รักที่เป็นไป..ไม่ได้

"เอ๋ หายไปไหน?" เดินออกมาจากห้องน้ำ มือข้างหนึ่งก็เอาผ้าเช็ดผมของตัวเองที่พึ่งสระเสร็จ แต่พอเดินออกมา

 

ก็ไม่เห็นโทโมะ

 

"อื้อ!!" อยู่ๆก็มีคนเอามือมาปิดปากของฉันไว้ จากที่กำลังจะร้องก็เลยส่งเสียงไม่ได้

 

 

 

ฟอด~

 

           มือนั้นผละออกจากปาก แต่กลับโดนหอมแก้มแทน จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากโทโมะ

 

"นี่แหนะ! เล่นบ้าอะไรเนี่ย ถ้าฉันหัวใจวายขึ้นมา นายจะว่ายังไงห๊ะ! สนุกมากหรอ!!" ฉันร่ายยาวออกไป อาจจะ

 

พูดแรงไปหน่อย แต่ฉันตกใจนิ แถมยังกลัวอีกตั้งหาก โทโมะก็เล่นอะไรเป็นเด็ก จะไม่ให้ฉันว่าได้ไง

 

"..." โทโมะเงียบไป ไม่พูดอะไีร ทำหน้าบึ้งแล้วเดินออกจากห้องไปเลย

 

"โทโมะ.." เอ๋ยเรียกออกมาอย่างเบาๆ

 

'ฉันไม่้ได้ผิด นายตั้งหากที่ผิด!' คิดอยู่ในใจ ฉันไม่แคร์นายหรอก พอคิดได้แบบนั้นก็เดินขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อม

 

กับเปิดโทรทัศน์ไปด้วย

 

 

 2 ชม. ผ่านไป

 

            โทโมะก็ยังไม่ขึ้นมาบนห้อง แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าโทโมะไปไหน นายนั้นทำไมขี้งอนแบบนี้นะ! โอเค ฉัน

 

ก็ผิดที่ไปว่าตานั้นแรงไป แต่โทโัมะก็ไม่น่าเล่นอะไรแบบนี้ ฉันผิดรึไง?

 

 

 

 

ด้านล่างของบ้าน

 

              ฉันค่อยๆย่องลงมาข้างล่างของบ้าน ภาวนาให้โทโมะอยู่ข้างล่างด้วยเถอะ

 

"เฮ้อ~ มานอนอยู่นี่นิเอง" พูดยิ้มแล้วก็ส่ายหัว ที่เจอโทโมะนอนขดตัวอยู่บนโซฟาที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาก ฉันเลย

 

จำเป็นต้องเดินไปหยิบผ้าห่มเพื่อที่จะมาห่มให้โทโมะ เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะสิ

 

"ดึกขนาดนี้แล้วทำไมยังไม่นอน" โทโมะจับมือแก้วที่กำลังจะห่มผ้า แล้วก็ลืมตามองแก้ว

 

"ก็..ก็ฉันหิว" พูดไปมั่วๆ มือก็รีบแกะมือโทโมะออกทันที

 

"เดี๋ยวไปเอานมให้ดื่มนะ" โทโมะพูดแล้วก็เดินเข้าห้องครัวไป แต่ฉันก็เดินตามไปอยู่ในครัว

 

 

 

 

"ดื่มเสร็จแล้วก็วางบนโต๊ะแหละ เดี๋ยวฉันเก็บเอง" โทโมะยื่นแก้วนมให้แก้ว แล้วก็พูด พอพูดจบก็เดินไปที่โซฟา

 

แล้วก็ลงตัวนอน ทิ้งแก้วยืนเอ๋ออยู่ในครัวคนเดียว

 

"Zzz" แก้วที่ดื่มนมเสร็จแล้วก็นั่งดูโทโมะบนเก้าอี้ แต่ดูได้ไม่นาน ก็ฟุบหน้่าหลับกับโต๊ะทันที

 

"หึ" โทโมะที่ไม่ได้หลับตั้งแต่แรก ลืมตาขึ้นมาแล้วก็มองแก้วที่หลับอยู่ ตัวเองเลยเดินเข้าไปอุ้มแก้ว แล้วก็พาขึ้น

 

ห้องนอน กลัวว่าเธอจะเมื่อยถ้านอนแบบนี้

 

 

 

ห้องนอน

 

"ฝันดีนะครับ" โทโมะก้มลงมาจุมพิตที่หน้าผากของหญิงสาวเบาๆหนึ่งที ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆแก้วแล้วก็ดึงแก้ว

 

เข้ามากอดเอาไว้

 

 

ตอนเช้า

 

"มาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย" แก้วตื่นขึ้นมาอยากงัวเงีย งงว่าตัวเองมานอนที่ห้องได้ไง จำได้ว่านั่งมองโทโมะอยู่นิหน่า

 

"ตื่นแล้วหรอ? ลงไปกินข้าวสิ" โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำก็พูดเสียงเรียบ ทำให้แก้วใจไหวๆเลย

 

"โทโมะเดี๋ยว" รีบลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินไปขว้างหน้าโทโมะ

 

"ว่าไง" โทโมะถาม

 

"ง้อฉันหน่อยสิ เรื่องเมื่อวานนายผิดนะ" พูดออกไป ก็แค่อยากให้เขามาง้อเท่านั้นเอง

 

"ไม่ง้อ ฉันง้อคนไม่เป็น" โทโมะำพูดแล้วก็กำลังจะเดินออกไป เขาก็อยากให้เธอง้อมั้งนิหน่า

 

"นายใจร้าย ฮึก.." พูดออกมาน้ำตาคลอเบ้า นายคงง้อฟางเป็นคนเดียวสิ ฉันพูดแล้วก็วิ่งออกจากห้อง แต่ก็โดน

 

โทโมะคว้าแขนไว้ก่อน

 

"นิ! วิ่งได้ไง ท้องอยู่ลืมไปแล้วรึไง" เอ็ดแก้วไปทีหนึ่ง แค่เขาไม่ง้อ กลับต้องวิ่งเลยหรอ?

 

"แค่ฉันไม่ง้อแค่นี้ต้องร้องไห้เลยรึไง" โทโมะยังคงจับแขนแก้วไว้อยู่

 

"ฮึก..นายไม่รู้หรอกว่าฉันคิดอะไรอยู่ ฮือ..ที่นายไม่ง้อก็แสดงว่านายไม่ได้รักฉัน!"  ไม่รู้ว่าทำไมต้องคิดไปในรูป

 

แบบนี้ แต่มันคิดไปแล้วจะให้ทำยังไงได้

 

"เธอนี่.." พูดแล้วก็ส่ายหัว เธอเข้าใจผิดมากไปแล้วนะ ที่ไม่ยอมง้อก็อยากจะให้แก้วง้อเขาก่อนบ้างก็เท่านั้นเอง

 

แต่ก็ไม่คิดว่าจะทำให้แก้วเข้าใจผิดขนาดนี้

 

 

 

ขมับ~

 

           ผมดึงแก้วเข้ามากอด รับรู้ได้ถึงแรงสะอื้นของคนในอ้อมกอด

 

"ฉันรักใครไม่ได้อีกแล้วนอกจาก..."

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

มาแล้วววววว หลังจากที่หายไปเกือบ 1 อาทิตย์ ยังมีคนอ่านอยู่ไหม? ยกมือหน่อยย เงียบ... คนอ่านหาย

 

ขอโทษนะครับ ที่มาอัพช้ามากกกก แต่มาช้าดีกว่าไม่มาใช่เน๊อะๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ เม้นโหวตน๊่า ไม่งั้นจะปิด!

 

(ไม่ได้ขู่แต่เอาจริง)