บำเรอรัก...... Ver. TK
9.8
aeytomokaew
แชร์นิยายฟิคชั่น
19)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเวลาผ่านไปร่วม 2ชั่วโมง ความเงียบของกิจกรรมสวาทก็หยุดลง เหลือเพียงเสียงลมหายใจดังถี่ของ
คนทั้งสอง โทโมะจ้องมองคนที่ซบลงบนอกแกร่งหลับตาพริ้ม ก่อนจะผละตัวเธออก โดยถอนแกน
กายเขาออกด้วย ลุกขึ้นออกจากอ่างน้ำคว้าผ้าขนหนุมาพันกาย
“เวลา5 นาทีคงพอให้เธอแต่งตัว”
“ทำไม”
“อีก 5 นาทีเจอกัน ฉันจะพาเธอกลับบ้าน เราต้องคุยกันเรื่องแต่งงาน จริญญา”
“ไม่..ฉันไม่มีวันให้นายทำแบบนั้น”
สาวสวยตวาดตามหลัง ทำห่างสูงหยุดชะงัก ปรี่ตัวเข้ามากระชากร่างบางเปล่าเปลือยเข้าหาอย่าง
แรง มือหนาบีบคางมนแน่น จนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“เธออยากตายหรือไงแก้ว...อยากเป็นนักหรือไงนางบำเรอน่ะ ไม่ต้องห่วงเธอได้เป็นแน่ เพราะคน
อย่างเธอก็ไม่ต่างอะไรกับส้วมสาธารณะนักหรอก ที่แวะให้คนเขาใช้ปลดปล่อยอารมณ์ตลอดเวลา
น่ะ…แต่ฉันอยากทำให้เธอมาเป็นนางบำเรออย่างถูกกฎหมายก็เท่านั้น”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียดสี ก่อนจะผลักร่างแก้วออกไปอย่างไม่ใยดี เดินออกไปจากห้อง แก้วมองด้วยสาย
ตาเคียดแค้นดวงตางามเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ไม่คิดว่าตนเองจะมาเจอเรื่องราวที่น่ารังเกียจเป็นอาเพศ
ให้แก่ชีวิตขนาดนี้ ชีวิตที่สวยหรูพังพินาศไปกับตา เพราะผู้ชายที่เธอรักเพียงคนเดียว
เวลาผ่านไป
เสียงฝีเท้าลงบันไดบ้าน ทำให้โทโมะชะงักละสายตาจากหนังสือพิมพ์ เงยหน้ามองสาวสวยที่อยุ่ใน
ชุดเดรสเมื่อคืนวาน แต่ถึงกระนั้นร่องรอยความเป็นเจ้าของเขาโผล่พ้นชุดสวย ผิวขาวเนียนใสแดง
ประปรายเต็มไปหมด ใบหน้าสวยสดซีดเผือด ไร้สีเลือด อาจเพราะไม่ได้รับการแต่งหน้า หรือไม่ก็คง
ไม่สบาย ขาเรียวสูงก้าวเข้ามาหาหญิงสาวมือหนาคว้าข้อมือบางกระชากตัวเข้ามาหา โดยเอาหน้า
ผากตนเองแนบหน้าผากมนต์ของเธอ
“เธอไม่สบาย”
“จะห่วงทำไม ในเมื่อนายต้องการให้มันเป็นอย่างนี้”
“ทำไม...ผัวจะห่วงเมีย...มันผิดหรือไง”
“อย่าพูดจาสามหาวกับฉันน่ะ คุณไม่มีสิทธิ์..อุ๊บ”
โทโมะก้มลงกดจูบหนักๆลงบนริมฝีปากอวบอิ่ม ฉกฉวยริมฝีปากล่าง ก่อนที่ลิ้นร้อนจะชอนไชดูดดุน
เข้าไปในโพรงปากเล็ก เกี่ยวรัดอย่างดูดดื่ม จนสาวสวยหายใจไม่ออก ผลักร่างหนาออก พร้อมกับ
ฝ่ามือที่ฟาดไปที่ใบหน้าหวานของโทโมะอย่างแรง
เผียะ
“หุบปาก...ถ้าเธอพูดไม่เข้าหูฉันอีก ฉันก็จะต่ออีกรอบ เอามันตรงที่บันไดกลางบ้านนี่แหล่ะ ”
“…..”
“หึหึ…นึกว่าจะแน่ ...แต่ที่จริงเธอต้องการอีกบอกฉันได้ แนมีแรงเหลือเยอะน่ะที่รัก”
“ไอ้บ้า..อุ๊บ”
แก้วเอามือปิดปากตนเองแน่น อย่างหวาดกลัว เมื่อเห็นเขายื่นหน้าเข้ามา
“หึหึ..ไปเถอะเมียจ๋า...ป่านนี้แม่ยายคงรอพวกเราจนขาดใจตายไปแล้วมั้ง”
โทโมะคว้าเอวบางไปแนบกาย ก่อนจะโอบเอวพาแก้วเดินออกไปที่รถทันที
***9999*****
เขื่อนเปิดประตูเข้ามาในห้อง บ่าร่างเล็กกำลังนั่งซึมเศร้า มองดูรูปตนเองกับคนรัดอยู่ หลังจากวัน
นั้น ที่โทโมะพาแก้วหนีไป เฟย์ก็ได้แต่นั่งซึมเศร้า แถมหวาย ยังไม่ยอมกลับบ้านมาอีก ขาเรียวย่อ
ลงตรงหน้า มือหนาเอื้อมไปเช็ดน้ำตาจากดวงหน้าใสให้เบาๆ
“ ต้องให้ฉันทำไง เธอถึงเลิกร้องไห้ เฟย์ ”
“ อึก....พาฉันไปหาเขาได้มั้ย ..เขื่อน ได้โปรด ฮึก.....ฉันอยากเจอเขาจริงๆน่ะ ถึงแม้จะถูกไล่
ออกมา ฮึก......แต่ฉันก็อยากเห็นหน้าเขาก็พอ ฮือๆๆๆ พาฉันไปพบเขาหน่อยน่ะ”
เขื่อนชะงัก เมื่อคนตรงหน้าขอในสิ่งที่เค้าให้ได้ยาก ดวงตาเรียวมองมือตนเองที่ถูกคนตรงหน้าคว้า
ไปกุมไว้แน่น ราวกับอ้อนวอนขอร้องเขา
“ ฮือๆ น่ะเขื่อน พาฉันไปหาเขาที ฉันอยากเจอเขาเหลือเกิน ฉันอ่อนแอ...ฮึก....เกินกว่าจะอยู่คน
เดียวไหวแล้ว...”
“ แต่เธอยังมีฉันน่ะเฟย์ ”
“ ฮึก...มันไม่เหมือนกัน นายไม่ใช่คนที่ฉันรักหรือฉันต้องการ เข้าใจมั้ย !”
ร่างบางตวาดใส่เขาลั่น เขื่อนหน้าสลดลงเมื่อได้ยิน ใช่สิน่ะ เธอไม่เคยมองมาทางฉันนี่
“ ก็ได้ ฉันจะพาเธอไปหาเขาก็ได้ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะครั้งอื่นต่อให้เธออ้อนวอนให้พา
เธอมาพบเขาอีก ฉันยอมตายซะดีกว่า! ”
“ ฮึก...ขอบใจน่ะ ไปกันเถอะๆๆ ”
เฟย์ยิ้มออกมา รีบลุกขึ้น สะกิดให้เขื่อนลุกขึ้นเช่นกัน เขื่อนจำใจลุกขึ้น จูงมือเธอไปที่รถชั้นล่าง
ทันที มือเกที่กอบกุมมือแกร่งปล่อยมันออกเธอ รีบวิ่งไปขึ้นรถ อย่างรวดเร็ว ใบหน้าชายหนุ่มเศร้า
ลง เดินตาไปที่รถ ก่อนจะนั่งลงแล้วขับออกมาช้าๆ
ความลับที่เขาปกปิดเธอมา กว่า 18 ปี มันกำลังจะถูกเปิดเผยแล้วหรอ พระเจ้า ..ได้โปรด
เฟย์นั่งเหม่อมองทิวทัศน์ข้างนอกอย่างมีความหวัง อีกไม่นานสิน่ะที่เราจะได้เจอกัน รอฉันน่ะกราฟ
ฉันกำลังจะไปเจอนาย ฉันจะพานายกลับมาหาลูกๆ ทีนี้แก้วกับหวายจะได้มีพ่อสักที ดวงตาเรียว
ค่อยๆกระพริบเร็วๆด้วยความสงสัย เมื่อเส้นทางที่เขื่อนพาไม่ใช่เส้นทางที่ไปบ้านของกราฟ
“ กราฟ ย้ายบ้านหรอเขื่อน นี่เส้นทางไปอื่นนี่ ”
“ อืม...เขาไปอยุ่ในที่ไร้คนพลุกพล่านน่ะ ใกล้ถึงแล้ว”
เขื่อนเอ่ยเสียงเศร้า เลี้ยวรถเข้าเส้นทาง รถยนต์แล่นมาจอดข้างทาง ชายหนุ่มลงจากรถเปิดประตุ
ให้เฟย์ เฟย์ทำหน้างง มองไปรอบๆ 2 ข้างทางปลูกและประดับด้วยต้นซากุระ สวยสดงดงาม สุดลูก
หูลูกตา
“ ดอกไม้นี่...ฮึก..กราฟ”
หญิงสาวเอ่ยยิ้มทั้งน้ำตา กราฟรู้ว่าเธอชอบดอกซากุระมาก และเคยบอกเธอไว้ว่า แต่งงานเมื่อไหร่
จะปลูกต้นซากุระ ประดับ 2ข้างทาง ไปบ้านของพวกเธอ กัน แล้วนี่มันเป็นจริงแล้ว ขาเรียวเล็ก
ค่อยๆก้าวขึ้นบันไดที่ประดับด้วยกลีบซากุระที่ร่วงโรย สีชมพูสวยงามอย่างตื่นเต้น
เขื่อน ค่อยๆเดินตามไป มองกลุ่มผมนุ่มที่ไหวพริ้วตามสายลมอย่างเหม่อลอย ถ้าเป็นไป
ได้ เค้าจะคว้าร่างเธอและพาหนีไปจากตรงนี้ซะ
เฟย์ ยิ้มหวาน เพลิดเพลินกับความสวยงามตรงหน้า เมื่อขึ้นมาชั้นบนสุด ภาพที่เธอเห็น
ตรงหน้าทำให้เธอเธอถึงกับช็อค พูดไม่ออก ขาเรียวเล็ก ค่อยๆก้าวเข้าไปอย่างยากเย็นและหมด
แรง ร่างหญิงสาวล้มลงในที่สุด ดวงหน้างามที่เปื้อนรอยยิ้มกลับเปื้อนไปด้วยน้ำตาและความเจ็บ
ปวด
“ ฮึก....กะ...กราฟ ..ฮือๆๆๆๆๆ ไม่จริง ไม่จริ๊ง!!!!!! ”
เฟย์ร้องตะโกนกรี๊ดออกมา อย่างเสียใจ หยาดน้ำตาพรั่งพรูออกมามากมายราวจะขาดใจตาย เขื่อน
มองภาพตรงหน้านิ่ง พยายามกลั้นน้ำตาของตนเองไว้ ชายหนุ่มเลือกที่จะมองอยู่ข้างหลัง เงียบๆ
“ฮึกฮือๆๆ กราฟ ....ฮึก ...ฉันกลับมาหานายแล้ว....ฮือ”
มือเล็กยันพื้น ก่อนจะพยายามบังคับร่างกายตนเองที่อ่อนแรงคืบคลาน ไปหาป้ายหลุมศพตรงหน้า
มือเล็กยกขึ้นแตะรูปคนรักที่หน้าหลุมศพด้วยมือสั่นเทา ใบหน้างามซบลงบนพื้นอิฐ น้ำตามากมาย
หลั่งไหลออกมา หล่นใส่ป้ายชื่อที่เขียนว่า Graph love Fey
เขื่อนเดินมาหาเธอ ย่อตัวลงตรงหน้า น้ำตาหยดโตไหลอาบแก้มเขาในที่สุด เขาควรทำไงดี เขาผิด
ใช่มั้ย ที่ปกปิดเรื่องนี้มาตลอด 18 ปี รอทุกอย่างพร้อม รอเพื่อต้นซากุระจะเติบโตพอ รอวันที่เฟ
ย์เข้มแข็ง อยุ่ได้โดยไม่มีกราฟ แล้วนี่ทำไม ทำไมเธอถึงต้องมาร้องไห้เสียใจมากมายขนาดนี้
“ ฮึก...นายโกหกฉัน...ฮือ..นานเท่าไร นานเท่าไร! แล้วเขื่อน ฮือๆ ”
หญิงสาวตวาดลั่น มือเรียวกอดหลุมศพนั้นแน่น ราวกับไม่อยากสูญเสียใครอีก
“ 18 ปี ฉัน....ปกปิดเรื่องนี้มา 18 ปี ตั้งแต่เธอท้อง ”
“ ฮึก..เล่ามา เขื่อน เล่าความจริงมา ฮือๆ”
“ กราฟ เป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาวระยะสุดท้าย...เขาเป็นมานานแล้ว แต่เพิ่งรุ้
เหมือนกัน เธออาจมีความสุขรื่นเริง ที่มีกราฟอยู่ข้าง แต่เธอไม่เคยสังเกตเลย ว่าอาการกราฟจะ
เป็นยังไง อาการมันเห็นชัดมาก จนใครๆก็เดาได้ รวมถึงฉัน....แต่เธอไม่สนใจมัน......พอรุ้ว่ามันเป็น
แบบนี้ แล้วยังมารู้ว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของมันอีก.....มันยิ่งเสียใจขึ้นไปอีก...ฮึก..”
ชายหนุ่มตั้งใจเล่า ตอนนี้น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมอย่างไม่อาย
“ ........ฮือๆ...”
“ ...กราฟมันกระวนกระวายมาก พร่ำโทษโชคชะตาที่เล่นตลกกับเขา ร่างกายก็ป่วย มัน พยายามฝืน
ทน ไม่ยอมไปรักษาและทำให้เธอมีความสุขที่สุด....แม้ตนเองจะเจ็บปวดทรมาณเจียนตาย...จนพ่อ
แม่ของมันทนไม่ไหว..เลยตัดสินใจ พรากเธอกับกราฟ ด้วยวิธีที่ท่านคิดว่าดีที่สุด...คือการขัดขวาง
เธออกจากจกราฟ ไม่ยอมให้พบหน้า หรือว่าพูดคุย เพราะกราฟกำลังนอนป่วยอยู่โรงพยาบาลใกล้
ตายแล้วต่างหาก
...ฮึก....ท่านทั้งสอง ให้เธอไปสร้างฐาน่ะตนเอง ด้วยลำแข้งตนเอง เพื่อฝึกให้เธออยุ่ได้ เลี้ยงดู
แก้วและหวายได้โดยไม่มีเค้า ไม่มีกราฟ อีกต่อไป...ฮึก....ก่อนมันตาย...มันขอร้องฉันด้วยลมหายใจ
สุดท้าย สั่งให้ฉันปลูกต้นซากุระนี่ เพื่อเธอ และมีเค้าอยุ่ที่นี่ด้วย ขอโทษที่ปกปิดมานาน..ฮึก....ฉัน
แค่ต้องการแน่ใจว่าเธอเข้มแข็งพอ ที่พอจะรับรุ้เรื่องนี้ได้ แต่เธอก็ยังอ่อนไหวเหมือนเดิม..ฮึก...ฉัน
ขอโทษเฟย์ ”
เฟย์ตั้งใจฟังคนตรงหน้า ดวงตากลมโตหลับลงทั้งน้ำตา แสดงสีหน้าเจ็บปวดที่สุด มือเล็กกำหญ้า
แน่น ตอนนี้ไม่มีคำพูดที่จะออกจากปากเธอ คำพูดที่ตั้งใจจะมาบอกว่ารัก คิดถึง มันเลือนหายไป
หมดแล้ว หายไปไม่มีแม้แต่ความทรงจำดีๆ
“ ฮึก....ฉันอยาก..อยู่คนเดียว ฉันอยากอยุ่กับคนที่ฉันรัก 2 คน ”
เขื่อนหลุบตาต่ำ ใช่แล้ว เค้าคงไม่มีสิทธ์แม้แต่จะคิดเกินเพื่อนเลย ไม่มีโอกาสเลย ชายหนุ่มลุกขึ้น
มือแกร่งปาดน้ำตาตนเองออก ก่อนจะเดินลงบันไดไปอย่างเสียใจ เฟย์ซบหน้าลง กับมือ ปล่อยโฮ
ออกมา
“เข้มแข็งงั้นหรอ ฮึก ฉันน่ะหรอที่เข้มแข็ง กราฟ นายมันเลวนายมันเลวที่ทิ้งฉันไป ฮือๆ ”
*********************
ขอโทษด้วยน่ะค่ะที่ปล่อยให้รอ
ไรเตอร์บอกแล้วว่าไรเตอร์เน้นทุกคุ่
ไม่ได้เน้นโทโมะแก้วอย่างเดียว
อยากอ่านอีกมั้ยเอ่ย ถ้าอยากอ่านควรทำไงดีหล่ะ
ป.ล ดอกซากุระ เมืองไทยมีน่ะเออ อย่าสงสัยน่ะจ้ะ อิอิจุ๊บๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.7 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
