ฟิค รักร้ายของคุณชายเลือดบริสุทธิ์

แกร๊ง...แกร๊ง...แกร๊ง... เงียบๆกันหน่อยนักเรียนทุกคน วันนี้ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์มีอะไรจะแจ้งให้‎ทราบ”เสียงของศาสตราจารย์มักกอลนากัลดังขึ้น นักเรียนในห้องโถงทุกคนในห้องโถงเงียบเสียงลงทันที‎“สวัสดี นักเรียนทุกคน ก่อนที่จะเพลิดเพลินไปกับอาหารค่ำวันนี้ก็จะขอแจ้งให้ทราบว่า อีกหนึ่งอาทิตย์นักเรียนชั้นปี 4 ขึ้นไปจะมีการไปเที่ยวฮอกมี้ด” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวพร้อมกับเว้นจังหวะให้นักเรียนพูดคุยซักพักหนึ่งก็เกิดเสียงอื้ออึงไปทั่วห้องโถงใหญ่ แน่นอนรวมถึงพวกเขา 3 คนด้วย แฮร์รี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่‎“วันนั้นจะไม่มีการเรียนการสอนแต่ประการใด เอาล่ะ เริ่มรับประทานอาหารได้” ศาสตราจารย์‎ดัมเบิลดอร์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเสียงพูดคุยนั้นเงียบลง‎“เออนี่ พวกเธอฉันขอตัวไปห้องสมุดก่อนนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด‎“ห้องสมุดอีกแล้วเหรอ เธอนี่สงสัยอนาคตจะพูดคำอื่นไม่ได้นอกจากห้องสมุด” รอนพูดด้วยความเบื่อ‎หน่ายทำให้เฮอร์ไมโอนี่หันมามองค้อนก่อนเดินจากไป‎“โอ๊ย..ฉันวางหนังสืออักษรรูนไว้ตรงนี้นี่นา ใครนะที่หยิบไป”เฮอร์ไมโอนี่บ่น‎“ใช่เล่มนี้หรือเปล่า” เด็กชายคนหนึ่งยื่นหนังสือมาให้เฮอร์ไมโอนี่‎‎“ใช่ค่ะ ขอบ...”เธอรับหนังสือเล่มนั้นมาและเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมองเด็กชายเพื่อขอบคุณ เธอก็ถึงกับอึ้งไปเลย “มัล..มัลฟอย” เธออุทานด้วยความตกใจ‎‎ “ก็ถ้าเป็นชั้นแล้วเป็นยังไง” มัลฟอยพูดด้วยเสียงยานคราง‎“เปล่า ก็เห็นปกตินายไม่เคยเข้าห้องสมุดนี่นา แต่ยังไงก็ขอบคุณนะ แล้วก็บาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดพร้อมกับรีบเดินห่างออกจากมัลฟอยทันทีแต่มัลฟอยคว้าแขนเธอเอาไว้ ใบหน้าเขาแดงเล็กน้อยก่อนที่จะพูดว่า “ไปฮอกมี้ดกับฉันมั้ย...”‎นั้นทำให้เฮอร์ไมโอนี่ถึงกับนิ่งไปเลย .....เวลาผ่านไปเกือบสองนาที.....”มะ..เมื่อกี้นายว่ายังไงนะ” เฮอร์‎ไมโอนี่ถามทั้งๆที่ยังไม่หายนิ่ง‎“ฉัน... เมื่อกี้ฉันถามเธอว่าเธอจะไปฮอกมี้ดกับฉันมั้ย”มัลฟอยพูดด้วยใบหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย‎“ฉะ...ฉันคงฟังอะไรผิดไปแน่เลย เออ..ฉันขอตัวก่อนนะ บาย”เฮอร์ไมโอนี่พูดตะกุกตะกัก‎“เดี๋ยวก่อน...เกรนเจอร์เธอไม่ได้ฟังผิด คืนนี้ทุ่มตรงฉันจะรอคำตอบจากเธอที่ทะเลสาบ ฉันจะรอจนกว่าเธอจะมานะเกรนเจอร์”‎คำพูดของมัลฟอยนั้นทำให้เธอถึงกับช็อก เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกทีเธอก็มาอยู่ในห้องพยาบาลซะแล้ว เธอพยายามจะนึกว่านั่นเป็นความฝัน แต่ระหว่างที่เธอกำลังนึกนั้นเธอก็พบว่ามีคนอยู่ในห้องนี้ด้วยสองคน‎“ว่าไง เฮอร์ไมโอนี่ฟื้นแล้วเหรอ เธอหลับไปนานตั้งสองชั่วโมงแน่ะ” แฮร์รี่พูด‎“ฉันไม่เป็นไรแฮร์รี่” เฮอร์ไมโอนี่ตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย และสิ่งที่ค้างคาใจทำให้เธอพูดออกไปว่า ‎‎“ทำไมฉันถึงมาอยู่ในห้องพยาบาลได้ล่ะ”‎‎“ก็เธอเป็นลมในห้องสมุดแล้วหัวน้ำมันหอยมันก็เลยอุ้มเธอมาที่นี่ไงล่ะ” “ฉันนะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าหมอนั่นเป็นคนอุ้มเธอมา” รอนตอบด้วยท่าทีครุ่นคิด‎เฮอร์ไมโอนี่ก็ครุ่นคิดเช่นกันว่าถ้านี่เป็นเรื่องจริงมัลฟอยก็ต้องมารอเธอที่ทะเลสาบตอนหนึ่งทุ่มตรง ‎‎“ตอนนี้กี่โมงแล้ว