Rumor เหมือนเป็นข่าวลือ

 
                               บทสัมภาษณ์ซ้ำๆ...คำตอบเดิมๆ
 
 แชะๆ~
 
 
          ท่ามกลางแสงไฟในค่ำคืนพร้อมๆกับแสงแฟลชวูบวาบจากบรรดานักข่าวและสื่อมวลชนหลากหลายสำนักพวกเขากำลังรุมล้อมชาย-หญิง คู่หนึ่ง เตรียมคำสัมภาษณ์ เตรียมบันทึก เตรียมเขียนข่าว และเตรียมตีพิมพ์!
 
 
 
แม้คำสัมภาษณ์ที่หลุดจากปากของทั้งคู่ จะดูเหมือนเดิมๆ ไม่มีอะไรมากไปกว่า...
 
 
 
[เห็นบอกว่าโทโมะกับแก้วกุ๊กกิ๊กกันอยู่ จริงหรือไม่จริง? อย่าไรอธิบายเลย?]   เสียงนักข่าวคนหนึ่งเอ่ยถามคำถามทั่วไป ตามประสา  .... 2  คนมองหน้ากันนิ่งไปชั่วขณะก่อนที่ฝ่ายชายเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน...
 
 
 
“ไม่หรอกครับ...ก็เป็นเพื่อนกันครับ ”  เขาเอ่ยปฏิเสธ  ใช่! เราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน มันเป็นแบบนั้นมา 4 ปีแล้ว และคาดว่ามันก็ยังจะคงเป็นแบบนั้นตลอดไป ร่างบางทำได้เพียงช่วยเสริมคำพูดของเขาก็เท่านั้น....
 
 
 
“ไม่หรอกค่ะ...แก้วว่าช่วงนี้เราทำงานด้วยกันบ่อยมากกว่า ทั้งเพลง ทั้งหนัง ก็เลยได้เจอกันบ่อย....แค่นั้น”
 
 
 
[ใกล้ชิดกัน เลยทำให้สปาร์คกันอย่างนี้ไหม?]  ยัง! ยังไม่เลิก! บรรดานักข่าวเขาก็คงทำตามหน้าที่  แต่หน้าที่ของเขาคือการถาม คำถามที่คนตอบก็....ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน
 
 
 
 
                        เปลี่ยนเรื่องได้ไหม?
 
 
 
 
“ฮะๆ ไม่หรอกครับ ก็เป็นเพื่อนกันมาตั้ง4 ปีแล้ว ตอนนี้ก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมครับ”  ร่างสูงตอบพลางกลั้วหัวเราะนิดๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด  แต่ก็ดูเหมือนว่าท่าทางพวกเขาจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆแน่
 
 
 
[แฟนคลับมีเชียร์ๆบ้างไหม ?]
 
 
 
“ก็ถือว่าเชียร์เยอะเหมือนกันอ่ะค่ะ แต่ว่าเขาก็รู้ดีค่ะว่าเราเป็นเพื่อนสนิทกัน ก็คืออาจจะแค่แซวว่าอยู่ใกล้กันก็น่ารักดีนะ ไม่ได้ถึงกับเชียร์ขนาดนั้น”
 
 
 
 
       ร่างบางเอ่ยตอบบ้างสลับกับเขา ไม่รู้สิ!บางที....เรื่องนี้มันก็ไม่ควรเกิดขึ้น...กับ เพื่อน! ด้วยซ้ำ  ถ้าเป็นหลายๆคู่ ป่านนี้เขาคงมองหน้ากันไม่ติด แต่ทำไม เธอกับเขา โทโมะกับแก้ว ยังคงเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม มันเป็นเพราะอะไร?
 
 
 
[ใจอ่อนบ้างไหม? ยุขึ้นไหมค่ะ?]  และนักข่าวก็ยังยิงคำถามต่อเนื่อง เอาแล้วยังไง? เธอจะตอบว่าอะไรดี เขาต้องพูดสิ! เขาต้องพูด เงียบทำไม? อยากให้เธอเป็นฝ่ายตอบนักหรือ?
 
 
 
 
                                ฉันจะตอบเอง!
 
 
 
“ยุขึ้นไหมค่ะ?"  ร่างบางแสร้งถามเขาด้วยรอยยิ้ม และเธอก็ได้คำตอบ!
 
 
 
“ตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนนะครับ”เขาเสมองหน้าเธอนิดๆก่อนจะเอ่ยตอบพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปาก ที่ใครๆก็ว่า เขาหล่อนั้นและ!
 
 
 
[แล้วอนาคตล่ะ?]  ก็ในเมื่ออนาคตมันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น...ใครเขาจะไปรู้?  และถ้าเธอจะตอบ ก็คงตอบได้แค่เพียงว่า...
 
 
 
“ก็เป็นเพื่อนกันค่ะ คือตอนนี้แก้วคิดว่าแก้วยังไม่มองเรื่องนี้มากกว่า เพราะเราก็ต้องทำงานและเรียนด้วย”  ร่างบางตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เจือจาง รู้สึกแปลกๆ รู้สึกอึดอัด รู้สึกสับสน ทุกสิ่ง ทุกอย่างในหัวใจของเธอเอง...อาจเป็นเพราะเขา ตอบคำถามแบบนั้น....
 
 
 
“ก็ไม่แน่ใจอ่ะครับ ก็เป็นเพื่อนกันไปก่อนดีกว่า เพราะเราต่างคนต่างก็มีงานที่ต้องทำน่ะครับ จริงๆผมก็ไม่มีสเป็คนะ ใครทำให้ผมมีความสุขได้ก็โอเคแล้วครับ”    เพียงเพราะคำว่าไม่แน่ใจ อะไรๆมันจึงไม่ชัดเจน  อะไรที่ดูเหมือนจะง่าย มันกลับกลายเป็นคำว่า “ยาก”
 
 
 
[แล้วแก้วเขาทำให้เรามีความสุขไหม?]
 
 
 
“ก็..มีความสุขครับ แฮปปี้ครับผม”
 
 
 
 
            เหมือนสติที่มีจะดับวูบ เมื่อเขาเอ่ยประโยคสั้นบาดใจนั้น? หมายความว่ายังไงหรือ? แต่...ครั้นจะให้เขาตอบว่า อยู่กับเธอแล้วมันน่าเบื่อที่สุดในโลก! ใครเขาจะพูดจริงไหม? บางที...เธออาจกำลังคิดไปเอง.....สิ้นสุดคำถามที่เป็นเรื่องระหว่าง คน 2 คน บรรดานักข่าวก็ต่างไถ่ถามเรื่องผลงาน กว่างานจะเลิกก็ร่วมๆตี 1  เธอกับเขาเดินทางกลับโดยรถตู้ของบริษัทที่มารอรับ
 
 
 
“เหนื่อยละสิ?”เขาเอ่ยถามพลางยื่นผ้าเย็นให้กับแก้วที่นั่งซึมกระทืออยู่ด้านใน อีกฝ่ายหันกลับมาตามเสียงทักก่อนจะรับผ้าเย็นไป โดยไม่ลืมจะขอบคุณเขา
 
 
 
“ขอบใจ  โทโมะเองก็เหมือนกัน เครียดไหม?”บ้า! เธอต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ อยู่ๆไปถามเขาแบบนั้นได้ยังไง? ไม่สมควรเลย ถ้าเขาตอบว่าเครียด ใครกันล่ะที่จะเสียใจ ไม่ใช่เธอเองหรอกหรือ?!
 
 
 
“......”
 
 
 
“......”
 
 
 
 
 
                 เขาเงียบไป แน่ละ...เป็นใครก็คงเงียบ มีข่าวว่าเรารักกัน ทั้งที่เราเป็นเพื่อนกัน ทั้งที่เรา ไม่ใช่คนรัก! เขาคงเครียด คงกลัวว่าคนของเขาจะเข้าใจผิดหรือเปล่า? เธอเองก็อยากจะบอกให้เขารู้ว่าเธอ...ก็เครียดไม่แพ้เขาเลย
 
 
 
 
                                             ฉันไม่น่าเกิดมารู้จักนายเลย
 
 
 
 
 
“อืม...ไม่หรอกน่า ชินแล้วล่ะที่มีแก้วอยู่ข้างๆ หลับไปเถอะ ถึงแล้วจะปลุก”น่าแปลกนะ...ที่แก้วไม่เห็นจะรู้สึกชินไปกับเขาด้วยเลย   ร่างบางพยักหน้ารับคำเสนอแนะของเขา เธอค่อยๆเอนหลังช้าๆ หลับตา....เพื่อลืมทุกอย่างในวันนี้ 
 
 
 
 
 
 
“แก้ว”ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อเขากระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู ไม่ได้ตะโกนเสียงดัง ไม่ได้ร้องเรียกอะไรมากมาย เพียงแค่กระซิบ เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ปลุกเธอจากนิทรา...
 
 
 
“โทโมะ”
 
 
 
“ตื่นได้แล้ว ถึงบ้านแก้วแล้วนะ”เขาถอนใบหน้าออกไปเมื่อรู้สึกได้ว่า ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับแก้มใสของแก้วเล็กน้อย แหงล่ะ...เขาเข้ามาใกล้เกินไปนี่นา....
 
 
 
 
                                                                       บ้าจริง><
 
 
 
 
“เอ่อ...อืมๆ ไปแล้วนะ บายๆ”
 
 
 
“เดี๋ยวแก้ว!”เพราะเขาคงฉุดแรงไป ร่างบางจึงถลาเข้าหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าเริ่มแนบชิดมากขึ้น สายตาคมกริบที่จ้องกลับมาทำเอาเธอเขินแทบบ้า แม้จะรู้ว่ามันเป็นเพียงอุบัติเหตุก็ตาม!
 
 
 
“พะ...พรุ่งนี้เราต้องไปถ่ายปกหนังสือตอนเช้า อย่าลืมนะ”เขาเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบที่เริ่มปกคลุม ร่างบางกระพริบตาถี่ๆและถอนใบหน้าออกไป ไม่รู้ว่าเธอตาฝาดหรือเปล่าที่แอบเห็นสายตาของเขาที่บ่งบอกว่า...เสียดาย?
 
 
 
“อืม ขอบคุณที่เตือน ไปละน่ะ^^”เธอบอกลาเขาอีกครั้งพร้อมโบกมือลาตามประสาเพื่อน แสร้งยิ้มทั้งที่ในใจยิ้มไม่ออก แต่เธอก็เลือกที่จะทำแบบนั้น ร่างบางรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเขาตอบกลับ
 
 
 
“ฝันดีนะ”
 
 
 
 
 
“เฮ้!”แก้วตกใจจนแทบหงายหลังเมื่อเจอเพื่อนร่วมวงสุดซี้อย่างเฟย์ และ ฟาง เข้ามาทักโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง มือบางยกทาบหน้าอกตัวเองอย่างไม่หายตกใจ เล่นอะไรกันนะ 2 คนนี้?
 
 
 
“เฟย์! ฉันตกใจแทบตาย มากันได้ไงเนี่ย?”
 
 
 
“ก็พี่ฟางสอบเสร็จพอดีวันนี้ เฟย์ก็เลยนัดกับพี่ฟางว่าจะมานอนเม้าท์บ้านแก้วไง?”
 
 
 
“แต่พรุ่งนี้แก้วมีงานแต่เช้า....”
 
 
 
“กับโทโมะหรือเปล่า? คู่แฝดๆ”จู่ๆใบหน้าของเธอก็รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาเสียอย่างนั้น ทำไมนะ? พอพูดชื่อเขาขึ้นมาทีไร หัวใจที่เต้นอยู่ข้างในมันถึงกับทรยศขนาดนี้!
 
 
 
 
                              แกเต้นแรงเกินไปแล้ว...หัวใจ
 
 
 
 
“เงียบๆ เขิน...เขินใหญ่แล้ว><”เพื่อนสาวตัวเล็กเอ่ยแซว ทำเอาแก้วไม่รู้จะตีหน้ายังไง เวลาคนเราเขิน รู้บ้างไหม? มันทรมานเป็นบ้าเลย!
 
 
 
“ขะ...เขินอะไร? เป็นไปกับเขาอีกคนด้วยนะเฟย์”
 
 
 
“ไม่เขินแล้วหน้าแดงทำไม??”
 
 
 
“อากาศมันร้อน!!”
 
 
 
“เย็นสบายจะตาย!!”
 
 
 
“ร้อนจะตาย!!”
 
 
 
“เย็น!”
 
 
 
“เอ๊ะ...ก็บอกว่า....”
 
 
 
“พอแล้วๆเลิกเถียง ยัยเฟย์เลิกแซวแก้วได้แล้ว และแก้ว....เลิกเขินได้แล้ว^^ เข้าบ้านๆๆๆ”เกือบแล้ว เกือบที่แก้วจะเผลอขอบคุณฟางที่ช่วยมาห้ามศึกเสียแล้ว แต่ประโยคสุดท้ายของฟางมันช่าง....น่ากัดเสียจริง!
 
 
 
 
                                            ยัยฟาง!! ร้ายกาจ><
 
 
 
 
 
 
 
“ม๊าค่ะ ลูกสาวตัวดีของม๊ากลับบ้านมาแล้วค่ะ^^”เฟย์เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วมารายงานให้แม่แก้วได้รับรู้ทันที ไม่แปลกหรอกเฟย์กับฟางมาค้างที่นี่บ่อยจะตาย และบางทีพวกเขา 2 พี่น้องอาจจะมานอนบ่อยกว่าบ้านตัวเอง?? ==
 
 
 
“กลับซะดึกดื่นเชียว เฟย์ กับฟางมารอแก้วนานแล้วนะลูก”คนเป็นแม่เอ่ยบอกเมื่อแก้วเดินเข้าบ้านมา ร่างบางส่ายหน้าอย่างหน่ายๆก่อนจะเอ่ยตอบไป
 
 
 
“วันนี้แก้วเลิกดึกนะม๊า แล้ว...ใครเข้าจุดธูปเชิญพี่น้องนี่ละค่ะ?”ร่างบางแอบเหน็บเพื่อนตัวเองเล็กน้อย แน่นอน 2 พี่น้องหน้ามุ่ยไปตามระเบียบ คนเป็นแม่จึงหันมาเอ็ดเบาๆ
 
 
 
“แน้...เรานี่ไปว่าเพื่อนอย่างนั้นได้ไง?”
 
 
 
“ก็มันจริงนี่นา...”
 
 
 
“แก้วToT”
 
 
 
“เอาล่ะๆเข้าบ้านไปนอนกันได้แล้วไป พรุ่งนี้มีงานไม่ใช่เหรอลูก?”คนเป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง แก้วพยักหน้ารับอย่างเหนื่อยๆก่อนจะเดินขึ้นบ้านไปอาบน้ำนอนโดยมีเฟย์ ฟางตามไปติดๆ
 
 
 
“แก้วๆ” ฟางเอ่ยเรียกเมื่อขึ้นไปนอนบนเตียงกับแก้วและเฟย์ รายนั้นหลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอนแล้วเหลือก็แต่แก้วกับฟางก็เท่านั้นล่ะ อีกคนนอนไม่หลับแต่อีกคนไม่หลับนอนเพียงเพราะว่าอยากถามอะไรบางอย่างจากปากเพื่อนรัก ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ....ว่าไม่มีทางได้คำตอบนั้น!
 
 
 
 
                                   แก้วไม่ตอบแน่ๆ! เชื่อสิ?!
 
 
 
 
“ฮะ?ฟาง”
 
 
 
“กับโทโมะ...ถึงไหนแล้ว?”
 
 
 
“พูดอะไร ไร้สาระน่า นอนเถอะ”แก้วเบี่ยงประเด็นทันที ไม่อยากจะพูดให้มากความ ยิ่งพูด ยิ่งถลำลึกเกินกว่าเหตุ สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนี้คือ...เงียบ!
 
 
 
 
                          นั้นไง? ทำไมซื้อหวยไม่ถูกนะ ==
 
 
 
 
 
“อ๋อ อืม..ว่าแต่ช่วงนี้ข่าวออกเยอะเนอะ...ยุขึ้นไหมน้า?”ยังไม่วายที่ฟางจะทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้หัน จะหันมาแหวใส่เจ้าตัวก็แสร้งหลับไปเสียแล้ว
 
 
 
“คงไม่ขึ้นหรอก”แก้วเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะล้มตัวนอน
 
 
 
เช้าวันต่อมา
 
 
 
ตื้ดๆ
 
 
 
“ฮัลโหล”ร่างบางรับโทรศัพท์โดยไม่ทันได้ดูสายเรียกเข้าเพราะมัวแต่เร่งรีบกับการแต่งตัวอยู่
 
 
 
[ทำอะไรอยู่?]
 
 
 
“ใส่เสื้อ....โทโมะ!" กว่าจะรู้ตัวก็เผลอตอบเขาไปเสียแล้ว เธอล่ะอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีจริงๆเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขาเล็ดอดออกมา ขำทำไม?มันน่าขำตรงไหนกันเล่า โทโมะบ้า!
 
 
 
                                     
                                                  อายนะT^T
 
 
 
[แล้ว...ใส่อะไรต่อล่ะ?]
 
 
 
“เอ่อ....”>///< บ้าสิ! ใครเขาใช้ให้ถามแบบนี้กัน เธอเป็นผู้หญิงนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่นของเขาเสียหน่อย ให้ตายเถอะทำไมเขาเป็นคนแบบนี้!
 
 
 
[นี่แก้ว...ยังแต่งตัวไม่เสร็จแล้วคุยกับโทโมะเหรอ? ...วาบหวิวดีนะ] ถ้าแก้วฟังไม่ผิดประโยคสุดท้ายของเขา
 
 
 
 
                                            อะไรหวิวๆนะ -..-
 
 
 
 
“จะไม่เสร็จเพราะโทโมะชวนคุยนี่แหละ-__-”
 
 
 
[อ่า...งั้นแต่งตัวไปเถอะ ไว้เจอกัน]
 
 
 
“อือ”หลังจากวางสายจากเขาแก้วก็รีบแต่งตัวทันที เพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธอหน้าแดงเถือกแบบนี้! จะไปโทษใครได้เล่า?!
 
 
 
“แก้วป่ะ!...มีงานเช้าไม่ใช่เหรอ?”ฟางเดินขึ้นมาตามในจังหวะที่แก้วแต่งตัวเสร็จพอดี  คนตัวเล็กช่างสังเกตเอ่ยถาม คำถามที่แก้วตอบไม่(ค่อยจะ)ออก
 
 
 
“แก้ว...หน้าแดงนะ ใครทำให้เขิน><”
 
 
 
“บ้า...เปล่าสักหน่อย”ร่างบางรีบยกมือปกปิดใบหน้าของตัวเองที่กำลังร้อนผ่าวจนเธอรู้สึกเหมือนใบหน้าจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆก็ไม่ปาน เพราะอะไรกัน? มันเป็นเพราะอะไร?? ช่วงนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจจะไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างไงอย่างงั้น? แล้ว...มันไปอยู่ที่ใครกันล่ะ??
 
 
 
“จะเชื่อนะ...แล้วเมื่อกี๊ได้ยินเสียงแว่วๆ...คุยกับใครเหรอ?”
 
 
 
“เอ่อ...ก็...โทโมะโทรมาตาม”
 
 
 
“อ๋ออออออออออ!...... ไม่น่าล่ะ ป่ะๆรีบไปกันเถอะ.......~ใครกันที่ทำให้ฉันรัก ใครกันที่มาอยู่ในความฝัน คนที่ฉันคิดถึงอยู่ทุกวัน ก็ใครคนนั้นฉันเรียกว่าเธอ~” ฟางเดินฮัมเพลงออกไปแต่สายตายังคงจ้องล้อเลียนแก้วไม่เลิกรา รู้ดีอยู่หรอกเธอเป็นเพื่อนสนิทแก้ว เรื่องของแก้ว  ฟางรู้หมดแหละน่า
 
 
 
                         
                               แล้วเรื่องของเธอกับป๊อปปี้ล่ะ?? รู้ตัวหรือยัง??
 
 
 
 
            เมื่อทั้ง 3 เดินทางมาถึงบริษัทต่างก็แยกย้ายไปทำงานเดี่ยวของแต่ละคน วันนี้เฟย์ติดสอบเลยแยกไปอีกทางส่วนฟางมีถ่ายละคร และแก้วมีถ่ายปกนิตยาสารกับโทโมะ  เธอเตรียมใจไว้แล้วแหละ!อยู่กับเขาเธอต้องอาศัยความอดทนอย่างมากทีเดียว  เพราะเขาชอบทำอะไรโดยไม่ปรึกษาเธอเสียก่อน แก้วได้แต่ภาวนาในใจอย่าให้ตัวเองหลุดอะไรๆออกมาก็เพียงพอ!
 
 
 
“ไปกันยัง?”
 
 
 
“หือ?”ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อจู่ๆเขาก็เข้ามาโอบไหล่ แน่ละ...ถึงเขาจะพูดไม่ค่อยเก่ง แต่ว่าลายิ้มนี่แก้วเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนสนิทอย่างเขา...หล่อใช่เล่น!
 
 
 
“นี่แนะ! ก็ไปสิ”
 
 
 
“ฮะๆ เจ็บนะแก้ว”เขาร้องประท้วงนิดๆเมื่อเธอกระทุ้งศอกใส่หน้าท้องของโทโมะเต็มแรงจนเขาหน้างอ แต่ก็ยังไม่วายหัวเราะออกมานิดๆ แก้วเองก็ไม่รู้หรอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับเพื่อนคนนี้? ไม่รู้สิ...มันบรรยายไม่ถูกเลยก็ว่าได้
 
 
 
“ใครใช้ให้มาไม่บอกไม่กล่าวล่ะ? แล้วนี่จะไปกันได้หรือยังแก้วรอนานแล้วนะ?”
 
 
 
“แก้วจ๋า”
 
 
 
“อะ...อะไร?? ผีเข้าเหรอโทโมะ? เรียกอะไรแบบนั้น...ขนลุก!”
 
 
 
“ฉันมารอเธอตั้งนาน...กว่านะแก้ว! ใครควรจะบ่นไม่ทราบครับ-__-“
 
 
 
“ขอโทษน้า>< นะๆๆๆ ๆ”ร่างบางแสร้งเขินอายเพื่อให้รอดพ้นจากความผิดที่เธอก่อไว้ นั่นก็คือการมาสาย! ใบหน้าหวานถูไถกับหัวไหล่ของเขาน้อยๆเป็นเชิงง้องอนเขา  เพราะเธอคิดว่าการเป็นกันเองไม่ถือตัวกับเขาเป็นสิ่งที่เธอควรทำ เพราะบางที...เขากับเธอจะได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม 
 
 
 
ไม่รู้สึกหวั่นไหว?
 
กล้าที่จะสบสายตากันได้แบบเต็มที่โดยไม่รู้สึกอะไร?
 
เธอยอมรับเองนะแก้ว....ว่าเธอหวั่นไหวไปกับข่าว{ลือ}
 
 
 
 

 
อืม...-___- เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ 2 ยังไงก็...ไม่รู้อ่ะ (อ้าว???)
 
มันมีเรื่องจริงมาปะปนอยู่บ้าง (ประมาณนั้น==) 
 
และสุดท้าย มันอาจจะหื่น เฮ้ย! ไม่รู้อ่ะ(><  ) (  ><) ( >< ) 
Cr. บทสัมภาษณ์จริงจาก....เม้าท์ซี่ ( นะจ๊ะูู  ^^)