รอเธอหันมา

ณ สนามบิน
      ฉันนามว่าแก้วเอง พึ่งจะกลับมาจากอังกฤษแหละ พอดีเป็นช่วงปิดเทอม พ่อกับแม่ก็เลยให้ฉันย้ายมาเรียนที่
ไทยเลย ตอนนี้เครื่องก็ลงเรียบร้อย รอแต่เพื่อนฉันนิแหละ หายไปไหนกันหมดไม่รู้
"ยัยแก้ว ทางนี้" เสียงใครแว่วๆหว่า?
"อยู่นี้" ฉันเลยหันไปหาตามเสียงที่ได้ยิน
"ยัยพิม" ที่แท้ก็เป็๋นเพื่อนของฉันเอง พิมเธอเป็นคนที่น่ารักมาก อาจจะดูบอบบางไปหน่อย แต่ว่าจริงๆแล้วพิมเข้ม
แข็งมากเลยแหละ แล้วก็ยังชอบเป็นเป้าสายตาของผู้ชายอีกด้วยนะ
"คิดถึงจังเลย" ยัยพิมพูดแล้วก็วิ่งเข้ามากอดฉันเลย
"เหมือนกัน" แล้วเราทั้งสองคนก็เดินออกจากสนามบิน
 
ปี๊ด~
มีรถคันหนึ่งพุ่งมาหาทางเราสองคน ฉันตกใจทำให้ฉันล้มลงไป แต่ดีที่ว่ารถนั้นหยุดก่อนที่จะมาถึงตัวฉัน
"เป็นอะไรมั้ยครับ?" มีผู้ชายคนนึงวิ่งลงมาจากรถแล้วรีบวิ่งเข้ามาดูฉันกับพิม
"ไม่ค่ะ" ยัยพิมตอบไป
"เดี๋ยวพี่ไปส่งดีกว่า ดูท่าน้องจะเจ็บขานะ" ฉันเองแหละที่เจ็บขา ข้อเท้าแพลงอ่ะ
"ฉันช่วยนะ" พิมเดินเข้ามาพยุงฉัน แล้วเราสองคนก็กลับบ้านกันโดยผู้ชายคนนั้นเป็นคนไปส่ง
 
ณ บ้านแก้ว
"ยัยแก้ว"
ยัยพิมเรียกฉัน
"ว่าไงอ่ะ"
"แกว่าผู้ชายคนนั้นหล่อป่ะ?"
พิมถามทำไมเนี่ย หรือว่าพิมจะชอบ แต่ฉันก็แอบหวั่นไหวตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขาเลยนะ
"แกชอบเขาหรอ?"
ฉันถามพิมไป เพราะอยากรู้เหมือนกัน
"อือ ฉันชอบเขาว่ะ แกต้องช่วยฉันด้วยนะ"
 
จริงๆแล้วแก้วก็ถูกชะตากับผู้ชายคนนั้นตั้งแต่แรกเจอ แต่ในเมื่อเพื่อนบอกออกมาแล้วว่าชอบ เราก็คงต้อง 'หยุด'
หยุดทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นความคิด หรือแม้แต่กระทั้ง หัวใจ
"เออๆ" ฉันเป็นคนที่รักเพื่อนมากนะ ยังไงเพื่อนชอบเราก็คงต้องช่วย
 
 
ณ วันเปิดเรียน
"แก นั้นใช่พี่คนนั้นรึป่าว?" พิมหันมาสะกิดฉัน ตอนนี้เราสองคนกำลังนั่งอยู่ในกลุ่ม ก็มี มิน จินนี่ แล้วก็พิม แล้วก็
ฉันเองแหละ กลุ่มฉันมี 4 คน
"น่าจะใช่ว่ะ"
ฉันก็ไม่ได้อย่างจะสนใจอะไรมากไปกว่านี้ เพราะกว่าจะห้ามใจไม่อยู่
"งั้นเดี๋ยวฉันมาน่ะ" ยัยพิมก็วิ่งหายไป
 
ผ่านไป 30 นาที
"มาแล้ว" ยัยพิมวิ่งกลับมาที่โต๊ะกลุ่ม
"ไปไหนมาเนี่ย"
ฉันถามยัยพิม
"ไปขอเฟซ ขอเอ็ม ขอพินพี่เขามา พี่เขาน่ารักมากเลยนะแก"
พิมพูดอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเอาเฟซเอาเอ็มพี่เขามาโชว์ฉัน แต่ฉันก็รู้สึกเจ็บแปลบๆนะ
 
        หลายวันผ่านไป ก็ดูว่าพิมกับพี่เขา อ่อ พี่เขาชื่อโทโมะนะ คุยกันไปได้ดี ฉันก็ได้แค่แอบเฝ้าอยู่ข้างๆ เมื่อ
เพื่อนมีความสุขเราก็ต้องมีความสุขด้วยใช่มั้ยล่ะ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะไม่มีความสุขเอาเสียเลย ทำไมถึงรู้สึกเสียใจ
แปลกๆรู้สึกเจ็บ
"แก้วจ๋า ไปดูหนังเป็นเพื่อนหน่อยสิ"
ฟางวิ่งเข้ามาชวนฉัน ฟางก็ถือว่าเป็นเพื่อนที่ฉันสนิทคนนึงเลยแหละ ก็คุยได้ทุกเรื่อง
"ไม่มีึคนไำปด้วยรึำไง ถึงได้มาชวนแก้วเนี่ย?"
ปกติฟางก็คงจะต้องไปกับพี่ป๊อปปี้ ซึ่งเป็นแฟนกับฟางนั้นแหละ
"ไปกับพี่ป๊อป แต่ฟางเขิน วันนี้เลยอยากให้แก้วไปเป็นเพื่อน"
"โอเค ไปก็ได้ แล้วเจอกัน"
 
ตอนเย็นที่ห้าง
"แก้ว ทางนี้" ฟางตะโกนเรียกฉัน
"มาแล้วๆ" มีเสียงผู้ชายคนนึงแทรกขึ้นมา
"ไอ้โมะมาแล้วหรอ?" พี่ป๊อปปี้ถามพี่โทโมะ
"พี่โทโมะนิหน่า" ฉันเอ่ยทักด้วยความที่เป็นคนกันเอง ฉันจะเห็นพิมคุยกับพี่เขาบ่อยๆ ฉันก็ได้คุยกับพี่เขามั้ง
แหละ แต่ก็ไม่ได้บ่อยเท่าพิม
 
           ป๊อปปี้กับฟางก็ออกไปสวีตกันสองคน ปล่อยให้ฉันกับพี่โทโมะอยู่ด้วยกัน
"คุยกับพิมเป็นไงบ้างหรอ?"
ฉันเอ่ยถามพี่โทโมะไป ทั้งๆที่รู้ว่าถามไปยังไงก็ต้องเจ็บ
"ก้ดีแหละ"
นั้นไงเจ็ยจริงๆ
"แล้วตอนนี้ยังคุยกันอยู่มั้ย?" ฉันเห็นว่าพิมเงียบๆไป ไม่ค่อยพูดถึงพี่โทโมะให้ฉันฟัง ฉันก็เลยอย่างถามเขา
"ตอนนี้ก็ไม่ค่อยแล้วแหละ"
        ฉันรู้สึกว่าฉันดีใจขึ้นมา จะเป็นไรมั้ย? ถ้าฉันจะใช้เวลานี้ เวลาที่พี่เค้าไม่ค่อยได้คุยกับพิม มาตีสนิทกับพี่เขา
ดู ฉันจะโดนตราหน้าว่าเป็นคนที่แย่งคนที่เพื่อนชอบรึป่าว?
 
ณ ตอนกลางคืน
ใน MSN
*แก้วยังไม่นอนอีกหรอ?*
*ยังอ่ะ แล้วพี่โทโมะล่ะ?*
*ยังเหมือนกัน พี่ยังไม่ง่วงเลย*
*แก้วก๋เหมือนกัน*
*แก้ว*
*ห๊ะ*
*ตอนจบหนังเป็นยังไงหรอ?*
*ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ แก้วหลับ*
*ฮ่้าๆ มาแอบซบไหล่พี่ด้วยแหละ*
*จริงหรอ? แก้วขอโทษ*
*ไม่เห็นเป็นไรแล้ว*
*แก้วไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้ตื่นเช้า*
*ครับ ไว้เจอกันนะ ฝันดีคับ*
*ฝันดีค่ะ*
 
------------------------------------------------------------------------------------------------
เม้น+โหวตด้วยนะค่ะ เีรื่องใหม่ๆ