วุ่นรักยัยตัวแสบ

"ป้าว่าใช่นะ"

"แล้วทำมั้ยโมะไม่รู้อ่ะ"

"ก็เรามั่วแต่ทำงานจะไปรู้อะไร"

"แม่ก็ไม่รู้หรอครับ?"

"ไม่มีใครรู้หรอกป้าคลอดที่นี้นะพอน้องวินเริ่มโตป้าก็พากลับไปอยู่เมืองไทย พอดีว่าป้าต้องกลับมาเคลียร์งานด่วนเลยให้พี่เลี้ยงช่วยดูแลให้ เดี๋ยวก่อนนะ!โมะบอกว่าเจอน้องวินโดนรถชนที่ห้างหรอ?แล้วน้องวินไปที่นั้นได้ยังไง?"

"โมะก็ไม่รู้หรอกนะครับ โมะว่าเราไปคุยกันในบ้านดีกว่า"โทโมะบอกแล้วเิดินนำเข้าไป แก้วพาเด็กน้อยขึ้นไปบนห้องส่วนโทโมะก็นั่งคุยกับป้าตัวเองอยู่ที่ห้องรับแขก

"มันยังไงกันแน่โมะ!ลูกป้าไปอยู่ที่ห้างได้ยังไง ทั้งที่ห้างนั้นไม่ได้อยู่ใกล้บ้านป้าเลย"

"โมะว่าป้าไปถามพี่เลี้ยงดีกว่านะครับ!ตอนนี้โมะอยากให้ป้ากลับไปเมืองไทยกับโมะเพื่อจะไปบอกตำรวจ คดีนี้จะได้จบๆไป"

"ได้!แต่ว่าน้องวินความจำเสื่อม เขาจะจำได้หรอว่าป้าเป็นแม่เขา"

"ก็คงต้องช่วยกันฟื้นความจำไปเรื่อยๆแหละครับ ผมว่าป้ากับลุงต้องช่วยกันแล้วแหละ"

"ป้าจะพยายามทำให้ความจำน้องวินกลับมาก่อนวันอาทิตย์นะ"ที่ต้องรีบขนาดนั้นเพราะวันอาทิตย์แก้วกับโทโมะต้องบินกลับเมืองไทยแล้ว ถ้าวินเทอร์ยังจำอะไรไม่ได้คดีนี้ก็จะยังไม่ปิด

"ผมว่าพาแกไปที่ๆเคยพาแกไป ทำอะไรก็ได้ที่แกเคยทำ บอกเล่าเรื่องของแกน่าจะทำให้จำได้นะ"โทโมะบอก

~ตุ๊บ!!!!~

"น้องวิน!!!!!"เสียงเหมือนอะไรบ้างอย่างหล่นก่อนที่จะตามมาด้วยเสียงเรียกของแก้ว

"มีอะไรแก้ว?"โทโมะรีบวิ่งไปดู

"น้องวิน!!!"ช็อคอยู่ไม่น้อยแต่ยังพอมีสติรีบอุ้มเด็กน้อยไปที่รถทันที ทุกคนรีบตามไป ป้ามิโกะร้องไห้มาตลอดทาง ปากก็พยายามเรียกชื่อลูกน้อย พอมาถึงโรงพยาบาลเตียงก็รีบมารับไปทันที วิ่งตรงกันมาที่ห้องไอซียู เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงจนตอนนี้ลุงของโทโมะก็มาถึงได้แต่กอดปลอบภรรยาที่ร้องไห้แก้วก็เอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา

"ฉันไม่น่าเล่นแบบนั้นเลย"แก้วพูดออกมาเบาๆ

"อะไรนะแก้ว?"โทโมะถาม

"ถ้าฉันไม่วิ่งเล่นกับน้องวินเรื่องก็คงไม่เกิด ฉันขอโทษที่ดูแลน้องวินไม่ดี ฉันน่าจะระวังลูกมากกว่านี้ ฉัน...."เสียงพูดหายไปกลายเป็นเสียงสะอื้นขึ้นมาแทน น้ำตาค่่อยๆไหลลงมาอาบแก้มนวล โทโมะดึงแก้วเข้ามากอดยิ่งทำให้เธอสะอื้นหนักขึ้น

"ไม่เป็นไรนะ เธอไม่ได้ผิดสักหน่อยมันเป็นอุบัติเหตุ"เขาลูบผมเธอเบาๆ

"ใช่จ๊ะหนูแก้ว มันเป็นอุบัติเหตุหนูไม่ผิดหรอกลูก"ป้ามิโกะพูดขึ้น

"แก้วขอโทษจริงๆนะค่ะ"แก้วผลักออกจากโทโมะและยกมือไหว้

"ไม่เป็นหรอกลูกป้าเข้าใจ ตอนนี้ก็หวังแต่ว่าน้องวินจะปลอดภัย"ป้ามิโกะมีน้ำเสียงที่เศร้าลงเมื่อพูดถึงชื่อเด็กน้อย หมอเดินออกมา

"ลูกฉันเป็นยังไงบ้างค่ะหมอ?"

"ปลอดภัยแล้วครับ!แต่ต้องรอผลตรวจสมองก่อนนะครับว่าได้รับความกระทบกระเทือนมากหรือป่าว"

"อีกแล้วหรอ"โทโมะพูดขึ้นเบาๆ

"งั้นผมจะย้ายคนไข้ไปที่ห้องพักนะครับ"หมอบอกแล้วเดินออกไป เตียงถูกเข็นออกมาทุกคนเดินตามไปที่ห้องพัก นั่งเฝ้ากันอยู่ไม่ห่าง

~เวลา 20.00 น. ของอเมริกา~

เสียงโทรศัพท์ของแก้วดังขึ้น เธอเดินออกมารับที่ระเบียง

"ว่าไงค่ะม๊า"

(เป็นไงบ้างลูกเจอพ่อ แม่น้องวินหรือยัง?)

"เจอแล้วค่ะ!"

(ใครหรอ?)

"ลุงกับป้าของโทโมะเอง"

(อะไรนะ!!)

"ม๊าได้ยินไม่ผิดหรอก ลุงกับป้าของโทโมะเป็นพ่อ แม่น้องวิน"

(แล้วน้องวินจำได้มั้ยลูก?)

"ไม่รู้สิค่ะ ม๊าค่ะ..."

(มีอะไรลูกน้ำเสียงดูเศร้าๆนะ)

"แก้วขอโทษนะค่ะ"

(ขอโทษอะไรลูก!หรือว่าแก้วกับโทโมะ เออ...อันนั้นกันแล้ว ทำมั้ยแก้วทำแบบนี้ละลูกมันไม่ดีเลยนะ จะทำอะไรกันก็ให้แต่งงานกันก่อนสิลูก)

"ม๊าค่ะ!!แก้วซีเรียส"แก้วพูดแทรกขึ้น

(ก็ม๊าเห็นเราเครียดเลยจะช่วย)

"ช่วยด้วยวิธีนี้เนี่ยนะค่ะ แก้วไม่ขำ"

(เป็นไรไปลูก?)

"น้องวินตกบันไดค่ะ ตอนนี้อยู่โรงพยาบาล"แก้วบอก

(ห๊ะ!!!)เสียงแม่มลตกใจก่อนจะมีเสียงอื่นๆเข้ามาแทน

(ม๊า!ม๊าครับ!!ม๊าเป็นอะไร!)

(ฮัลโหลยัยแก้ว!แกพูดอะไรทำมั้ยม๊าถึงเป็นลม)เสียงเขื่อนพูด

"อะไรนะ!!"

(ม๊าเป็นลม!แกพูดอะไรออกมา!!)

"แก้วบอกว่าน้องวินอยู่โรงพยาบาล"

(อะไรนะ!!แล้วเป็นยังไงบ้าง)

"ปลอยภัยแล้วรอผลตรวจสมองอยู่"

(งั้นแค่นี้ก่อนจะม๊าฟื้นแล้ว)เขื่อนบอกแล้ววางสายไป

"คุยอะไรกันแก้วเสียงดังมาถึงข้างในเลย?"โทโมะถามเมื่อเดินเข้ามาในห้อง

"ขอโทษนะ!พอดีม๊าเป็นลมนะ"

"แล้วเป็นอะไรมากหรือป่าว?"

"ไม่เป็นอะไรแล้ว"

"งั้นก็ดีแล้ว!เดี๋ยวโมะกลับไปอาบน้ำก่อนนะครับแล้วจะกลับมา"โทโมะบอกลุงกับป้า

"ไปเหอะลูกไม่ต้องกลับมาอีกหรอกเสียเวลาเปล่าๆ วันนี้ป้าจะนอนเฝ้าน้องวินเอง"ป้ามิโกะบอก

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะที่นี้ไม่สะดวกสบายให้พวกเราดูแลดีกว่านะป้าจะลำบากป่าวๆ"แก้วบอก

"ป้าไม่ลำบากหรอกลูก"

"งั้นเดี๋ยวโมะจะเอาเสื้อผ้ามาให้ละกันครับ"โทโมะบอกแล้วลากแก้วออกมา

"เมื่อไรนายจะเลิกจับมือฉันสักที"แก้วพูด ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในลิฟต์ที่เงียบได้อีกแอบกลัวนะ

"ขอจับแบบนี้ไม่ได้หรอ?"

"นายพูดว่าอะไรนะ?"

"ฉันบอกว่าขอจับแบบนี้ไม่ได้หรอ?"

"นายเป็นอะไรมากป่ะเนี่ย"แก้วเอามือไปอังหน้าผากเขา

"ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่อยากจับเฉยๆ"

"คิดอะไรกับฉันป่ะเนี่ย"แก้วพูดขำๆ

"คิด!"คำตอบนั้นทำเอาเธอเงียบ

"คิดว่ามือเธอนุ่มดีไม่เหมือนมือผู้ชายเลย"

"นายว่าอะไรนะ!"

"มือเธอนุ่มดีไม่เหมือนมือผู้ชายเลย"

"นี้นายหาว่าฉันเป็นผู้ชายหรอ แกตายยยยยยยยย"แก้วสะบัดมืองามๆอีกข้างที่ยังว่างไปที่อกแกร่งๆของโทโมะ

"เจ็บนะยัยทอม!!"

"ก็ทำให้เจ็บนะสิไอ้ตุ๊ด!!"แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันจนถึงบ้าน