รักที่เป็นไป..ไม่ได้

หลายปีผ่านไป~

 

สวนส้มที่ต่างจังหวัด

 

"แก้วเดินดีๆดิ เดี๋ยวล้ม" ผมเดินประคองแก้วนะสิ

 

"ป๊าม๊าน้องเมมหิวข้าว" น้องเมมวิ่งเข้ามา จากตอนนั้นที่เป็นแค่เด็กทารกตัวน้อยๆ คอยเอาแต่ร้องไห้แงๆ จนคนเ็น

 

แม่อย่างแก้วต้องมากล่อม จนตอนนี้โตขึ้นมากเป็นเด็กที่ซนเลยก็ว่าได้ ตอนนี้ก็อายุ 5 ขวบพอดี ส่วนแก้วนะหรอ

 

ไม่ต้องพูดถึง เราสองคนเว้นระยะห่างจากการมีลูกไว้หลายปีอยู่ รอจนน้องเมมโต ตอนนี้แก้วกำลังท้องลูกคนที่

 

สอง อายุครรภ์ได้ประมาณ 6 เดือนแล้วแหละ กำลังน่ารักเลย

 

"ไปทานข้าวกันดูกว่านะค่ะ" แก้วพูดก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือน้องเมมแล้วทิ้งผมไว้คนเดียว วันนี้ผมพาทั้งสองคนมา

 

เปิดหูเปิดตา พามาปิ๊กนิ๊กในสวนที่ต่างจังหวัด บรรยากาศเย็นสบาย

 

"ทานอะไรดีค่ะ" แก้วพูดแ้ล้วก็ค่อยๆนั่งลงบนเสื้อที่ผมปูเอาไว้ เห็นท่าทางการนั่งแล้วเป็นห่วงชะมัด

 

"เอาแซนวิชค่ะ" น้องเมมพูดแล้วก็ยิ้ม ส่วนแก้วก็หยิบแซนวิชในตะกร้าให้น้องเมม

 

"ขอบคุณค่ะ" น้องเมมรับแซนวิชมาแล้วก็กัดแซนวิชคำโต จนเลอะปาก

 

"เลอะหมดแล้วค่ะ" แก้วพูดแล้วก็เอากระดาษทิชชูเช็ดปากน้องเมมให้

 

 

ชั่งเป็นแม่ที่ดีจริงๆ

 

 

"ฟางทางนี้" ฉันโบกมือเรียกฟางให้เดินเ้ข้ามา

 

"มากันนานรึยัง?" ฟางเดินเข้ามาแล้วก็นั่งลงข้างๆฉัน

 

"เมื่อกี้เอง พอดีน้องเมมหิวนะ ฉันเลยพามาทานก่อน"

 

"ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้ไปงานหมั้นของเธอ" ฉันพูด(ที่แก้วไม่ได้ไปเพราะติดคลอดน้องเมม)

 

"ไม่เป็นไรหรอก ถ้าเธอมาสิ ฉันจะไล่ให้กลับไปนอนที่โรงพยาบาลต่อ" ฟางพูดอย่างขำๆ

 

"พอฟางมาฉันเลยแห้ว" ผมพูด

 

"ฉันด้วยว่ะ" ป๊อปปี้พูด

 

             พอฟางมา ส่วนๆก็เอาแต่เม้าส์กันจนลืมสามีทั้งสองคนไปเลย(ป๊อปฟางแต่งงานแล้วนะ) 

 

"คุณหัดน้อยใจตั้งแต่เมื่อไรกัน?" ฉันหันไปหาโทโมะ

 

"เดี๋ยวนี้เปลี่ยนสรรพนามการเรียกกันแล้วหรอ?" ฟางถาม

 

"ก็รู้สึกว่าโตขึ้นจะให้ใช้คำว่า ฉันนายก็แปลกๆ" ฉันพูด

 

"ไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์เปลี่ยนไปหรอกนะ ฮ่าๆ" ฟางพูด

 

"ยัยฟาง!" ฉันหันไปเอ็ดยัยหัวฟู พูดอะไรที่ไม่น่าพูด ถึงมันจะจริงก็เถอะ ><

 

"กิ้วๆ หน้าแดงนะ" โทโมะเอานิ้วมาเขี่ยที่แก้มฉัน

 

"นี่คุณ! รังแกคนท้องรึไง"

 

"ป๊าไม่รังแกม๊าหรอกนะค่ะ ป๊าน่ารักจะตายใช่มั้ยค่ะน้าฟาง" น้องเมมหันไปคุยกับม๊าแล้วก็หันไปถามฟาง

 

"ถามม๊าเราดูจะดีกว่านะค่ะ" ฟางพูดแล้วก็ชี้มาทางฉันที่กำลังนั่งทำแซนวิชอยู่

 

"ถ้าป๊าไม่น่ารักม๊าคงไม่รักป๊าหรอก ฮ่าๆ" โทโมะหันไปกระซิบที่หูของลูกสาวตัวน้อย จนน้องเมมยิ้มออกมา

 

"หนูก็ว่าแบบนั้นนะค่ะ ฮะๆ" น้องเมมพูดแล้วก็หัวเราะออกมา พอน้องเมมหัวเราะคุณพ่อก็หัวเราะตามจากนั้นก็

 

หัวเราะต่อเป็นทอดๆ รวมถึงป๊อปปี๊กับฟางก็ต่างหัวเราะด้วย

 

"หัวเราะอะไรกัน?" ฉันหันไปถามด้วยความงง แบบว่างงสุดๆ

 

"ไม่มีอะไรหรอก ฮ่าๆ" ขนาดไม่มีอะไรยังหัวเราะซะขนาดนี้

 

"อย่าให้แก้วรู้นะ แก้วงอนจริงๆด้วย" ฉันพูดแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ  แต่พวกนั้นก็หัวเราะกันไม่หยุด

 

.

 

.

 

.

 

"หลับแล้วหรอ?" โทโมะขยับตัวเข้ามาใกล้แก้วมากขึ้น

 

"ออกไปห่างๆ หัวเราะอะไรไม่ยอมบอก" ฉันขยับตัวหนีโทโมะ

 

"งอนเรื่องไม่เป็นเรื่อง" โทโมะพูด

 

"ใช่นะสิ! เลิกกันเลยมั้ยล่ะ" ฉัันพูดออกไป

 

"อยู่ๆจะชวนเลิกได้ไง?" ผมเขยิบเข้าไปแล้วก็ดึงแขนแก้วเข้ามากอดเอาไว้  อะไรๆก็ชวนเลิก ยิ่งตอนท้องนี่

 

อารมณ์ขึ้นๆลงๆจนเดาไม่ถูก แต่ก็ต้องง้อเอาไว้ก่อน

 

"คุณยังรักฉันอยู่รึเปล่า?" ถามครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย? ช่วงหลังๆมาแก้วถามคำถามนี้บ่อยมาก

 

"รักสิ ทำไมถามแบบนี้?"

 

"ฉันกลัวว่าคุณจะไม่รักฉันแล้ว" แก้วพูด น้ำตาคล้อจนผมตกใจ

 

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น หืม?" ผมถามแล้วก็ลูบผมของแก้ว

 

"ฉันรู้ ฮึก..ว่าช่วงนี้ฉันงี่เง่า เอาแต่ใจตัวเอง ฉันกลัวคุณจะรำคาญแล้วจะไม่รักฉัน" แก้วพูด

 

"เลิกคิดเลยนะ ฉันรักเธอจะตายไม่ทิ้งเธอแน่นอน" ผมพูดแล้วก็กอดแก้ว แก้วก็ซบหน้ากับอกของผม

 

 

แกร๊ก~

 

"ทำอะไรกันค่ะป๊าม๊า" น้องเมมเปิดประตูเข้ามา ทำเอาทั้งสองคนที่นอนกอดอยู่บนเตียงรีบผละออกจากกันทันที

 

"ยังไม่หลับอีกหรอค่ะ" ฉันเดินไปหาน้องเมม เกือบไปแล้วไงดีนะที่ผละออกจากกันก่อน ไม่งั้นไม่ดีแน่ถ้า

 

น้องเมมเห็นถึงจะแค่กอดก็เถอะ

 

"นอนไม่หลับค่ะ อยากนอนกับป๊าม๊า" น้องเมมพูดแ้ล้วก็ขึ้นมาบนเตียง 

 

(น้องเมมเข้ามาขัดไม่งั้นโทโมะกับแก้วคง...  :  TOEY)

 

"กอดหน่อยค่า" น้องเมมพูดแล้วก็ล้มตัวลงนอนตรงกลาง

 

"หลับกันดีกว่า" โทโมะพูดแล้วก็เอามือมาไว้ที่เอวของฉัน  โทโมะกอดอึดอัดชะมัดเลย จะบอกแต่ก็ต้องรอให้

 

น้องเมมหลับก่อนดีกว่า

 

"คุณฉันอึดอัด" ฉันพูดด้วยเสียงที่เบาที่สุดเพราะรู้ว่าโทโมะยังไม่หลับ ถ้าหลับคงไม่เอามือมาลูบช้าฉันแบบนี้

 

หรอก ทำเอาฉันนอนไม่หลับเลย

 

"ไปห้องนอนน้องเมมกันดีกว่า" โทโมะพูดแล้วก็จับหัวของน้องเมมให้นอนดีๆ แล้วโทโมะค่อยลุกขึ้น

 

"มาเร็ว" โทโมะพูด

 

"คุณจะไปไหน?" ฉันพูดแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้น

 

"คุณปล่อยนะ อ๊ายย..อุ๊บ" ฉันตกใจที่โดนโทโมะอุ้มจนแทบร้องออกมาแต่ก็โดนโทโมะจูบ

 

 

 

ห้องนอนของน้องเมม

 

"ทำไมไม่นอนกับลูก?" ฉันถามทันทีที่โดนโทโมะวางฉันลงบนเตียง

 

"ก็อยากนอนกับเธอ" โทโมะพูดแล้วก็กอดเอวของแก้วเอาไว้ มือหนาก็ลูบท้องไปด้วย

 

"งั้นแสดงว่าคุณก็ไม่อยากนอนกับลูก" ฉันถามออกไป

 

"อยากนอนด้วยทั้งสองคน แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ฉันขอนอนกับเธอก่อน" โทโมะพูดแล้วก็ผลักฉันนอนราบกับ

 

เตียง  โทโมะจะทำอะไรอีกแล้วเนี่ย!

 

"เดี๋ยวๆ คุณจะทำอะไร" ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเขากำลังขึ้นมานอนบนตัวฉัน ฉันเลยได้แต่เอามือยันอกของเขาไว้

 

"ก็ทำแบบที่เราทำกันทุกวัน ไม่เห็นต้องถาม" โทโมะพูดแล้วก็ก้มลงมอบจูบอันหอมหวานให้คนที่รัก กอดจะค่อยๆ

 

เอามือลูบตั้งแต่ขาอ่อนแล้วลูบผ่านท้องของแก้ว แล้วโทโมะก็มอบบทรักอันหอมหวาน(จินตานาการต่อเองจ้า)

 

 

 

ตอนเช้าของวันใหม่

 

"เมื่อคืนนอนสบายรึเปล่า?" ผมถามเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆลืมตาขึ้นมา

 

"จะสบายมากถ้าคุณไม่ทำอะไรแบบเมื่อคืน"

 

"อะไรกันก็ทำอยู่ทุกวัน"ผมพูดไปหน้าตาเฉย

 

"บ้า!" แก้วพูดได้คำเดียวแล้วก็หันหน้าหนี

 

"ป๊าม๊าอยู่นี่นิเอง" น้องเมมเปิดประตูเข้ามา ทำให้ผมกับแก้วต้องรีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้แล้วก็รีบดึงแก้วเข้า

 

มากอดไว้ทันที ทำไมต้องรีบนะหรอ? ก็เราสองคนไม่ได้ใส่อะไรเลยสักชิ้น ถ้าลูกมาเองในสภาพแบบนี้คงไม่ดีเอา

 

มากแน่!

 

"ทำอะไรกันอยู่ึ้ค่ะ?" น้องเมมเดินเข้ามาใกล้เตียงมากขึ้น ทำให้ผมดึงผ้าคลุกขึ้นสูงขึ้นอีก

 

 

แกล้งซะหน่อย  ดีกว่า

 

 

              ผมค่อยๆจับแก้วให้ขึ้นมานอนบนตัวผม

 

"คุณจะทำอะไร?" แก้วถามเพราะสีหน้าที่กังวลคงจะกลัวน้องเมมรู้ล่ะสิ ว่าเราทำอะไรกันอยู่

 

"อ่ะ~" ผมจับแกนกลางของตัวเองแล้วสอดเข้าไปในช่องทางของแก้ว จนแก้วร้องออกมา

 

"ม๊าเป็นอะไรค่ะ?" น้องเมมถามด้วยความสงสัย

 

"ปล่าว อ่ะ~ จ๊ะ ม๊าไม่ได้เป็น อิ๊~ อะไร" แก้วพูดออกมาได้อย่าลำำบากเพราะโทโมะยกสะโพกขึ้น-ลง

 

"ม๊าพูดแปลกๆนะค่ะเนี่ย?" เด็กอายุเท่านี้ก็ชั่งสงสัย อยากรู้อยากเห็นตลอด

 

"โอ๊ยยย" เสียงแก้วร้องออกมาเพราะโทโมะยกสะโพกขึ้นอย่างแรงทำให้แกนกลางที่อยู่ในตัว พุ่งเข้าไปลึกจนเริ่ม

 

เจ็บและอึดอัด

 

 

เจ็บจังเลย โทโมะเล่นอะไรก็ไม่รู้!

 

 

"คุณฉันเจ็บ" แก้วกระซิบข้างหูโทโมะเพราะพูดดังไม่ได้เดี๋ยวน้องเมมได้ยิน

 

"น้องเมมไปอยู่ที่ห้องของป๊าก่อนนะค่ะ เดี๋ยวป๊าขอนอนกอดม๊าก่อนนะ" โทโมะพูด

 

"ไม่เอาค่ะ ป๊าม๊ากอดกันได้ ให้น้องเมมกอดมั้งสิ" น้องเมมพูดแล้วทำหน้างอนๆ

 

"งั้นถ้าน้องเมมไปอาบน้ำ ป๊ากับม๊าจะพาไปเดินเที่ยวในสวนส้มนะึค่ะ" โทโมะต้องใช่วิธีนี้แล้วก็ไม่ได้ผลซะด้วย

 

น้องเมมรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อไปอาบน้ำที่ห้องนอนของป๊ากับม๊า 

 

"แกล้งนิดแกล้งหน่อย ร้องซะลั่นห้องเชียวนะ" ผมพูดไปก่อนจะค่อยๆอุ้มแก้วลงจากตัว

 

"คุณเล่นอะไรก็ไม่รู้ ถ้าลูกรู้จะทำยังไง!" ฉันหันไปโวยใส่โทโมะ

 

"ลูกก็ไม่รู้นิหน่า ไม่เป็นไรหรอก" โทโมะพูดแล้วก็ลุกขึ้น ก่อนจะอุ้มแก้วเพื่อจะพาไปอาบน้ำ

 

"ไม่ต้อง! ฉันอาบเอง วันนี้ไม่ต้องมาคุย ฉันโกรธคุณ!" แก้วพูดใส่หน้าของโทโมะ แล้วค่อยๆลุกขึ้น

 

"โอ๊ย!" แก้วร้องขึ้น

 

"เจ็บมากเลยหรอ?" โทโมะรีบเดินเข้ามาประคอง กลัวแก้วจะเป็นอะไร

 

"ถามได้!" แก้วพูดกระแทกเสียงใส่หน้าโทโมะแล้วเดินเข้าห้องน้ำทันที

 

 

 

 

               และแล้วก็เป็นตามสัญญา ผมต้องพาน้องเมมไปเดินเล่นในสวนส้ม แต่ตอนนี้แก้วโกรธผมอยู่นะสิ ไม่

 

น่าไปแกล้งแบบนั้นเลย เฮ้อ~ ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้ พอแก้วอาบน้ำเสร็จ ผมก็อาบน้ำต่อ พอผมออกมาแก้ว

 

ก็ไม่อยู่ในห้องเสียแล้ว ออกไปไหนไม่ยอมบอกสักคำ! เดี๋ยวพ่อจะจับตีให้ก้นลาย

 

"ป๊าค่ะ ม๊าไปไหน?" น้องเมมถามขึ้น

 

"อยู่ในสวนแล้วล่ะ" บอกไป ทั้งๆที่ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแก้วไม่ไหน

 

"ฟาง แก้วล่ะ?" ผมถามฟาง เริ่มเป็นห่วงแล้วล่ะสิ

 

"อยู่ในสวนแล้ว เดินเล่นอยู่นะ" ฟางพูด

 

"ขอบใจ" ผมพูดแล้วก็เดินเข้าไปในสวน  ถ้าเดาไม่ผิดแ้ก้วน่าจะอยู่ตรงนั้น เพราะแถวนั้นจะมีแหล่งน้ำเล็กๆ มี

 

ต้นไม้สูงใหญ่ปกคลุมไว้ทำให้ไม่ค่อยร้อน  แถมลมยังพัดเย็นตลอดเวลาอีก พอคิดได้แบบนั้นก็เลยรีบไปทันที

 

.

 

.

 

.

 

               อยู่จริงๆด้วย  แก้วกำลังยืนกอดอกรับลม กระโปรงชุดคลุมท้องพอโดนลมก็พลิ้วสะบัดทันที แถมคนที่

 

ยืนยังมีหน้าตาที่แจ่มใสขึ้นดูมีความสุขมาๆ เมื่อได้มาีัรับลมตรงนี้

 

"มาที่นี่ทำไมไม่บอก หืม?" ผมเข้าไปกอดเอวแก้วเอาไว้ เดี๋ยวก็เดินหนีอีก ขี้เกียจตามหา

 

"ฉันบอกว่าไง" แก้วพูดพร้อมทำเสียงดุใส่  จำได้ๆ 'วันนี้ไม่ต้องมาคุย ฉันโกรธคุณ!'  คำนี้ยังอยู่ในหัว

 

"อย่าโกรธได้ไหม? ดีกันๆ" ผมยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้าของแก้ว  แต่แก้วกลับหันหน้าหนี

 

"มานี่เลย"

 

"ว๊ายยย" แก้วร้องออกมา เมื่ออยู่ๆโทโมะก็อุ้มแก้วจนลอย ก่อนจะเดินไปโดยไม่ฟังเสียงขัดแย้งของ

 

แก้วแม้แต่นิดเดียว

 

"ป๊าม๊าไปไหนค่ะ?" น้องเมมพูดเมื่อเห็นป๊าเดินอุ้มม๊ามาแต่ไกล แต่ป๊ากับม๊าไม่ตอบ ได้ยินเพียงแต่เสียงม๊าที่

 

โวยวายตลอดทาง  พอเห็นแบบนั้นน้องเมมก็เตรียมจะวิ่งตาม แต่..

 

"ไม่ต้องตามหรอกค่ะน้องเมม อยู่กับน้าฟางนะคะ่" ฟางพูดแล้วก็อุ้มลูกของเพื่อสาวขึ้นมา

 

"ป๊าม๊าจะไปไหนกันหรอค่ะ?" น้องเมมถามเพราะสงสัยไม่หาย

 

"ป๊ากำลังง้อม๊าอยู่ค่ะ ม๊างอนป๊าของเราอยู่นะ" ป๊อปปี๊พูด

 

"แล้วป๊าจะง้อม๊ายังไงค่ะ?" น้องเมมถาม

 

"อันนั้นคงแล้วแต่วิธีของป๊านะค่ะ น้าฟางก็ไม่รู้เหมือนกัน" ฟางพูดอย่างจนปัญญา

 

 

 

 

"ดีกันนะแก้ว นะ..น๊า" โทโมะพูดแล้วก็จับมือของแก้วไว้

 

"ไม่ ยังไงก็ไม่มีทาง" พูดแล้วก็กอดอก

 

"อย่าใจแข็งเลยนะ มาง้อแล้วนะ" โทโมะพูดพร้อมทำหน้าตาสงสาร

 

"แก้วก็ไม่ดะ..ฉันก็ไม่ได้ขอ" เอาแล้วไง ผมเริ่มรู้สึกว่าแก้วจะใจอ่อนแล้วแหละ ก็ดูซิ เรียกตัวเองว่า 'แก้ว' ปกติ

 

แก้วจะใช้ก็ต่อเมื่อจะอ้อนเพื่อให้ผมพาไปเที่ยว หรือไม่ก็ใช้ง้อผม!!

 

"หายโกรธเถอะนะ ไม่งั้นโมะไม่รักแก้วแล้ว" ผมใช้ชื่อเรียกแทนตัวเองบ้าง เพื่อแก้วจะใจอ่อนซะที

 

"อยากจะไปรักใครที่ไหนก็เชิญเลย แก้วก็ไม่รักโมะเหมือนกัน" ดูแก้วพูดสิ! น่าจับกดจริงๆ

 

"ได้! เ้ดี๋ยวจะพาคนนั้นมาให้ดู โมะจะไปมีคนอื่น!"  ผมพูดแล้วก็เดินออกไปข้างนอก พร้อมแกล้งปิดประตูดัง'ปัง'

 

 

MEMORY TALK

 

"ม๊าหายโกรธป๊ายังค่ะ?" น้องเมมเดินเข้ามา

 

"ป๊าโกรธม๊าแทนแล้วล่ะค่ะ ม๊างี่เง่าจริงๆเลย" ม๊าพูดพร้อมทำหน้าเศร้า น้องเมมเห็นแล้วสงสาร

 

"ม๊าไม่ได้งี่เง่าหรอกนะค่ะ ม๊าของน้องเมมน่ารักจะตาย" หนูพูดแล้วก็เข้าไปกอดม๊าเอาไว้

 

"ป๊าเราไปไหนแล้วล่ะ?" ม๊าถาม

 

"ป๊าออกไปข้างนอกแล้วค่ะ" น้องเมมพูด

 

 

คงจะไปหาคนอื่นจริงๆซินะ <<แก้ว

 

 

 

เอี๊ยด~

 

              เสียงรถจอดลงที่หน้าบ้านพักของพ่อแม่ลูก

 

"ฮึก.." พอผมเดินเข้าในห้องก็ได้ยินเสียงเลย  แก้วที่นอนหันหลังอยู่บนเตียงกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น คงคิดว่าผม

 

จะไหาคนอื่นจริงๆใช่มั้ยล่ะเนี่ย?  ขี้น้อยใจชะมัด

 

"ร้องไห้ทำไม?" ผมพูดไป ทำเอาแก้วรีบลุกขึ้นมานั่งแล้วก็รีบเอาหลังมือปาดน้ำตาทันที

 

"กลับมาทำไม ไม่ไปหาคนนั้นรึไง" แก้วพูด ผมเห็นหน้าแก้วแล้วตกใจเลย ตาแดงมาก

 

"ก็กำลังมาหาอยู่" ผมพูด

 

"หืม? หมายความว่าไง" แก้วทำหน้างง ผมเลยเดินเข้ามาพร้อมคุกเข่า แก้วจะเอาช่อดอกไม้ที่แอบไว้ข้างหลังขึ้น

 

มาให้แก้ว นี่ผมขับรถไปซื้อมาเลยนะเนี่ย

 

"ก็คนนี้ไง ก็รักคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า" ผมพูด วันนี้ทำไมผมชอลพูดอะไรเลี่ยนๆ

 

"จริง?" แก้วถาม ยังไม่รู้อีกหรอเนี่ย

 

"ก็ใช่นะสิ มานี่เลย" พอแก้วรับดอกไม้ด้วยรอยยิ้มเสร็จปุ๊บ ผมก็รีบยืนขึ้นแล้วดึงแก้วมากอดทันที

 

 

ปัง~

 

"แฮปปี้เอ็นดิ้ง เย่ๆ!" ทั้งป๊อปี๊ ฟางและน้องเมมต่างแอบเปิดประตูเข้าไปดู พอรู้ว่าทั้งสองคนคืนดีกันปุ๊บก็ปิดประตู

 

พร้อมให้ทั้งสองคนใช้เวลาส่วนตัว

 

ถ้าคุณรักใครสักคน คุณจะรู้ถึงแม้ว่าเขาจะรักหรือไม่รัก ยังไงคุณก็จะทุ่มรักของคุณอย่างเต็มที

ถ้าคุณเป็นคนที่ถูกรักคุณอาจจะไม่รุ้ด้วยซ้ำว่ามีใครแอบรักบางครั้งยังชอบทำอะไรให้คนที่แอบรักเจ็บปวด

ถ้าคุณและเขารักกัน ความรักก็ย่อมก่อตัว พอถึงวันนั้นก็จะไม่มีคำว่า 'เป็นไปไม่ได้' แม้กระทั้งคำว่า 'รัก'

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

เย้ๆ  ในที่สุดก็กลับมาแล้วนะ ฮ่าๆ คะแนนก็ไม่ได้ดีขึ้นเลยสักนิด แต่คะแนนก็ไม่ได้ถึงว่าตก เพื่อแต่ว่าคะแนนไม่น่าพอใจ  ทุกคนคิดเอานะค่ะ  วิชาคณิตศาสตร์ให้เวลาทำข้อสอบ ชั่วโมงครึ่ง แต่ทำทั้งหมด 42 ข้อ   ข้อกา 30 ข้อ     มีข้อที่ต้องแสดงวิธีทำอีก 2 ข้อ แล้วก็มีข้อย่อยที่ต้องเขียนคำตอบอีก 10 ข้อ    แล้วข้อกาออกซับซ้อนมากอ่า   ออกเรียกทรงกระบอก กรวยพวกนี้   แต่ถามประมาณว่า  ทรงกลมสามลูกมีรัศมีเท่านี้ๆ หลอมเป็นทรงกลมขนาดใหญ่ได้รัศมีเท่าไร?      <<  ดูถามสิ ต้องหาหลายๆรอบ  30 ข้อ ไรเตอร์ทำข้อเขียนทั้งหมด 12 ข้อก็ปาไปชั้วโมงแล้วอ่า ข้อกาก็มั้วแหลก  คะแนนออกมา สุดๆเลยอ่ะ   ข้อกาเต็ม 10 ได้ 5    ข้อเขียนเต็ม 10 ได้ 8     รวมเต็ม 20 ได้  13  คะแนนน่าอ้วก

แค่มาบ่นให้ฟังเฉยๆ ฮ่าๆ  อัพนิยายแล้ว ฝากด้วยนะค่ะ ครั้งสุดท้ายแล้วนะค่ะ เม้นโหวตเยอะๆน๊า ขอร้องเลย ทำให้ได้ป่าว? (ไม่ได้หรอก) 

 

10 สิงหาคม 2555

19 : 02    TOEY