าพี่ทำแบบนั้นผมฆ่าพี่แน่  มาเถอะ   ไปหาไรกินกัน  พี่คงหิวแล้ว ”

 

 

 

มือแกร่ง  คว้าข้อมือเล็กมากุม  ก่อนจะจูงเดินออกไปด้วยกัน  ทั้ง 2 เดินเท้า  หาร้านอาหารนั่ง ร่าง

 

งามชะงัก มองดูร้านอาหารสุดหรูระดับ  5 ดาว  ที่เคยนั่งประจำ ที่ที่เคยเป็นร้านของเธอ ที่เธอสร้าง

 

มันมากับมือ   แต่ตอนนี้มันคงเป็นไปได้แค่อดีต   เพราะเธอคงไม่ได้นั่งที่นี่อีก   คิดแล้วเศร้าใจ  ดวง

 

ตาโตค่อยปริ่มไปด้วยน้ำตา  สมเพชชีวิตตนเอง กวินมองใบหน้าพี่สาว  ที่มีน้ำตาไหล  เค้าคว้าร่างนั่น

 

เข้ามากอดปลอบใจ

 

 

 

“  อย่าร้องสิ....ไหนพี่บอกว่าให้ผมสู้   แล้วทำไมพี่ถึงมาขี้แยซะเอง ”

 

 

“  ฮึก....ไปเถอะ  ”

 

 

 

เธอตัดบท ผละออกจากอกแกร่ง  เดินหน้าต่อไป  ชายหนุ่มมองพี่สาวอย่างสงสาร  เค้าควรต้องทำ

 

อะไรสักอย่างแล้วสิน่ะ  ขืนให้พี่สาวต้องทนลำบากหาเงินคนเดียวคงไม่ดีแน่  ขาเรียวยาว  รีบก้าวเข้า

 

ไปให้ทัน ร่างบางข้างหน้า  คว้าข้อมือเธอไปกุม แล้วพาวิ่ง

 

 

 

“ นี่จะวิ่งทำไม   ”

 

 

“ 555+  ก็นึกถึงตอนเด็กที่เราวิ่งหนีโรงเรียนด้วยกันไง   มาเถอะ  ผมจะพาพี่วิ่งให้ลืมโลกเลย”

 

 

“ หึหึ   ...มาแข่งกันเอามั้ย  ”

 

 

แก้วยิ้มกว้าง เอ่ยท้าคนตรงหน้า  กวินยิ้มดีใจ  ที่เห็นรอยยิ้มจากเธอ กุมมือเล็กแน่นกว่าเดิม

 

 

“  ไม่เอา  ผมจะจูงพี่วิ่งเอง  ไปเถอะ ”

 

 

“ 55555+  ”

 

 

ทั้ง  สองวิ่งหัวเราะกันออกไป อย่างสนุกสนาน

 

 

 

 

 

ผ่านรถยนต์ที่วิ่งแล่นมาจอดที่ร้านอาหารที่เธอหยุดดูเมื่อกี้   คนขับรถ  วิ่งลงจากรถ  มาเปิดประตูให้

 

คนที่นั่งอยู่  ขาเรียวยาวของชายหนุ่ม ก้าวออกมา พร้อมกับชายหนุ่มร่างสูง  ในชุดสูทสีดำ  มือเรียว

 

ติดกระดุมให้เข้าที่  ใบหน้าเรียวหวาน  หล่อคมคาย  หาตัวจับยาก   ดวงตาเรียวดุจเหยี่ยว เหม่อมอง

 

ไปข้างหน้า  ริมฝีปากบาง  สีชมพูโดยธรรมชาติ  แสระยิ้มออกมา   แขนแกร่งยกขึ้น  พร้อมกับมือ

 

เรียวขาวของสาวสวย ที่คล้องแขนเค้าเข้ามา 

 

 

 

“ คุณชอบมั้ย  ”

 

 

“ ค่ะ  มันสวยมาก..มันเป็นของใครค่ะ ”

 

 

“ ของลูกหนี้ของพ่อผมน่ะ    น่าจะขายให้พ่อผมน่ะ   เข้าไปดูข้างในกันเถอะ  คุณคงอยากเห็นแล้ว 

พนักงานคงอยากเห็นผู้จัดการสาวสวยคนใหม่ ”

 

 

“555+  โมะก็พูดเกินไป   ไปค่ะ ”

 

 

หญิงสาวยิ้มหวานให้ว่าที่คุ่หมั้น  ก่อนจะเดินควงแขนไปพร้อมกับเค้า  ประตูถูกเปิดออกโดยอัตโนมัติ

 

  พร้อมกับพนักงาน  ร้านอาหาร  และเชฟ  ยืนต้อนรับเธออย่างดี  หนึ่งในนั้น คือเฟย์  เชฟมือหนึ่ง

 

ของที่ร้านอาหารแห่งนี้  และเป็นเพื่อนรักของแก้ว  ผู้ที่เคยเป็นเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้เช่นกัน

 

 

  ใบหน้านวลชะงัก  เมื่อเห็นผู้หญิงคนที่เดินควงเข้ามากับเจ้านายคนใหม่ของพวกเค้าเหมือนมาก 

 

เหมือนแก้วยังกับแกะ  ต่างก็เพียงแค่  เธอคนนี้ดูอ่อนหวานกว่าเท่านั้น  เธอได้เพียงแค่คิด  มองใบ

 

หน้าสวยที่ส่งยิ้มแย้มให้พวกเธอต่อไป

 

 

 

 

“  สวัสดีค่ะ  ฉันพิมน่ะค่ะ มาเป็นผู้จัดการคนใหม่ที่นี่  ของฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค่ะ ”

 

 

พิมเอ่ย  ก่อนจะหันไปจับมือทักทายคนอื่นๆๆ  อย่างเป็นมิตร

 

 

 

“ ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ ”

 

 

 

พนักงานทั้งหมดโค้งกันอย่างพร้อมเพรียง  รวมถึงเฟย์  ใบหน้าสวยขึ้นสี เมื่อชายหนุ่มที่หล่อราว

 

เทพบุตร  ส่งยิ้มให้เธอ  เมื่อมาหยุดตรงหน้า  เธออมยิ้มก่อน จะก้มหน้าลงย่างเอียงอาย  ให้ตายสิ 

 

 หล่อชะมัด  ตาเค้ามีอิทธิพลกับเรามากขนาดนี้เลยหรอ 

 

 

 

 

 

“ คุณเฟย์ใช่มั้ยครับ  ยินดีร่วมงานกันน่ะครับ  คุณเชฟมือ 1 ของที่นี่ ”

 

 

 

เธอมองมือขาว  ที่ส่งออกมาให้จับ  ก่อนที่มือเล็กสั่นเทา  ที่สั่นเล็กน้อย 

 

ยื่นออกไปจับเค้าตอบเช่นกัน

 

 

 

“  เช่นกันค่ะ  ..เอ่อ คุณ...”

 

 

 “ ผมวิศว  ไทยานนท์ครับ..หรือเรียกสั้นๆว่าโทโมะ ก็ได้ครับ”

 

 

 

“......”  วิศว  ไทยานนท์งั้นหรอ....โลกกลม   เธอจ้องหน้าเค้ายิ่ง ใบหน้างามผงะเล็กน้อย  เมื่อใบ

หน้าหล่อคมคาย  ยื่นเข้ามาใกล้  จนจมูกเกือบชนกัน  แต่เค้าก็ผละไปกระซิบที่หู แทน  จมูกเล็กของ

เธอเลยบังเอิญชนเข้าที่แก้มขาวของเค้าพอดี

 

 

 

 

“  มือนุ่มจังเลยน่ะครับ  ไม่เหมือนคนที่ทำอาหารเก่งเลย ”

 

 

“  หะ...หา ”

 

 

 

เธออ้ำอึ้ง   ใบหน้าแดงจัด  เมื่อคนตรงหน้าผละออก  เค้าหัวเราะ  เมื่อเห็นสีหน้าของเอ

 

 

 

“  สงสัยคุณคงร้อน   เห็นหน้าแดงเหมือนมะเขือเทศเลย  หึหึ ”

 

 

“  เอ่อ..คงงั้นค่ะ  มันร้อนมากเลยค่ะ  ”

 

 

 

เฟย์เอ่ย  แค่นหัวเราะ  มือเรียวยกขึ้นทำท่า พัด ตัวเอง ใจเต้นตึกตัก  และแรง กลัวว่าคนตรงหน้าจะ

 

ได้ยินจัง

 

 

“  ถ้างั้น   อย่าร้อนบ่อยน่ะครับ...เพราะผมชอบกินมะเขือเทศ ”

 

 

 

โทโมะเอ่ยแค่นั้น  ส่งยิ้มละลายให้เธอ  ก่อนจะเดินไปกอดเอวว่าที่คุ่หมั้น  ของเค้าที่ยืนคุยกันถึงรส 

 

 กับพนักงานอยู่

 

 

 

“  แก้ว  .....ฉันควรบอกเธอมั้ย ...เฮ้อ  เอาน่า  อย่างน้อยก็เพื่อนรัก  บอกมันหน่อยก็ดี  ว่าทายาท 

ตระกูลไทยานนท์  อยู่นี่  ”

 

 

 

หญิงสาวพึมพำ  ก่อนจะเดินเลี่ยงหยิบโทรศัพท์ออกไป

 

 

 

 

**************&&&&&&&**************

 

 

 

 

 

“ ถ้าผมไม่เรียน  พี่จะว่าผมมั้ย ”

 

 

 

กวินเอ่ยถาม  ขณะที่ทั้ง  สองมานั่งกินบะหมี่ที่ร้านข้างถนน  หญิงสาวชะงัก  เงยหน้าขึ้นมอง

 

 

 

“  ถ้านายไม่เรียนนายจะเป็นเหมือนพี่  ไม่ต้องห่วงหรอก  พี่จะหาเงินส่งพวกเธอ 2 คนเรียนเอง

 กินต่อเถอะ  เดี๋ยวมันอืดหมดน่ะ ”

 

 

 

“  แต่ผมอยากช่วยพี่หาเงินน่ะ   พี่หาคนเดียวไม่ไหวหรอก  ค่าเรียนยัยเกล  ค่าเทอมล่ะ  หลายแสน 

แถมค่าเทอมผมอีก   เดี๋ยวผมลองไปสมัครงานที่บาร์แถวบ้านดู ไปเป็นพนักงานเสิร์ฟ ”

 

 

 

“  อืม...ไม่อายเค้าหรอ ”

 

 

“ เพื่อพี่และน้อง  ผมไม่อายหรอก   ผมเป็น ห่วงพี่มาก”

 

 

 

กวินยเอ่ยเสียงแผ่ว  ก่อนจะก้มหน้ากลบเกลื่อน  ความรู้สึกที่ตอนนี้เค้าเริ่มล้ำเส้นคำว่าพี่น้องกับแก้ว

 

แล้ว  หญิงสาวทำหน้างง  แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน  เธอหยิบขึ้นมาดู ปรากฎเป็นเบอร์ ฟาง

 

เพื่อนรักของเธอ

 

 

 

“  เดี๋ยวพี่มาน่ะ ”

 

 

“ อือ...”

 

 

แก้วเลี่ยงออกมารับโทรศัพท์ข้างนอก  เพราะกลัวว่ากวินจะได้ยิน 

 

 

“ ว่าไงฟาง....มีงานให้ฉันแล้วหรอ ”

 

 

(มี  ...แต่คุณหนูอย่างเธอจะรับไหวมั้ย  เงินดีน่ะ)

 

 

“  แค่ได้งาน  ฉันก็ทำได้หมด  เงินดี  ยิ่งอยากทำ ”

 

 

(เป็นโฮสต์บาร์  จะทำมั้ย .. เงินเยอะมากๆๆๆเลยน่ะ  มันเป็นบาร์ของพี่สาวฉันน่ะ)

 

 

“ทำ   ถ้าเงินดีฉันจะทำ   ตอนนี้  ค่าเทอมยัยเกลก็จะถึงแล้ว ”

 

 

(แต่มันเสี่ยง  การเสียเวอร์จิ้นของเธอน่ะยัยห้อย  ...แขกนี่  มีแต่เสี่ยๆๆ  ถ้าเค้าสั่งอะไรเธอก็ต้องทำ

น่ะ   ตอนแรกที่พี่สาวฉันบอก   ว่ารับสมัครพนักงาน  ฉันก็ดีใจ เลยรีบบอกเธอ  แต่ว่า  ฉันไม่แน่ใจ

แล้วตอนนี้  มันอันตราย  ถึงจะเป็นบาร์พี่สาวฉันก็เถอะ)

 

 

“   ฉันไม่มีอะไรต้องเสียแล้วฟาง.....ฉันคิดอยุ่แล้วว่า  ฉันคงต้องขายตัว  หาเงิน  แต่อย่างน้อย 

โฮสต์บาร์ก็ยังดีกว่า  สาวนั่งในกระจก  ให้เค้าชี้ไปนอนอ่ะน่ะ ”

 

 

(เฮ้อ..เธอเอาจริงใช่มั้ย  อืม  ฉันบอกพี่สาวให้  เดี๋ยวคืนนี้ฉันไปด้วย  กลัวว่าเธอจะถูกตาแก่

คาบไปกิน)

 

 

 

หญิงสาววางโทรศัพท์ ก่อนจะถอนหายใจออกมา  ในเมื่อเธอหมดสิ้นทุกอย่าง  ภาระก็เต็มอก  

ถ้าเธอไม่ทำคงไม่มีชีวิตอยู่รอดต่อไป   เธอบังคับขาเรียว เข้ามานั่งที่เดิม  และถูกสายตากึ่งสงสัยกึ่ง

พิฆาตของคนร่างสูง

 

 

 

 

“ พี่ฟางโทรมาหรอ ”

 

 

“ อืม  เค้ามีงานให้พี่ทำแล้ว  ทานเถอะ  เดี๋ยวคืนนี้พี่จะกลับดึกหน่อยน่ะ   พี่จะไปทำธุระบ้านฟาง

หน่อย นายอยุ่คนเดียวได้ใช่มั้ย”

 

 

 

“ ให้ไปรับมั้ย ”

 

 

 

“ ไม่เป็นไร  เดี๋ยวพี่กลับเองได้  ทานเถอะ  มันอืดจริงๆด้วย ”

 

 

 

ใบหน้างามก้มลงทานบะหมี่  โดยไม่ใส่ใจ  โดยไม่รู้ว่าใจหนึ่งของอีกฝ่ายเป็นห่วงแค่ไหน 

 

 

 

 

*************$$$$$$$$$$***************

 

 

 

ทางด้านโทโมะ  หลังกลับจาการเปิดร้านอาหารเสร็จ ก็ไปส่งว่าที่คุ่หมั้นที่บ้าน  ก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับ

 

บ้านตนเอง  ชายหนุ่มพิงหัวกับเบาะรถอย่างหมดแรง  ก่อนจะยิ้มออกมา  เมื่อเจอคนที่สะดุดตาที่ร้าน

 

อาหาร  ริมฝีปากบางยิ้มออกมาอย่างมีเลศ

 

 

 

“ เป็นเชฟที่น่ารักจริงๆ  ”

 

 

ติ๊ดๆ

 

 

 

“ มีไรว่ะ  ไอ้ป็อป ”

 

 

[“ มาเจอกันที่บาร์ X-POP หน่อย ”]

 

 

“ อะไรของมึง  ทำไมต้องไปที่บาร์ด้วย  จะไปออฟสาวๆเรอะ ”

 

 

[“เออ  มึงรีบมาเร็ว  กูเครียดโว้ยยยยยยย ”]

 

 

“เออๆๆ  ไปก็ได้ว่ะ   แล้วสาวๆสวยมั้ย ”

 

 

[“ ไอ้เวร..  กูมีเรื่องทุกข์ใจ  มึงถามหาสาวๆๆ  ไม่รู้  มึงมาเร็วๆๆ”]

 

 

เสียงตัดสายไป  โทโมะทำหน้างง  ก่อนที่จะหันไปสั่งคนขับรถ

 

 

 

“ ไปบาร์  X- POP ครับ”

 

 

 

ไม่นานนัก  รถของเขาก็แล่นมาจอดที่หน้าตึก สวยหรู  ที่ตกแต่งอย่าโอ่อ่า  บ่งบอกฐาน่ะคนเป็นเจ้า

 

ของบาร์นี้ได้ดี  โทโมะก้าวขาลงจากรถ ดวงตาเรียวเหม่อมองไปที่ตัวอาคาร  ก่อนจะถอดสูทไว้ในรถ 

 

แล้วเดินเข้าไป  แต่ระหว่างที่เค้ากำลังเดินอยุ่นั้น  ก็มีร่างหนึ่ง  วิ่งมาชนเค้าจากด้านหลังอย่างรวดเร็ว

 

  จนเค้าล้มลงไปนอนกับพื้นโดยมีร่างระหงนอนทับอยุ่

 

 

 

 

 

“  นี่เธอ.!.”

 

 

 

 

เค้าเอ่ยตวาดแกมไม่พอใจ  คนบนร่างเค้าค่อยๆผงกหัวขึ้นช้าๆ

 

 

 

 

“ ขอโทษค่ะ  ฉันไม่ได้ตั้งใจ  พอดีฉันรีบ  ”

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา