The answer เพราะเธอ {ต้อง} บอกรักฉัน
StrawberryTKCuTe
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
เสียงเข้มของร่างสูงทำให้แก้วต้องหมุนตัวกลับมามองเขาอีกครั้ง แก้วใจสั่นระรัวแรงเมื่อเห็นว่าโทโมะยื่นดอกกุหลาบเบ่งบานสีแดงสดให้เธอมันถูกประดับด้วยโบว์สีขาวอย่างเข้ากันจนบอกไม่ถูก แต่....โทโมะก็รู้ เธอชอบกุหลาบสีเหลือง ! แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ แก้วเองก็รู้สึกตื่นเต้นประหลาดๆไม่ได้อยู่ดี..
นะ นี่มันอะไรกัน -////////-;;;;;
“เขื่อนฝากมาให้” โทโมะกลั้นใจพูดออกมาพร้อมๆกับสีหน้าสลดผิดหวังของแก้ว แน่สิ...เขาจะมาซื้อดอกกุหลาบให้เธอทำไมกัน เธอเลิกเพ้อฝันซะทียัยแก้ว ! คนตัวเล็กสูดหายใจลึกก่อนจะเดินเข้ามารับมันจากมือโทโมะ
“ขอบคุณ....เขื่อนด้วย” แค่นั้นแล้วแก้วก็วิ่งจากไป
หลังจากที่แยกจากแก้ววันนั้นโทโมะก็ไม่ค่อยได้พบหน้าเธอเหมือนเก่า เขาได้ข่าวมาแว่วๆว่าเธอเริ่มสนิทกับเขื่อนมากขึ้น ไหนมาไหนด้วยกันมากขึ้นจนโทโมะเองก็ชักรู้สึกไม่พอใจ...เธอห่างเหินกับเขามากเกินไปเสียแล้ว ดี ! ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายทิ้งเขาก่อน เขาก็จะทิ้งเธอบ้างเหมือนกัน...เขากลับมาทำตัวเพลบอยเปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำแต่ละวันจนข่าวเรื่องความเสเพลของเขาแพร่สะพัดไปทั่ว มหาลัยจนถึงหูแก้ว
ฮึ ! คนนิสัยไม่ดี
“นี่จงใจจะหลบหน้าฉันอีกนานมั้ย ?!” เมื่อเรื่องหลายวันก่อนยังคงทำให้โทโมะขุ่นมัวหัวใจ วันนี้เขาจึงมาดักรอแก้วตรงทางเดินกลับบ้านที่ปกติจะมีเพียงเขาและเธอที่นั่งซ้อนจักรยานกันกลับบ้านทุกวันตั้งแต่ที่เขื่อนยังไม่เข้ามา !
เพราะไอ้บ้าเขื่อนแท้ๆ เหอะ !
“เปล่า ฉันไม่ได้หลบหน้านายนี่ !” แก้วตอบเขากลับแต่เสหน้าไปอีกทาง โทโมะเอื้อมมือไปบีบปลายคางมนให้หันกลับมาสบตาเขาอย่างจริงจัง
“บอกมาว่าเธอเป็นอะไร ! อ้อ กลัวแฟนเข้าใจผิดเหรอ ถึงได้ไม่ยอมมาเจอฉัน ฮึ” โทโมะว่าพลางสะบัดมือทิ้ง
“ใช่ ! ฉันกลัวแฟน....นาย ! เข้าใจผิด ..ฮึก” คนตัวเล็กสะอื้นฮักหลังพูดจบประโยค โทโมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามอย่างไม่เข้าใจ ยิ่งเห็นม่านตาคู่สวยคลอหน่วยไปด้วยหยาดน้ำตาของแก้วยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปเสียยกใหญ่ รู้สึกผิดทั้งที่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร
โธ่เว๊ย ! =__________=;;;;
“เห ? เธอพูดเรื่องอะไร ฉันไปมีแฟนตอนไหน มีแต่เธอนั่นแหละที่หนีฉันไปมีแฟน”
“ฉันเปล่า !” แก้วสวนกลับทันควัน
“งั้นฉันก็เปล่า !” โทโมะยักไหล่กว้างของเขาเป็นเชิงปฏิเสธ เรื่องอะไรเขาจะต้องยอมรับล่ะ ในเมื่อเขายังไม่ได้คบใครจริงๆจังๆสักคนนี่นา
ยอมรับให้โง่ทำไมล่ะ -3-;
“โกหก ! ใครๆก็รู้ว่านายนะ....คบใครอยู่” แก้วตวาดลั่นพลางจ้องหน้าเขาไม่ยอมแพ้ ทั้งที่ตัวเองยังคงสะอึกสะอื้นอยู่ก็ตามที
“ใครล่ะ ?!” เขาถามย้ำอีกครั้งพลางจ้องลึกลงไปยังนัยน์ตาคู่สวยที่ถูกม่านน้ำตากลบร่องรอยแห่งความสดใสไปจนหมดสิ้น นิ้วเรียวเชยคางมนขึ้นระดับใบหน้าพลางเกลี่ยไรรอยน้ำตาให้ออกอย่างนิ่มนวล
“รู้อยู่แก่ใจ ไม่ต้องมา...ฮื้อ !~”
ร่างสูงกระแซะยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเล็กน้อยก่อนจะล็อกโครงหน้าหวานของคนตัวเล็กตรงหน้าเข้าหา เขาประทับจุมพิตร้อนแรงเข้ากับริมฝีปากนุ่มนิ่มอิ่มอวบที่เชื้อเชิญยวนเหย้าอยู่ตรงหน้าราวกับต้องการจะบีบบังคับเด็กปากแข็งให้พูดในสิ่งที่เขาใคร่รู้ออกมา ร่างเล็กอ่อนระทวยราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลนหากไม่ได้วงแขนใหญ่โอบประคองเอาไว้เธอต้องลงไปทรุดกับพื้นเป็นแน่..ก่อนที่คนสวยตรงหน้าจะหมดสติเพราะขาดอากาศหายใจเขาก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง
หว๊าน หวานจนไม่อยากถอนจูบเลย ให้ตาย >.,<
“อ้ะ ! อะ..ไอ้บ้า ทำอะไร”
“จูบ” โทโมะลอยหน้าลอยตาตอบคำถามเรียกให้ความร้อนในร่างกายของแก้วหล่อหลอมกระแสเลือดอุ่นๆขึ้นไปหล่อเลี้ยงใบหน้าขาวๆให้ขึ้นสีระเรื่อ แดงฝาดเหมือนผลเชอร์รี่
“......”
ไอ้บ้า! รู้แล้วไม่ต้องพูดก็ได้ ! /////>[________]</////
“ตกลงจะตอบได้หรือยังว่าฉันคบ-ใคร ?!”
“มะ..ไม่ !”
“อ้อ ! ต้องให้ฉันจูบ......”
“พี่เมนี่...ดาวนิเทศ” คนตัวเล็กเม้มปากเน้นอยู่นานกว่าจะยอมเอ่ยปากพูด อันที่จริงนะไม่ใช่ว่ากลัวเขาหรอก...แค่กลัวโดนจูบต่างหาก
บะ บ้าจริง เมื่อกี๊นี้มันอะไร >/////////<;;;;
“ฮะๆ บ๊องหรือเปล่า ฉันไม่ได้คบกับใครทั้งนั้นแหละ !” โทโมะกลั้วหัวเราะในลำคอพลางยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ได้ไง ! ถามใคร ใครก็รู้ทั้งนั้นแหละว่านาย...”
“เธอหึง ?” ยังไม่ทันที่แก้วจะพูดจบโทโมะก็แทรกเข้ามาทันที เขาใช้ไหล่กว้างของตัวเองดันไหล่ของแก้วพอให้เธอเสียศูนย์
“บ้าสิ !”
“งั้นพิสูจน์ป่ะ...ว่าเธอไม่หึงฉัน ?!” โทโมะท้าฉันขึ้นมาด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ ฮึ ! ฉันละเกลียดความมั่นใจในตัวหมอนี่จริงๆ ...แต่เอาเถอะ ในเมื่อเขาเสนอ ฉันก็ต้องสนอง ? ไม่งั้นเขาจะเข้าใจผิด (?) ว่าฉัน....หึง ! ทั้งที่จริง....
ก็หึง ! อ้ะ..ไม่ใช่สิ ไม่ได้หึงตั้งแต่แรกอยู่แล้วนี่ >3<~
“ว่ามา ! ฉันพร้อมรับข้อเสนอของนายทุกประการ เพื่อเป็นการยืนยันว่า ..เอ่อ..ฉันไม่หึงนาย (./////.)’ “
“หึ ! แค่ยังไม่เริ่ม...เธอก็แพ้เสียแล้ว ...แก้ว^^”
ไม่หึงแล้วทำไมต้องหลบสายตา ? ไม่หึงฉันแล้วทำไมแก้มถึงแดงขนาดนั้น ? หึ ! เด็กบ๊อง >_<;;
ปึก !
“แก้วววว ...ที่เสียบบบบ....ล้าววว เห็นป่ะ..ฉันนน...เอือกกก..คอแข็งจาตาย~>3<” เตกีล่าแก้วที่สิบถูกวางกระแทกอย่างแรงหลังจากที่แก้วกรอกมันเข้าปากภายในพริบตาเดียว ใบหน้าขาวระเรื่อเริ่มขึ้นสีแดงก่ำไปทั่วใบหน้า เพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์....แรงอยู่น่ะนะ =.=
ผมส่ายหน้ายิ้มๆ เพราะเพิ่งกริ่มๆเท่านั้นไม่ถึงกับเมามาก ใครจะรู้ว่าการเดิมพันของผมกับแก้ว...จะเป็นวิธีนี้!
เพราะมีเพียงผมเท่านั้นที่รู้ว่า...ถ้าแก้วเมาขึ้นมาวันไหน ความลับที่เธอเก็บไว้จะรั่วไหลได้อย่างแน่นอน ฮึ ! ดีล่ะ...เมาแล้วรั่วแบบเนี้ย ผมช๊อบชอบ =.,= คอยดูนะ จะรีด เค้น (?) ให้หมดเปลือกเลย....ความลับอะนะไม่ใช่อย่างอื่น ==;
“เอาล่ะแก้ว..แก้ว...ฮื้มม~…ฟังสิ ฟังฉันถามและตอบคำตอบของเธอมาด้วย” หลังจากที่เราสองคนหลุดออกจากผับมาได้ ผมก็ประคองยัยตัวเล็กที่เกิดอาการเมาแล้วรั่ว (?) กลับมายังคอนโดของตัวเอง ขืนให้กลับบ้านไปสภาพแบบเนี้ยละก็...เหอะๆๆ =__=;; คุณน้าไม่ปล่อยไว้แน่ !
ผมวางเธอลงบนเตียงนอนพลางตบแก้มขาวเบาๆเพื่อเรียกสติของยัยเด็กลิงโข่งที่กำลังโวยวายร้องเพลงอย่างบ้าคลั่ง อ้อ ! ลืมบอกไปว่าไอ้อาการรั่วๆแบบเนี้ย...บ้าชะมัด ! จู่ๆก็ลุกขึ้นมาด่าผมฉอดๆๆแวดๆๆแว้ดๆๆ แต่ผมก็จำต้องยอม เพราะโบราณถือไว้ว่า.....อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา (แล้วรั่ว)
=____=;;;; อืมมมมม ~
“นี่แก้ว ! หยุด....ฟังฉัน....บอกมาว่าเธอรู้สึกยังไงกับฉัน !!!!!!” ผมรวบคว้าสองมือของยัยตัวแสบเอาไว้ก่อนจะตะโกนถามเสียงดัง และได้ผล...แก้วหยุดโวยวายพลางปรือตามองผมนิ่งๆก่อนจะยิ้มหวานเยิ้มออกมาอย่างคนไม่รู้ตัว
“เห...รู้สึก..อือออ..ฮึกๆฮือ”
อ้าว ! ร้องไห้ทำไมกัน ????? O__O
“เห้...แก้ว เธอร้องไห้ทำไมว่ะ ? ยังฟังที่ฉันถามอยู่ปะเนี่ย...ตอบสิ”
“ฮือๆๆๆๆ” ซวยแล้ว ร้องไห้ไม่หยุดเลย
“นายจายร้าย~ หนีฉัน....ฮือออๆๆๆๆๆๆ” แก้วพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปปิดหูปิดตาร้องไห้ต่อ ไม่ว่าผมจะพยายามปลอบยังไงก็ตามอะนะ เอาล่ะ...ในเมื่อไม่ยอมบอก ผมคงต้องง้างปากสิน่ะ =.,=
“ใจร้ายเหรอ ?...”
“ฮุบ !” ร่างสูงประกบจูบอย่างอ่อนหวาน ลิ้นร้อนซุกซนค้นหาความหมอหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดอยู่แค่นี้.....
“อ้ะ..อื้มมม~..อ๊ะๆ...อ๊ายยย เจ็บ !..พะ...พอแล้ว..ไอ้โทโมะบ้า...มันเจ็บนะเว้ย เอามือนายออกไปจากหน้าอกฉันนะ >_<”
“หื้มมมม~..ชู่ว..แหกปากซะดังขนาดนั้นน่ะ กลัวข้างห้องไม่ได้ยินหรือไง ?!” มือหนาจัดการบีบเค้น (?) เรือนร่างสวยอย่างสนุกมือ ก่อนจะละมือออกอย่างแสนเสียดาย เขาพลิกร่างเล็กให้หันหลังก่อนจะริเริ่มบทรักอ่อนหวาน...อันแสนรุ่มร้อนไปในตัว
“อ๊ะๆๆ..พอ..พอก่อน..เจ็บ..กรี๊ดดดดด” ร่างเล็กสั่นสะท้านหอบเหนื่อยไปทั้งร่าง ใบหน้าสวยฟุบลงกับหมอนใบใหญ่เพื่อเก็บกัดเสียงกรีดร้องเอาไว้ให้เบาที่สุด เหงื่อเม็ดใหญ่น้อยผุดขึ้นโทรมร่างสวยและใบหน้าหวานจนเธอรู้สึกร้อนชื้นไปทั่วกาย
“ถ้าเธอไม่บอกว่าเธอหึงฉัน...อย่าหวังว่าเธอจะได้ก้าวลงจากเตียง=.,=”
“อ้ะ..อื้มมม...อ๊าาาา ..ไอ้โทโมะบ้า !”
ฮึก..ระบมไปหมดเลย เลือดออกด้วย T^T;;;;
อ๊าาาาาาา แวะมาอัพก่อนจะหนีไปสอบนะฮะ -3-
ค้างไว้เท่านี้ก่อน เดี๋ยวนุกสอบเสร็จแล้วมาต่อครับ=w=
บ๊ายบายยยย ใครสอบก็ขอให้ผ่านอย่าตกเหมือนนุกนะฮะ~
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
