Fiction Rewrite

 
 
                               'กอด'
 
 
 
         ร่างบางนิ่งงันไปอย่างไม่เข้าใจ ดวงตากลมใสจดจ้องมองคนที่อยู่เหนือร่างอย่างไม่วางตา ราวกับเธอกำลัง
ค้นหาคำตอบจากดวงตาดำขลับที่หลงเหลือแต่เพียงความว่างเปล่าและเงาสะท้อนเรือนกายของเธอเอง บ่งบอกได้
อย่างชัดเจนว่าตอนนี้ดวงตาคู่นั้นกำลังจับจ้องอยู่ที่เธอ และมัน ‘หยุด’ อยู่ที่เธอ !
 
 
“ทะ  ทำไมค่ะ?”     ร่างเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ ตื่นเต้นมากจนหัวใจเต้นถี่รัวราวกับมันจะทะลุออกมานอก
อกอย่างไงอย่างงั้น  มือเล็กสองข้างจิกกำสาบเสื้อบริเวณหัวไหล่ของเขาเสียแน่นจนมันยับยู่ยี่
 
“เธอชอบพี่ใช่มั๊ย?”
 
“...”
 
“ใช่มั๊ย?”   เธอตกตะลึงกับคำถามจี้ใจดำจำต้องเบี่ยงหน้าหลบสายซุกซนของพี่ชายด้วยความหวาดกลัว..กลัวว่า
จะพลั้งปากพูดความจริงที่น่าอับอายนั้นออกไปและความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจะไม่เหมือนเดิม !
 
“พ  พี่ค่ะ คือ..”
 
“ไม่เห็นต้องอายเลยนี่นา เพราะพี่ก็ชอบเธอ!”  นิ้วเรียวแตะปลายคางของน้องสาวให้หันกลับมาสู้หน้ากับเขา คน
เป็นพี่ยิ้มกรุ้มกริ่มราวกับว่าสายตาตื่นตะลึงของแก้ว เป็นคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับคำถามของเขา ถึงแม้จะไม่มีแม้แต่
คำพูดใดๆ ก็ตามที
 
 
 
          ชายหนุ่มยิ้มหวานส่งผ่านมายังคนตัวเล็กที่นอนนิ่งแต่แทบจะแดดิ้นกับคำพูดวาบหวามชวนให้ใจสั่นไหว
ของเขา  มือหนาประคองใบหน้าหวานล้ำของน้องสาวให้พอดีกับระดับใบหน้าของตนก่อนจะโน้มริมฝีปากร้อนจัด
ของเขาจรดกับกลีบปากนุ่มอมชมพูอันน่าพิสมัยของแก้ว
 
 
          เขาค่อยๆขยับจูบแผ่วบาราวกับหมู่ภมรที่กำลังดอมดมน้ำหวานจากกลีบเกสรดอกไม้พรรณงามตรงหน้า
และมุ่งหน้าคืบคลานเข้าไปภายในดอกไม้เต่งตูมนั้นอย่างช้าๆ
 
 
          เรียวลิ้นของคนโตกว่าช่วงชิงน้ำหวานจากปากนุ่มอุ่นซ่านอย่างเชี่ยวชำนาญ รัดรึงลิ้นเล็กที่พยายามหลบหนี
การคุกคามจากเขาอย่างไม่ประสา  พร้อมๆกับที่เขาพ่นลมหายใจเพื่อให้อากาศกับเธอเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยเริ่มหมด
อากาศหายใจ
 
 
“อื้อ ~ แฮ่ก ๆ พ .. พี่ค่ะ เราทำ แบบนี้ไม่ได้ !”    
 
 
 
          หญิงสาวรวบรวมแรงทั้งหมดผลักอกแกร่งของพี่ชายออก เมื่อเห็นว่าการกระทำดังกล่าวไม่สมควรที่จะเกิด
ขึ้นอย่างยิ่ง ‘เพราะเขาก็มีคนรักอยู่แล้ว’ ซึ่งก็ไม่ต่างอะไรกับเธอมากนัก ‘เธอก็มีคนรักอยู่แล้วเช่นเดียวกัน’
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ~ ไม่มีใครรู้หรอก ถ้าเราไม่พูดซะอย่าง !”    โทโมะกระแทกเสียงขุ่นเล็ก ๆ เมื่อถูกเด็ก
สาวขัดอกขัดใจ ก่อนจะเหลือบไปเห็นแววตาสั่นระริกชวนให้น่าสงสารนั่น ใจก็เกิดอ่อนยวบจนต้องคว้าร่างเล็กนั้น
เข้าหาอ้อมอก เพื่ออธิบายให้เธอได้ฟัง
 
“โอ๋...พี่ขอโทษ”
 
“ก  แก้วไม่โกรธพี่หรอกค่ะ”  สาวน้อยตอบกลับเสียงสั่นเครือ จนเขาสงสาร ก่อนจะจุมพิตเบา ๆ เข้าที่ขมับชื้น
เหงื่อของคนในอ้อมกอดอย่างปลอบปะโลม
 
“แสดงว่าแก้วก็คิดแบบเดียวกันกับพี่?”
 
“เอ่อ...แก้ว”
 
“ใช่มั๊ยค่ะ?”
 
“ม มั้ง ค่ะ”   ร่างเล็กตอบกลับอย่างไม่ประสา สร้างความปิติให้คนเจ้าเล่ห์อย่างมากล้น
 
“งั้น ~ เก็บเรื่องของเราไว้เป็นความลับ ตกลงไหมค่ะ?”  เขายื่นข้อเสนอให้กับแก้ว
 
“อะ..ค  ค่ะ”  ร่างหนายื่นนิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วเรียวของเธอราวกับมันเป็นพันธะสัญญาระหว่างคนทั้งคู่ ซึ่งนั่นก็
หมายความว่าต่อไปนี้ เรื่องระหว่างเธอกับเขาจะเป็นความลับ! ซึ่งเธอเองก็ยอมตกลงปลงใจไปกับเขาเสียด้วยสิ !
 
“เก่งมากเด็กดี”
 
 
 
 
           ปากหนาพร่ำชมเยินยอก่อนจะให้รางวัลที่เธอเป็นเด็กดีเชื่อฟังเขาโดยการจุมพิตที่แก้มนวลซ้ายขวา ซ้ำ ๆ
ย้ำๆ ด้วยความหลงใหลในความหอมติดจมูก  ร่างเล็กยังคงนั่งหน้าแดงกร่ำลามไปยันใบหูโดยไม่คิดที่จะปัดป่ายคน
เจ้าชู้แม้แต่น้อย !
 
“พี่ชอบเธอนะแก้ว ทั้งชอบ ทั้งหลง จนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอแม้แต่ปลายเล็บ...”
 
“...”
 
 
 
          ปากหนาพร้ำพรรณนาคำหวานหูให้เธอฟังด้วยความลุ่มหลงทั้งที่ยังไม่หยุดพรมจูบตามแก้มนวลและท่อน
แขนเรียวขาวนั้นแม้แต่น้อย...
 
 
 
“ชอบจนอยากจะเก็บเธอไว้คนเดียว ไม่แบ่งให้ใคร แม่กระทั่ง..ไอ้เขื่อน!”
 
“แต่พี่ค่ะ พี่ก็มีคนรัก”
 
“ไม่นานพี่ก็เลิก !”  คนเจ้าชู้ปรามเด็กน้อยที่กำลังตัดพ้อเขาเสียงดังจนเธอสะดุ้งไปนิด ๆ เมื่อรู้ตัวเขาก็หันกลับมาเอาอกเอาใจเธออีกครั้ง
 
 
 
          ร่างสูงจับพลิกร่างเล็กให้นอนทอดขนาบกับผืนเตียงพร้อมๆกับที่เขาก็โถมทับเธอด้วยเช่นกัน โทโมะ
ประคองน้ำหนักตัวไม่ให้กดทับร่างบอบบางนั้นมากนัก เพราะเกรงว่าเธอจะรับไม่ไหวกับร่างกำยำของเขา
 
 
 
      ริมฝีปากหยักงามวาดลวดลายบนลำคอระหงของเธออีกครั้ง พลางขบเม้มหนักเบาสลับกันสร้างความรัญจวนให้
สาวน้อยจนต้องเผลอเปล่งเสียงร้องแห่งความอับอายนั่นออกมาให้คนเจ้าชู้ได้เชยชม
 
“พ  พี่ค่ะ แก้ว . . แก้วกลัว ฮึก ~”
 
“กลัวอะไรกันเล่า .. ถ้าเธอให้ความร่วมมือกับพี่ มันก็ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอกเด็กดี”
 
 
 
         โทโมะก้มจูบซับน้ำตาที่รินไหลอาบแก้มนวลให้น้องสาว(?) อย่างปลอบโยน เขาดึงรั้งหญิงสาวเข้าหา ใช้
จมูกโด่งไล้ไปตามซอกคอก่อนจะหวนกลับมาจุมพิตซ้ำที่ริมฝีปากนุ่มอย่างลุ่มหลงในความหอมหวาน   ร่างเล็ก
ครางเสียงแผ่วเสมือนเสียงนั้นมาจากดินแดนที่ไกลพ้น จนเธอไม่อยากจะเชื่อว่านั้น..จะเป็นเสียงของเธอ !
 
 
 
         มือหนาค่อยๆเลิ่กเสื้อยืดสีชมพูหวานแหววที่เขามองว่ามันเกะกะตานั้นออกอย่างช้าๆ เผยให้เห็นผิวกายสี
น้ำนมเนียนนวลนั่น ผุดผาดไปทั่วทั้งร่าง สร้างความอับอายให้กับหญิงสาวอย่างมากล้น จนเธอต้องหลับตา พลาง
ส่ายศีรษะเล็กนั่นน้อยๆ และเริ่มงอแงกับเขาอีกครั้ง !
 
 
 
“พอแล้วค่ะ ! ไม่เอาแล้ว แก้ว แก้วไม่กล้า พี่ค่ะ..”     เสียงหวานกลืนหายไปในลำคออีกครั้ง เมื่อเขาตัดสินใจบดจูบเพื่อกลืนเสียงบ่นของคนตัวเล็กทั้งที่มือทั้งสองยังไม่หยุดสาละวนกับปทุมมาศคู่งาม น่าลิ้มลองตรงหน้า.. ก่อนจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระจากการจองจำริมฝีปากแสนหวานนั่น พร้อมด้วยเสียงหายใจที่รวยระรินของเธอ
 
นี่เขามองข้ามเด็กสาวใกล้ตัวเขามานานนับสิบปีคนนี้ไปได้อย่างไรกัน? เด็กอะไร ยิ่งโต ยิ่งหอมหวานราวกับดอกไม้ป่า !
 
 
 
“ไม่ดื้อนะค่ะ..ไม่ดื้อ~”          ร่างหนาครางชิดริมหูสวย แนบเนาริมฝีปากกับเนื้อเนียนนุ่มที่ต้นคอของเธออย่างปรารถนา  เร่งเร้าด้วยปลายลิ้นอุ่นซ่านลากผ่านลำคอระหงลงมายังดอกไม้อวบอูมจนอดไม่ได้ที่จะต้องแวะชมดื่มชิม
 
“ฮื่อ~พ  พี่ค่ะ พี่โทโมะ ~ ..”     ร่างเล็กเปล่งขานเรียกชื่อเขาด้วยสติที่เรือนลางเมื่อถูกเขาฟอนฟัดผิวกายอย่างเน้นย้ำ ลามลงมายันหน้าท้องแบนราบเต่งตึงนั่นด้วย มือเล็กเผลอขยุ้มกลุ่มผมนุ่มของเขาอย่างต้องการหาที่ระบายความรู้สึกวาบหวิวนั้น
 
“จ๋า”   เขาตอบรับเสียงหวาน แก้วมั่นใจว่าตนเห็นเงารางๆของริมฝีปากที่กำลังโค้งยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์นั่น !
 
 
 
 
นี่เขาตั้งใจจะร่วมรักหลับนอนกับเธอ ทั้งที่ยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์กีดขวางอยู่อย่างนี้นะหรือ? เขาคิดอะไรอยู่กันคนเซี้ยว!
 
 
 
          มือแกร่งกระชากเสื้อของตัวเองออกเผยให้เห็นอกแกร่งกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อตามประสาคนรัก
สุขภาพ  เขาอมยิ้มนิดๆ ยิ่งทำให้อีกคนเขินแทบบ้าจนต้องหันหน้าหลบหนีสายตาซุกซนที่กำลังคุกคามเธอไปทั่ว
ร่าง มองเธอราวกับว่าเธอนั้นเป็นเนื้อรสหวานอันโอชะของหมาป่าอย่างเขา !
 
โทโมะช้อนมือเล็กให้เอื้อมมาสัมผัสหน้าท้องแกร่งแข็งกร้านที่เต็มไปด้วยซิกแพ็คอันหน้าอิจฉาของเขา..
 
“พ  พี่ทำอะไรค่ะ?”
 
“ทั้งหมดเนี่ย  ของเธอคนเดียว”     เขาพ่นคำหวานอีกครั้ง  หญิงสาวอายม้วนอ่อนระทวยไม่กล้าที่จะตอบโต้เขากลับอีกเลย     คนเจ้าชู้ปลดกระดุมกางเกงนอนขาสั้นของเธอออก รูดมันมากองอยู่ตรงหน้าขาเล็กน้อยพร้อมทั้งควานหาผ้าห่มมาคลุมร่างที่เกือบเปลือยเปล่าของคนทั้งคู่เอาไว้ !
 
“ไม่ต้องกลัวนะเด็กดี ไม่ต้องกลัว หึ ๆ”
 
 
 
 
         เขาพูดปลอบก่อนจะเหนี่ยวรั้งสะโพกเล็กไว้แน่น ค่อยๆทาบทับพื้นที่อ่อนนุ่มด้วยผิวกายแกร่งกร้านของเขา
แต่ทว่า...เขาต้องเป็นฝ่ายชะงักหยุดกลางคันเมื่อความอึดอัดคับแน่นถาโถมโรมรันจนเขาปวดหนึบไปทั่วบริเวณ   
ร่างหนาขบกรามแน่นพอๆกับที่หญิงสาวก็รู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน เจ็บปวดจนต้องระบายด้วยการกรีดเล็บแหลมคมลง
บนแผ่นหลังชุ่มเหงื่อของเขา !
 
“อา ~ พี่ไม่ชอบการเปิดซิงค์เลยจริง ๆ”     ร่างหนาคำรามลั่นหอบหายใจถี่ระรัวด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะเริ่มดันสะโพกหนาหนั่นให้พ้นผ่านเยื่อบางๆที่กีดขวางหนทางรักของเขาเข้ามาจนได้
 
“กรี๊ด !!!อุ๊บ ~!”    ร่างเพรียวกระตุกร้องออกมาอย่างสุดแทนทรมานจนเขาต้องรีบกดแนบริมฝีปากเพื่อกลบเสียงร้องโหน เพราะเกรงว่าใครจะมาได้ยินเข้าเสียก่อน
 
 
 
 
         หยาดเลือดบริสุทธิ์แดงฉานไหลเปรอะอาบหน้าขาจนเปื้อนกางเกงขาสั้นสีขาวของเธอ จนแก้วเองก็เริ่ม
หวาดกลัวอีกครั้ง ทั้งที่น้ำตายังคงไหลอาบแก้มนวลไม่ขาดสาย
 
“ฮื่อ ~ พี่ค่ะ แก้วไม่ไหวแล้ว แก้วเจ็บ ฮือ~”    เด็กน้อยร่ำไห้ออดอ้อนเขาพลางซุกดวงหน้างามกับแผงอกกวางของเขาเพื่อขอความเห็นใจ มือหนากอดตอบพลางลูบไล้เนื้อนวลเพื่อสร้างความผ่อนคลายให้กับเธอที่ยังไม่หยุดสะอื้นจนร่างทั้งร่างสั่นเทา !
 
“ชู่ว~ เงียบนะคะ พี่สัญญาว่าเธอจะไม่เจ็บอีก”    ร่างเล็กพยักหน้าหงึก ๆตามคำบอกเล่าของเขาทั้งที่ในใจจะร่ำร้องว่ามันเจ็บปวดเกินทนก็ตาม
 
 
 
 
          มือหนาตวัดร่างอรชนเข้ามากอดประสานก่อนจะยึดสะโพกเล็กไว้แน่นพร้อมกับขยับร่างกายเล็กน้อย จน
เธอเริ่มรู้สึกผ่อนคลายและชินกับการ ‘รัก’ ของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า   เสียงครางแผ่วระโหยของคนทั้งคู่ผสมผสานกัน
เสียจนแยกไม่ออกว่าเสียงหวานหูนั่นเป็นของใคร!?
 
เขาจับคว้ามือเล็กมาประสานคล้องคอไว้พลางโอบกอดผิวเนื้อเนียนนุ่มและจุมพิตมันด้วยความลุ่มหลงและสอนให้เธอไล่ให้ทันตามเกมของเขา !
 
 
“แบบนั้นแหละเด็กดี ฮื่อ ~ นางฟ้าตัวน้อยของพี่”    เขาครางเสียงหวานหอบหายใจกระเส่าเมื่อเธอเริ่มขยับร่างเสียดสีบดเบียดกับเขา  ร่างแข็งแกร่งและสากระคายจนเธอต้องเบี่ยงหน้าหลบหนีพัลวัน  ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะต้องการเธอมากมายถึงเพียงนี้ ปรารถนาเธอกระทั่งปวดหนึบไปทั่วช่องท้องยามที่เธอขยับกายขึ้นลงอย่างหนักหน่วง
 
“ฮื่อ~ พี่ค่ะ ก  แก้วทรมานจังเลย”      เขาโอบคว้าร่างอ้อนแอ้นให้นอนราบก่อนจะเป็นฝ่ายตักตวงความหอมหวานคืนหลังจากปล่อยให้เด็กหัวไวเล่นอะไรตามใจชอบที่เป็นการทรมานเขามามากพอควร
 
 
 
 
           คลื่นรักถาโถมเข้ามาระรอกแล้วระรอกเล่า ร่างเล็กถูกคลื่นความเป็นชายซัดกระแทกเข้าหาครั้งแล้วครั้งเล่า
ก่อนจะที่เขาจะซบลงบนอกหยุ่นนิ่ม เมื่อคลื่นพายุสงบลง ความอบอุ่นซาบซ่านทะลักเอ่อล้นท่วมหนทางรักที่เขา
เพิ่งผ่านพ้นมา
 
 
 
          แก้วเบียดกายแนบร่างใหญ่ของเขาเอาไว้เหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนที่เหนื่อยเพลียกับการวิ่งเล่นซุกซนจนหมด
แรง  ต้องให้เขาโอบอุ้มพาไปชำระร่างกาย  คนเจ้าชู้ก็ยังไม่วายลอบจุมพิตที่ไหล่เนียนลาดเอียงเป็นค่าจ้างที่เขา
ดูแลเธออย่างแนบชิด
 
 
      สายตากลมแป๋วหลบหลีกคนหน้าไม่อายที่ชำระร่างกายก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ยังไม่ยอมแต่งตัวเสียทีจนเธอต้องร้องทัก
 
“พี่ไม่อายบ้างเหรอค่ะ?”
 
“ไม่มีอะไรน่าเอยเลยนี่ค่ะ...”    เขาโต้กลับมาจนเธอต้องพลิกตัวหันหนีไปอีกทาง  คนหล่อหัวเราะอย่างชอบใจ
ก่อนจะคว้าผ้าขนหนูมาพันรอบช่วงล่างของตนเองพร้อมกระโจนขึ้นมานอนกับหญิงสาว โอบกายเนียนนุ่มด้วยวง
แขนแข็งแรงจนผล็อยหลับไป...
 
 
 
 
 
 
 
 
“ทำไมวันนี้มาสายจังค่ะ?”       เขื่อนเอ่ยถามแฟนสาวทันทีที่เห็นเธอเดินเข้ามาภายในโรงอาหารยามเช้า ด้วยสีหน้าอิดโรย ขอบตาดำคล้ำราวกับคนอดนอน ซ้ำยังจะล้มทุกครั้งที่เธอก้าวเดินจนเขาต้องเข้ามาประคองเอาไว้
 
“แก้วแค่  เหนื่อยๆเพลียๆ นะค่ะ ลุกไม่ค่อยไหว”
 
“เก็บเสียงร้องไม่อยู่หรือไงถึงได้เหนื่อยขนาดนั้น !”  คำพูดค่อนคอดจาคนที่เดินมาทีหลังทำให้แก้วตื่นตะลึงจนต้องลอบมองเขาด้วยสายตาดุๆ แกมไม่พอใจ
 
“พูดอะไรของแกว่ะ โทโมะ ! ฉันไม่เข้าใจ”
 
“พี่ค่ะ !”
 
“ก็ไม่มีอะไร ~ แค่เมื่อคืน...”    ร่างสูงกระตุกยิ้มยียวนพลางลอบมองสีหน้าไม่สู้ดีนักของแก้วอย่างสะใจ
 
“เมื่อคืนทำไมว่ะ?”
 
“เปล่า ~ ฉันแค่เห็นยัยแก้วร้องเพลงทั้งคืน ก็แค่นั้น...ไม่รู้ว่า ‘ติดใจ’ อะไรเพลงนั้นนักหนา!”  ลอบหันกลับไปถามแก้วที่นั่งหน้าง้ำกับการกวนประสาทเธอแต่เช้า ก่อนจะต้องกัดฟันกรอดพยักหน้ารับอย่างที่เขาว่า !
 
“ค่ะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แก้วขอตัวไปเรียนนะค่ะ !”
 
 
 
 
          ร่างเล็กเดินกระเพลก ๆ ออกไปอย่างยากลำบากเมื่อบาดแผลช่วงล่างที่เกิดจากเรื่องเมื่อคืนทำพิษเสียยัน
เช้า! ท่ามกลางสายตาที่งุนงงของเขื่อน เมื่อเขาหันไปมองโทโมะ รายนั้นก็ได้แต่ยักคิ้วหลิ่วตาทำท่ากวนประสาท
ทั้งยังผิวปากอย่างอารมณ์ดี
 
โดยไม่ลืมที่จะทิ้งประโยคกำกวมไว้ให้กับเขื่อน !
 
“แก้วร้องเพราะจริงๆว่ะ !” เขาตบบ่าเขื่อนน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไป
 
 
 
 
 
“จะรีบไปไหนค่ะ?”  ร่างเล็กถูกแรงกระชากเข้าหาอ้อมอกอีกครั้ง เมื่อพี่ชาย(?)  ใบหน้าสวยงอง้ำพลางผลักดันร่างแกร่งให้ออกห่างจากเธอเล็กน้อยเพราะเกรงว่าจะมีคนมาเห็นเข้า
 
“คนนิสัยไม่ดี”
 
“พี่ทำอะไร?”
 
“ก็รู้อยู่แก่ใจ!”   แก้วสวนกลับทันควันด้วยความโมโห
 
“โอเค้...พี่ขอโทษ”
 
“อย่าพูดคำว่าขอโทษ ถ้าพี่ไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ ปล่อยค่ะ แก้วจะไปเรียน!” 
 
 
 
       หญิงสาวสะบัดหน้าใส่เขาก่อนจะเดินหลีกไปอีกทาง พร้อมกับการสวนทางของเธอกับ แนนนี่ !  รุ่นพี่สาว
สวยส่งยิ้มแขวะมาให้แต่เธอกลับเลือกที่จะหลบสายตาของหล่อน
 
“โทโมะค่ะ ทำไมวันนี้ไม่ไปรับแนนนี่ละ?”   
 
“โถ่ .. ผมตื่นสายนะครับ ขอโทษน้า~”    ร่างสูงออเซาะฉอเลาะกับแฟนสาวของเขาอย่างหยอกเหย้า ทั้งที่แก้ว
ยังเดินไม่พ้นไปจากตรงนั้นเลยด้วยซ้ำ
 
ตัวจริงเขามาแล้ว ตัวสำรองจะอยู่ไปทำไมกัน?
 
แก้วเดินหลีกไปอีกทางเพื่อให้พ้นจากภาพตรงหน้า...ภาพที่เคยเป็นของเธอเมื่อคืน !
 
 
  .........................................................................................................................
โปรดอย่าถาม~ ว่าทำไม? เอ็นซีของ me ถึงได้เน่า
 
เพลียขนาดนี้ T__T   I'm sorry sorry แบบว่า
 
ตอนนั้นมันง่วงจัด=[]=! นักอ่านที่รักยิ่งของข้าพเจ้า
 
ขอโทดค้าบ>/\<  เรื่องอื่นสััญญาจะเขียนให้ดีกว่านี้?