ป่วนใจนักขอรักซะเลย…ยัยตัวแสบ

“ฟางไปส่งแก้วไปหาโทโมะหน่อยสิ” แก้วทำหน้าเศร้าๆมาสะกิดหลังฉัน

“ที่ไหน”

“ที่น้ำพลุตรงสนามหญ้าหลังหอน่ะ”

“ได้สิ ทำไมอ่ะมีอะไรหรือเปล่าทำไมแก้วทำหน้าอย่างนั้น” ฉันมองหน้ายัยแก้วเหมือนจะร้องไห้

“…” แก้วเงียบ

“ก็ได้ถ้าแก้วไม่พร้อมจะบอกอะไร งั้นฟางไปส่งแก้วไปหาโทโมะนะ

แก้วพยักหน้ารับไม่บอกอะไร แก้วต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ มันจะเกี่ยวกับที่คุยโทรศัพท์เมื่อคืนมั้ยน้า กับนายโทโมะแน่ๆ

ณ สนามหญ้าหลังหอ

ฉันเดินมากับแก้วสักพักก็พบกับโทโมะที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ฉันนั่งตรงใต้ต้นมะม่วงใกล้ๆที่ทั้งสองคนคุยกันเพื่อเปิดโอกาสให้สองคนนั้นคุยกัน

“ทำไมนายทำกับฉันแบบนี้!” แก้วมองหน้าโทโมะสีหน้าเจ็บปวดสุดๆ

“…” แต่โทโมะเงียบไม่พูดอะไร จ้องมองแต่พื้นดิน

“นายอยากจบกับฉันใช่มั้ย? นายไม่รักฉันแล้วใช่มั้ย?” แก้วเริ่มเสียงดังขึ้น แล้วปล่อยเสียงโฮออกมา สักพักนายป๊อปปี้ก็วิ่งเข้ามา

“เฮ้ย! อะไรกันวะ!”

“นี่นายมานี่! หยุดๆๆ อย่าไปยุ่งกับเขาสองคนปล่อยเขาคุยกันก่อน” ฉันจับนายป๊อปปี้ไว้ไม่ให้เข้าไปหาสองคนนั้น

“เธอไม่เห็นหรือไงว่าแก้วกับโทโมะกำลังจะเลิกกกัน” ป๊อปปี้ว่าพลางชี้ไปที่สองคนนั้น

“เห็นย่ะ แต่ก็ให้เขาสองคนตัดสินใจสิ นายจะไปยุ่งอะไรเล่า” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่นายป๊อปปี้จนนายนั่นยอมหยุดดูเหตุการณ์ต่อไป

“นายจะเลิกกับฉันใช่มั้ย?” แก้วถามโทโมะ

“…”

“ไม่ตอบ งั้นเราก็จบกันเพียงเท่านี้นะ” ว่าแล้วแก้วก็วิ่งไปจากตรงนั้น

“เฮ้ย! โทโมะทำไมแกไม่พูดอะไรบ้างวะ!” ป๊อปปี้เดินเข้าไปหาโทโมะ โดยมีฉันตามไปด้วย

“ไม่รู้” โทโมะตอบห้วนๆ

“แล้วมันเรื่องอะไรกันเนี่ย!” ฉันถามโทโมะที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้น

“ฉัน…คบกับมิน”

“หา/หา” ฉันกับนายป๊อปปี้ร้องเสียงหลง

“เป็นไปได้ไงวะ”

“แล้วไปคบกันตอนไหนอ่ะโทโมะ”

“คบพร้อมกับแก้ว”

“ไอ้คนเจ้าชู้ ผู้ชายก็แบบนี้ทุกคนสินะ ฉันไม่น่าปล่อยให้เพื่อนฉันคบกับนายเลย” ฟางว่าแล้ววิ่งไปทางที่แก้ววิ่งไปก่อนแล้ว

Poppy…[Part]

“ไอ้โมะ! ทำไมเป็นแบบนี้วะ” ผมพยายามหาเหตุผลจากเพื่อนรักคนนี้ให้ได้ ผมไม่เชื่อหรอกที่คนอย่างเจ้าโมะจะคบซ้อนแบบนี้ มันรักแก้วจะตาย เป็นไปไม่ได้ผมไม่เชื่อ!

“เรื่องระหว่างฉันกับแก้วจบแล้ว ฉันไปหามินก่อนนะ” ว่าแล้วไอ้โมะก็เดินไปอีกทาง

อะไรกันนักหนาวะเนี่ย! เซ็ง!

ผมแอบตามโทโมะไปก็พบว่าเจ้านั่นมันไปหามินจริงๆ แต่มินดูทำหน้างงๆแต่ก็ยอมไปกับเจ้านั่น ผมก็ยังสะกดรอยตามไป เห่อๆเหมือนคนโรคจิตเลยเรา - -“รีบตามไปดีกว่า

“ที่รัก มินอยากได้รองเท้าอันนี้สวยมาก ^O^” มินคล้องแขนโทโมะสวีทสุดๆ แหวะผมล่ะเลี่ยนแทน - -“

“ได้สิครับมิน เพื่อมินโมะยอมทุกอย่าง ^^” ไอ้นี่ก็อีกคน อยากให้มันไปกัดกับแก้วมากกว่าแบบนี้ไม่คุ้นว่ามันเป็นเพื่อนผมเลย - -+

“จริงนะ งั้นมินเอาคู่นี้นะคะ ^^” มินจับรองเท้าคู้นั้นขึ้นมาแต่ เฮ้ย! แก้ว ฟาง มาจากไหนกันล่ะเนี่ย!

“ฉันเห็นก่อนฉันจะเอา” แก้วพูดกวนๆใส่มิน

“ก็บ้าหรอแก้ว มินเห็นก่อนนะ -0-“ มินโวยกลับ

“ฉันสิเห็นก่อน แต่พึ่งเข้ามาเอา” แก้วพูดดูแก้ตัวน้ำขุ่นๆนะ - -+

“ไม่ได้ๆ มินจะเอา” มินโวยอีก

“ฉันก็จ้องจะเอายุ” แก้วพูด

“”โมะดูแก้ว แฟนเก่าโมะสิ” มินบอกโมะ เน้นคำว่าแฟนเก่ามากๆ สุดยอดๆ - -+

“คู่นี้มินกับโมะเห็นก่อน มินต้องได้สิ” โทโมะไม่เข้าข้างแก้วเล๊ยยยย!!! อะไรวะ!!!

“นี่! พอกันที ฉันเอาเอง!!!” ฉันปรี่เข้าไปซื้อรองเท้าคู่นั้นซะเอง จับได้ก็เอาไปจ่ายเงินทันที

ทั้งโทโมะ แก้ว มิน ฟาง อึ้งไปตามๆกัน ฮ่าๆๆๆ

“อะไรของนายเนี่ย!” ฟางโวยใส่ผม

“ฉันซื้อให้เธอ เอาไป” ผมยัดถุงรองเท้านั่นใส่มือฟางแล้วมองทุกๆคน เช่นเดียวกับทุกๆคนพากันมองหน้าผมคนเดียว -0-

“ฉันไม่ได้อยากได้นะยะ คนที่อยากได้คือนี่” ฟางให้มือทั้งสองข้างชี้ไปที่แก้วกับมิน

“ก็เห็นเถียงกันอยู่ น่ารำคาญ! นายก็เพี้ยนไปเยอะนะโทโมะ” ผมพูดอย่างผิดหวังในตัวโทโมะ หมอนั่นก็เหมือนทำหน้าสลดลงไปบ้างแต่ก็ทำปรับสีหน้าเป็นเย็นชาเหมือนเดิม

“มินที่รักครับ โมะว่าเราไปดูที่ร้านอื่นดีกว่านะครับ เดี๋ยวโมะเลี้ยงทุกอย่างเลย ^^” โทโมะจับมือมินแล้วเดินไปไม่สนใคร ผมหันไปมองแก้ว ตอนแรกยัยนั่นเหมือนจะยิ้มๆแต่ก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นจะร้องไห้ อะไรกันเนี่ย!

“แก้วไม่เป็นไรนะ” ฟางทำหน้าเป็นห่วงเพื่อนอย่างเห็นได้ชัด ยัยนี่ก็เหมือนกัน ปากร้าย แต่ใจอ่อนจริงๆ น่ารักไปมั้ยเนี่ย! ยัยฟางงงงงงงงงงงงง