รักแท้ยังมีอยู่จริง

"ไปอ่านหนังสือเร็วๆเลย" ก็บอกว่าขออ่านนิยายก่อนไงพูดไม่รู้เรื่องหรอ ฉันไม่อ่านซะอย่าง นั่งเฉยๆไว้

"ยังไม่ไปอีก เดี๋ยวเจอ จูบ หรอก" โทโมะว่าแล้วก็เดินมาใกล้ๆ ทำให้แก้วนึกถึงเมื่อวานที่โดนจูบแล้วจูบอีก

"เห้ย! ไปก็ได้" ฉันรีับวิ่งไปหาหนังสือ แล้วก็รีบวิ่งมานั่งอ่าน ประมาณว่าอ่านเสร็จเร็ว จะได้อ่านนิยายต่อ

ส่วนโทโมะก็นั่งเฝ้าแก้วอ่านหนังสือ ไม่วางตาเลยทีเดียว ส่งสายตาประมาณว่า อ่านหนังสือให้ได้เหมือนที่อ่าน

นิยายละกัน ไม่งั้นโดนจูบแน่

ณ ตอนเย็น

"โอเค วันนี้ำพอแล้ว" เหมือนเสียงสวรรค์มาโปรด หลังจากที่แก้วอ่านหนังสือทั้งวันโดยที่มีโทโมะเฝ้าอยู่ ก็แทบจะ

หลับกันเลยทีเดียว แต่ตอนนี้ได้้เวลาพักของแก้วแล้ว เล่นเอาซะแก้วดีใจใหญ่เลย

"เย้่ๆ" ฮ่าๆคนมันดีใจ

"ไปกินข้าวแล้วก็มาอ่านต่อ"

เพล้ง~

กะจะได้อ่านนิยายแล้ว พอกินเสร็จยังต้องมาอ่านอีกหรอเนี่ย แก้วใจจะตายแล้ว

"ไปเร็ว" โทโมะจับมือแก้วแล้วก็พาลงมาข้างล่าง

"อ้าวโทโมะ หวัดดี" พิมเอ่ยทักโทโมะ

พอโทโมะกับฉันลงมาก็เจอกับพิมแล้วก็ใครก็ไม่รู้ แต่ฉันว่าโทโมะน่าจะรู้จักดี แถมพอโทโมะเห็นยัยหัวฟูนั้นแล้วก็

รีบปล่อยมือฉันทันทีเลย กลัวแฟนตัวเองจะเข้าใจผิดสินะ

"พิม เกล" อ่อ คนยัยหัวฟูนี่ ชื่อเกลนิเอง พอแก้วได้ยินชื่อ แก้วก็นึกย้อนไปถึงตอนที่นั่งอยู่บนรถแล้วก็สามารถ

ประติดประต่อได้ว่า เกลน่าจะเป็นแฟนเก่าโทโมะที่ทิ้งโทโมะไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เกลจะกลับมาหาโทโมะ

ทำไม

"เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย?" เกลเอ่ยถาม

"อืมก็ดีกว่าตอนที่เธอทิ้งฉันไปไง" ดูเหมือนว่าโทโมะจะไม่ค่อยสนใจเกลเลย แต่พอฉันได้ยินคำนี้ ฉันก็ยิ่งแน่ฉัน

ว่าเกลเป็นคนทิ้งโทโมะไป

ย้อนกลับไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว

"เกล ไปเที่ยวกัน" โทโมะวิ่งเข้ามาชวนเกลที่กำลังนั่งคุยอยู่กับเพื่อนผู้ชาย

"ฉันขอโทษนะ แต่ฉันว่าเราเลิกกันเถอะ" เกลพูดโดยไม่นึกถึงใจของโทโมะ

"ทำไมละเกล" โทโมะถามเกลเพราะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเลิกกัน

"เพราะฉันคิดว่าเราไปด้วยกันไม่ได้" เกลพูดแล้วก็กำลังจะเดินไป

"เกลๆ" โทโมะเดินไปดึงมือแก้วแม่สิ่งที่ได้กลับมาก็คือ..

เพี้ยะ~

"เลิกยุ่งกับฉันซักที!"

เกลตะโกนใส่หน้าโทโมะพร้อมกับเดินออกไป

โทโมะได้รับสิ่งที่เกลมอบให้ มันคือตบครั้งแรกจากเกลที่แสนเจ็บปวด เจ็บกายไม่เท่าไร แต่ใจนี่สิ เจ็บกว่ากายร้อย

เท่าพันเท่า โทโมะหน้าหันตามแรงตบของเกล นี่คือสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดที่เค้าได้รับจากเกล แล้วเค้าก็ไม่มีวันลืมได้

เลย

"เธอกลับมาทำไม" ฉันก็ยังไม่เข้าใจที่โทโมะพูดหรอกนะ แต่ฉันก็พยายามฟังไปเรื่อยๆ เพื่อจะจับใจความอะไรได้

บ้าง

"เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย?" เกลเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เศร้า

"ฉันว่าเราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันแล้วละ" โทโมะพูด

"เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย?"

"อือ เรายังเป็นเพื่อนกันได้เสมอ" ถึงโทโมะจะไม่เคยลืมเรื่องวันนั้น แต่ในใจก็ไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าลืม

เกลได้แล้ว และตอนนี้ตัวเองก็ยังคงมีความรู้สึกดีๆให้เกลอยู่ตลอกเวลา แม้ว่าจะเคยโดนเกลทำร้ายจิตใจมาแล้วก็

ตาม

'ที่แท้ก็เป็นแฟนเก่าของโทโมะนิเอง ยังไงซะแก้วใจคนนี้ก็ไม่ยอมหรอก ที่กลับมาเพราะต้องการอะไรจากพี่โทโมะแน่ๆ ฉันจะขัดขวางทุกวิธี'

------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ