รอเธอหันมา

หลายเดือนผ่านไป~(อีกรอบ)
 
            ตอนนี้ฉันมีเพื่อนใหม่แล้วแหละ จากเมื่อก่อนที่ฉันมีกลุ่มอยู่ก็จะอยู่กับพิม เป็นเพื่อนกับพิม แต่พอเกิด
 
เรื่องขึ้นพิมก็ตัดความสัมพันธ์ของเราสองคน แถมยังไล่ฉันออกจากกลุ่มอีก ทำให้ฉันกลายเป็นคนไม่มีเพื่อนไป
 
เลย แต่หลายเดือนที่ผ่านมาฉันก็มีเพื่อนใหม่ได้ เธอคนนั้นชื่อ เอพริล เธอเป็นคนน่ารัก สวยแถมยังนิสัยดีอีกด้วย
 
จึงไม่แปลกที่เธอจะมีผู้ชายหลายๆคนมาจีบ
 
"เอพริลมีคนฝากมาให้อ่ะ" เพื่อนคนหนึ่งในห้องเดินเอาของมาให้เอพริล
 
"อุ๊ย! ช็อกโกแลต" เอพริลพูดออกมา
 
"หนุ่มส่งมาให้อีกแล้วล่ะสิ" ฉันพูดในขณะที่ตาก็ยังอ่านหนังสืออยู่
 
"แก้วอย่าพูดสิ เค้าเขิน ><" เอพริลพูดแล้วเอามือมาตีฉันเบาๆ ก่อนจะเอากล่องช็อกโกแลตนั้นมากอดแนบอก
 
"ใครส่งมาให้อีกล่ะ?" ฉันถาม
 
"พี่โทโมะนะ อิอิ ><" เอพริลพูด
 
พะ..พี่โทโมะหรอ?
 
"พะ..พี่โทโมะนี่ใครหรอ?" ฉันแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะทำน้ำเสียงให้เป็นปกติทีุ่สุด
 
"เพื่อนพี่ชายเค้าเองแหละ ชอบมาที่บ้านมาซ้อมดนตรีบ่อยๆนะ" เอพริลพูด
 
"ระ..หรอ อือๆ" ฉันพูดแล้วหันหน้าหนีทันที น้ำตามันจะไหล ฮึก..
 
"อ้าวแก้วไปไหนอ่า" เอพริลถาม
 
"ฉะ..ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ" ฉันพูดแล้วรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
 
-------------------
 
"ทำไม! ฮึก..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย!" ฉันจับของอ่างล้างหน้าแน่น ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกไปเรื่อยๆ จะห้าม
 
ไม่ให้มันไหลคงทำไม่ไหวแล้วว เหตุการณ์มันกลับมาซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว
 
"ฉันรออยู่ ฮือออ ทำไมพี่ถึงไม่หันมาบ้าง ฮึก.." ฉันทรุดลงไปนั่งกับพื้น มือกอดเข่าของหัวเองแน่น วินาทีนี่มันชา
 
ไปทั้งตัว ไม่มีคำที่จะทำให้ฉันดีขึ้นได้เลย..
 
--------------------
 
                ผ่านไปหลายอาทิตย์ ความสัมพันธ์ของทั้งเอพริลและโทโมะก็เรื่มดีขึ้น เริ่มสานกันไปเรื่อยๆ ฉันต้อง
 
คอยลองรับความรู้สึกของเอพริลไม่ว่าเวลาที่เธอทะเลาะกับพี่โมะหรือเีรื่องอะไรฉันคือคนแรกที่เอพริลจะเล่าให้ฟัง
 
ฉันไม่มีทางที่จะบอกเรื่องฉันกับพี่โมะให้เอพริลฟังแน่ๆ ฉันไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์เหมือนที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับ
 
พิม ฉันสัญญากับตัวเองแล้วว่า 'ฉันจะไม่หักหลังเพื่อน' แล้วยิ่งฉันรู้ว่าเอพริลชอบพี่โมะแค่ไหนฉันก็ทำไม่ลง
 
เหมือนกัน เธอเ็ป็นคนดีเป็นคนที่คู่ึควรกับพี่โมะ
 
                วันนี้่เป็นวันหยุดฉันไม่ได้คุยกับพี่โมะนานแล้วเหมือนกัน ปานนี้คงลืมฉันไปแล้ว ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้น
 
มันคงเหมือนลม เมื่อผ่านมาก็ผ่านไป ฉันก็คงเหมือนเลือดที่วิ่งเข้าสู่หัวใจ พอหัวใจนำเลือดไปใช้เสร็จเลือดที่เคย
 
เป็นที่แดงก็จะกลายเป็นสีดำ แล้วเลือดนั้นก็จะไหลออกจากหัวใจเพราะมันไม่มีประโยชน์ต่อหัวใจอีก ฉันเป็นได้แค่
 
เลือดไม่มีโอกาสได้เป็น หัวใจ..
 
                ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดโทรหาพี่โทโมะ แค่อยากจะคุยอะไรบางอย่างเท่านั้น
 
"พี่โมะนี่แก้วเองนะ" ฉันพยายามทำเสียงให้สดใสขึ้น
 
(มีอะไีรรึเปล่าแก้ว?)
 
"ถ้าพี่รักเอพริลพี่ก็ดูแลเธอดีๆนะ"
 
(แก้วเป็นอะไรรึเปล่า? ทำไมถึงพูดเรื่องนี้)
 
"แก้วยังเหมือนเดิมนะค่ะ แก้วยังรอพี่เสมอนะ ฮึก.." ฉันพูดแค่นั้นแล้วกดวางสายไป ไ่ม่อยากจะคุยนานมัยเสีย
 
เวลาเขา ฉันมันแค่คนอื่น
 

ความรักของฉันก็เหมือนกับนิทานเรื่องหนึ่ง
 
               มีเจ้าชายอยู่องค์หนึ่ง ได้เสด็จเข้าป่าไปล่าสัตว์ แต่เจ้าชายเกิดหลงป่าจนไม่สามารถออกจากป่าได้
 
แต่โชคดีที่เจ้าชายนั้นเจอแม่มดอยู่ตนหนึ่ง แม่มดนั้นช่วยให้เจ้าชายสามารถออกไปจากป่าได้ เจ้าชายหลงรัก
 
แม่มดตนนั้น และแม่มดก็รักเจ้าชายด้วยเช่นกัน ทั้งคู่ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันภายในป่า แต่จู่ๆก็มีคำสาปเกิดขึ้น ถ้าเจ้าชาย
 
ยังคงอยู่ในป่านี้ต่อ เ้จ้าชายองค์นั้นจะมีอันเป็นไป เมื่อแม่มดรู้ก็ไล่ให้เจ้าชายกลับไปหาเจ้าหญิงที่อยู่ในวังเพียง
 
เพราะกลัวเจ้าชายจะเป็นอะไรไป ทีแรกเจ้าชายนั้นไม่ยอมกลับไปแต่แม่มดก็ไล่เจ้าชายจนเจ้าชายยอมกลับไป
 
เพราะคำสาปที่ทำให้เจ้าชายคู่กับแม่มดไม่ได้ เจ้าชายต้องคู่กับเจ้าหญิง ไม่มีเจ้าชายองค์ใดที่คู่กับแม่มดหรอก
 
                คำสาปที่ว่านั้นก็คือความเหมาะสม   ฉันนั้นไม่เหมาะสมกับพี่โมะตั้งแต่แรกเริ่ม มันเป็นเรื่องที่ผิด
 
พี่โมะคือคนรักของเพื่อน ฉันผิดตั้งแต่เผลอใจไปรัก ผิดตั้งแต่เปิดหัวใจให้พี่เขาเข้ามาเป็นเจ้าของ
 
ทำไมแม่มดจะคู่กับเจ้าชายไม่ได้ ในเมื่อคำสาปนั้นก็เกิดจากแม่มด
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
ยังไม่จบนะ เค้าไม่อยากให้จบ 555555
ถ้าไม่เข้าใจ ถามเป็นการส่วนตัวได้ที่ facebook : Eno' ToEy
19 ตุลาคม 2555
17:07   TOEY