Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
 
 
                                                     คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...
 
 
 
 
 วันต่อมา 
 
 
 
           ใกล้เข้ามาทุกทีแล้วสำหรับคอนเสิร์ตใหญ่แห่งปี...ช่วงนี้เหล่าศิลปินทั้งกลุ่มทั้งเดี่ยวภายในค่ายต่างฝ่ายต่างขะมักเขม้นการซ้อมกันเสียยกใหญ่ เช่นเดียวกันกับโทโมะ วันนี้วงของเขามีซ้อมช่วงบ่าย แต่วงของอีกคนดันซ้อมช่วงเช้าเสียนี่ ร้อนถึงเขาต้องรีบรนไปรับแต่เช้าตรู่ มันก็ไม่ใช่อะไรหรอก...เพียงแค่อยากเห็นหน้าสวยๆ แก้มใสๆ กับคำพูดช่างฉอเลาะของคนตัวเล็กก็เท่านั้น..เขาคิดถึงเจียนจะบ้าอยู่แล้ว
 
 
 
           
          หลังจากแยกกับเธอวันนั้น เขาก็มัวแต่เตรียมตัวสอบเสียจนไม่มีเวลาคุยกับเธอมาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ขนาดแมสเซจที่ส่งหากัน เขายังไม่มีเวลาตอบกลับเธอเลย... ‘อย่างงอนเลยน้าคนดี’   เขาได้แต่เฝ้าภาวนาในใจ และวันนี้ที่มารอรับถึงบ้านก็ไม่ได้โทรบอกเธอก่อนเสียด้วยซ้ำ แค่อยากเซอร์ไพร์ทเล็กๆน้อยๆพอให้ได้ชุ่มชื่นหัวใจบ้าง...
 
 
 
 
 “อ้าว ! นึกว่าหายสาบสูญไปแล้วเสียอีก ไม่เห็นโผล่หน้ามาเลยนี่ !”   เป็นพี่สาวคนรักสุดหวงที่เดินออกมาเปิดประตูตามเสียงกริ่งหน้าบ้าน โทโมะไม่ตอบอะไรมากนัก เขาอยากจะเข้าไปเจอคนข้างในเร็วๆเสียมากกว่า การมายืนต่อปากต่อคำกับกิ่งหน้าบ้าน
 
 
 
“ฉันติดสอบหรอกน่า...ไม่เถียงกับเธอแล้ว ฉันจะไปหาแก้ว !”    ไม่อรามพบทให้มากความ เขารีบแทรกตัวผ่านกิ่งที่ยืนขวางอยู่เข้าไปทันที  พี่สาวคนรักจิ๊ปากน้อยๆอย่างหมั่นไส้ในความคิดถึงเกินเหตุของอีกฝ่ายจึงตะโกนไล่หลังข่มขวัญร่างสูงให้เขาใจเสียเล่นๆ...
 
 
 
 
“ติดผู้หญิงมากกว่าล่ะมั้ง ?! ป่านนี้แก้วมันมีแฟนใหม่ไปแล้ว !”
 
 
 
“ไม่มีทาง !”   
 
 
 
          เขากันมาตอบอย่างหัวเสียก่อนจะรีบร้อนขึ้นบันไดบ้านไปท่ามกลางเสียงหัวเราะของกิ่ง  ร่างสูงวิ่งขึ้นมาหยุดยืนหน้าห้องของหญิงสาวก่อนจะเคาะประตูเสียงดังติดต่อกันจนคนข้างในรีบตอบกลับออกมาเพียงเพราะคิดว่าคนที่อยู่ข้างน้องเป็นพี่สาวของตน  ‘รู้แล้วพี่กิ่ง...แก้วแต่งตัวเสร็จแล้วน่า’    เสียงหวานปนห้าวของคนตัวเล็กตะดกนกลับมา ทำให้โทโมะยิ้มร่าเมื่อได้ยินเสียงนั้น มันช่างน่ารักเหมือนเคย ตอนนี้เขาชักอยากจะเห็นตุ๊กตาตัวน้อยของเขาเสียแล้ว...
 
 
 
 
กริ๊ก ~
 
 
 
“โถ่ พี่…”
 
 
 
“คิดถึง  คิดถึงจังเลย คนตัวเล็กของโทโมะ”  
 
 
 
 
 
                ทันทีที่ประตูเปิดออก เขาก็รีบคว้าร่างเล็กตรงหน้ามากอดรัดทันที ทั้งคิดถึง ทั้งโหยหา จนแทบไม่อยากคลายอ้อมกอดจากแก้วเลยสักนิด  ร่างเล็กออกจะตกใจเล็กน้อยก่อนที่แก้มนวลของตนจะร้อนวูบวาบยามเขาสัมผัสกอด  มือเล็กยกขึ้นกอดตอบเขา รู้สึกดีใจเหลือเกินที่ได้พบหน้าเขา แต่อีกใจก็รู้สึกน้อยใจคนตัวใหญ่ตรงหน้าเสียเหลือเกิน ห่างหายไปเป็นอาทิตย์แทนที่จะตอบแมสเซจของเธอบ้างก็ไม่มี...เขายุงมากขนาดนั้นเลยหรือ ?
 
 
 
  แค่สองสามาทีที่จะตอบข้อความให้เธอชื่นใจก็ไม่ได้ ? 
 
 
 
 
 
“หายไปเลย...”     หญิงสาวตัดพ้อเขางอนๆ น้ำเสียงเศร้าสร้อยของแก้วยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด  มือหนาลูบเส้นผมของคนในอ้อมกอดอย่างปลอบโยนพลางกระชับรัดคนตัวเล็กไว้แน่นในอ้อมแขน กดจุมพิตแผ่วเบาบนขมับของเธอด้วยความรัก ทั้งคำพร่ำขอโทษที่มีให้เธอได้ยินไม่ขาดสาย
 
 
 
“แก้วจ๋า โทโมะขอโทษ...อย่าโกรธนะครับเด็กดี รู้ไหม ?  โทโมะคิดถึงแก้วใจจะขาด สอบเสร็จก็รีบมาหาเลย...”   
 
 
 “ไม่ต้องมาพูดเลย”
 
 
 
 
 
                หญิงสาวตอบกลับเสียงอ่อยสุดแสนจะน้อยใจ เขาไม่รู้หรอกว่าเธออดทนคิดถึงเขาแค่ไหน คิดถึงเขาทุกลมหายใจเข้าออก พยายามคิดในแง่ดีว่าเขาติดสอบซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับเขา แต่ลึกๆแล้วก็แอบกลัวไม่ได้ กลัวว่าเขาจะได้พบเจอกับนักศึกษาสาว สวยๆจนลืมเธอไปสนิทใจ ไหนจะยัง ‘แฟน’ ของเขาอีกล่ะ ยิ่งคิดก็ยิ่งน่างอนเขาเสียจริง...
 
 
“แก้ว...ที่แก้วเย็นชาใส่โทโมะ เป็นเพราะแก้วมีคนใหม่แล้วหรือ ?”
 
 
 
 
                โทโมะผลักร่างระหงออกเล็กน้อยสบนัยน์ตาคู่สวยด้วยความเครียด กลัวว่าคำบอกเล่าของกิ่งจะเป็นจริง  แก้วขมวดคิ้วน้อยๆก่อจะฟึดฟัดใส่เขาด้วยความไม่พอใจ เรื่องอะไรมาหาว่าเธอมีคนใหม่ คำถามนั้นมันควรจะเป็นเขางั้นหรือที่ถาม ? ไม่ใช่เธอหรอกเหรอยังไง ?
 
 
 
“นี่โทโมะหาว่าแก้วมีชู้หรือ ? คนนิสัยไม่ดี..ฮึก”   น้ำตาแห่งความน้อยใจรื้นขึ้นจนโทโมะรู้สึกตัว เขาก่นด่าตัวเองในใจที่ทำให้เธอร้องไห้แบบนั้น  นิ้วเรียวรีบปาดหยาดน้ำใสๆที่ไหลอาบแก้มนวลด้วยความรู้สึกผิด เจากอดกระหวัดร่างแบบบางของแก้วไว้แน่น รับรู้ถึงหัวใจที่เต้นระรัวของหญิงสาว...เขายิ่งอยากจะต่อยตัวเองนัก !
 
 
 
“ไม่ครับ ! กิ่งบอกว่าแก้วจะมีแฟนใหม่ แต่โทโมะไม่เชื่อ..ไม่เชื่อแล้ว โถ่แก้ว อย่างอนน้า..มาหาแล้วนี่ไงครับ และจะไม่ไปไหนแล้วด้วย”
 
 
 
“โทโมะเชื่อพี่กิ่ง แต่ไม่เชื่อใจแก้ว..”
 
 
 
“เชื่อครับ..เชื่อแก้วคนเดียว ดีกันนะ..นะ”  เขาอิดอ้อนเสียงหวาน ก่อนจะยื่นนิ้วก้อนให้แก้วเป็นเชิงขอคืนดี ริมฝีปากบางเม้มแน่นเป็นเส้นตรงคล้ายกำลังชั่งใจว่าควรจะให้อภัยเขาดีหรือไม่ ? สุดท้ายก็แพ้ใจตัวเองยอมเกี่ยวก้อยคืนดีกับเขาจนได้  ด้วยความรัก ความคิดถึงมันสามารถเอาชนะทิฐิภายในจิตใจได้อย่างหมดสิ้น
 
 
“คนเขาคิดถึงจะแย่...ว้าย !”     หญิงสาวร้องว้ายเบาๆเมื่อเขาโอบอุ้มเธอหมุนไปรอบๆจนตัวลอย แก้วผวากอดรอบคอเขาไว้แน่น ใบหน้าสวยดูมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเมื่ออาทิตย์ก่อนมากนัก เขาหยุดหมุนก่อนจะกระชับร่างเล็กให้อุ้มได้ถนัดกว่าเดิม ดวงตาคมเข้มจ้องมองใบหน้าหวานเหนือสายตาเขาเป็นประกาย
 
 
 
                มือเล็กยกหยิกแก้มนุ่มของคนที่อุ้มเธออยู่เล็กๆน้อยดับความเขิน...
 
 
 
“คิดถึงโทโมะหรือเปล่า?”  เขาถามเสียงอ้อน
 
 
 “คิดถึงสิ...มากๆด้วย”
 
 
 “แล้ว....คิดถึงคนเดียวใช่ไหม?”
 
 
 “คิดถึงคนเดียวค่า...ถามมากจัง แล้วโทโมะล่ะ คิดถึงแก้วมั๊ย?”
 
 
“จนจะบ้า...”  
 
 
          ร่างบางยิ้มรับจรดหน้าผากแนบชิดกับหน้าผากของเขา  โทโมะค่อยๆวางร่างเล็กลง หญิงสาววิ่งเข้าสู่อ้อมแขนของเขา หัวเราะเสียงใสน้อยๆพลางเขย่งปลายเท้าจูบที่คางของเขาเบาๆ  เพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าเธอไม่ได้คิดจะมีใครซ้ำยังรักเขามากกว่าเดิมเสียด้วยอีก  เธอเลื่อนขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากของเขาราวกับเด็กน้อยต้องการความรัก ความอบอุ่น
 
 
 
           โทโมะแนบริมฝีปากของเขาให้แนบชิดกับกลีบปากนุ่มหอมหวานนั่นยิ่งขึ้น แก้วตอบสนองเขาด้วยความโหยหาเช่นกัน  ปากหนาหยอกเหย้าแกล้งงับเบาๆที่ริมฝีปากทั้งล่างบนของหญิงสาวราวกับต้องการให้เธอรู้ว่า...เขาหมั่นไส้ในความน่ารักของเธอเพียงใด
 
 
 
“ให้ตาย..โทโมะคิดถึงแก้วเหลือเกินที่รัก”  เขาครางเบาๆก่อนจะประทับจูบซ้ำที่ริมฝีปากของเธอด้วยน้ำเสียงหอบสะท้าน  มือหนาลูบไล้แผ่นหลังของคนตัวเล็กขึ้นลงอย่างเสน่หา ...กอดกระกวัดเนื้อนุ่มอย่างไม่อาจละฝ่ามือออกไปได้แท้เพียงเสี้ยววินาที
 
 
 “โทโมะไม่มาดูและอาทิตย์เดียว...ใครเลี้ยงแก้วจนสมบูรณ์แบบนี้กัน”    เขากระซิบริมหูสวยเบาๆเป็นเชิงว่าใครหนอ ? ทำให้คนตัวเล็กของเขาเจริญอาหารจนมีน้ำมีนวลขึ้นแบบนี้  ยิ่งคิดก็ยิ่งหวงนัก..ระหว่างที่เขาไม่อยู่ มีไอ้หนุ่มหน้าไหนพาเธอออกไปกินเที่ยวบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้ ?
 
 
“ก็คนแถวนี้ไม่มาดูแล..แก้วก็เลยกินประชดจนอ้วนลงพุงแบบนี้แหละ !”
 
 
 
“ลงพุงเลยหรือ ? ไหนขอดูหน่อย”   เขาทำท่าจะเดินเข้ามาเปิดเสื้อเธอขึ้นจนแก้วต้องร้องห้ามเสียงหลง  หันไปตีมือเขาดังเผียะ
 
 
 
“แหนะ...อย่าน้า”  
 
 
 
“อ้าว ! ก็ไหนว่าลงพุง”  เขาหัวเราะออกมาน้อยๆจนแก้วมองค้อนเขาอย่างหมั่นไส้  ก่อนที่โทโมะจะเป็นฝ่ายเอ่ยชวนแก้วไปทานข้าวเช้า  พอจะออกจากบ้านก็วายจะโดนพี่สาวคนรักค่อนขอด  แต่โทโมะกลับตีหน้าทะเล้นใส่ แล้วรีบพาแก้วออกจากบ้านทันที
 
 
 
“เดี๋ยวเหอะ...ไอ้ซาบะ ! พาน้องฉันไปไหนอีกนั่น?”   
 
 
 
 
 
 
                ทั้งสองพากันแวะทานโจ๊กข้างทางเนื่องจากยังเช้าอยู่ทั้งคู่จึงไม่รีบร้อนเข้าบริษัทมากนัก  หญิงสาวนั่งเหม่อมองไปยังถนนข้างทางที่มีแต่รถราจำนวนมาก โชคดีที่ยังเช้าอยู่รถจึงไม่ติดมากนัก แก้วใช้ช้อนสังกะสีคนโจ๊กไปมาเมื่อสายตายังคงจับจ้องกับทัศนียภาพยามเช้าที่เธอไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก
 
 
 
“กลัวอ้วนหรือ ? แซวว่าอ้วนหน่อยเดียวถึงกับกินไม่ลงเลย ?”  เขาเหย้าแหย่ใส่แก้ว
 
 
“เปล่าซะหน่อย...ก็มันจืดอ่ะ !”
 
 
“โถ่..ไอ้เด็กบ๊อง ก็ปรุงซะสิ”  เขาหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะเลื่อนพวงเครื่องปรุงไปเบื้องหน้าหญิงสาว  แก้วอมยิ้มน้อยๆก่อนจะเลื่อนชามโจ๊กไปตรงหน้าเขาแทน  โทโมะเลิ่กคิ้วเป็นเชิงถามว่าคนสวยตรงหน้าต้องการให้เขาทำอะไรให้กันแน่ ?
 
 
 
 “ปรุงให้หน่อย...น้า”
 
 
“แน้...อ้อนนักหรือ ?” 
 
 
 
 
 
                หญิงสาวพยักหน้าหงึกเมื่อโดนเขากล่าวล้อ  ถึงปากจะล้อเลียนแก้วแต่ก็ยอมทำตามประสงค์ให้เธอแต่โดยดี  เขาปรุงโจ๊กให้เธอเสร็จสรรพก่อนจะส่งถ้วยโจ๊กให้เธอดังเดิม แก้วตักโจ๊กเข้าปากได้ไม่กี่คำใบหน้างามก็แดงก่ำไปด้วยความเผ็ดร้อน จนโทโมะตกใจ เขาลืมไปเสียสนิทว่าคนตัวเล็กตรงหน้ากินเผ็ดไม่ค่อยจะเก่ง ดันมือหนักไปใส่พริกเยอะไปเสียจนเจ้าตัวน้ำตารื้น
 
 
 
 
“ทำไมมันเผ็ดงี้ล่ะ ?”
 
 
“เอ๋า...โทโมะขอโทษ ดื่มน้ำก่อนนะ เดี๋ยวกินโจ๊กแก้เผ็ดสักคำสองคำ”   แก้วรีบรับน้ำมาดื่มโดยไวก่อนที่โทโมะจะสั่งโจ๊กเปล่าๆมาให้เธอ
 
 
“แก้วกินไม่ไหวแล้ว อิ่มจะตาย...”
 
 
 “แก้วเผ็ดสิ..แหนะ อย่าเอามือขยี้ตา เผื่อผงพริกมันติดมือจะแสบตาเอา..แน้ บอกว่าอย่าขยี้ เด็กบ๊องนี่ !” เขาเอ็ดคนตัวเล็กพลางจับมือเธอออกไม่ให้ขยี้ตา  อีกมือก็ตักโจ๊กเปล่าๆขึ้นมาเป่ารดจนหายร้อนแล้วป้อนให้อีกฝ่าย  เจ้าตัวทำหน้าบุ้ยเบ้ด้วยความอิ่มแต่ก็ต้องฝืนกินดับความเผ็ด ไม่นานนักอาการจึงทุเลาลง และพากันขับรถไปยังบริษัท
 
 
 
                ก่อน จะก้าวลงจากรถ  ร่างสูงฉวยคว้าข้อมือเล็กของแก้วเอาไว้พลางหยิบหมวกสีแดงใบโปรดของเขาขึ้นมาสวมให้  หญิงสาวเลิ่กคิ้วพลางชี้หมวกบนศีรษะตนเอง ประมาณว่าเขาให้เธอใส่ทำไมกัน ? โทโมะอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะโค้งใบหน้าหล่อจัดมากระซิบข้างใบหูอีกฝ่าย จนแก้วหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย...
 
 
“ทุกคนจะได้รู้ว่าแก้ว...เป็นผู้หญิงของโทโมะ!”
 
 
 
 
                                  ใครก็ไม่มีสิทธิ์จีบ !
 
 
 
 
 
 
                การซ้อมดำเนินไปด้วยดีจนถึงเวลาบ่ายแก่ๆทั้งหมดจึงหยุดพักกันอีกครั้ง  เหล่าศิลปินต่างมารวมตัวในห้องโถงเพื่อพูดคุยรับประทานขอว่างกันตามประสา  มีเพียงสายตาคมเข้มของโทโมะจ้องมองมายังแก้วที่นั่งกินขนมพลางพูดคุยหยอกล้อกับคยองเทอย่างสนิทชิดเชื้อจนเขาเริ่มไม่พอใจ  ส่งสายตาดุๆไปหาแก้ว คนตัวแสบกลับแลบลิ้นใส่ มันน่าหมั่นเขี้ยวนักแลในขณะที่เขากำลังจะลุกไปลากคนตัวเล็กไปทำโทษ  เสียงใสๆคุ้นหูก็ดังขึ้นจนทุกคนหันไปมอง
 
 
 
“โทโมะ”
 
 
 “เบลล์....พี่เคนจิ”   เคนจิอมยิ้มนิดๆให้น้องชายก่อนจะขอตัวกลับ เบลล์หันไปขอบคุณเพื่อนสนิทที่มาส่ง ก่อนจะรี่เข้ามาคล้องแขนโทโมะเพื่อแสดงความเป็นข้าวของ !
 
 
 
 “มาทำอะไรที่นี่เหรอครับ..เบลล์?”
 
 
 “มาหาโทโมะนั่นแหละ  ช่วงนี้เราไม่ได้เจอกันเลย..คิดถึงจัง”  
 
 
 
          ศีรษะน้อยเอนซบกับไหล่กว้างของโทโมะอย่างออดอ้อน เธอทำเหมือนทุกคนที่อยู่ภายห้องราวกับธาตุอากาศไม่มีตัวตนมีเพียงเธอกับเขาเท่านั้น  โทโมะรีบผละร่างเบลล์ออกก่อนจะปรายตามองใครอีกคนที่หมดรอยยิ้มบนใบหน้าเสียแล้ว  ใบหน้างามหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เธอจะปลดปมวกสีแดงนั้นออกแล้วส่งให้เขื่อน  ‘ฝากคืนเพื่อนนายด้วย’  แค่นั้น...แล้วเธอก็ลุกหนีไป
 
 
 
            หญิงสาวมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด ภาพที่คนทั้งสองหอกเหย้ากันทั้งป้อนขนม ทั้งนอนหนุนตัก จนเธอไม่มีกะจิตกะใจจะซ้อมเต้นผิดเต้นถูกจนเสียงาน  เฟย์ฟางจึงแนะนำให้แก้วหยุดพักเสียก่อนรัยจะเต้นไปก็มีแต่จะล้มเหลว เมื่อเพื่อนรักไม่ได้ใส่จิตวิญญาณลงไปด้วย
 
 
 
“ไม่เป็นไรนะแก้ว”
 
 
“อืม..แก้วไหว ขอโทษนะที่แก้วเสียเรื่อง...”
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกน่า...อย่าคิดมาก”  เฟย์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มสดใสตามเคยก่อนที่แก้วจะขอตัวไปห้องน้ำ
 
 
 
 
 
 
 
“โทรมาทำไม ?! ว่างนักเหรอ ?”   มือเรียวกดรับสายคนที่โทรเข้ามาเป็นสิบสายด้วยตัดความรำคาญ  หญิงสาวกระแทกเสียงขุ่นใส่เขาอาการที่เธอทนเก็บกลั้นถูกระเบิดออกอย่างลืมตัว  โทโมะฟังน้ำเสียงเย็นชานั้นด้วยความรู้สึกหดหู่ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังงอนเขา
 
 
“งอนหรือ ?”
 
 
“ไม่ได้งอน !”  แก้วตอบกลับทันควัน
 
 
 “โถ่แก้ว...แก้วอย่าโกรธโทโมะนะ...ไม่ได้นัดเขามาเสียหน่อย”
 
 
 
 “กลับไปดูแลแฟนตัวเองได้แล้ว !  อ่ะ...ปล่อยนะ”  แก้วแหวขึ้นเสียงดังเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็เข้ามากอดจากทางด้านหลัง  ร้องบอกให้ปล่อยเขาก็ไม่ยอม ตอนนี้แก้วชักโกรธเขาขึ้นมาจริงๆเสียแล้ว...   
 
 
 
 
“โทโมะบ้า ออกไปจากชีวิตแก้วเลยนะ ! แก้วเกลียดโทโมะ! เกลียดคนนิสัยไม่ดี ฮึก..ออกไป ออกไป!!”   หญิงสาวตวาดไล่เขาทั้งน้ำตาพลางขว้างปาข้าวของใกล้มือใส่หน้าเขาไม่ยั้ง ทั้งมวนทิชชู่เอย ขวดน้ำพลาสติกเอย  ชายหนุ่มเบี่ยงหน้าหลบเล็กน้อยแต่ก็ไม่หยุดยั้งที่จะเดินเข้าหา ทั้งที่เธอยังไม่เปิดโอกาสให้เขาเข้าใกล้แม้สักนิด !
 
 
“แก้วคะ...”
 
 
“ไม่ต้องมายุ่ง ออกไป แก้วเกลียดโทโมะ! เกลียดมาก ๆ  ออกไปจากชีวิตแก้วนะ ฮึก ๆ..ออกไป ๆ !” ร่างเพรียวปราดเข้ามาเอาเรื่องเขาอย่างสุดกลั้นเมื่อความโกรธระงับควบคุมไม่อยู่  ฝ่ามือเรียวบางฟาดหนักๆลงบนแผงอกล่ำๆของเขาอย่างถี่รัว ทำร้ายเขา..ทั้งที่ตัวเองยังไม่หยุดร้องไห้(?)
 
 
“...”
 
 
“ออกไป! อย่ามาให้แก้วเห็นหน้าอีก ออกไป ฮึก...ปะ....”
 
 
“...”
 
 
“คนตัวเล็ก... I Love You”
 
 
 
              เขารวบคว้าสองมือเล็กที่กำลังทุบตีเขาเข้ามาในอ้อมกอดทันที ราวกับว่าไม่สนใจในสิ่งที่เธอกำลังกระทำกับเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย  มือหนากดศีรษะเล็กให้แนบซบกับแผงอกแน่นขนัดของเขาพลางพ่นคำรักหวานหูแค่ไม่กี่คำ ก็ทำให้เธอนิ่งสงบลงอย่างโดยดี  ร่างบางสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมกอดของเขานิ่งๆ ดวงตากลมโตกระพริบถี่ ๆ พร้อมหัวใจที่ยังเต้นรัวในอก..
 
 
              คนตัวเล็กนิ่งเฉยอยู่ในอ้อมกอดของเขาราวกับเด็กน้อยดื้อรั้นเอาแต่ใจที่ถูกผู้ใหญ่หยิบยื่นในสิ่งที่ต้องการให้... ‘ความรัก’  ที่เธอกำลังเรียกร้อง ไขว่คว้า จากเขาเมื่อครู่ !  นึกอยากจะเกลียดตัวเองแทนที่จะเกลียดเขาอย่างที่ปากพูดออกไป! อยากจะเกลียดตัวเองที่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยแม้แต่น้อย...เขามีอิทธิพลต่อหัวใจดวงน้อยของเธอมากเกินกว่าครึ่งเสียแล้ว
 
 
คิดดูเถอะ แค่เขาพูดว่ารักไม่กี่คำ...เธอก็ยอมสงบอยู่ในอ้อมอกของเขาอย่าง่ายดาย!
 
 
“ชู่ว~ I Love You”  
 
 
 
          ร่างสูงจุ๊ปากน้อยๆก่อนจะพร่ำคำรักอีกครั้งเพื่อให้เด็กน้อยในอ้อมกอดที่ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่นิ่งเงียบ และเขาก็ทำสำเร็จเมื่อเธอยอมสงบคาอ้อมอกของเขา  พร้อมให้รางวัลคนดีที่ยอมเชื่อฟังเขา ให้โอกาสเขาได้อธิบายอีกครั้งด้วยการ คิส เบาๆ ที่กลุ่มผมนุ่มหอมหากแม้มันจะชื้นเหงื่อของคนตัวเล็กอยู่ก็ตามที!
 
 
“My little sunshine อย่าดื้อสิครับ.. I Love You  Love You~” 
 
 
 
“พะ..พอเลย...กลับไปดูแลแฟนตัวเองเถอะ เขาคงเหงาแย่แล้ว” แก้วผละออกจากอ้อมแขนเขาด้วยความน้อยใจที่ยังเจือปนอยู่  ก่อนที่เธอจะรู้สึกหน้าแดงซ่านกับประโยคที่เขาจอบกลับมา นึกโมโหตัวเองอยู่ในใจเสียจริง ยามนี้เธอควรโกรธ ควรงอนเขาแท้ๆ  แต่กลับกลายเป็นเขินอายเสียอย่างนั้น ให้ตายเถอะ...บ้าจริง
 
 
 
“แฟนหรือ ? โทรไปบอกเขาให้หน่อยสิว่าโทโมะไม่ว่าง...กำลังง้อเมียอยู่”  เขายิ้มหวานทะเล้นจนแก้วไม่กล้าสบนัยน์ตาด้วย  โทโมะคว้าร่างเล็กมากอดรัดไว้หลวมๆ กดจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากอวบอิ่มเย้ายวนอย่างน่ารักของเธอ
 
 
“อื้อ..ปล่อยแก้ว เดี๋ยวมีคนมาเห็น แน้..ปล่อยสิ”
 
 
“ฮื้อ...ขอชื่นใจเมียไม่ได้หรือ ?”  แก้มใสนพองขึ้นอย่างขัดใจยามเขาดึงดันจะขอชื่นใจเธอลูกเดียว มือเรียวยันค้ำอกแกร่งเขาไว้ มองเขาด้วยสายตาดุๆ จนโทโมะอ่อนใจ
 
 
“ไปหาเขาสิ..อยากชื่นใจนักก็”
 
 
“งอนอีกแล้ว...ก็บอกแล้วไง รักเมีย คิดถึงเมียคนเดียว”
 
 
 
                คำพูดเซี้ยวๆของเขาทำให้เธอใจไหววูบ ทั้งเนื้อทั้งตัวร้อนผ่าวไปหมดยามมือหนาซุกซนนั้นลูบผ่านหน้าท้องแบนราบ  หญิงสาวหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย ก่อนที่เขาจะกระซิบเบาๆข้างหูแก้ว
 
 
“หึงใช่ไหมล่ะ ?”
 
 
“รู้แล้วถามทำไมค่ะ !” แก้วมองเขาค้อนๆ
 
 
“อยากรู้นี่นา...ว่าเมียหึงหรือเปล่า ?”  เขายิ้มล้อก่อนจะยื่นใบหน้าหล่อจัดเข้าหาหมายจะจุมพิตให้เด็กปากดี  หญิงสาวย่นจมูกใส่เขาพลางหันหน้าหนี ยามเขาเอาจมูกมาคลอเคลียแก้มนวลของเธอ...
 
 
 “ตัวเหม็นแล้ว..ไปให้แฟนอาบน้ำให้สิ”
 
 
 “งั้นอาบให้หน่อยสิ”
 
 
“อาบเองสิ !”  แก้วส่งค้อนมองเขาคนบ้าอะไรมาชวนเธอซึ่งเป็นคนอื่น ! อาบน้ำกัน ?  เขาลากเธอเข้าไปภายในห้องอาบน้ำ ทำให้แก้วร้องว้ายขึ้นเบาๆเมื่อเขาเลิ่กเสท้อยืดของตัวเองออกจนเหลือแต่แผ่นออกกว้างทั้งร่างเต็มไปด้วยมัดกล้ามจนแก้วนึกอิจฉากับความสมบูรณ์แบบไร้ที่ติของเขา...
 
 
 
 “แก้วจะออกจากที่นี่...อยากอาบก็อาบเอง”
 
 
 “เหนื่อยแล้ว...อาบให้หน่อย”  เขาทำเสียงอิดอ้อนเสียงหวาน
 
 
 “ไม่ได้...เดี๋ยวก็เปียกหมดพอดี  ว้าย !”
 
 
 
          แก้วร้องว้ายพลางฟาดมือลงบนต้นแขนเขาอย่างแรงเมื่ออีกฝ่ายพยายามดึงชุดของเธอออก  เขารูดกางเกงขาสั้นผ่านบั้นท้ายกลมกลึงอย่างรวดเร็วจนแก้วตั้งตัวแทบไม่ทัน มือหนาผลักร่างระหงกระทบกับผนังห้อง เปิดน้ำจากฝากบัวรินรดทั้งสองร่างจนเปียกชุ่ม  ดวงตาดำขลับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา  มือหนากระชับเอวขอดกิ่วรั้งให้แนบชิดกับเขามากยิ่งขึ้น  หญิงสาวแก้มร้อนผ่าวเมื่อเขาจงใจบดเบียดส่วนล่างให้สัมผัสกับเธอย่างแนบชิด...
 
 
 
 
“จะรีบไปไหน? ไปหาไอ้หนุ่มเกาหลีหรือ?”  โทโมะแหวขึ้นเสียงดังขณะที่แก้วกำลังจะออกจากห้องน้ำ
 
 
 “แน่สิ...หนุ่มเกาหลีทั้งหล่อและก็เอาใจเก่งกว่าหนุ่มญี่ปุ่นเสียอีก”   เธอตอบกลับลอยหน้าลอยตาใส่เขา ยิ่งทำให้อีกฝ่ายโมโห รวบคว้าเอวบางมากอดกระหวัดไว้ไม่ให้เธอไป ดูพูดเข้า! หาว่าคนอื่นหล่อกว่าเขาได้อย่างไรกัน ใครๆก็ต่างก็รู้ว่าเขาน่ะ ทั้งหล่อทั้งดูทีที่สุดแล้ว..อยากจะตีเด็กปากดีคนนี้เสียจริงๆ
 
 
 “ไม่ให้ไป !”
 
 
 “หึงเหรอ ?” ริมฝีปากบางยกยิ้มอย่างล้อๆ
 
             
   “หึงสิ !”  เขากระแทกเสียงขุ่นอย่างเอาแต่ใจ
 
               
“เอาเวลาไปหึงแฟนโทโมะไม่ดีกว่าเหรอ? ป่านนี้เขารอแย่...”
 
               
“ถ้าพูดถึงเบลล์อีกคำเดียว...โทดมะจะตีแก้ว !”  เขายกมือเตรียมฟาดเธอจริงๆจนแก้วเบ้ปากใส่
 
               
“เอาสิ แก้วจะฟ้องคยองเท !”   หญิงสาวแหวใส่อย่างไม่กลัวเกรง  โทโมะรัดหญิงสาวในอ้อมแขนให้กระชับแน่นกว่าเดิม พลางมองแก้วด้วยความหงุดหงิด
 
         
“ปากดีจริง...ชอบให้โทโมะเป็นบ้านักหรือไง ?”
 
         
“ใช่...คนบ้า”  แก้วยิ้มล้อเขาพลางแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เสียจนอีกฝ่ายนึกโมโหไม่ลง  ดูเอาเถิด..ทำท่าแบบนั้นใส่ เป็นใครบ้างจะโกรธลง
 
               
“เด็กบ้า!”  เขาว่าใส่อย่างหมั่นไส้ท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของแก้ว เสียงหัวเราะที่อีกฝ่ายโปรดปราน และไม่ปรารภนาที่จะให้ใครได้ยินยล เขาต้องการกักเก็บเธอไว้ในอ้อมรักแต่เพียงผู้เดียว
 
 
 
                บอกไว้ก่อน..ว่าใครคิดที่จะแย่งแก้วไปจากเขา เขาไม่มีวันอยู่เฉยเป็นแน่ ! เตือนแล้ว...เขาไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรมที่ไหนทั้งนั้น จำคำพูดของเขาไว้ให้ดี !
 
 
 

 
จำคำพูดของโทโมะไว้ให้ดีนะคร้าบบ
 
ไปล่ะ..ตอนนี้ไม่มีอะไรอีกละ >O<