รักที่เป็นไป..ไม่ได้

"อ้าวโทโมะมาทำอะไรทีนี้ค่ะ ฟอด~" หวายเดินเข้ามาหอมแก้มโทโมะ มือก็เกาะแขนโทโมะไำปด้วย

"หวาย" พูดแล้วก็พยายามจะแกะมือของหวายออก แต่หวายก็จับแน่นอย่างกับติดกาวตาช้าง

"งั้นนายคุยกับหวายไปนะ ฉันไปซื้อของก่อน" พูดแล้วก็หันหลังแล้วก็เดินไปข้างหน้าไม่มองกลับหลังมาอีก กลัว

หันไปแล้วจะเจอภาพบาดตา ถ้าฉันหันไปแล้วเขาทั้งสองคนจูบกันขึ้นมาฉันจะทำยังไง?

"แก้วๆ" ฉันเดินออกมาแต่ก็ยังได้ยินเสียงของโทโฒะที่เรียก แต่ฉันไปหันไปหรอก

น้ำพุในห้าง

         พอเดินซื้อนมเสร็จก็นั่งลงข้างๆน้ำพุ เหนื่อยเหมือนกันที่เดินซื้อของทั้งวัน เมื่อยก็เลยต้องนั่งซะหน่อย

"เฮ้อ~" รอบถินหายใจออกมา พรางนึกถึงโทโมะกับหวาย เขาไม่คิดจะตามฉันมาเลยสักนิด นี่หรอที่บอกว่ารักฉัน

"แก้ว" โทโมะเรียกแก้วเพราะเห็นแก้วนั่งอยู่หลังจากที่เดินหาแก้วเป็นชั่วโมงแต่ก็มาเจอแก้วที่น้ำพุ ส่วนแก้วพอ

ได้ยินเสียงโทโมะก็รีบลุกขึ้นเพื่อจะเดินหนีทันที มือสองข้างรวบถุงนมแล้วก็เครื่องใช้ต่างๆแล้วก็เดินออกมา

"เดี๋ยวสิ" โทโมะเดินเข้ามาคว้าแขนของแก้วเอาไว้

"ปล่อยฉันจะกลับบ้าน" พูดแล้วก็สะบัดตัวหนีโทโมะ

"เห็นไหมจะหน้ามืดอีกแล้ว" โทโมะเดินเข้ามาประคองแก้วที่ยืนเซๆ มือข้างหนึ่งของแก้วก็จับที่ขมับตัวเองไว้

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรปล่อย!" ผลักโทโมะออกให้ห่างตัว แล้วก็เดิน

"เดี๋ยวถือให้" โทโมะเดินเข้ามาแย่งถุงนมของเครื่องใช้ที่แก้วถือจะเอาไปถือเอง

"ไม่ต้องถือเองได้ มันไม่ได้หนักอะไรมาก" พูดแบบไม่ใยดี จะเดินหนีอย่างเดียว

"พูดแล้วก็ไม่ยอมฟัง ยัยดื้อ!" โทโมะเอ็ดแก้วเล็กน้อย แล้วก็แย่งถุงนมมาถือไว้ก่อนจะจูงมือแก้วให้เดินตาม

"ปล่อยนะ ไม่ไปกับนาย!" ยื้อตัวสุดแรง

"อย่าดื้อสิ!" โทโมะหันมาตวาดใส่แก้วที่แก้วยังเล่นเป็นเด็กๆ จะเป็นแม่คนอยู่แล้วยังจะดื้อไม่เข้าท่า

"ถ้าฉันดื้อก็ไม่ต้องมายุ่ง ฉันกลับเองได้!" พูดแล้วก็เดินไปแย่งของจากมือโทโมะแล้วก็เดินไป โทโมะก็ส่ายหัว

เบาๆ แล้วก็เดินตามแก้วไป เธอนี่ดื้อที่หนึ่งเลย ไม่มีใครเอาอยู่จริงๆ

                ผมโดนหวายดึงตัวเอาไว้ จะเดินตามแก้วก็ไม่ได้ ผมก็ยังงงอยู่เลยว่าเธอเป็นอะไร เมื่อวานก็ยังดีๆอยู่

แต่วันนี้กลับดื้อจัดซะงั้น หรือจะเป็นอารมณ์คนท้อง? ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือเํธอจะหึงผม ไม่น่าจะใช่มั้ง หรือว่า

เธอจะน้อยใจ? อันนี้น่าจะเป็นไปได้ แก้วยิ่งคิดมากอยู่ด้วย แถมยังไม่ยอมพูดอีก มีแต่บอกว่า 'ไม่ต้องมายุ่ง'

"จะไปไหน" โทโฒะมาดึงแขนแก้วไว้เมื่อเห็นว่าแก้วจะวิ่งตากฝน

"ฉันจะกลับบ้าน ปล่อย!" พูดแล้วก็สะบัดมือออกแต่โทโมะไม่ปล่อย

"ไม่เห็นรึไงว่าฝนตก" โทโมะพูดตามสิ่งที่เห็น ถ้าตกเบาๆจะไม่ว่าเลย แต่นี่ลมก็แรงเหมือนพายุจะเข้า ฝนก็ตกแรง

ถ้าให้แก้วออกไปคงโดนลมพัดปลิวแน่ ตัวก็ยิ่งบางๆ ผอมแห้งแรงน้อยอยู่

"ฉันไม่สน แค่ฉันไม่ต้องกลับกับนายก็พอ" แก้วพูดแล้วก็ทำท่าจะเดินตากฝนออกไป

"เอาซิ! ถ้าอยากให้ลูกไม่สบายก็เอา เชิญตามสบายฉันไม่ยุ่งแล้ว" แก้วที่กำลังเดินก็ชะงักฝีเท้าเพราะคำพูดของ

โทโมะ ใช่สิ! เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวแล้วนิ เธอยังมีลูกอีกคนนึง เธอลืมไปเลยว่ายังมีเขาอยู่อีกคน ขืนทำอะไรไม่

คิดอาจจะเป็นอันตรายกับเขาก็ได้ โทโมะก็เดินไปนั่งที่ม้านั่งตัวยาวที่อยู่ภายในห้าง สักพักแก้วก็เดินตามา

"นั่งสิ รอฝนหยุดแล้วจะพากลับ" โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไม่ได้โกรธแก้วหรอกนะ แต่แค่เป็นห่วงเท่านั้น

"ฮึก.." สะอี้นออกมาเบาๆ มือก็ยกขึ้นปาดน้ำตา เขาคงโกรธฉันแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่เย็นชาใส่แบบนี้หรอก

                 ร้องไห้อีกแล้ว นี่ผมทำแก้วร้องไห้กี่รอบแล้วเนี่ย ผมนั่งรอไปเกือบชั่วโมงเพื่อที่จะให้ฝนหยุด แต่ก็

รู้สึกเหมือนหนักๆที่ไหล่ หึ จะอะไรล่ะ? ก็ยัยจอมดื้อหลับเอาหัวมาซบกับไหล่ผมนะซิ นี่มันแค่ทุ่มกว่าเองนะ

คุณแม่มือใหม่กลับหลับปุ๋ยซะแล้ว ผมก็ค่อยๆจับหัวของเํธอให้เข้าที่กลัวจะเมื่อยซะก่อน

"ฝนหยุดแล้ว กลับบ้าน" ผมแกล้งแก้วโดยการพูดเสียงเย็นชาเป็นการปลุกแก้ว แก้วก็ค่อยๆลืมตาแต่พอรู้ว่าซบอยู่

ที่ไหล่โทโมะก็รีบดีดตัวออกห่างโทโมะทันที

------------------------------------------------------------------------------------------------

อัพแล้ว เหนื่อย!! เม้นก็ไม่ค่อยขึ้น จะร้องไห้ แต่จะบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าเรื่องนี้มันจบแค่นี่ก็ขอโทษด้วยเพราะเหนื่อยจริงๆ งานก็เยอะมากๆ แต่ก็โดนมาอัพ ฮ่าๆ ยังไงก็ฝากด้วยนะค่ะ ทุ่มเทเต็มที่ ส่วนเรื่องอื่นจะตามมาวันหยุดน๊า ตอนนี้ไม่ไหวแล้วเหนื่อยมากกกกก