รอเธอหันมา

                วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วนะ พรุ่งนี้ฉันก็ต้องกลับไทยแล้ว ตลอดเวลา 2 อาทิตย์ที่ฉันอยู่ที่นี่มันมี
 
ความสุขมากทุกๆอย่างเป็นเหมือนความทรงจำที่ดี ฉันดีใจที่ได้มาอยู่ที่นี่กับพี่โทโมะ พี่เขาเป็นคนน่ารัก ตลก
 
ฮ่าๆ ฉันรู้สึกมีความสุขมากๆ มันเป็นเหมือนฝันเลย ใครจะคิดละว่าสักวันหนึ่งเราจะได้เที่ยวกับคนที่เรารัก และ
 
เขาก็ดูแลเราทุกอย่าง ตลอดเวลามันทำให้ฉันได้รู้สิ่งต่างๆ ฉันคิดถูกที่จะเอาช่วงเวลานี้ทำให้ตัวเองมีความสุขมัน
 
เป็นเรื่องจริงไม่อิงความฝันเลย อยากจะหยุดเวลาไว้ตรงนี้ อยากหยุดไว้ให้มันเป็นช่วงเวลาดีๆระหว่างเรา
 
"วันสุดท้ายแล้วสินะ เฮ้อ" ฉันนั่งมองรูปภาพของฉันกับพี่โมะที่เราถ่ายกันเวลาไปเที่ยวที่ต่างๆ
 
"แก้ว" เสียงใครคนนึงดังขึ้น
 
"พี่โมะ!" พี่โทโมะมาที่บ้านพักฉัน ชอบเป็นแบบนี้ทุกที เวลาฉันคิดถึงพี่โมะทีไรก็ชอบโผล่มาให้เห็นหน้าตลอด
 
"ไปเที่ยวกัน" แล้วพี่โมะก็เดินมาจูงมือฉันแล้วก็พาเดินออกไป
 
"เอ่อ.." 
 
"วันสุดท้ายแล้ว ไปเที่ยวกันดีกว่า" พี่โทโมะหันมายิ้มหวานให้ฉันทีหนึ่งแล้วก็เดินต่อไป
 
 
 
                ตอนนี้เราสองคนกำลังเดินไปเรื่อยๆ และที่สำคัญคือพี่โทโมะจับมือฉัน มันอาจจะไม่สำคัญสำหรับ
 
ใครแต่มันเป็นสิ่งที่น่าจดจำสำหรับฉัน เราไม่มีที่หมายหรอกว่าจะไปที่ไหนกัน แค่เดินไปตามทางดูแสงสีในอังกฤษ
 
เท่านั้น แค่เราสองคนได้มาเดินเล่นกันก่อนที่เราจะกลับ มันก็ทำให้ฉันมีความสุขมากแล้ว การที่ได้อยู่กับพี่โมะ
 
มันเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันมีความสุขจนบอกไม่ถูกเลย แค่นี้ก็ดีใจแล้ว ได้แค่นี้ก็พอใจ
 
"พี่โมะแก้วหิวแล้ว" ตอนนี้ก็เวลาประมาณสองทุ่มได้ เดินมาเรื่อยๆต่อหิวก็เริ่มทำงาน
 
"ไปกินข้าวกัน" เราก็เดินหาร้านข้าวพอเจอแล้วก็นั่งกิน เรียกง่ายๆมันก็คือร้านอาหารข้างทางตามบ้านเรานี่แหละ
 
แต่มันก็แพงชิบเลย ==   ก่อนที่เราจะเดินออกมาจากร้าน เราก็ซื้อน้ำสองก่อน ฉันแก้วพี่โทโมะแก้วนึงแล้วก็
 
เดินดูดๆไปเรื่อยๆตามทาง
 
"แก้วน้ำหมดรึยัง?" พี่โทโมะหันมาถามในขณะที่ฉันกำลังดูดน้ำไปมาทั้งๆที่มันไม่เหลือน้ำแล้ว กัดหลอดเล่นนั้น
 
เองแหละ ฮ่าๆ
 
"แก้วจะกินน้ำแข็ง" ฉันว่าแล้วก็เปิดฝาพร้อมกับกรอกน้ำแข็งใส่ปาก พอดีว่าเกิดมาเป็นคนชอบกินน้ำแข็ง แต่คิด
 
ดูกินน้ำแข็งในอังกฤษ  แค่อุณหภูมิที่อังกฤษก็หนาวอยู่แล้ว แต่ว่าฉันไม่ได้เป็นคนขี้หนาวเท่าไหร่ เสื้อกันหนาว
 
ยังไม่ต้องใส่เลย จะบอกให้ออกมาจากบ้านพักฉันก็ไม่ได้เอาเสื้อหนาวออกมา มีแต่พี่โมะเนี่ยแหละที่ใส่เสื้อมาตั้ง
 
หลายชั้น พอฉันกินน้ำแข็งเสร็จปุ๊ยก๋เดินต่อไป แต่มันรู้สึกว่ามันเริ่มจะหนาวแล้ว ตัวเริ่มสั่น มือฉันก็ยังจับมือ
 
กับพี่โมะอยู่ แต่ดูแล้วพี่เขาจะยังไม่รู้ เพราะว่าเรากำลังเดินอยู่ พี่เขาเลยไม่รู้สึกถึงความสั่นของฉัน
 
 
"เป็นอะไรทำไมสั่นเชียว" พี่โมะถามขึ้น เมื่อเราหยุดเดินพราะรอข้ามถนนทางม้าลาย
 
"หนาวอ่า" ฉันเริ่มจะลูบแขนตัวเองไปเรื่อยๆเพราะว่าเริ่มสั่นแล้ว ก็อยากที่บอกว่าฉันไม่ได้ใส่เสื้อกันหนาว
 
"ใส่เสื้อพี่มั้ย?" พี่โมะถามแล้วก็ทำทางจะถอดเสื้อออกมา
 
"ไม่เป็นไรๆ" ฉันบอกไป แต่ตอนนี้จะตายแล้วแต่ก็ยังยิ้มไว้อยู่
 
"..." พี่โมะไม่ได้ตอบอะไร แต่พี่โมะเดินไปข้างหน้าแล้วก็ยืนบังฉันไว้
 
"พี่ทำอะไร" ฉันงงกับการกระทำของโทโมะเลยถามไป
 
"บังลมให้ไง" พี่โทโมะตอบกลับมา ทำให้ฉันยิ้มเลย ที่พี่เขาเอาตัวมายืนบังฉันให้เพราะว่าต้องการบังลมให้ฉัน
 
คิดแล้วก็ดีใจเป็นบ้าเลย ไม่นึกว่าพี่โมะจะหวานขนาดนี้
 
"เฮ้ยๆ ไม่ต้องๆ" ฉันก็เดินไปข้างหน้าตามปกติ แต่พี่โทโมะดันเดินนำฉันไปข้างหน้าทำหน้าที่บังลมต่อไป
 
"..." พี่โมะก็ไม่ตอบอะไร แต่ก็ยังคงทำต่อไป
 
"ไม่ต้องหรอกน๊า" แล้วฉันก็จับมือพี่โมะไว้ให้มาเดินเท่าๆกัน
 
"..." พี่โมะเงียบ แต่เอามือฉันไปใส่กระเป๋าเสื้อกันหนาวของตัวเองไว้ ก่อนจะหันมายิ้มให้ทีหนึ่งแล้วเราก็เดินพา
 
กันกลับบ้าน
 
 
ณ บ้านพักของแก้ว
 
"ไปแล้วนะฝันดีล่ะ ห่มผ้าด้วยเดี๋ยวจะไม่สบาย" โทโมะพูดแล้วก็ยิ้มให้แก้วกว้างสุดๆ
 
"พี่โมะเหมือนกันนะ" แล้วฉันก็เดินเข้าบ้านมา
 
 
 
KAEW TALK
 
           ตอนนี้คุย FACE TIME กับพี่โมะอยู่ ช่วงที่อยู่ที่อังกฤษเราก็คุยกันตลอด นึกแล้วก็ใจหายที่พรุ่งนี้เรา
 
ต้องกลับไทยแล้ว แล้วเราจะได้คุยกัน จะได้ไปเที่ยวกันเหมือนที่เราอยู่ที่นี่รึป่าว ไม่อยากกลับเลย
 
---------------------------------------------------------------------------------------------------
 
อัพแล้วนะค่ะ เม้นโหวตด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ