รักที่เป็นไป..ไม่ได้
toey
16) กาแฟ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความโอ๊ย! คิดไม่ออกอ่ะ ตอนนี้ฉันกำลังฝึกทำคณิตศาสตร์ที่ฟางให้มาอยู่ โดยที่ทำคนเดียวด้วย เก่งใช่มั้ยล่ะ
แต่มันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ส่วนโทโมะนะหรอ คงจะนั่งสมน้ำหน้าฉันอยู่ละมั้ง ฉันก็ไม่รู้สิฉันก็ไม่เห็นหน้าโทโมะ ก็หัน
หลังให้โทโมะอยู่ แต่แน่นอนฉันต้องทำให้ได้ ไม่พึ่งนายโทโมะแน่!
ฟอด~
ฉันหันหน้ามาแต่ดันหันมาชนแก้มของโทโมะ มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขามานั่งข้างๆ
ฉันตอนไหน เพราะจำได้ว่าตอนที่ฉันแยกมานั่งทำคนเดียว เขานั่งห่างกับฉันเป็นวาเลย แต่ไหงฉันไปหอมแก้มเขา
ได้ล่ะ?
"นายมานั่งทำอะไรตรงนี้" ฉันยังตกใจไม่หาย ไปหอมแก้มคนอื่นซะงั้น
"มาดูเธอทำไง" ทำไมดูนายนี่เฉยๆจังเลย ไม่เขินที่ฉันไปหอมแก้มเขาเลยรึไง
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำได้!" ฉันเอามือมาปิดสมุดที่ตอนนี้ยังไม่มีรอยปากกาหรือดินสอเลยซักหน้า
"ฉันเห็นหมดแล้ว ไม่ต้องปิด ยังไม่ได้ทำซักข้อเลยนิ" แก้วใจอายค่ะ
"ก็ฉันทำไม่ได้นิ ฉันไม่ได้เก่งเหมือนฟางนะ" ชิ! ฉันเกลียดนายเล่า!
"เกี่ยวอะไรกับฟางด้วยเนี่ย ตัวเธอคนเดียวเลย" ก็ฉันมันไม่ดี
"มาเดี๋ยวจะสอนอีกรอบ ตั้งใจฟังแล้วก็ทำความเข้าใจกับมันด้วย" พูดเหมือนฉันจะเข้าใจเลยอ่ะ สอนไปก็เปลือง
น้ำลาย เจ็บคอเปล่าๆ ยังไงก็ไม่เข้าใจหรอก
โทโมะก็มาสอนฉันอีกรอบ โดยสอนใหม่หมดเลย ฉันก็ตั้งใจฟังนะ ก็ฉันไม่อยากตก แต่ก็รู้สึกว่าคราวนี้
จะดูรู้เรื่องกว่าคราวที่แล้วเยอะมากก โทโมะคงงัดไม้ตายสุดท้ายมาสอนคนสมองช้าอย่างฉันแล้วล่ะมั่ง แต่ก็ดีเข้า
ใจขึ้นเยอะ แล้วตาบ้านั้นก็ไม่ดุด้วยแหละ สอนค่อยๆเป็นค่อยไปดี ทำให้ฉันไม่ค่อยกดดันเท่าไร ก็เลยพอจะรู้
เรื่องอยู่บ้าง
"เข้าใจรึยัง?" โทโมะดูทำหน้าลุ้นๆ คงจะลุ้นคำตอบฉันละสิ
"อือ เข้าใจแล้ว"
"เฮ้อ.." สอนฉันมันหน้าหนักใจถึงขนาดต้องถอนหายใจเลยหรอ?
"เป็นอะไรของนาย ถอนหายใจซะดังเชียว"
"เหนื่อย ในที่สุดก็เข้าใจซะที" โห่ เหนื่อยเลยหรอเนี่ย
"เอากาแฟมั้ย?" ที่ถามเพราะเห็นแก่ว่านายสอนฉันหรอกนะ
"บ้านเธอเปิดร้านกาแฟอยู่นิ?" พึ่งจะรู้รึไงห๊ะ!
"อือ ตกลงจะเอาป่าว?"
"เอามาก็ดี ขอขมๆละ ฉันง่วง" บ้านฉันไม่ใช่ร้านนะ สั่งจริง
ณ ห้องครัวของแก้ว
"เอาขมๆหรอ ได้.." ฉันจัดการใส่ผงกาแฟพูนหลายช้อนมาก แต่ใส่น้ำตาลแค่นิดเดียวเอง
"มาแล้วๆ" ฉันยกกาแฟออกมาให้โทโมะ
"ดีมาก" แหม่ๆโทโมะทำตัวเป็นเหมือนคุณชายเลยแฮะ
"เธอกินก่อนสิ" จะบ้าหรอ ฉันไม่กินหรอก
"ฉะ..ฉันชงมาให้นายนะ กินสิ" อย่าให้ฉันกินเลยนะ
"กินเข้าไป" โทโมะทำเหมือนจะรู้ว่าฉันใส่ผงกาแฟมากไปเลยอ่ะ ทำไงดี ต้องกินจริงๆใช่มั้ย
"ฉันไม่ถูกกับกาแฟอ่ะ นายดื่มเถอะ เดี๋ยวฉันไปกินโอวันตินดีกว่า" หาทางรอดอย่างเดียวเลย
------------------------------------------------------------------------------------------------
ครบแล้วค่ะ 100% เม้นๆ ด้วยนะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
