Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
8) เปิดลิ้นชัก...ถามใจตัวเอง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่8 เปิดลิ้นชัก...ถามใจตัวเอง
ฟางเองเมื่อรู้สึกว่าป๊อปปี้หลับไปแล้ว จึงหันร่างกลับไปกอดป๊อปปี้ไว้ พลางกระซิบเบาๆว่า
“ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ...ฝันดีค่ะ” ร่างเล็กพูดเสียงเศร้าก่อนจะก้มหน้าลงไปซบกับแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม
เธอชินเสียแล้วหละ ทุกครั้งที่เขาหลับนอนกับเธอ ก็มีบ่อยครั้ง ที่มีชื่อของ เธอคนนั้น หลุดออกมาจากปากของ
ชายหนุ่ม แต่ก็ยังรู้สึกเจ็บอยู่ดี ถึงครั้งใดที่เขาจะรู้ตัวว่าเขานอนกับเธออยู่ เธอไม่เคยรู้สึกดีใจสักนิด
ก็เพราะมันปราศจากความรัก และความอ่อนโยน
สำหรับเขาเธอยังเป็นแค่ เงา ของใครบางคนสำหรับเขาอยู่ดี...
ฟางคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราตามคนตัวโตไป...
วันนี้เธอตื่นแต่เช้า เพื่อมาทำอาหารให้กับเขา ก็เมนูเดิม...บางทีเขาอาจจะอยากทานก็ได้
‘เมื่อวานเขาอารมณ์ไม่ดีนี่นาวันนี้เขาอาจจะทานก็ได้’ เธอปลอบใจตัวเอง
เมื่อร่างสูงตื่นขึ้นมาก็เข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัวและเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่จะเดินผ่านร่างเล็กไป
แต่ก็โดนรั้งด้วยเสียงหวาน ของเธอ
“พี่ป๊อปคะ ฟางทำอาหารเช้าไว้ให้ มีแกงขะ...”
“ไม่หิว ไม่กิน รีบ...มีอะไรอีกรึเปล่า” เขาเอ่ยดักคอ ก่อนจะถามในท้ายประโยคด้วยเสียงราบเรียบ
“มะ...ไม่มีค่ะ”ร่างเล็กเอ่ยอย่างประหม่า
ก่อนร่างสูงจะเดินออกไปจากห้อง... ก่อนที่เธอจะลงมือทานอาหารเช้าตามลำพัง เฉกเช่นทุกวัน...
ก่อนจะมานั่งรับลมที่ระเบียง พร้อมกับหนังสือนิยายเล่มโปรด...
เมื่อได้มาอยู่เงียบๆคนเดียวเช่นนี้ เธอก็อดที่จะเปิดลิ้นชัก เอาคำถามเดิมที่เธอยังไม่ได้ให้คำตอบกับตัวเอง
‘ว่ายังจะ รอ ต่อไปหรือเปล่า’
ลองมาคิดทบทวนว่าเธอยังมีเหตุผลที่จะ รอ ต่อไปหรือเปล่า
อาหารทุกมื้อที่เธอเพียรทำไว้ให้เขาทุกมื้อ...
ไม่มีเลยสักมื้อที่เขาจะกลับมารวมโต๊ะกับเธอ แต่...เธอก็ไม่ได้เบื่อที่จะทำ
ทุกวันที่เธอเพียร พยายามพูดจาดีๆกับเขา พยามยามทำให้เขามีความสุข
ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากความเหนื่อยหน่ายและเย็นชา แต่...เธอก็ไม่เบื่อที่จะพูด
ทุกวันที่เธอเพียรพยายามข่มตาให้นอนหลับ เพราะความเป็นห่วงเมื่อยามที่เขายังไม่กลับมา
ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะรับรู้ว่าเธอห่วงเขามากเพียงใด แต่...ก็ไม่มีเลยสักครั้งที่เธอจะนอนหลับได้ลง ถ้าเขายังไม่
กลับมา...
ทุกวันที่เธอเพียรพยายามกับการรอ รอความหวังเล็กๆน้อยๆ จากเขา
ไม่มีเลยสักครั้งที่เขาจะมองเธอให้อยู่ในสายตา แต่...เธอก็ไม่เคยท้อกับการรอ ที่มีความหวังริบหรี่เต็มที
การที่เขาเห็นเธอเป็นแค่ เงา ของเธอคนนั้น ถ้าเขามีความสุข เธอก็ยอม...
ลองมาคิดๆดูแล้ว
เธอไม่เคยได้รับความอ่อนโยน ความรัก หรือแม้แต่ความหวังจากเขา ตราบใดที่เธอยังเป็นเธอ
เธอที่ไม่ใช่เงาของใคร...
‘ลองถามใจตัวเองว่าที่เป็นอยู่มีความสุขหรือเปล่า...’คำถามของพี่ชายผุดดังขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ
“ฟางตัดสินใจแล้ว...ฟางจะรอค่ะพี่เขื่อน...ฟางจะไม่ไปจากเขา...จนกว่าเขาจะไปจากฟางเอง...ฟางมีความสุขถ้า
ทุกอย่างลงเอยในแบบที่เขาต้องการ...”เอ่ยปากบอกกับสายลมที่พัดผ่านเมื่อเธอหาคำตอบให้กับคำถามที่ค้างคา
ของตัวเธอเองและพี่ชาย
เฮ้อ...เธอรู้อยู่แล้วว่าคำตอบของเธอต้องออกมาเป็นเช่นนี้ แต่เธอจะขอเสี่ยงขอใช้ช่วงเวลาที่เหลืออยู่
อยู่กับเขา...อยู่เพื่อรอความหวังเล็กๆน้อยๆ...จนกว่าเขาจะเอ่ยบอกให้เธอไปจากชีวิตของเขาเอง...เธอถึง
จะไป...
........................................................................................................................
ฝากติดตามนิยายเรื่องนีด้วนนะจ้ะ อย่าเพิ่งทิ้งกันไป
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
