รักที่เป็นไป..ไม่ได้

"พี่แก้วค่ะ ทานข้าวหน่อยนะค่ะ" ป๊อปปี๊เดินเข้ามาปลุกหญิงสาวที่หลับอยู่

 

"อือ..จ๊ะๆ" ตอบแล้วก็ค่อยๆลุกขึ้นมานั่ง

 

"พี่แก้วยังเหม็นอยู่หรอค่ะ?" ป๊อปปี้ถามเพราะเห็นแก้วปิดจมูกใหญ่เลย

 

"อิ๊~" ฉันรีบวิ่งเข้าไปให้ห้องน้ำ โดยไม่ลืมลากสายน้ำเกลือไปด้วย ป๊อปปี๊เห็นก็รีบวิ่งเข้าไปทันที

 

 

ห้องน้ำ

 

"แหวะ~" ฉันอ้วกออกมาทันที น้องป๊อปก็ช่วยลูบหลัง

 

"พี่แก้วไหวไหม?" ป๊อปถามแล้วก็ค่อยๆพยุงแก้วเดินออกมาเพราะกลัวจะล้ม

 

"อือๆ" ตอบสั้นๆแล้วก็ขึ้นไปนั่งบนเตียง

 

"แต่พี่แก้วต้องกินอะไรหน่อยนะค่ะ" ป๊อปปี๊พูด

 

"แต่พี่จะอ้วก" พูดแล้วก็ปิดจมูกตัวเองอีก

 

"แต่ถ้าพี่แก้วไม่กิน ตัวเล็กจะแข็งแรงได้ยังไงล่ะค่ะ" ป๊อปปี๊ำพูด

 

"กินก็ได้" ถึงจะอ้วกแต่ก็ต้องฝืนกินเพื่อลูก พอกินไปได้สักพักก็อิ่มเลยหยุดกิน

 

"ไว้พี่โทโมะมาค่อยบอกว่าพี่แก้วท้องละกันนะค่ะ โทรไปพี่โมะก็ปิดโทรศัพท์" ป๊อปปี๊พูด

 

"ไม่ต้อง!" แก้วเผลอขึ้นเสียง

 

"เอ่อ.."ป๊อปเริ่้มจะงงๆว่าตัวเองทำอะไรผิด

 

"พี่ขอโทษจ๊ะ ไว้พี่บอกเขาเองดีกว่า" ฉันพูดแล้วก็ยิ้มๆ

 

"แล้วโทโมะละ?" ถามป๊อปปี๊เพราะอยากจะเจอหน้าแล้ว

 

 

~แค่อยากเรียกเธอที่รัก แต่เธอไม่ต้องมารัก~ (ริงโทนโทรศัพท์ป๊อปปี๊)

 

"ฮัลโหลค่ะคุณแม่"

 

(หนูแก้วเป็นไงบ้างลูก)

 

"ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะแม่ไม่ต้องห่วงนะ เดี๋ยวป๊อปดูแลเอง"

 

(จ๊ะๆ แต่ดูพี่เราสิ ปานนี้ยังไม่กลับบ้านเลย)

 

"พี่โมะใช้ไม่ได้จริงๆเลยนะค่ะ"

 

(ไว้พี่เรากลับมาเดี๋ยวแม่จะบังคับให้ไปหาหนูแก้ว)

 

"ค่ะแม่ งั้นแค่นี้ก่อนนะค่ะ" แล้วก็วางโทรศัพท์ไป

 

"มีอะไรรึเปล่า?" ถามป๊อปปี๊

 

"คุณแม่โทรมาบอกว่าพี่โมะยังไม่กลับบ้านเลยนะคะ่" ป๊อปปี๊พูดไปโดยลืมไปเลยว่าแก้วจะเครียด

 

"..." ไม่ตอบแต่หันหน้าหนีไปทางอื่น

 

"พี่แก้วไม่เป็นอะไรนะค่ะ"

 

"ไม่เ็ป็นอะไรจ๊ะ พี่ง่วงแล้ว" พูดแล้วก็หลับตาลง แล้วก็หลับไป

 

 

 

 

 

ณ บ้านโทโมะ

 

"ไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน" แม่โทโมะถามทันทีที่เห็นลูกชายตัวดีเดินเข้ามาในบ้าน

 

"ผมทำงานครับ งานยุ่ง" ตอบแม่ไปแล้วก็กำลังจะเดินขึ้นบ้าน

 

"ไม่รู้รึไงว่าน้องไม่สบาย" แม่โทโมะถามอย่างจริงจัง

 

"ไม่ทราบครับ ผมปิดมือถือ" พูดตอบไปชิวๆ

 

"ไปหาน้องที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!" แม่โืทโมะออกคำสั่ง

 

"มันไม่ใช่เรื่องของผมนิครับ" โทโมะพูดแล้วก็เดินขึ้นไป คำที่หญิงสาวพูดว่า 'ฉันเกลียดนาย' ยังจำได้ไม่ลืม

 

"นายสนจัดการ!" แม่เรียกคนขับรถแล้วก็ลากโทโมะแล้วโยนขึ้นรถไปจากนั้นก็ขับไปที่โรงพยาบาลทันที

 

 

 

โรงพยาบาล

 

"แม่พาผมมาที่นี่ทำไม" โทโมะลงมาจากรถแล้วก็เดินตามแม่

 

"พาแกมาเยี่ยมน้อง" โทโมะพูดแต่ไม่บอกหน้าลูก

 

"ผมไม่ไปนั้นมันเรื่องของเขา" โทโมะพูดแล้วก็จะหันหลังเดินกลับบ้าน

 

"ถ้าแกไม่ไป ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่!!" แม่โทโมะยื่นคำขาดแล้วก็เดินไปทันที ทำให้โทโมะต้องเดินตามไป

 

 

 

 

ห้องพักฟื้น

 

"ป๊๋อปปี๊พี่แก้วเป็นไงบ้าง" แม่โทโมะถาม

 

"หลับไปแล้วค่ะ" ป๊อปปี๊ตอบแล้วก็ยกน้ำมาให้มากับพี่ชาย

 

"มาทำไมตอนนี้ค่ะพี่ชาย เมื่อวานพี่แก้วเรียกหาพี่ทั้งคืน พี่ใจร้ายมากเลยนะืัที่ไม่ยอมมา" ป๊อปปี๊พูดแล้วก็นั่งลง

 

ข้างๆแม่ของตัวเอง

 

"หรอ?" โทโมะถาม

 

"เห็นไหมล่ะ น้องเป็นยังไง" แม่โทโมะถาม

 

"..." โทโมะไม่ตอบแต่เดินเข้าไปดูแก้วที่หลับอยู่

 

"ป๊อปปี๊กลับบ้านกับแม่ ส่วนแกอยู่เฝ้าน้อง!" โทโมะหันไปมองหน้าแม่แต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆแก้ว

 

แล้วก็นั่งเล่นโทรศัพท์ไป แต่โทโมะไปเจอทวิตฟางที่มีรูปที่ฟางนอนอยู่โรงพยาบาลก็เลยโทรไปหาป๊อปปี๊(ชาย)

 

"ฮัลโหล ไอ้ป๊อปฟางเป็นไรว่ะ" พอป๊อปปี๊รับปุ๊บก็รีบพูดทันที

 

(ตกบันไดนิดหน่อยว่ะ ตอนนี้แกอยู่ไหน) ป๊อปปี๊ถาม

 

"อยู่โรงพยาบาลเดียวกับฟางนั้นแหละ"

 

(แกมาอยู่เป็นเพื่อนฟางแปปนึงได้ป่ะ ฉันจะไปเอาเสื้อผ้า) ป๊อปปี๊วานเพื่อนชายตัวเอง เพราะว่าถ้าไม่ให้โทโมะเฝ้า

 

ก็ไม่มีใครอีกแล้ว

 

"เออๆ" โทโมะวางโทรศัพท์ไป แล้วก็กำลังจะเดินออกไป

 

"จะไปไหนอ่ะ" ฉันถามออกไป ได้ยินตั้งแต่คุยโทรศัพท์กันแล้ว

 

"จะไปเฝ้าฟางนะ ฟางตกบันได" โทโมะพูดอย่างรีบร้อนแล้วก็เดินออกไปเลย ด้วยความที่เป็นห่วงฟางจึงไม่ได้แล

 

หลังมาดูแก้วเลยสักนิด

 

"ฮึก.." ฉันรีบปาน้ำตาออก ร้องไห้ไม่ได้

 

'ไม่เป็นห่วงฉันบ้างเลย อะไรก็ฟาง นายรู้สึกกับฉันแบบไหนกันแน่ นายรักฉันบ้างไหม!!'

 

------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้วนะค่ะ วันนี้ขีดเขียนเงียบอีกแล้ว ยังไงก็ฝากเม้น+โหวต

รักแท้ตอนที่ 42

http://www.keedkean.com/novel/KK0002624.html?page_article=42