Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2554 เวลา 20.21 น.
แก้ไขเมื่อ 27 เมษายน พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
21) My love is My heart
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
My love is My herat
วันนี้เป็นวันแสดงคอนเสิร์ตที่ทุกคนต่างซักซ้อมกับมานานหลายเดือน เหล่าศิลปินต่างทำหน้าที่มอบความสุข สนุก และประทับใจให้กับทุกคนที่มาร่วมชมในครั้งนี้ และอีกเช่นเคย...ทันทีที่คู่สุดท้ายของเพื่อนรัก (?) อย่าโทมะกับแก้วออกมาทำการแสดง เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าแฟนคลับก็เริ่มดังมาไม่ขาดระยะ หญิงสาวอมยิ้มอย่างเขินๆ หนำซ้ำไอ้คนข้างกายก็ยังจะกลั่นแกล้งเธอได้ลงคอ บ้าสิ ! อยู่ๆมือหนาจอมซนนั่นก็คว้าเอวเธอไปกอดเสียแนบชิดเฉยเลย !
“แอบมีเธอเอาไว้ข้างในใจ.....” คนโตกว่าแอบส่งยิ้มหวานหยอดเหย้าคนสวยข้างกายที่เริ่มร้องผิดร้องเธอด้วยความเขินจนแก้มร้อน
“หากว่าเธอ..ระ รู้ตัว.....” คนตัวเล็กเอียงคอสบตาเขานิดๆไม่กล้าสบตาจังๆอย่างที่เคย ก็รู้ว่าเธอเขินง่าย ก็ยังจะชอบแกล้ง คนอะไรกัน (?)
หลังจากจบเพลง...เสียงโหหิ้วจากแฟนคลับนับร้อยนับพันก็ดังกระหึ่มขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นพระเอกสุดฮอตอย่างพี่ฟิล์ม พระเอกคู่ขวัญ ณ ขณะนี้ของแก้ว เดินตรงเข้ามามอบช่อดอกไม้สีสวยให้หญิงสาวอย่างเก้อเขิน แก้วมองภาพนั้นอย่างตะลึงไปนิดๆก่อนจะเหลือบไปเห็นสายตาไม่พอใจของคนข้างกาย เขาเพยิดหน้าไปอีกทางเพื่อให้เธอไปรับช่อดอกไม้จากพระเอกสุดฮอต แก้วยิ้มเฝื่อนก่อนจะเดินไปรับช่อดอกไม้ช่อโตนั้นจากรุ่นพี่ (?)
“สุดยอดไปเลยน้องแก้ว (^ ^)”
“ขอบคุณคะพี่ฟิล์ม” เธอยิ้มรับก่อนจะมอบรอยยิ้มแสนหวานนั่นกลับไปให้ชายหนุ่มก่อนจะขอตัวกลับมายืนประกบคู่กับอีกคนที่ยืนหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด !
ทั้งสองกล่าวขอบคุณทุกคนเล็กน้อยก่อนที่ทุกคนจะร่วมโชว์พร้อมๆกับน้องๆผู้พิการทางการได้ยินจะขึ้นมาร่วมแสดงด้วย...เป็นอันเสร็จสิ้น
แก้วเดินตามอีกคนที่ก้าวขายาวฉับๆโดยไม่รีรอใครราวกับว่าเขาไม่อยากจะเห็นหน้าเธออย่างนั้น (?) คนโตกว่าเดินเข้ามาภายในห้องเปลี่ยนเสื้อรวมก่อนจะคว้าชายเสื้อยืดเลิฟเว่อแล้วถอดมันทิ้งต่อหน้าหญิงสาวที่เดินตามเข้ามา
“รีบไปไหน ..เขามาเหรอ ?” แก้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเอาการ กลัวว่าเขาจะรีบไปหาผู้หญิงอีกคนที่มาร่วมชมคอนฯในครั้งนี้ด้วย
“เปล่า...รีบไปเปลี่ยนชุดสิ เดี๋ยวพระเอกเข้ามาหา จะหมดเวลาเปลี่ยนกันพอดี” เขาตอบลอยๆอย่างประชดประชันจนแก้วหน้ามุ่ย
“แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่ฟิล์มซะหน่อยนี่ !”
“บอกว่าเป็นแล้วเหรอ...ร้อนตัวทำไม”
แก้วอ้าปากค้างมองคนตัวสูงที่เหวี่ยงใส่เพราะความหึงหวง หญิงสาวทำปากมุบมิบแอบบ่นเขาอย่างหมั่นไส้ คนตัวสูงเหลือบตามองอีกฝ่ายที่กำลังตัดพ้อเขาอย่างหงุดหงิด ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าไปใหญ่เมื่อนึกไปถึงตอนที่เธอส่งยิ้มหวานให้ชายคนอื่น ! เลยแกล้งเดินกระแทกร่างบางจนทบจะเซล้มไป ใบหน้าสวยบูดบึ้งเป็นเชิงต่อว่าเขาแต่โทโมะก็หาได้สนใจ ...ไม่มีทางจะหันกลับไปมองเด็ดขาด !
“บ้า ! โทโมะบ้าไปแล้ว เจ้าบ้าเอ๊ยยยยยย !”
หญิงสาวปาช่อดอกไม้สีสวยนั้นใส่แผ่นหลังเขาอย่างไม่คิดเสียดายถึงความสวยงามและน้ำใจของคนที่เอามาให้แม้แต่น้อย โทโมะหันกลับมามองด้วยใบหน้านิ่งเรียบไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆจนแก้วยากจะคาดเดา หญิงสาวยืนเท้าสะเอวท้าทายสายตาคมดุนั้นอย่างไม่เกรงกลัว
“ไม่กลัวหรอก แก้วไม่กลัวโทโมะเด็ดขาด ไม่ต้องมาทำหน้าดุเพราะไงแก้วก็ไม่กลัวคนบ้าไม่มีเหตุผล”
“...อะไร ?”
“อย่ามาทำเฉยชาใส่ แก้วไม่กลัว ไม่ต้องเลย อ๋อ อยากตีแก้วนักใช่ม่ะ ? เอาดี้ ตีเลย ตีให้แก้วตายคามือไปเลย ถ้าหมั่นไส้กันนักละก็”
คนตัวเล็กก้าวเข้าหาเขาอย่างท้าทายพลางคว้ามือหนาของโทโมะมาหวังจะให้เขาตี ตามแบบที่เขาต้องการ โทโมะส่ายหน้าเล็กๆก่อนจะดึงมือออกแล้วปั้นหน้าตึงดึงหน้าใส่ยัยตัวแสบ ว่าเขาบ้า ? เธอนั่นแหละบ้า..อยู่ๆมาโวยวายไม่เข้าเรื่อง อยากให้เขาตีนักอย่างนั้นนะหรือ ?
“ได้”
เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ !
“อ๊ายยยย เจ็บนะ ตีทำไม ? “ เขาทำตามคำร้องขอของเธออย่างไม่มีคัดค้าน หมั้นไส้มานานแล้วกับความดื้อของคนตัวแสบ วันนี้อยากท้าให้เขาตีเขาก็จะตีให้สมใจ มือหนาจัดการจับแขนเล็กเอาไว้อย่างแน่นหนาก่อนจะใช้มืออีกข้างฟาดเผียะเข้าที่สะโพกสวย...ไม่ได้ตีแรงอะไรมาก เอาแค่พอเจ็บ พอสะใจ !
“ก็ดื้อดีนักนี่”
“ดื้อยังไง ไม่ได้ดื้อ ! อีกอย่าง แก้วแค่ท้าไม่ต้องตีจริงก็ได้นี่ แก้วผิดอะไรเล่า เค้าขอร้องให้พี่เขาเอาดอกไม้มาให้ก็ไม่ใช่ อยู่ๆก็มาตีเค้า !” คิ้วโค้งสวยขมวดกันเป็นปมแน่นอย่างไม่พอใจ ริมฝีปากบางก็ตั้งท่าเถียงฉอดๆว่าตัวไม่ผิด โทโมะมองอย่างขันๆกับความวีนเหวี่ยงของคนสวย
“แล้วใครให้ไปรับดอกไม้ของผู้ชายอื่น”
“โธ่เว้ย ...แล้วให้แก้วทำไงล่ะ เสียมารยาทตายถ้าไม่เดินไปรับ โทโมะบ้าไม่เข้าใจแก้ว !” หญิงสาวหลุดขึ้นเสียงดังและคำไม่สุภาพใส่เขาอย่างลืมตัว
“พูดไม่เพราะ”
“ขอโทษก็ได้ แก้วพูดไม่เพราะนี่ ใครจะไปเหมือนผู้หญิงของโทโมะล่ะ โทโมะคะ โทโมะขา เอานั่นไหมคะ เอานี่ไหมคะ ? เหอะ ! อยากได้ผู้หญิงปากหวานก็ไปหาที่อื่น ไม่ต้องมายุ่งกับแก้ว...ไม่ง้อ” โทโมะส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความเถียงเก่งไม่ยอมอ่อนข้อของแก้ว แถมยังดัดเสียงอ่อนเสียงหวานเหมือนคราวที่เบลล์เคยพูดกับเขามาประชดใส่ ให้ตาย...ดูทำเข้าเถอะ
“ก็นี่ไงผู้หญิงของโทโมะ จะไล่ไปไหนนักหนา หือ ?”
“เหอะ”
“งอนเข้าไป งอนให้ตายไปเลย อะไรกัน...มันควรจะเป็นเค้ามากว่าที่ต้องงอนน่ะ มินนี่น้อย” มือหนาลูบเส้นผมคนตรงหน้าเล็กน้อยอย่างเบามือ จากดวงตาที่แข็งกร้าวและออกจะดุสักเล็กน้อยเมื่อครู่ของโทโมะแปรผันเป็นดวงตาอ่อนหวานยามที่ทอดมองผู้หญิงเบื้องหน้าเขา แก้วอ่อนลงมากหลังจากที่ถูกเขารุกด้วยคำพูแบบนั้น
“ก็มิกกี้งี่เง่า เค้าเลยต้องอน”
“หึงบ้างไม่ได้หรือ ? ไม่มีอะไรหรอกก็แค่หวงเฉยๆ แก้วก็น่าจะรู้ดี เอาละ...เจ็บมากไหมนั่น” มือหนาเลื่อนลงมากอบกุมสะโพกเล็กที่เขามันกับมือเมื่อครู่อย่างรู้สึกผิด ถึงจะไม่ได้ลงมือหนักก็เถอะมันก็สามารถทำให้ตัวเล็กของเขาเจ็บได้เหมือนกัน
“เจ็บ !...มากด้วย ดูดิ่เป็นปื้นแดงเลย เจ็บจัง” หญิงสาวเลิ่กกางเกงออกเล็กน้อยด้วยความลืมตัว เธอคิดเพียงแค่จะให้ดูฝีมือเขาที่ทำไว้กับเธอเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนายั่วยวนแต่อย่างใด....?
“บ้าสิ ! ปิดเลย ปิดเดี๋ยวนี้”
“อะไร ?”
“เป็นสาวเป็นนางมาเที่ยวเปิดอะไรๆให้ใครเขาดูได้ยังไงกัน เด็กบ้านี่ ถ้าเจ็บนักเดี๋ยวคืนนี้โทโมะจะทายาให้ ยัยเด็กบ๊อง !” เขารีบดึงเสื้อยืดของหญิงสาวลงทันทีหลังจากที่หลายสายตาจ้องมองมาทางคนทั้งคู่ โทโมะส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะจูงแขนอีกคนเดินเลี่ยงไปทางอื่น
“พาหลานไปไหนเหรอโทโมะ ? ฮ่าๆ” เขื่อนแซวขึ้นหลังจากที่เห็นเพื่อนรักยืนทะเลาะกับเด็กน้อยของเขาอยู่นานสองนาน ได้ยินดังนั้นคนถูกว่าก็แหวขึ้นใส่เสียงดัง
“บ้า ! ฉันโตแล้วก็พอ อิเขื่อนบ้า !”
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลยน้าเด็กหญิงจริญญา ฮ่าๆ “ ถูกเขื่อนเหย้าเข้าให้จนเธอหัวเสียอยากตะบั้นหน้านายเขื่อนนัก ดีที่ยังมีมือหนาของอีกคนยึดข้อมือเล็กเอาไว้
“จะทำไมอ่ะ ไอ้กบเคโระ !”
“โห...ลำเอียงว่ะแก้ว ทีกับไอ้โทโมะทำไมพูดหว๊านหวาน ทีกับฉันนี่แทบจะเข้ามาข่วนหน้า แหม ใช่สิ...ใครมันจะไปเอาใจเก่งแบบโทโมะล่ะ มินนี่น้อย คนตัวเล็ก เหนื่อยมั้ย นวดให้ไหมครับ ? โว๊ยยย อยากจะอ้วก”
โดนเขื่อนสวนกลับชุดใหญ่เสียจนแก้วไปไม่เป็น คนทั้งห้องก็ต่างหันมายิ้มขำๆ คนตัวสูงชำเลืองมองเพื่อนรักด้วยสีหน้าอาฆาตที่บังอาจล้อเลียนคำพูดหวานๆที่เขาจงใจมอบให้หญิงสาวแต่เพียงผู้เดียวมาเที่ยวโพนทะนาให้คนอื่นรับรู้ ส่วนแก้วคงไม่ต้องให้บอก ...รายนั้นนะเอาแต่เงียบและก็ก้มหน้างุดอย่างเถียงไม่ออก
“พอเลยไอ้เขื่อน”
“เขินเหรอครับพี่โทโมะ ไม่ต้องเขินหรอกพาทูนหัวของพี่ออกจากตรงนี้เหอะ เขินน่ารักว่ะนี่ถ้าไม่ติดว่าผมรักเดียวใจเดียวรักเฟย์คนเดียว ผมจีบเด็กหญิงจริญญาไปแล้วนะครับพี่โทโมะ ฮ่าๆๆ”
“ลองสิ” ร่างสูงอาฆาตเพื่อนรักเอาไว้ก่อนจะพายัยเด็กขี้อายกลับบ้านโดยไม่บอกไม่กล่าวคนอื่น
.
.
.
.
ร่างสูงเจ้าของรอยยิ้มละลายเดินโอบเอวค่อดกิ่วของคนตัวเล็กเดินขึ้นลิฟท์มายังคอนโดของหญิงสาว สร้างความไม่พอใจให้อีกฝ่ายจนต้องค้อนขวับใส่เขา ก่อนจะรีบแกะมืออีกฝ่ายออกอย่างเก้อเขิน เมื่อครู่เธอยังรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้มนวลไม่หาย หาเรื่องให้หัวใจของจริญญาทำงานหนักอีกแล้วมั้ยล่ะนายวิศวนี่ !
“ไม่ต้องมายุ่งเลย เหนื่อย อ๊า...ทำไรอ่ะ ?”
“ก็จะทายาให้” ร่างสูงตวัดอุ้มคนตัวเล็กเอาไว้ก่อนจะหย่อนกายบางลงบนเตียงนุ่มแล้วพลิกให้เธอนอนคว่ำ เขาดึงกางเกงขาสั้นของแก้มออกพร้อมกับเสียงตกใจวี้ดว้ายของเจ้าตัวที่พยายามลุกขึ้นและกระเถิบหนีเขา
“ไม่เอา แก้วทาเองก็ได้ โทโมะอาบน้ำเหอะ”
“นอนนิ่งๆ อย่าดื้อเหอะ..ขอร้อง” เขาส่ายหน้าเอือมๆก่อนจะดึงกางเกงขาสั้นมากองที่ต้นขาของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วจนแก้วต้องหันหน้าหนีนอนตัวเกร็งยามที่มือร้อนสัมผัสพาดผ่านผิวเนื้อเนียนนุ่มของตัวเอง โทโมะทายาแก้ช้ำให้อย่างเบามือก่อนจะจัดการดึงกางเกงขึ้นให้อีกฝ่ายอย่างเรียบร้อย
.
.
.
“โทโมะ...พรุ่งนี้แก้วมีละครเรื่องใหม่ด้วย เฮียให้เข้าไปคุยงานตอนเช้า ถ่ายกับพระเอกที่ชื่อ เอ่อ อะไรนะ อ่อ พี่ป้องน่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงยานคางคล้ายจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ หญิงสาวนอนเกยหน้าอกเขาพลางกอดเอวหนาไว้หลวมๆ ปรือตานิดๆมองหน้าอีกฝ่ายอย่างขอความเห็น...
“อืม” คนหล่อตอบกลับมาเพียงสั้นๆก่อนจะลูบเส้นผมนุ่มไปมาเหมือนอย่างเคย รู้ดีว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้แก้วนอนหลบสบาย อา...เธอมันเด็กน้อยจริงๆ
“แค่นี้อ่อ ไม่ค้านอะไรเลย ?”
“ค้านไปก็เท่านั้น แก้วไม่เคยฟังโทโมะหรอก..ดื้อมาก” จากแค่เพียงลูบไล้เบาๆ มือหนาก็หันมาขยี้กลุ่มผมของคนตัวเล็กอย่างหมั้นไส้ แก้วปรือตามองหน้าเขายิ้มๆก่อนจะฟุบลงบนแผ่นอกของเขาอีกครั้งอย่างง่วงแสนง่วง
“อย่างอนน่าคนตัวใหญ่ แค่ละคร แก้วไม่มีอะไรเกินเลยอยู่แล้วล่ะ ไหนมาหอมทีคนหล่อ” หญิงสาวยันกายขึ้นพลางโค้งใบหน้าหวานมาจูบที่แก้มเนียนของเขาเบาๆทั้งซ้ายและขวา ร่างบางนั่งคร่อมตักเขาที่นอนพิงหัวเตียงอยู่ โทโมะมองการกระทำแสบๆนั้นอย่างยากจะห้ามใจ จนต้องเลื่อนใบหน้าหล่อใสเข้าหาดวงหน้าหวานทะเล้นนั่น
“อื้ม ยั่วน่า”
“ก็ยั่วไง” โทโมะมองใบหน้าหวานของหญิงสาวอย่างหลงรักจนถึงที่สุดเขากดจมูกโด่งขยี้กับปลายจมูกรั้นของแก้วอย่างหมั่นเขี้ยว มือหนากอดกระเอวเอวแบบบางบนตักอย่างเต็มกลืนก่อนจะตักตวงความหอมหวานจากริมฝีปากสวยที่เปรียบเสมือนรังผึ้งที่กักเก็บความหวาน เขาก็เหมือนหมู่ผึ้งที่คอยค้นหาความหอมหวานและซึซับมันเอาไว้
“พอยังคนขี้หึง แก้วง่วงเต็มแก่ละ” หญิงสาวถอนริมฝีปากออกจากอีกฝ่ายด้วยความง่วงในขณะที่เขามองตามอย่างอ้อยอิ่งและดูเหมือนท่าจะไม่ยอมง่ายๆเสียด้วย
“ไม่พอ”
“อ่า...เค้าง่วงแล้ว พรุ่งนี้มีงานปล่อยเด็กหญิงจริญญาไปกินนมนอนเถอะน้า” แก้วอ้อนเขาเสียงหวานติดทะเล้นจนโทโมะยอมแพ้ แต่ก่อนที่คุณครูวิศวจะปล่อยเด็กหญิงจริญญาไปนอนเขาก็มีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างกับเธอ..
“เรียกโทโมะว่าพี่ และแทนตัวเองว่าน้องแก้วก่อน แล้วจะปล่อยให้ไปนอน”
“หา ? ไม่เอาอ่ะ...แบบว่า “
“งั้นก็ไม่ต้องนอน พรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปคุยละคร นอนอยู่กับโทโมะทั้งวันทั้งคืนในห้องเนี่ยเลย จะเอาป่ะ ?” เขาขู่ฟ่อทำให้แก้วไม่มีทางเลือกจนต้องยอมศิโรราบคนเอาแต่ใจ
“อ่าเค...พี่โทโมะคะปล่อยน้องแก้วไปนอนเถอะนะ น้องแก้วง่วงมาก ฝันดีคะพี่โทโมะของน้องแก้ว จุ๊บ !”
กว่าที่เธอจะหลุดพ้นจากพี่โทโมะคนเอาแต่ใจ (?) ก็ปาไปเกือบๆตีหนึ่ง แทบจะหมดเวลานอนกันเลยทีเดียว เขายอมปล่อยให้เธอไปนอนก่อนจะเกี่ยวรั้งเอวบางเข้ามากอดไว้พลางซุกใบหน้าหล่อร้ายลงบนเรือนผมนุ่มหอมของอีกฝ่ายแล้วผล็อยหลับไปด้วยความเพลียทั้งคู่
.
.
.
.
“เอาเป็นว่าตกลงตามนี้น่ะ พระนางก็ทำความรู้จักกันไว้หน่อยจะได้สนิทกัน ทำงานร่วมกันจะได้ไหลลื่น” หลังจากตื่นแต่เช้าลากคนโตกว่าให้ตื่นจากที่นอนเพื่อที่จะให้เขาพามาบริษัท เจ้าตัวก็นั่งหน้ามุ่ยตลอดเวลาที่รอเธออยู่หน้าห้องประชุม ยิ่งเห็นพระเอกคนใหม่ของแก้วเดินยิ้มละไมออกมาพร้อมคุยกับเธอเสียงแจ้วเขาก็ยิ่งไม่พอใจ
อย่าคิดอะไรเกินเลยกับผู้หญิงของโทโมะนะครับคุณพี่ !
“ไว้เราเจอกันใหม่ตอนฟิตติ้งนะครับน้องแก้ว ยินดีที่ได้ร่วมงานกัน” พระเอกรุ่นพี่อีกคนตบบ่าคนรักของเขาอย่างถึงเนื้อถึงตัว ก็พอจะรู้กิตติศัพท์ความเจ้าชู้ของพ่อพระเอกไม้เลื้อยคนนี้มาบ้าง เขาเองก็แอบประหวั่นในใจกลัวว่าพระเอกรุ่นพี่จะมายุ่งและสนใจเด็กน้อยของเขา เพราะถ้าเป็นแบบนั้นละก็...ตายกันไปข้างนึงล่ะ !
“ค่ะ แล้วเจอกัน” หญิงสาวตอบรับพอเป็นพิธีก่อนจะเดินเลี่ยงมาหาร่างสูงที่นั่งไขว้ห้างกอดอกมองหน้าพระเอกรุ่นพี่อย่างไม่พอใจ ดูท่าอีกฝ่ายก็พอจะรู้ตัวเขาจึงหันกลับมายิ้มให้โทโมะอย่างเป็นกันเองพร้อมทั้งเอ่ยทักทาย
“สวัสดีครับ เอ่อ...โทโมะ เคโอติค ใช่มั้ย ?”
“ครับ มีอะไร ?” คนหล่อเอ่ยถามหน้านิ่งพลางชำเลืองมองแก้วที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ เราคงได้เจอกันบ่อยขึ้นเพราะยังไงพี่ก็ต้องมาถ่ายละครแถวนี้กับน้องแก้วบ่อยๆ ไว้เจอกันนะครับ”
พระเอกรุ่นพี่ยิ้มยั่วเล็กๆก่อนจะเหลือบมองว่าที่นางเอกอย่างแก้วและเดินจากไป ผู้ชายคนนี้คิดจะต่อกรกับเขาอย่างนั้นหรือ ? ดูก็รู้ว่าพระเอกนั่นจงใจจะกวนประสาทเขาชัดๆ และอีกอย่างที่เขาไม่ชอบใจเลยก็คือ...ท่าทีที่แสดงออกว่าสนอกสนใจคนตัวของเขานั่น บอกไว้ก่อนว่าไม่ยอมนะครับ !
“เขาชอบแก้ว”
“เห? ใคร” แก้วถามขึ้นด้วยความสงสัยหลังจากเห็นคนตัวใหญ่สุดที่รักนั่งหน้าบึ้งมาร่วมชั่วโมง
“พระเอกนั่น ฝากไปบอกมันด้วยแล้วกันว่าอย่ามาวุ่นวายกับแก้วให้มาก ไม่งั้นจะหาว่าโทโมะไม่เตือนไม่ได้นะครับ”
“ฮะๆ หึงอีกแล้ว แก้วไม่คิดอะไรกับพี่เขาหรอก พี่โทโมะของน้องแก้วหล่อกว่าเยอะเลย ไม่เอาน่าอย่าทำหน้ามุ่ย ยิ้มหน่อยสิครับผม” คนตัวเล็กหยิกแก้มเขาอย่างหยอกล้อ พอให้โทโมะได้คลายครียดได้บ้าง เขาส่ายหน้าขำๆก่อนจะดึงอีกฝ่ายมาโอบไว้หลวมๆอย่างแสดงความเป็นข้าวของ เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นพระเอกรุ่นพี่มองมาทางเขากับแก้วอยู่ๆไกล
ดี...สะใจ !
ของของใครใครก็หวง คนรักของใครใครก็หึง ไม่มีใครชอบนักหรอกที่จะให้คนอื่นมาสนใจแฟนตัวเอง !
อย่างน้อยๆก็ไม่ใช่โทโมะแล้วละครับ !
อั้ยยย มาแล้วฮะหลังจากเรื่องนี้หายไปแรมปี =3=
เค้าไม่ว่างจริงๆน้า เรียนหนักมั่กมั่ก
ฮิฮิ...เอ่อ แล้วก็ตัวละครที่เพิ่มมา
ใหม่ ใครไม่พอใจก็ไม่ต้องอ่านฮะ นุกพูดแค่นี้
ทั้งหมดคือจินตนาการ ^0^ ขีดเส้นใต้ฮะ
จิตนาการของนุก ขอโทษด้วยหากจะแต่ง
ให้พระเอกคนนั้นโดนโทโมะกระทำย่ำยี อิอิ
ใครเป็นเอฟซีพี่แกก็อย่ามาด่านุกนะ นุกต่อยคืนจริงด้วย=3=
FCโอจิซัง : แกตายยยยย *ปาเปลือกทุเรียน*
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
