pk poppykaew รักฉันไหม

หลังจากแม่ของแก้วเดินทางไปต่างประเทศแก้วก็ต้องอยู่คนเดียวในบางเวลาเพราะไม่สามารถตัวติดกันได้
แก้ว / เฮ้อ!น่าเบื่อพี่ป็อปไม่อยู่ชวนฟางกับเฟย์ไปช็อปปิ้งดีกว่า
เสียงผู้เป็นเพื่อนตอบรับสายอย่างอ่อนโยน
(ฮัลโหลว่าไงแก้ว)
ไปช็อปปิ้งกันนะ
(เอาสิ)
เค เจอกันนะเพื่อน
( จ๊ะ )
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
แก้ว / พี่แจ๋ว 
แจ๋ว / มีอะไรหรือค่ะคุณหนู
แก้ว / แก้วจะออกไปข้างนอกถ้าพี่ป็อปกลับมาบอกว่าเดี๋ยวแก้วจะรีบกลับ
แจ๋ว / ค่ะ 
แก้ว / ขอบคุณค่ะ เดี๋ยวแก้วจะซื้อขนมมาฝาก
แจ๋ว / ค่ะ
แก้วให้คนขับรถไปส่งที่ห้างแต่ดันลืมโทรศัพท์ไว้
ณ ห้างสรรพสินค้า
แก้ว / ฟาง เฟย์ กินไรกันดีอ่ะ
เฟย์ / อาหารญี่ปุ่น
ฟาง / อย่าเลยเฟย์จำไม่ได้หรอ(ดุน้องเบาเบา)
แก้ว / ไม่เป็นไรหรอกถ้าเฟย์อยากกิน
เฟย์ / เย้!!  
 ณ ร้านอาหารญี่ปุ่น
พนักงาน / จะรับอะไรดีค่ะ
เฟย์ / นู้น นี่ นั้น
แก้ว / นี่ นี่แล้วก็ นี่
ฟาง / อั้นนี้ อันนั่น และก็นี้
แก้ว / ฟางมีแฟนยังหรอ
ฟาง / มะ...มะ....
แก้ว / ยังไม่พร้อมเปิดตัวหรอ ไม่เป็นไร
เฟย์ / พี่ฟางเข้ากลัวคนรู้
แก้ว / ว่าแต่เฟย์เหอะยังคบกับเขื่อนอยู่ใช่ไหม
เฟย์ / แน่นอน ยังรักกันเหมือนเดิม
ฟาง / แล้วแก้วล่ะ
แก้ว / ก็เรื่อยๆ
ฟาง / เมื่อวานแก้วไปบ้านแม่ของพี่ป็อปปี้มาใช่ไหม
แก้ว / รู้ได้ไง
ฟาง / สายลับ
แก้ว / ร้ายกาจนะยะ
ฟาง / แน่นอน
พนักงาน / ขอเสริฟอาหารค่ะ
แก้ว / เต็มที่แก้วเลี้ยงเอง
เฟย์ / เย้!!
หลังจากที่ทั้งสามกินกันอย่างอิ่มมากทั้งสามจึงไปช็อปปิ้งต่อ
/ หลงทาง หลงอยู่กลางใจของเธอ /
ฟาง / ฮัลโหลค่ะ
แม่ / กลับบ้านด่วนแม่มีอะไรจะให้บอกเฟย์ด้วยนะลูก
ฟาง / ค่ะ
ตู้ด ตู้ด ตู้ด
 ฟาง / เฟย์แม่บอกให้กลับบ้านด่วน
เฟย์ / อืมก็ได้
ฟาง / แก้วกลับบ้านก่อนนะ
แก้ว / บายจ๊ะ
ฟาง เฟย์ / จ๊ะแล้วเจอกัน
แก้ว / อืม
สองศรีพี่น้องกลับบ้านไปแก้วยังคงเดินซื้อเน็กไทให้ป็อปปี้
แก้ว / สีนี้ล่ะพี่ป็อปน่าจะชอบ (บ่นกลับตัวเอง)เท่าไหร่ค่ะ(หยิบกระเป๋าตังขึ้นมา) เฮ้ยโทรศัพท์ไปไหนเนี้ย ตายแล้วจะกลับบ้านยังไงเนี่ย ( ทำน่าตกใจ )
พนักงาน / ทั้งหมด 1000 บาทค่ะ 
แก้ว / นี่ค่ะ 
ณ ที่นั่งพัก
แก้ว / แท๊กซี่ก็กลัว เอาไงดี ฮือฮือฮือ ( นึกไม่ออกบอกใครไม่ได้ ร้องไห้ )
? / นิสัยไม่เคยเปลี่ยน
แก้ว / นายเป็นใคร (ถามทั้งทีก้มน่าอยู่)
 ? / เป็นอะไร
แก้ว / นะ... โทโมะ (อึ้งสักพัก ) ฮือฮือฮือ (โผล่เข้ากอด)
โทโมะ / แล้วจะบอกได้รึยังว่าเป็นอะไร
แก้ว / ฉันลืมเอาโทรศัพท์มาก็เลยไม่รู้จะกลับบ้านยังไง (อธิบายทั้งน้ำตา)
โทโมะ / แค่นี้เอง ไปเดี๋ยวไปส่ง (ยืนมือมา)
แก้ว / ขอบใจนะ
โทโมะ / ไม่เป็นไรหรอกคนกันเอง
 ณ ระหว่างทาง
โทโมะ / เป็นไงบ้าง 
แก้ว / ก็เรื่อยๆอ่ะ
โทโมะ / แล้วป็อปปี้ล่ะ
แก้ว / เขาไม่ว่าง
โทโมะ / ขี้ลืม ขี้แง เหมือนเดิม
แก้ว / ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย
โทโมะ / แล้วไอ้ที่ลืมโทรศัพท์ล่ะ แล้วไอ้ที่นั่งร้องไห้ล่ะ
แก้ว / มันกดดันอ่ะ
โทโมะ / อย่าเป็นแบบนี้บ่อยแล้วกัน ฉันไม่ได้ค่อยช่วยเธอตลอด
แก้ว / รู้แล้วน่ะ
โทโมะ / ที่หลังหัดจำเบอร์คนอื่นไว้บ้าง
แก้ว / ไม่จำ ขี้เกลียด
โทโมะ / ขี้เถียงก็ยังไม่หาย
แก้ว / หายแล้ว
โทโมะ / แล้วที่ต่อล้อต่อเถียงอยู่นี่ล่ะ
แก้ว / ก็นิดเดียวเอง
โทโมะ / ไม่มีใครยอมเธอเหมือนฉันหรอก
แก้ว / มี ในโลกนี้มันไม่ได้มีนายคนเดียวสักหน่อย
โทโมะ /  พอเถอะเลิกเถียงได้แล้ว
แก้ว / ไม่
โทโมะ / ถึงแล้ว
แก้ว / รู้แล้ว
โทโมะ / ป่านนี้ ไอ้ป็อปปี้กำลังอาละหวาดอยู่มั่ง ( หั่นไปเห็นป็อปปี้กำลังโมโหและมองมาพอดี )
แก้ว / ขอบใจ
โทโมะขับรถออกไปช้าช้าเพื่อให้ป็อปปี้เห็นได้ชัดเพื่อยั่วโมโห
ป็อปปี้ / ไปไหนมา 
แก้ว / แก้วไปห้างมาค่ะ
ป็อปปี้ / ทำไมกลับมาช้า
แก้ว / ก็แก้วคุยกับเพื่อนเพลินไปหน่อย
ป็อปปี้ / ยังไม่ลืมมันใช่ไหม (เบียบแขนแก้ว)
แก้ว / โอ๊ย! แก้วเจ็บนะ 
ป็อปปี้ / ไปตั้งแต่เที่ยงกับมาซะดึกแล้วก็ผู้ชายมาส่ง จะให้พูดอีกไหมว่าไปทำอะไรกันบ้าง
เพรี๊ย !
แก้ว / มันไม่ใช่อย่างนั้นนะ
ป็อปปี้ / และมันอย่างไหนล่ะ (โมโหมาก) รักกันมากใช่ไหมห๊ะ (เขย่าตัวแก้ว)
แก้ว / ใช่! (พูดด้วยความโมโห)
ป็อปปี้ / ได้ มาเนี่ย (ลากแก้วขึ้นรถ)
แจ๋ว / คุณป็อปปี้จะคุณแก้วไปไหนค่ะ
ป็อปปี้ / ไปต่างจังหวัดอีกสองสามวันจะกลับนะ
แจ๋ว / อยาทำอะไรคุณหนูนะค่ะ