รักที่เป็นไป..ไม่ได้

ความเดิม

 

ณ ด้านล่างของบ้าน

 

ซ่า~

 

"ฝนทำไมต้องมาตกตอนนี้ด้วยเนี่ย" ฉันยืนเกาหัวอยู่หน้าบ้านโทโมะ แล้วจะกลับบ้านยังไง

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 

"หนูแก้วเปลี่ยนชุดแล้วหรอลูก" แม่โทโมะเดินมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันหันไปมอง

 

"ค่ะ ยืมชุดน้องป๊อปเอานะค่ะ" ฉันพูดแล้วก็ยิ้มให้หนึ่งทีแต่ในหัวก็คิดว่าจะกลับบ้านยังไงดี

 

"ใส่แล้วน่ารักมากเลยนะลูก" แม่โทโมะเดินมาแล้วก็จับฉันหมุนซ้ายหมุนขวาจนฉันแทบจะมึนเลย ชุดน้องป๊อปเป็น

 

ชุดแขนตุ๊กตาเป็นสีขาว กระโปรงคุมเข่าเล็กน้อย มันก็สวยดีนะ แต่ที่ฉันยอมใส่เพราะไม่มีชุดใส่แล้ว ชุดเก่าก็เปียก

 

โชก ก็เลยต้องใส่ชุดนี้ ฉันเลยยอมหรอกนะ

 

"แล้วนี่จะกลับบ้านยังไงล่ะลูก ฝนตกหนักแบบนี้" แม่โทโมะพูดเพราะแม่โทโมะมีแผนในหัวอยู่แล้ว

 

"เอ่อ..แก้วก็ยังไม่รู้เลยค่ะ" ฉันพูดไปตามความจริงเพราะว่าฉันก็ยังไม่รู้จริงๆ

 

"นอนที่นี่หล่ะลูก" โทโมะพูด

 

"ห๊ะ! เอ่อ.." เกือบปรับหน้าไม่ถูก ไปห๊ะใส่หน้าของแม่โทโมะซะงั้น

 

"นอนที่นี่แหละลูก ฝนตกมันอันตรายนะลูก" แม่โทโมะหาข้ออ้างต่างๆ

 

"คือแก้วกลัวคุณแม่จะเป็นห่วงนะค่ะ" ฉันพยายามหาข้ออ้างมาพูดกับแม่โทโมะ

 

"เดี๋ยวแม่โทรไปบอกแม่หนูเองลูก" จริงๆแม่โทโมะโทรไปหาแม่แก้วตั้งแต่ตอนที่แก้วมาถึงแล้ว

 

"..." ฉันไม่ได้ตอบอะไรไป ฉันไม่กล้าปฏิเสะเพราะแม่โทโมะก็เป็นผู้ใหญ่กว่า ฉันยังกลัวแม่โทโมะจะเป็นลมไป

 

อีกโทโมะได้มาฆ่าปาดคอตามด้วยการหมกส้วมแน่ๆ

 

"ไปนอนได้แล้วลูก" แล้วแม่โทโมะก็ดันหลังฉันขึ้นบันไดมา

 

 

 

               ตอนนี้ฉันอยู่บนชั้นสองของบ้านเรียบร้อยแล้ว แต่ฉันคงไม่ต้องกลัวหรอกเพราะว่ามีน้องป๊อปอยู่ ยังไง

 

แม่โทโมะก็ต้องให้ฉันนอนกับน้องป๊อปปี๊แน่นอนเพราะว่าเราเป็นผู้หญิงเหมือนกัน คงไม่ให้ฉันไปนอนห้องโทโมะ

 

แน่ๆ มั่นใจได้เลย แล้วแม่โทโมะก็จูบมือฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องหนึ่ง เฮ้ย! นี่ไม่ใช่ห้องของป๊อปปี๊นิ

 

แต่มันเป็นห้องของโทโมะ!!

 

"นี่มันห้องของโทโมะนิค่ะ" ทำไมพาฉันมาห้องนี้ล่ะ?

 

"นอนห้องนี่ล่ะลูก" แม่โทโมะพูด พร้อมกับเปิดประตูห้องโทโมะเข้าไป แต่ว่าห้องมันว่างเปล่า เจ้าตัวคงอยู่ในห้อง

 

น้ำล่ะมั่ง

 

"เอ่อ..แก้วไปนอนกับน้องป๊อปก็ได้นิค่ะ" ฉันพูดแล้วก็กำลังจะเอื้อมมือไปปิดประตูห้องของโทโมะ

 

"ห้องนี้ล่ะลูก พลั่ก~" ฉันถูกผลักเข้ามาในห้องของโทโมะด้วยฝีมือของแม่โทโมะ แล้วแม่โทโมะก็ปิดประตูทันที

 

 

 

ปัง!ๆๆ

 

"คุณน้า เปิดประตูให้แก้วนะค่ะ ปังๆ " ฉันพยายามเคาะประตูแล้ว แต่ว่าประตูมันเปิดไม่ออก เหมือนโดนล็อกจาก

 

ทางด้านนอก

 

"คุณน้า ปัง!!" ฉันเคาะประตูไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีคนเปิด

 

"อะไรเอะอะโวยวาย!" โทโมะเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมเช็ดผมตัวเอง

 

"คุณน้า เปิดประตูนะค่ะ ปังๆ" ฉันไม่สนใจคำพูดของโทโมะแต่เคาะประตูเรียกแม่โทโมะ

 

"เธอเข้ามาในนี้ได้ยังไง!" โทโฒะพูดแล้วก็เดินมากระชากแขนฉัน จนฉันแทบจะกระเด็นชนอกเขาอยู่แล้ว

 

"แม่นายพาฉันเข้ามานะสิ! ปล่อยเจ็บ!" ฉันพูดแล้วก็สะบัดมือออก

 

"งั้นก็ออกไปสิ!" โทโมะพูดแล้วก็เอื้อมมือไปปิดลูกบิดแต่ว่าโทโมะเปิดไม่ออก

 

"ถ้าฉันออกไปได้ ฉันออกไปนานเล่า!" ฉันพูดแล้วก็ยกมือขึ้นมากอดอกตัวเอง

 

"..." โทโมะเงียบไม่ได้พูดอะไร ทำหน้าเฉยๆ แล้วก็นั่งลงบนเตียง

 

"คุณน้า น้องป๊อปเปิดประตูให้แก้วนะค่ะ ปังๆ!!" ฉันไม่สนใจโทโมะแล้ว ไม่ช่วยก็อย่าช่วย ฉันเดินไปทุบประตูแล้ว

 

ก็ตะโกนเรียกแม่โทโมะจนดังลั่นห้อง

 

"ตะโกนทำไม เจ็บคอเปล่าๆ ยังไงก็เปิดไม่ออกหรอกนะ" โทโมะพูด

 

"นายหมายความว่ายังไง" ฉันเดินเข้าไปถามโทโมะเพราะฉันงง

 

"มันถูกล็อกจากด้านนอก แม่ฉันคงจะใส่กลอนเอาไว้" ห้องของโทโมะมีกลอนอยู่หน้าห้อง แม่โทโมะใส่กลอนเอา

 

ไว้มันเลยเปิดจากข้างในไม่ได้สินะ งั้น..ฉันก็ออกไปไม่ได้อ่ะดิ!

 

"ฉันต้องอยู่ในนี้หรอเนี่ย! ให้ตายเถอะ!" ฉันพูดพร้อมทำหน้าโอเวอร์สุดๆ

 

"แม่ฉันคงชอบเธอมากสินะ" ทำไมโทโมะพูดแบบนี้อ่ะ

 

"ไม่หรอก ถ้าแม่นายเจอฟาง แม่นายก็คงชอบฟางเหมือนกัน เพราะว่าฟางทั้งสวยทั้งน่ารักกว่าฉันตั้งเยอะ"

 

แล้วทำไมฉันต้องพูดถึงฟางด้วยล่ะ ไม่เข้าใจ

 

"ใช่ ฟางน่ารักกว่าเธออีก" โทโมะพูด

 

'โทโมะบ้า! แคร์ความรู้สึกฉันหน่อยสิ!'

 

 

                  พอโทโมะพูดแบบนั้นออกมา ฉันแทบจะใบ้กินทันที พูดอะไรไม่ออก   ทำไมต้องมาชมฟางต่อ

 

หน้าฉัน ทำไมอ่ะ ทำไม!   ฉันหันหน้าหนีเขา จะไม่ร้องไห้ เหนื่อยมากพอแล้ว ฉันจะเข้มแข็งเหมือนเมื่อก่อนที่ฉัน

 

เป็น! ฉันต้องไม่รักคนบ้าๆอย่างโทโมะ!

 

 

ปั๊ก!

 

          โทโมะปาหมอนใส่หน้าฉัน  ดั้งยุบเลย

 

"ไปนอนไป อ่อ นอนข้างล่างด้วย" โทโมะพูดจงใจจะแกล้วแก้ว

 

"..." ฉันไม่ตอบ จับหมอนแล้วก็เดินมาข้างๆเตียง ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้น ไม่อยากเถียงกับโทโมะแล้ว

 

'ยัยทอมเป็นอะไรรึเปล่าว่ะเนี่ย ทำไมไม่เถียงเลย'

 

 

 

              ฉันก็นอนอยู่ที่พื้นข้างๆเตียงโทโมะ นี่มันก็ 4 ทุ่มกว่าแล้วฉันก็นอนไม่หลับซะที พลิกไปพลิกมาอยู่คน

 

เดียว ก็โทโมะให้หมอนมาแค่ใบเดียวนิ พื้นก็แข็ง แต่ว่ามันไม่ใช่ปัญหาหรอก แต่ฉันติดผ้าห่มนิหน่า! ไม่มีผ้าห่ม

 

แล้วฉันนอนไม่หลับอ่า ฉันเลยหาที่สอดส่องผ้าห่ม ได้ซักผืนก็หลับสบายแล้ว ฉันเลยลุกขึ้นมานั่งก็เห็นโทโมะ

 

นอนอยู่แต่ที่สำคัญกว่าโทโมะก็คือ ผ้าห่ม! ผ้าห่มถูกวางอยู่ข้างๆโทโมะที่นอนหันหลังให้ฉันอยู่ นายนั้นไม่ห่มผ้า

 

ห่ม ดีเลยขอจิ๊กหน่อยล่ะกัน

 

"โทโมะหลับแล้ว" ฉันพูดกับตัวเองเพราะว่ากำลังสังเกตท่าทีของโทโมะอยู่ แต่เขาไม่กระดุกกระดิกเลย แสดงว่า

 

หลับแล้ว ฉันเลยลุกขึ้นแล้วก็ไปหยิบผ้าห่มมา

 

"ขอยืมหน่อยนะ" ฉันพูดอยู่ข้างๆหูเขา โทโมะไม่ได้ยินหรอกเพราะหลับไปแล้ว

 

             ฉันก็กลับที่มานอนพื้นตามเคยแต่ดีที่มีผ้าห่มอยู่แล้ว ไม่นานฉันก็หลับไป..

 

 

 

TOMO TALK

 

         ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอนเที่ยงคืนกว่าๆ เพราะตื่นมาหาผ้าห่ม ผ้าห่มหายไปไหนหว่า? ผมก็เป็นคนนึง

 

แหละที่ขาดผ้าห่มไม่ได้ ยิ่งผืนนั้นเป็นผืนสำคัญแม่ผมเย็บเองเลยนะก็เลยติดผ้าห่มมาตั้งแต่เด็ก แต่เมื่อกี้ผมเผลอ

 

หลับไปเลยไม่ได้ห่มผ้าห่ม แต่ตอนนี้ผ้าห่มหายไปแล้ว ต้องหา!

 

"ยัยทอมเป็นคนเอาไปนี่เอง" ผมเจอยัยทอมที่นอนอยู่บนพื้นกำลังทำหน้าเคลิ้มๆกับผ้าห่มของผมอยู่ ผมหวงผ้า

 

ห่มของผมน่ะ ใครก็ห่มไม่ได้ทั้งนั้นแหละ แต่ยัยทอมเอาไปแล้ว ต้องเอาคืน

 

END TOMO TALK

 

KAEW TALK

 

                  ฉันกำลังหลับฝันดี ผ้าห่มห๊อมหอม อุ่นอีกตั้งหาก

 

"เอาคืนมานะ" เสียงใครว่ะ ฉันยังไม่ลืมตา

 

"อะไรเล่า! จะนอน" แล้วฉันก็ดึงผ้าห่มมาคุมโป้งทันที

 

"เอาผ้าห่มฉันคืนมา!" เสียงคุ้นๆ ฉันเลยลืมตาขึ้นมาดู โทโมะ!!

 

"ไม่ให้!" ฉันพูดแล้วก็ดึงผ้าห่มเอาไว้

 

"เอามา!" โทโมะดึงผ้าห่มไปอีก

 

"มะ อุ๊บ!" โทโมะจูบฉันจูบฉันทำไม!

 

"ปล่อยนะ จะอุ้มฉันทำไม!" ฉันโวยวายทันทีเมื่อเขาอุ้มฉันแล้วก็โยนขึ้นมาไว้บนเตียง แล้วเขาก็เอามือมากอดฉัน

 

ไว้แน่นมากกก ถึงมากที่สุดจนฉันหายใจจะไม่ออก

 

.

 

.

 

.

 

"ปล่อยนะ! มากอดฉันทำไม!" ตอนนี้เราอยู่ใต้ผ้าห่มด้วยกัน ฉันได้แต่ทุบเขาไปเท่านั้น แต่ที่มันไม่มีโทโมะกอด

 

ฉันแน่นเกินไป แค่จะง้างมือตียังแทบจะไม่ได้เลย

 

"ใครว่าฉันกอดเธอ ฉันกอดผ้าห่มของฉันตั้งหาก!" โทโมะพูดแล้วก็กอดแน่นขึ้นไปอีก

 

"ปล่อยน่ะ!! อย่ามากอดฉันสิ" ตอนนี้หน้าฉันซุกอยู่กับอกของเขา มือหนาก็กอดรัดอยู่ที่เอว

 

"ฉันก็ไม่ได้อยากกอดเธอหรอกนะ! แต่เธอเป็นคนเอาผ้าห่มฉันไป!" โทโมะตะโกนใส่หน้าฉัน ไม่รู้ว่าเขาโมโหรึ

 

เปล่า แต่ฉันแค่เอาผ้าห่มของเขาไปเองนะ ทำไมต้องตะโกนใส่ฉันด้วย

 

"..." ฉันเงียบไม่พูด อยากจะร้องไห้ แต่ได้แค่ทำหน้าบึ้งเอาไว้เท่านั้น รอหลุดเมื่อไหร่จะฆ่านายให้ตายคามือเลย

 

"อ๋อ..แล้วฉันก็ไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตาเลยสักนิด!" โทโมะพูด

 

 

       'ไม่เคยเห็นอยู่ในสายตา'  ทำไมมันถึงปวดใจได้ขนาดนี้ ทำไมต้องมาพูดอะไรให้ฉันเจ็บด้วย นายมันบ้าที่

 

สุดเลย!  ทำไมมันถึงเจ็บได้ขนาดนี้ นี่รึเปล่าที่เรียกว่า 'รักเขาข้างเดียว'

 

 

              ฉันได้แต่ร้องไห้อยู่ใต้ผ้าห่ม ไหนบอกว่าฉันจะเป็นคนเข้มแข็งแต่ทำไมต้องมาร้องไห้อีกแล้ว ฉันทำ

 

ได้แค่กลั้นเสียงเอาไว้ ไม่ให้คนที่อยู่ข้างๆได้ยิน 'คนที่ไม่เคยรับรู้ความรู้สึกของฉันเลย'

 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

อัพแล้ว วู้~ นั่งพิมพ์ตั้งแต่บ่ายโมงเสร็จบ่ายสาม เผลอปิดไปเลยต้องพิมพ์ใหม่หมดเลย ขอโทษจริงๆที่มันช้าไป

 

ไรเตอร์แต่งสดอ่ะ มันเลยตันบ้าง ออกบ้างขอโทษทีนะค่ะ  ยังไงก็ช่วยเม้นโหวตด้วยนะค่ะ ขอบคุณมากๆนะค่ะ

 

ไม่งั้นจะปิดนิยายจริงๆด้วย(ไรเตอร์ขู่รีดเดอร์อยู่ ฮ่าๆ)