ป่วนใจนักขอรักซะเลย…ยัยตัวแสบ

หลังจากที่โทรหาแก้วไม่ติดฉันก็มาหานายป๊อปปี้ที่กำลังซื้อกับข้าวอยู่ ฉันเลยไปสั่งด้วย แล้วเดินตามมินไปอีก อย่างไม่ยอมให้คลาดสายตาเลย ส่วนโทโมะไปคุยโทรศัพท์ยังไม่มาเลย ป๊อปปี้ขี้เกียจไปดูโทโมะคุยโทรศัพท์เพราะไกลและไม่ได้ยิน เลยกลับมาที่มิน แล้วตามมินติดๆจนเกือบประชิดตัว สักพักก็เห็นมินชักโทรศัพท์ขึ้นมาคุย ฉันเลยรีบแทรกตัวเข้าไปที่แผงที่แขวนเสื้อไว้เยอะๆ แล้วทำเป็นเลือกเสื้อ แต่ใช้เสื้อปิดหน้าไม่ให้มินเห็น

“ว่าไงนาย…โอเคได้ๆ อ่ะๆๆ กลับไปก่อนเลย ได้ อยู่คนเดียวได้…เดี๋ยวซื้อเสื้อแล้วก็จะกลับแล้ว…บายๆ”

คุยกับนายโทโมะแน่ๆ แหมๆๆ ทิ้งแฟนอยู่คนเดียวเนี่ยนะนาย >.,< แต่ทำไมคุยกันไม่หวานเหมือนคุยต่อหน้าแก้วอ่ะ ชักสงสัย??

“นี่! กลับกันเถอะยัยเตี้ย!” นายปีอปปี้เดินเข้ามาดึงแขนฉันออกมาจากร้านเสื้อนั่น

“อ่ะ! นายจะกลับแล้วเหรอ?”

“ใช่น่ะสิ”

“อ้าว!!! ฟาง! ป๊อปปี้! มาเที่ยวเหมือนกันเหรอ?” มินเดินออกมาทักเราสองคนขึ้น

“ใช่ๆ” ฉันตอบยิ้มๆ ใครจะบอกว่ามาส่องเธอกับโทโมะล่ะ ฮ่าๆๆ

“งั้นฉันกลับก่อนนะ” มินพูดแล้วเดินเลี่ยงเราสองคนไป

“เดี๋ยวสิมิน!” ฉันรั้งมินไว้

“มีอะไรหรือเปล่าฟาง”

“เอ่อ…อย่าหาว่าฉันยุ่งเรื่องของเธอเลยนะ ฉันอยากรู้ว่าเธอมากับโทโมะไม่ใช่เหรอ? ฉันเห็นเมื่อกี้อ่ะ แล้วตอนนี้เขาไปไหนอ่ะ” ฉันถามแบบเก้ๆกังๆ

“อ้อ! คงจะรีบไปซักผ้ามั้ง” มินทำหน้าแปลกๆ

“ซักผ้างั้นเหรอ? พึ่งซักไปเมื่อวานนี่ จะเอาผ้าที่ไหนมาซักอีก” ป๊อปปี้พูดขึ้น

“เอ่อ…ฉันไม่รู้ก็โมะบอกมินอย่างงั้นอ่ะ” มินทำหน้าเสียไปนิดๆ เอาล่ะสิเรื่องชักเข้มข้น เห่อๆ

“โทโมะบอกเหรอ?”

“ใช่ ฉันไปนะ” มินตอบ

แล้วรีบเดินไปทันที

“เธอว่าแปลกๆมั้ย” ป๊อปปี้หันมาถามฉัน

“ฉันก็ว่างั้นอ่ะ”

ฉันเดินกลับหอพักพอจะเข้าหอพักก็เห็นแก้วคุยอยู่กับใครคนหนึ่งเป็นผู้ชายตัวสูงโปร่ง ผิวขาว น่ารัก ยิ้มกว้าง ขี้เล่น สรุปคือ ใครอ่ะ? ฉันควรเข้าไปดูหรือเปล่าเนี่ย! ไม่ดีกว่า ขึ้นห้องดีที่สุด ชิ! ขณะที่ฉันกำลังจะเดินขึ้นบันไดไป สายตาก็ไปสะดุดกับร่างสูงที่ยืนอยู่หลังกำแพงใกล้ๆกับที่แก้วคุยกับผู้ชายคนนั้น สายตาจ้องไปที่แก้วกับชายคนนั้น ถูกเผง! โทโมะ!!!

“นี่นาย!”

“ฟาง!!!” เหมือนโทโมะจะตกใจไม่น้อยที่เห็นฉันยืนอยู่หลังเขา

“ตกใจทำไม? ว่าแต่มายืนมองอะไร” ฉันแกล้งถามโทโมะทั้งที่รู้ว่านายนั่นมองอะไรอยู่

“ป่าวมาเดินเล่นแล้วก็มองไปทั่วๆแหละ” โทโมะว่าพลางยักไหล่อย่างไม่สนใจ ใครจะเชื่อนายฟะ? ><

“มองแก้วอยู่ก็บอกเถอะ” ฟางว่าลอยๆ

“เฮ้ย! ไม่ได้มอง ไม่ได้มองเลย” -_-+ ใครจะเชื่อนายเนี่ย! พูดไม่ได้มองๆแต่จ้องไปทางนั้นตาไม่กระพริบนี่นะ เชื่อเขาเลย เห่อๆ

“หึงก็บอกมาเถอะย่ะ” ฉันว่า

“จะบ้าเหรอ? ฉันไปดีกว่า เฮ้อ! อากาศเย็นสบาย วิ้ววววว” แล้วนายโทโมะก็เดินผิวปากไป เห่อๆ อากาศดีบ้านนายสิ ร้องจะตายชักเนี่ย! เหงื่อฉันเม็ดเท่าไฝไม่เห็นไงเนี่ย! แต่ความจริงแล้วโทโมะยังแคร์แก้วอยู่นี่นา ^O^