Fiction Rewrite
9.3
StrawberryTKCuTe
แชร์นิยายฟิคชั่น
3) ในรอยรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ ในรอยรัก
เมื่อ 3 ปีก่อน
ภายใต้เสียงดนตรีอึกทึกในงานปาร์ตี้ ที่ถูกจัดขึ้นภายในคอนโดหรูใจกลางเมือง เจ้าของห้องเป็นชายวัย 25 ปี ผู้มีเอกลักษณ์ประจำตัวคือ ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลา ราวกับผู้หญิง เพลย์บอยตัวฉกาจที่เปลี่ยนทั้งคู่ควงและคู่นอนเสมือนการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น
เตกีล่าถูกกรอกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า แต่คนคอทองแดงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมาซักนิดถึงแม้ผู้หญิงที่เขาคลอเคลียเนียนออยู่ด้วยจะล้มพับไปแล้วก็ตาม ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเป็นเวลา 4 ทุ่มตรง เขาตรงดิ่งไปยังประตูห้องตัวเองทันที เพราะอะไรนะเหรอ?
~กริ๊ก~
“เข้ามาสิ” ชายหนุ่มเชื้อเชิญผู้มาเยือนคนล่าสุดด้วยรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่ไม่มีใครมองว่ามันแฝงไปด้วยเจ้าเล่ห์... เด็กสาวอายุอานามไม่น่าจะถึง 20ปีดี อยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้น เดินตัวลีบเข้ามาภายในห้องมืดสลัวที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์และอบอวลไปด้วยควันบุหรี่
“มึงพาเด็กใหม่มาด้วยเหรอว่ะ?....เจ๋ง ฮะๆ” หญิงสาวหันมาสบตากับชายหนุ่มเป็นเชิงถามเมื่อเธอรู้สึกไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดเมื่อครู่ ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆก่อนจะดันตัวเธอให้นั่งลงกับโซฟา แล้วส่งเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์สีสวยให้ ไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของเพื่อนและแววตาที่ต้องการคำตอบของหญิงสาวแม้แต่น้อย...
“แก้วดื่มไม่เป็นค่ะ”
“มี’กอฮอลล์ไม่มากหรอก พี่สาบานเลยว่าเราไม่เมาแน่ๆ” เมื่อถูกชายหนุ่มคะยั้นคะยอและบวกกับความอยากรู้อยากลอง เธอเลยรับเครื่องดื่มนั้นมารอเข้าปากด้วยความรวดเร็ว ทำให้อีกฝ่ายลอบยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
-----------------------------------------
หญิงสาวถอยร่นจนขาเรียวแตะกับขอบเตียง เมื่อชายหนุ่มพาเธอเข้ามาภายในห้องนอนท่ามกลางเสียงแซวจากบรรดาเพื่อนๆนักท่องราตรีของเขา ผู้ชายคนนี้ชื่อโทโมะ เป็นอดีตรุ่นพี่ที่วิทยาลัยของเธอ แก้วเจอกับเขาครั้งแรกเมื่อ 2 เดือนที่แล้วในวันรับน้อง เป็นจังหวะที่เขาเรียนจบพอดี ไม่แปลกหรอกที่เขาจะมาจบเอาป่านนี้ หากเขาตั้งใจเรียนสักนิด ก็คงจะจบไปตั้งแต่ 2 ปีก่อนหน้านั้นแล้ว...
เป็นเพราะโลกกลมหรือพรมลิขิตก็ไม่อาจทราบได้ เมื่อเขาพักอยู่ที่คอนโดหรูแห่งนี้ซึ่งติดกับบ้านของเธอ ด้วยเวลาไม่นานเธอกับเขาก็สนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเมื่อวานเขาชวนเธอมางานปาร์ตี้แล้วเธอก็ตอบตกลงเสียด้วยสิ...
“พี่จะ...จะทำอะไรแก้ว?”
“ฮะๆ เด็กหนอเด็ก...เธอไม่อยากรู้หรือว่าเวลาขึ้นสวรรค์...มันเป็นยังไง?”
“แก้ว...ม....ไม่อยากรู้ แก้วจะกลับบ้าน!”
ร่างบางเตรียมลุกจากเตรียมนุ่มเพื่อหนีเขา แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าวเสียงครวญครางจากห้องข้างๆก็ดังแว่วมา แก้วหยุดชะงักไปด้วยความตกใจปนสงสัย เหตุใดเสียงร้องนั้นมันดูโหยหวนและระส่ำไปด้วยความสุขสมในคราเดียวกัน....
ดูเหมือนว่าเธอคงยังเด็กเกินไปจริงๆ...
“ฮะๆ...เห็นไหม? เขามีความสุขกันจะตาย.........ลองดูไหม?”
--------------------------------------------
หญิงสาวนอนเปลือยอยู่บนเตียงกว้างเมื่อถูกเขาฉีกกระชากจนไร้ซึ่งอาภรณ์ซักชิ้นปกปิดเรือนร่างขาวผ่อง น่าทะนุถนอม อกคู่สวยถูกเค้นคลึงจนบวมช้ำ เมื่อชายหนุ่มมารามือ ปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน เธอไม่มีประสบการณ์ในเรื่องกามาแบบเขาหรอก เธอเองก็ทำได้เพียงรองรับลีลาจากเขาก็เท่านั้น... โทโมะไล่ขบเม้มผ่านลำคอระหงของแก้วจนเกิดรอยแดงช้ำเลือดช้ำหนอง ก่อนจะมุ่งหน้าสู่อกอิ่มสะดุดตา ลิ้นหนารัดรึงกับอกคู่สวยราวกับทารกอดอยากที่หิวกระหายนมจากมารดา...
การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ลำกายร้อนซ่านเสียดสีกับต้นขาของเธอ จนรู้สึกวูบวาบไปหมด ทั้งสุขทั้งทรมานไปในคราเดียวกัน...
“อือ~อย่า....”
“ขอเถอะนะคนสวย เธอนี่มัน...ทำพี่สติแตกจริงๆ”
“แก้วกลัว....มันจะเจ็บไหม?”
“ไว้ใจพี่เถอะน่า”
ชายหนุ่มแยกเรียวขางามออก สายตาจดจ้องอยู่กับสิ่งสวยงามตรงหน้าที่เขากำลังจะได้เป็นผู้ลิ้มลองคนแรก แก้วหลับตาแน่น มือบางจิกกำผ้าปูที่นอนสีขาวเสียจนยับยู่ยี่ เพื่อระบายความอับอาย เมื่อตัวเองเป็นฝ่ายอนุญาตให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือนล่วงล้ำกายสาวได้ถึงเพียงนี้...
“อย่าเกร็งนะแก้ว”
“อือ~”
ชายหนุ่มดันลำกายตัวเองจนสุดด้วยความยากลำบากับช่องทางคับแคบ จนหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเบปวดเมื่อเยื่อพรมจรรย์ฉีกขาด ร่างแกร่งลอบปาดเหงื่อตัวเองด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อช่องทางของเธอตอดรัดจนเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้...
----------------------------------------------
“อ๊ะๆ ๆ...พี่โทโมะ แก้ว...เจ็บ” หญิงสาวร่ำร้องเมื่อร่างแกร่งขยับร่างกายอย่างรุนแรงไม่ผ่อนผันให้เธอแม้แต่น้อย เล็บแหลมจิกลงบนแผ่นหลังกว้างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขาเพื่อระบายความเจ็บปวดให้เขาได้รู้สำนึกเสียบ้าง...
“แก้วชอบไหม?”
“แก้วเจ็บ~”
“แล้วชอบไหม?”
หญิงสาวรู้สึกเก้อกระดากเมื่อเขาถาม ครั้นจะให้เธอตอบว่าชอบมันก็จะกระไรอยู่ ถึงกระนั้น เขาก็ยังเซ้าซี้ถามไม่เลิกอยู่ดี!
“แก้ว....”
“ชอบให้พี่ทำแบบนี้ใช่ไหมคนดี?”
“.....”
“ตอบพี่สิ!” โทโมะเร่งรัดเอาคำตอบจากแก้วด้วยการปลุกเร้าให้เธอทรมาน เขาฝังจมูกลงบนซอกคอหอมกรุ่น โลมเลียไปทั่วสรรพางร่างกาย จนคนตัวเล็กบิดเร่าด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน มือเล็กยกคล้องคอพลางขย้ำกลุ่มผมของคนที่กำลังสัมผัสตนอยู่ เพื่อระบายอาการร้อนรนของเธอเอง...
“ว่าไง? ชอบก็ตอบพี่มาสิ!”
“อื้อ~”
“อื้อ...นะ หมายความว่ายังไง?” เธอละอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียจริงทั้งที่เขาก็น่าจะรู้คำตอบของเธอดีนี่นา...ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
“แก้ว..ช...ชอบ”
โทโมะลอบยิ้มร้ายด้วยความพึงพอใจ แต่ตอนนี้แก้วกลับรู้สึกปวดหนึบไปทั่วชั่วล่างเมื่อถูกเขาโจมตีไม่หยุดยั้ง หากเสร็จสิ้นเกมรักครั้งนี้แล้ว เธอคงเดินไม่ไหวเป็นแน่แท้...
ร่างแกร่งกอดกระหวัดร่างอ้อนแอ้นไว้ในอ้อมแขน เมื่อเขาจับหญิงสาวให้ขึ้นมาทาบทับบนตัวเขา ร่างกายร้อนซ่านเบียดเสียดกันอย่างจงใจ อกหยุ่นนุ่มเนียนเสียดสีกับอดแข็งแรงของคนที่เธอนั่งคร่อมตักอยู่ เสมือนมีไฟรักวิ่งไปฉิวไปทั่วร่างกายของคนทั้งคู่
ปลายลิ้นอุ่นซ่าของโทโมะซอกซอนเข้าสำรวจโพรงปากนุ่มนิ่มของแก้วราวกับหิวกระหายมาเป็นแรมเดือนแรมปี ความหวานที่เขาส่งมอบให้ทำเอาแก้วเกือบขาดอากาศหายใจตาย จนเธอต้องเผยอริมฝีปากนิดๆ แต่นั้นก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้บุกรุกอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน
“อา~แก้วจ๋า ช่วยพี่หน่อยคนดี”
เขาเอ่ยขอให้เธอช่วยทั้งที่มือหนายังคงเหนี่ยวรั้งเอวบางเอาไว้ แก้วขมวดคิ้วด้วยความงุนงงจนเธอต้องเอ่ยถาม
“ช่วยยังไงเหรอค่ะ?”
-------------------------------------------------
แก้วสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้า กล้าที่จะเผชิญต่อคำร้องขอของโทโมะ ร่างแกร่งนอนราบกับผืนเตียง รอคอยความช่วยเหลือจากหญิงสาวใจจดใจจ่อ
เธอค่อยๆกลืนกินความเป็นชายของเขา ในขณะที่อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความทรมาน ความใหญ่โตของเขาคับแน่นช่องปากของแก้วจนเธอรู้สึกระคายคอ แต่กระนั้นเธอก็ยังยอมปรนนิบัติให้เขาแบบสะเปะสะปะ เนื่องจากไร้ซึ่งประสบการณ์
เรียวลิ้นอ่อนนุ่มของแก้วไล้เลียให้อย่างตั้งใจ ยามฟันขาวครูดกับส่วนแข็งขืนเขาก็ถึงกับสะดุ้งตัวโยนด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน
“เก่งแล้ว....แก้วเป็นนักเรียนที่สอนง่ายจริงๆ” เขาเอ่ยชมพลางขยุ้มกลุ่มผมของแก้วยามที่เธอครอบครองเขา จนโทโมะเผลอเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มจัดการดันหญิงสาวนอนราบกับเตียงอีกครั้ง พลางสอดแทรกผิวกายเปลือยแข็งแรงร้อนซ่านเสียดสีกับส่วนอ่อนนุ่มที่ถูกเขากรุยทางมาก่อนหน้านั้นแล้ว แก้วสั่นสะท้านไปอย่างช่วยไม่ได้ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะตอบโต้อะไรเขาได้เสียแล้ว โทดมะรั้งใบหน้าแก้วเข้าหาก่อนจะจุมพิตที่เรียวปากซ้ำย้ำๆราวกับจะกลืนกินหญิงสาวเข้าไปทั้งตัว
“อื้อ ๆ พอหรือยังค่ะ...แก้วเจ็บไปหมดแล้ว”
คราบเลือดความบริสุทธิ์ไหลเปรอะหน้าขาของแก้วจนเหนียวหนึบไปหมดรวมทั้งน้ำหวานจากกายสาวที่เอ่อท้นเมื่อถูกเขากระตุ้น บทรักในค่ำคืนนี้ช่างผ่านไปนานเหลือเกินกว่าจะพ้นไปยันรุ่งสาง...เขาจะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน?
“ใกล้แล้วนะเด็กดี ฮื่อ”โทโมะครวญครางเบาๆ เมื่อใกล้ถึงทางสวรรค์เต็มที เขาขยับกายถี่ๆจนแก้วตัวสั่นระริกไปหมด ร่างกายเหมือนจะถูกเขาแกขาดก็ไม่ปาน...เธอครางตอบสนองต่อความวาบหวิวรัญจวน ที่ได้รับก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นร้อนบริเวณท้องน้อยเมื่อเขาปลดปล่อยสายธารรักเข้าสู่กายสาว ร่างบางเกร็งกระตุกก่อนจะกรีดร้องอย่างไม่รู้สึกกระดากอายอีกต่อไป
บทรักครั้งแรกกับราตรีที่แสนยาวไกลสิ้นสุดลงพร้อมกับคนเอาแต่ใจที่หมดแรงนอนซบกับทรวงอกนิ่มของเธอ
เกมกามในคืนนี้เป็นอันสิ้นสุด...แต่เกมรักในวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงนั้น แก้วไม่สามารถล่วงรู้ได้เลย...
---------------------------------------
ปัจจุบัน
“มันฟันแล้วทิ้งนี่หว่า ชั่วเอ้ย!” หนุ่มหล่อหน้าเรียวสบถออกมาด้วยความโกรธสุดขีดเมื่อได้ฟังเรื่องราวอันเลวร้ายในอดีตของเพื่อนรักอย่างแก้ว เขาก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า เพื่อนสาวเคยถูกทำร้ายและโดนย่ำยีถึงเพียงนี้ แก้วกับเขื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเพราะแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน แต่เขาก็ไม่เคยล่วงรู้ความลับของแก้วเรื่องโทโมะมาก่อนเลย...ทั้งที่แก้วก็อยู่กับเขาตลอดเวลา
แอบน้อยใจเพื่อนนิดๆแต่ความสงสารย่อมมากกว่าอยู่แล้ว เขาคงไม่มีวันรู้เลย ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์เมื่อเช้า...
“ไง....สบายดีเหรอ?”
“ยังไม่ตายง่ายๆหรอกค่ะ!” ร่างบางรู้สึกแปลกใจปนๆกับอาการดีใจที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้งหลังจากคืนที่เขาได้ครอบครองเธอแล้ว มันทำให้เธอรู้ว่าตัวเองคิดผิดอย่างมหันต์ที่ยอมพลีกายและมอบหัวใจให้คนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของความรักอย่างเขา...
วันนั้น...
“แก้ว...ขึ้นมาหาพี่ที่คอนโดหน่อยสิ พี่คิดถึงเราใจจะขาด” เขากรอกเสียงหวานตามสายโทรศัพท์ออดอ้อนเธอเสียจนน่าขนลุก ราวกับว่าถ้าเธอไม่ไปหาเขาที่คอนโด เขาคงขาดใจตายเป็นแน่!
“แก้วอ่านหนังสือสอบ...”
“เดี๋ยวพี่สอนเอง อย่าลืมสิพี่จบแล้วนะ”
“กว่าพี่จะจบ”
“แก้วขา...มาหาพี่หน่อยนะคยดี พี่มีอะไรจะเซอร์ไพร์ทเราด้วย”
แก้วจำต้องรับคำเขาเพื่อตัดความรำคาญไม่ใช่ว่าอยากรู้เซอร์ไพร์ทของเขานักหรอก เธอปดกับที่บ้านว่าจะออกมาติวหนังสือกับเพื่อนโดยไม่ลืมที่จะหยิบเอาหนังสือแพทย์เล่นหนาติดมือมาด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่ารุ่นพี่บริหารอย่างเขา จะสอนอะไรรุ่นน้องแพทย์อย่างเธอ!?
“หื้ม~เมียพี่น่ารักที่สุดในโลก” เขาฉีกยิ้มกว้างจนแก้มปริ ดวงตาหยีอย่างดีอกดีใจที่เธอมาถึง
“หยาบคายจริง...เมียพี่ก็คงมีอยู่ทั่วกรุงเทพแหละน่า” รู้ทั้งรู้ว่าเขาเจ้าชู้มักมาก แต่เธอก็ยังดันทุรังที่จะรักเขา หวังเหลือเกินว่าสักวันเขาจะเห็นคุณค่าความรักของเธอบ้าง
บ่อยครั้งที่เธอย่างกรายเข้ามาภายในคอนโดเขา เจอทั้งชั้นในสตรี รอยลิปสติก กลิ่นน้ำหอม แต่แก้วก็เลือกที่จะเงียบและให้อภัยเขาเสมอมา เพราะอย่างน้อยวันนี้เขายังบอกว่ารักเธอ...
“เด็กเซี้ยว!...ขอพี่ชื่นใจที” เขาทำท่าจะเข้ามากอดจูบแต่แก้วใช้ประโยชน์จากหนังสือปิดบังตัวเองไว้ได้ทัน พลางดันใบหน้าเขาให้ออกห่าง ให้ตายเถอะ...เธอเพิ่งจะได้นั่งเมื่อครู่เองนะ...
“ไหนละเซอร์ไพร์ท?”
“นี่ไง...เสิร์ฟความรักทั้งตัวและหัวใจ แต่เด็กดื้อไม่ยอมรับมัน”
“แล้วไหนบอกว่าจะสอน ชิ! รุ่นพี่บริหาร...จะสอนอะไรรุ่นน้องแพทย์ค่ะ?!”
(.__.)’’ เขาทำใบหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมอย่างเถียงไม่ออกจนแก้วลอบหัวเราะด้วยความขบขัน-
“แก้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ร่างบางตัดบทก่อนจะชิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้เข้ามองตามเธอไปด้วยความเสียได้ แก้วล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เตรียมจะเดินออกมา แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็น อะไรบางอย่างที่ตกอยู่กับพื้น อะไรบางอย่างที่ทำให้น้ำตาของเธอต้องไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้!
เธอเดินถือสิ่งนั้นออกมาทั้งน้ำตา อยากจะถามให้รู้เรื่องเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น! ปรากฏว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอย่างหัวเสีย...ไม่ใช่ว่าอยากจะแอบฟัง แต่...
“โว้ย!....ก็เอามันออกไปสิว่ะ จะเก็บมันไว้ทำบ้าอะไรเล่า?!”
“.....”
“เธอจะเอาเท่าไหร่...ฉันไม่มีปัญหา เหอะๆ นี่ฉันใจดีแค่ไหนแล้วเธอรู้ไหม....เด็กบ้านั่นใช่ลูกของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้?! เห็นกับที่เราเคยสนุกด้วยกันหรอกนะ ฮึ”
“....”
“พี่มันเลว...ฮึก” แก้วตัดสินใจตะโกนออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเธอรับรู้ทุกอย่างที่ตรวครรภ์อันนี้คงเป็นของคนในสายซินะ คนที่เขาสั่งให้เธอเอาเด็กออกได้อย่างเลือดเย็นทั้งๆที่เป็นลูกของเขาแท้ๆ!
โทโมะหันกลับมาด้วยความตกใจก่อนจะโผเข้าหาแก้วพยายามที่จะอธิบาย จะเธอกลับปัดป้องเขาราวกับว่าขยะแยงไม่อยากเข้าใกล้ก็ไม่ปาน คนใจยักษ์…
“ฟังพี่ก่อนนะ...คือ”
“จะต้องฟังอะไรอีก...พี่มันคนใจบาป ทำแบบนี้ได้ยังไง พี่กำลังจะฆ่าลูก...ฮึก...ของพี่!”
“เออ!...ทำไม? ในเมื่อผู้หญิงเขาเสนอมาฉันก็แค่สนองให้...ใครจะคิดว่าจะปล่อยท้องละว่ะ”
“เลว....” เธอก่นด่าเขาก่อนจะฟาดมือเรียวลงบนใบหน้าหวาน โทโมะหันหลับมาด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวพลางบิดข้อมือของแก้วแน่นจนเกิดรอยแดง
“เธอเป็นใคร บังอาจมาตบหน้าฉัน....จะบอกให้นะ เธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น ใจง่าย ! เธอคิดว่าฉันจะรักผู้หญิงโง่ๆอย่าเธอจริงจังงั้นเหรอ เหอะ...กลับบ้านไปตั้งใจเรียนซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ไป!!”
เขาผลักเธอล้มลงอย่างแรงก่อนจะเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่แยแส เธอโง่เองที่ยอมเขา เธอใจง่ายอย่างที่เขาว่าจริงๆ แล้วเธอจะโทษใครกัน จริญญา...
..............................................................................................................................
รีไรท์สติแตกเรื่องที่ 2 มาละคับ^^ โทดทีที่คราวที่แล้วบอกจะเอาเรื่องกอดมาลง แต่ขอเรื่องนี้ก่อนละกันน้า
ในรอยรัก..ให้ตาย เค้าไม่อยากใช้ชื่อนี้จริงๆ--* แต่เอาเหอะ...
เอ่อ...ลากคลุมเอานะคับ ไม่อยากให้ใครเห็น nc สติแตก&ห่วยที่สุด เก๊าขอโทดถ้าเก๊าบรรยายแบบนั้นไม่เป็น (ทำใจนิดนึงTT)
มาอัพก่อนไปร.ร.คับ :D
เมื่อ 3 ปีก่อน
ภายใต้เสียงดนตรีอึกทึกในงานปาร์ตี้ ที่ถูกจัดขึ้นภายในคอนโดหรูใจกลางเมือง เจ้าของห้องเป็นชายวัย 25 ปี ผู้มีเอกลักษณ์ประจำตัวคือ ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลา ราวกับผู้หญิง เพลย์บอยตัวฉกาจที่เปลี่ยนทั้งคู่ควงและคู่นอนเสมือนการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นว่าเล่น
เตกีล่าถูกกรอกเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า แต่คนคอทองแดงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเมาซักนิดถึงแม้ผู้หญิงที่เขาคลอเคลียเนียนออยู่ด้วยจะล้มพับไปแล้วก็ตาม ริมฝีปากยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เมื่อเป็นเวลา 4 ทุ่มตรง เขาตรงดิ่งไปยังประตูห้องตัวเองทันที เพราะอะไรนะเหรอ?
~กริ๊ก~
“เข้ามาสิ” ชายหนุ่มเชื้อเชิญผู้มาเยือนคนล่าสุดด้วยรอยยิ้มหวาน รอยยิ้มที่ไม่มีใครมองว่ามันแฝงไปด้วยเจ้าเล่ห์... เด็กสาวอายุอานามไม่น่าจะถึง 20ปีดี อยู่ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้น เดินตัวลีบเข้ามาภายในห้องมืดสลัวที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอลล์และอบอวลไปด้วยควันบุหรี่
“มึงพาเด็กใหม่มาด้วยเหรอว่ะ?....เจ๋ง ฮะๆ” หญิงสาวหันมาสบตากับชายหนุ่มเป็นเชิงถามเมื่อเธอรู้สึกไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดเมื่อครู่ ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆก่อนจะดันตัวเธอให้นั่งลงกับโซฟา แล้วส่งเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์สีสวยให้ ไม่ได้สนใจจะตอบคำถามของเพื่อนและแววตาที่ต้องการคำตอบของหญิงสาวแม้แต่น้อย...
“แก้วดื่มไม่เป็นค่ะ”
“มี’กอฮอลล์ไม่มากหรอก พี่สาบานเลยว่าเราไม่เมาแน่ๆ” เมื่อถูกชายหนุ่มคะยั้นคะยอและบวกกับความอยากรู้อยากลอง เธอเลยรับเครื่องดื่มนั้นมารอเข้าปากด้วยความรวดเร็ว ทำให้อีกฝ่ายลอบยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ
-----------------------------------------
หญิงสาวถอยร่นจนขาเรียวแตะกับขอบเตียง เมื่อชายหนุ่มพาเธอเข้ามาภายในห้องนอนท่ามกลางเสียงแซวจากบรรดาเพื่อนๆนักท่องราตรีของเขา ผู้ชายคนนี้ชื่อโทโมะ เป็นอดีตรุ่นพี่ที่วิทยาลัยของเธอ แก้วเจอกับเขาครั้งแรกเมื่อ 2 เดือนที่แล้วในวันรับน้อง เป็นจังหวะที่เขาเรียนจบพอดี ไม่แปลกหรอกที่เขาจะมาจบเอาป่านนี้ หากเขาตั้งใจเรียนสักนิด ก็คงจะจบไปตั้งแต่ 2 ปีก่อนหน้านั้นแล้ว...
เป็นเพราะโลกกลมหรือพรมลิขิตก็ไม่อาจทราบได้ เมื่อเขาพักอยู่ที่คอนโดหรูแห่งนี้ซึ่งติดกับบ้านของเธอ ด้วยเวลาไม่นานเธอกับเขาก็สนิทสนมกันได้อย่างรวดเร็ว จนกระทั่งเมื่อวานเขาชวนเธอมางานปาร์ตี้แล้วเธอก็ตอบตกลงเสียด้วยสิ...
“พี่จะ...จะทำอะไรแก้ว?”
“ฮะๆ เด็กหนอเด็ก...เธอไม่อยากรู้หรือว่าเวลาขึ้นสวรรค์...มันเป็นยังไง?”
“แก้ว...ม....ไม่อยากรู้ แก้วจะกลับบ้าน!”
ร่างบางเตรียมลุกจากเตรียมนุ่มเพื่อหนีเขา แต่เดินได้เพียงไม่กี่ก้าวเสียงครวญครางจากห้องข้างๆก็ดังแว่วมา แก้วหยุดชะงักไปด้วยความตกใจปนสงสัย เหตุใดเสียงร้องนั้นมันดูโหยหวนและระส่ำไปด้วยความสุขสมในคราเดียวกัน....
ดูเหมือนว่าเธอคงยังเด็กเกินไปจริงๆ...
“ฮะๆ...เห็นไหม? เขามีความสุขกันจะตาย.........ลองดูไหม?”
--------------------------------------------
หญิงสาวนอนเปลือยอยู่บนเตียงกว้างเมื่อถูกเขาฉีกกระชากจนไร้ซึ่งอาภรณ์ซักชิ้นปกปิดเรือนร่างขาวผ่อง น่าทะนุถนอม อกคู่สวยถูกเค้นคลึงจนบวมช้ำ เมื่อชายหนุ่มมารามือ ปากหยักประกบเข้ากับริมฝีปากบางอย่างเร่าร้อน เธอไม่มีประสบการณ์ในเรื่องกามาแบบเขาหรอก เธอเองก็ทำได้เพียงรองรับลีลาจากเขาก็เท่านั้น... โทโมะไล่ขบเม้มผ่านลำคอระหงของแก้วจนเกิดรอยแดงช้ำเลือดช้ำหนอง ก่อนจะมุ่งหน้าสู่อกอิ่มสะดุดตา ลิ้นหนารัดรึงกับอกคู่สวยราวกับทารกอดอยากที่หิวกระหายนมจากมารดา...
การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ลำกายร้อนซ่านเสียดสีกับต้นขาของเธอ จนรู้สึกวูบวาบไปหมด ทั้งสุขทั้งทรมานไปในคราเดียวกัน...
“อือ~อย่า....”
“ขอเถอะนะคนสวย เธอนี่มัน...ทำพี่สติแตกจริงๆ”
“แก้วกลัว....มันจะเจ็บไหม?”
“ไว้ใจพี่เถอะน่า”
ชายหนุ่มแยกเรียวขางามออก สายตาจดจ้องอยู่กับสิ่งสวยงามตรงหน้าที่เขากำลังจะได้เป็นผู้ลิ้มลองคนแรก แก้วหลับตาแน่น มือบางจิกกำผ้าปูที่นอนสีขาวเสียจนยับยู่ยี่ เพื่อระบายความอับอาย เมื่อตัวเองเป็นฝ่ายอนุญาตให้ผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่เดือนล่วงล้ำกายสาวได้ถึงเพียงนี้...
“อย่าเกร็งนะแก้ว”
“อือ~”
ชายหนุ่มดันลำกายตัวเองจนสุดด้วยความยากลำบากับช่องทางคับแคบ จนหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเบปวดเมื่อเยื่อพรมจรรย์ฉีกขาด ร่างแกร่งลอบปาดเหงื่อตัวเองด้วยความรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กันเมื่อช่องทางของเธอตอดรัดจนเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้...
----------------------------------------------
“อ๊ะๆ ๆ...พี่โทโมะ แก้ว...เจ็บ” หญิงสาวร่ำร้องเมื่อร่างแกร่งขยับร่างกายอย่างรุนแรงไม่ผ่อนผันให้เธอแม้แต่น้อย เล็บแหลมจิกลงบนแผ่นหลังกว้างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของเขาเพื่อระบายความเจ็บปวดให้เขาได้รู้สำนึกเสียบ้าง...
“แก้วชอบไหม?”
“แก้วเจ็บ~”
“แล้วชอบไหม?”
หญิงสาวรู้สึกเก้อกระดากเมื่อเขาถาม ครั้นจะให้เธอตอบว่าชอบมันก็จะกระไรอยู่ ถึงกระนั้น เขาก็ยังเซ้าซี้ถามไม่เลิกอยู่ดี!
“แก้ว....”
“ชอบให้พี่ทำแบบนี้ใช่ไหมคนดี?”
“.....”
“ตอบพี่สิ!” โทโมะเร่งรัดเอาคำตอบจากแก้วด้วยการปลุกเร้าให้เธอทรมาน เขาฝังจมูกลงบนซอกคอหอมกรุ่น โลมเลียไปทั่วสรรพางร่างกาย จนคนตัวเล็กบิดเร่าด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน มือเล็กยกคล้องคอพลางขย้ำกลุ่มผมของคนที่กำลังสัมผัสตนอยู่ เพื่อระบายอาการร้อนรนของเธอเอง...
“ว่าไง? ชอบก็ตอบพี่มาสิ!”
“อื้อ~”
“อื้อ...นะ หมายความว่ายังไง?” เธอละอยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียจริงทั้งที่เขาก็น่าจะรู้คำตอบของเธอดีนี่นา...ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจริงๆ
“แก้ว..ช...ชอบ”
โทโมะลอบยิ้มร้ายด้วยความพึงพอใจ แต่ตอนนี้แก้วกลับรู้สึกปวดหนึบไปทั่วชั่วล่างเมื่อถูกเขาโจมตีไม่หยุดยั้ง หากเสร็จสิ้นเกมรักครั้งนี้แล้ว เธอคงเดินไม่ไหวเป็นแน่แท้...
ร่างแกร่งกอดกระหวัดร่างอ้อนแอ้นไว้ในอ้อมแขน เมื่อเขาจับหญิงสาวให้ขึ้นมาทาบทับบนตัวเขา ร่างกายร้อนซ่านเบียดเสียดกันอย่างจงใจ อกหยุ่นนุ่มเนียนเสียดสีกับอดแข็งแรงของคนที่เธอนั่งคร่อมตักอยู่ เสมือนมีไฟรักวิ่งไปฉิวไปทั่วร่างกายของคนทั้งคู่
ปลายลิ้นอุ่นซ่าของโทโมะซอกซอนเข้าสำรวจโพรงปากนุ่มนิ่มของแก้วราวกับหิวกระหายมาเป็นแรมเดือนแรมปี ความหวานที่เขาส่งมอบให้ทำเอาแก้วเกือบขาดอากาศหายใจตาย จนเธอต้องเผยอริมฝีปากนิดๆ แต่นั้นก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้บุกรุกอย่างเต็มที่เช่นเดียวกัน
“อา~แก้วจ๋า ช่วยพี่หน่อยคนดี”
เขาเอ่ยขอให้เธอช่วยทั้งที่มือหนายังคงเหนี่ยวรั้งเอวบางเอาไว้ แก้วขมวดคิ้วด้วยความงุนงงจนเธอต้องเอ่ยถาม
“ช่วยยังไงเหรอค่ะ?”
-------------------------------------------------
แก้วสูดลมหายใจเข้าจนเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้า กล้าที่จะเผชิญต่อคำร้องขอของโทโมะ ร่างแกร่งนอนราบกับผืนเตียง รอคอยความช่วยเหลือจากหญิงสาวใจจดใจจ่อ
เธอค่อยๆกลืนกินความเป็นชายของเขา ในขณะที่อีกฝ่ายนิ่วหน้าด้วยความทรมาน ความใหญ่โตของเขาคับแน่นช่องปากของแก้วจนเธอรู้สึกระคายคอ แต่กระนั้นเธอก็ยังยอมปรนนิบัติให้เขาแบบสะเปะสะปะ เนื่องจากไร้ซึ่งประสบการณ์
เรียวลิ้นอ่อนนุ่มของแก้วไล้เลียให้อย่างตั้งใจ ยามฟันขาวครูดกับส่วนแข็งขืนเขาก็ถึงกับสะดุ้งตัวโยนด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน
“เก่งแล้ว....แก้วเป็นนักเรียนที่สอนง่ายจริงๆ” เขาเอ่ยชมพลางขยุ้มกลุ่มผมของแก้วยามที่เธอครอบครองเขา จนโทโมะเผลอเปล่งเสียงครางออกมาเบาๆ
ชายหนุ่มจัดการดันหญิงสาวนอนราบกับเตียงอีกครั้ง พลางสอดแทรกผิวกายเปลือยแข็งแรงร้อนซ่านเสียดสีกับส่วนอ่อนนุ่มที่ถูกเขากรุยทางมาก่อนหน้านั้นแล้ว แก้วสั่นสะท้านไปอย่างช่วยไม่ได้ เธอเหนื่อยเกินกว่าจะตอบโต้อะไรเขาได้เสียแล้ว โทดมะรั้งใบหน้าแก้วเข้าหาก่อนจะจุมพิตที่เรียวปากซ้ำย้ำๆราวกับจะกลืนกินหญิงสาวเข้าไปทั้งตัว
“อื้อ ๆ พอหรือยังค่ะ...แก้วเจ็บไปหมดแล้ว”
คราบเลือดความบริสุทธิ์ไหลเปรอะหน้าขาของแก้วจนเหนียวหนึบไปหมดรวมทั้งน้ำหวานจากกายสาวที่เอ่อท้นเมื่อถูกเขากระตุ้น บทรักในค่ำคืนนี้ช่างผ่านไปนานเหลือเกินกว่าจะพ้นไปยันรุ่งสาง...เขาจะแกล้งเธอไปถึงไหนกัน?
“ใกล้แล้วนะเด็กดี ฮื่อ”โทโมะครวญครางเบาๆ เมื่อใกล้ถึงทางสวรรค์เต็มที เขาขยับกายถี่ๆจนแก้วตัวสั่นระริกไปหมด ร่างกายเหมือนจะถูกเขาแกขาดก็ไม่ปาน...เธอครางตอบสนองต่อความวาบหวิวรัญจวน ที่ได้รับก่อนจะรู้สึกถึงความอุ่นร้อนบริเวณท้องน้อยเมื่อเขาปลดปล่อยสายธารรักเข้าสู่กายสาว ร่างบางเกร็งกระตุกก่อนจะกรีดร้องอย่างไม่รู้สึกกระดากอายอีกต่อไป
บทรักครั้งแรกกับราตรีที่แสนยาวไกลสิ้นสุดลงพร้อมกับคนเอาแต่ใจที่หมดแรงนอนซบกับทรวงอกนิ่มของเธอ
เกมกามในคืนนี้เป็นอันสิ้นสุด...แต่เกมรักในวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงนั้น แก้วไม่สามารถล่วงรู้ได้เลย...
---------------------------------------
ปัจจุบัน
“มันฟันแล้วทิ้งนี่หว่า ชั่วเอ้ย!” หนุ่มหล่อหน้าเรียวสบถออกมาด้วยความโกรธสุดขีดเมื่อได้ฟังเรื่องราวอันเลวร้ายในอดีตของเพื่อนรักอย่างแก้ว เขาก็เพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่า เพื่อนสาวเคยถูกทำร้ายและโดนย่ำยีถึงเพียงนี้ แก้วกับเขื่อนสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเพราะแม่ของทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน แต่เขาก็ไม่เคยล่วงรู้ความลับของแก้วเรื่องโทโมะมาก่อนเลย...ทั้งที่แก้วก็อยู่กับเขาตลอดเวลา
แอบน้อยใจเพื่อนนิดๆแต่ความสงสารย่อมมากกว่าอยู่แล้ว เขาคงไม่มีวันรู้เลย ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์เมื่อเช้า...
“ไง....สบายดีเหรอ?”
“ยังไม่ตายง่ายๆหรอกค่ะ!” ร่างบางรู้สึกแปลกใจปนๆกับอาการดีใจที่ได้เจอหน้าเขาอีกครั้งหลังจากคืนที่เขาได้ครอบครองเธอแล้ว มันทำให้เธอรู้ว่าตัวเองคิดผิดอย่างมหันต์ที่ยอมพลีกายและมอบหัวใจให้คนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของความรักอย่างเขา...
วันนั้น...
“แก้ว...ขึ้นมาหาพี่ที่คอนโดหน่อยสิ พี่คิดถึงเราใจจะขาด” เขากรอกเสียงหวานตามสายโทรศัพท์ออดอ้อนเธอเสียจนน่าขนลุก ราวกับว่าถ้าเธอไม่ไปหาเขาที่คอนโด เขาคงขาดใจตายเป็นแน่!
“แก้วอ่านหนังสือสอบ...”
“เดี๋ยวพี่สอนเอง อย่าลืมสิพี่จบแล้วนะ”
“กว่าพี่จะจบ”
“แก้วขา...มาหาพี่หน่อยนะคยดี พี่มีอะไรจะเซอร์ไพร์ทเราด้วย”
แก้วจำต้องรับคำเขาเพื่อตัดความรำคาญไม่ใช่ว่าอยากรู้เซอร์ไพร์ทของเขานักหรอก เธอปดกับที่บ้านว่าจะออกมาติวหนังสือกับเพื่อนโดยไม่ลืมที่จะหยิบเอาหนังสือแพทย์เล่นหนาติดมือมาด้วย อยากจะรู้เหมือนกันว่ารุ่นพี่บริหารอย่างเขา จะสอนอะไรรุ่นน้องแพทย์อย่างเธอ!?
“หื้ม~เมียพี่น่ารักที่สุดในโลก” เขาฉีกยิ้มกว้างจนแก้มปริ ดวงตาหยีอย่างดีอกดีใจที่เธอมาถึง
“หยาบคายจริง...เมียพี่ก็คงมีอยู่ทั่วกรุงเทพแหละน่า” รู้ทั้งรู้ว่าเขาเจ้าชู้มักมาก แต่เธอก็ยังดันทุรังที่จะรักเขา หวังเหลือเกินว่าสักวันเขาจะเห็นคุณค่าความรักของเธอบ้าง
บ่อยครั้งที่เธอย่างกรายเข้ามาภายในคอนโดเขา เจอทั้งชั้นในสตรี รอยลิปสติก กลิ่นน้ำหอม แต่แก้วก็เลือกที่จะเงียบและให้อภัยเขาเสมอมา เพราะอย่างน้อยวันนี้เขายังบอกว่ารักเธอ...
“เด็กเซี้ยว!...ขอพี่ชื่นใจที” เขาทำท่าจะเข้ามากอดจูบแต่แก้วใช้ประโยชน์จากหนังสือปิดบังตัวเองไว้ได้ทัน พลางดันใบหน้าเขาให้ออกห่าง ให้ตายเถอะ...เธอเพิ่งจะได้นั่งเมื่อครู่เองนะ...
“ไหนละเซอร์ไพร์ท?”
“นี่ไง...เสิร์ฟความรักทั้งตัวและหัวใจ แต่เด็กดื้อไม่ยอมรับมัน”
“แล้วไหนบอกว่าจะสอน ชิ! รุ่นพี่บริหาร...จะสอนอะไรรุ่นน้องแพทย์ค่ะ?!”
(.__.)’’ เขาทำใบหน้าเจี๋ยมเจี๊ยมอย่างเถียงไม่ออกจนแก้วลอบหัวเราะด้วยความขบขัน-
“แก้วไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ร่างบางตัดบทก่อนจะชิ่งหนีไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้เข้ามองตามเธอไปด้วยความเสียได้ แก้วล้างหน้าล้างตาเสร็จก็เตรียมจะเดินออกมา แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็น อะไรบางอย่างที่ตกอยู่กับพื้น อะไรบางอย่างที่ทำให้น้ำตาของเธอต้องไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้!
เธอเดินถือสิ่งนั้นออกมาทั้งน้ำตา อยากจะถามให้รู้เรื่องเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น! ปรากฏว่าเขากำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอย่างหัวเสีย...ไม่ใช่ว่าอยากจะแอบฟัง แต่...
“โว้ย!....ก็เอามันออกไปสิว่ะ จะเก็บมันไว้ทำบ้าอะไรเล่า?!”
“.....”
“เธอจะเอาเท่าไหร่...ฉันไม่มีปัญหา เหอะๆ นี่ฉันใจดีแค่ไหนแล้วเธอรู้ไหม....เด็กบ้านั่นใช่ลูกของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้?! เห็นกับที่เราเคยสนุกด้วยกันหรอกนะ ฮึ”
“....”
“พี่มันเลว...ฮึก” แก้วตัดสินใจตะโกนออกมาทั้งน้ำตา เมื่อเธอรับรู้ทุกอย่างที่ตรวครรภ์อันนี้คงเป็นของคนในสายซินะ คนที่เขาสั่งให้เธอเอาเด็กออกได้อย่างเลือดเย็นทั้งๆที่เป็นลูกของเขาแท้ๆ!
โทโมะหันกลับมาด้วยความตกใจก่อนจะโผเข้าหาแก้วพยายามที่จะอธิบาย จะเธอกลับปัดป้องเขาราวกับว่าขยะแยงไม่อยากเข้าใกล้ก็ไม่ปาน คนใจยักษ์…
“ฟังพี่ก่อนนะ...คือ”
“จะต้องฟังอะไรอีก...พี่มันคนใจบาป ทำแบบนี้ได้ยังไง พี่กำลังจะฆ่าลูก...ฮึก...ของพี่!”
“เออ!...ทำไม? ในเมื่อผู้หญิงเขาเสนอมาฉันก็แค่สนองให้...ใครจะคิดว่าจะปล่อยท้องละว่ะ”
“เลว....” เธอก่นด่าเขาก่อนจะฟาดมือเรียวลงบนใบหน้าหวาน โทโมะหันหลับมาด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยวพลางบิดข้อมือของแก้วแน่นจนเกิดรอยแดง
“เธอเป็นใคร บังอาจมาตบหน้าฉัน....จะบอกให้นะ เธอเองก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น ใจง่าย ! เธอคิดว่าฉันจะรักผู้หญิงโง่ๆอย่าเธอจริงจังงั้นเหรอ เหอะ...กลับบ้านไปตั้งใจเรียนซะ แล้วไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉันอีก ไป!!”
เขาผลักเธอล้มลงอย่างแรงก่อนจะเดินผ่านหน้าไปอย่างไม่แยแส เธอโง่เองที่ยอมเขา เธอใจง่ายอย่างที่เขาว่าจริงๆ แล้วเธอจะโทษใครกัน จริญญา...
..............................................................................................................................
รีไรท์สติแตกเรื่องที่ 2 มาละคับ^^ โทดทีที่คราวที่แล้วบอกจะเอาเรื่องกอดมาลง แต่ขอเรื่องนี้ก่อนละกันน้า
ในรอยรัก..ให้ตาย เค้าไม่อยากใช้ชื่อนี้จริงๆ--* แต่เอาเหอะ...
เอ่อ...ลากคลุมเอานะคับ ไม่อยากให้ใครเห็น nc สติแตก&ห่วยที่สุด เก๊าขอโทดถ้าเก๊าบรรยายแบบนั้นไม่เป็น (ทำใจนิดนึงTT)
มาอัพก่อนไปร.ร.คับ :D
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
