Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่42 แต่งงานกันนะ
 
 
“อือ”ฟางที่ตื่นขึ้นมาก่อน มองไปยังป๊อปปี้และลูกชายที่กำลังนอนกอดกันอยู่ ก่อนเธอจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ
 
และเก็บของเล่นที่เจ้าตัวแสบทำรกไว้ตั้งแต่หลายวันที่แล้ว เมื่อเปิดประตูห้องออกมาเจอกับคนตัวโตที่
 
เพิ่งเดินขึ้นมาพร้อมกับลูกชายตัวแสบ
 
 
“ฟาง อาบน้ำให้ฟร้องซ์หน่อย ร้อน”ลูกชายตัวแสบรีบวิ่งมาหาเธอและกอดหมับเข้าที่เอวบาง
 
 
“ครับ ไปเปิดน้ำก่อนสิ เดี๋ยวฟางขอคุยกับพ่อก่อน”เจ้าตัวแสบจึงวิ่งเข้าห้องไป
 
 
“ว่าไง...”ป๊อปปี้ถามก่อนจะก้มลงหอมแก้มคนตัวเล็ก ทำเอาใบหน้านวลแดงก่ำทันที
 
 
“คะ คือฟางอยากรู้ว่าพี่ป๊อปจะมาทำรีสอร์ทข้างๆไร่ฟางหรือคะ”
 
 
“ครับ ฟางมีอะไรรึเปล่า”ก่อนเขาจะลูบหัวคิ้วมนที่ตอนนี้ขมวดเป็นปมใหญ่อยู่
 
 
“ฟาง ได้ยินจากคุณวิศวะว่าพี่ป๊อปอยากได้ที่ดินของฟางด้วย ฟางขอได้มั้ยคะ...”ฟางเล็กเอ่ยและรอคำ
 
ตอบอย่างใจจดใจจ่อ
 
 
“ได้สิ แต่ฟางต้องอาบน้ำให้พี่ก่อนนะ”เขาเองก็ยกเลิกความตั้งใจนั้นตั้งแต่ไอ้เพื่อนรักมาบอกเขาว่าเจ้า
 
ของที่ไม่ยอมขาย แล้วที่ๆเขาประมูลมาได้ก็เยอะพอสมควรแล้วพูด ก่อนจะเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์
 
 
“คะ...ค่ะ”ร่างเล็กตอบอย่างประหม่า ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน ซึ่งป๊อปปี้ก็รีบเดินตามไปทันที
 
 
“ฟร้องซ์อยู่ไหนลูก”ฟางเรียกชื่อลูกชายตัวแสบเมื่อไม่เห็นเจ้าตัวอยู่ในห้อง ก่อนจะตกใจเมื่อหันมาเจอกับ
 
ร่างสูงที่กำลังสะลัดอาภรณ์ออกจากร่างกายอย่างไม่รู้จักอาย เธอจึงรีบหันกลับมาแล้วยกมือปิดหน้าทันที
 
ก่อนจะรู้สึกถึงความอบอุ่นของออกแกร่งของเขาที่เขามากอดเธอจากด้านหลัง
 
 
“ลูกอยู่ในห้องน้ำ ป่ะ ไปอาบน้ำ”ก่อนที่ร่างสูงจะลากคนตัวเล็กเข้าไปในห้องน้ำก็เจอกับเจ้าตัวแสบที่
 
หัวเราะคิกๆ อยู่
 
 
“หัวเราะอะไรฟร้องซ์ อาบน้ำได้แล้ว”
 
 
เธอรู้สึกอายๆที่ต้องมาอาบน้ำให้สองพ่อลูกที่กำลังเล่นกันอยู่ในอ่างอาบน้ำที่ทำจากหินอ่อนเนื้อดี อีกคนก็
 
เป็นเด็กหัวดื้อรั้น นิสัยไม่ยอมใครง่ายๆ อีกคนก็ทำตัวเป็นเด็กที่ให้เธออาบน้ำให้อยู่ ส่วยนิสัยนั้นไม่ต้อง
 
ถามถึงลูกเป็นอย่างไรพ่อเป็นยิ่งกว่านั้น
 
 
“พ่อมีกล้ามด้วย เอ๊ะ มีซิกแพ็กด้วย”เจ้าตัวแสบพูดขณะที่จิ้มไปที่ผิวของคนเป็นพ่อ
 
 
“เดี๋ยวฟร้องซ์โตมาก็มีเองแหละลูก แต่ต้องขยันออกกำลังกายด้วยนะ”
 
 
“ฟร้องซ์อยากโตเร็วๆจัง จะได้มีกล้ามเหมือนพ่อ”ก่อนคนเป็นแม่จะพูดขึ้นมา
 
 
“โตช้าๆน่ะดีแล้วลูก”และลูบไปที่ศีรษะทุยของลูกชาย
 
 
“ฟางไปทานข้าวนอกบ้านกันมั้ย”ป๊อปปี้โพล่งถามออกมา
 
 
“ที่ไหนคะ”
 
 
“แถวๆนี้แหละ ตอนพี่นั่งรถมาเห็นอยู่ร้านนึง”ก่อนเจ้าลูกชายตัวแสบจะเกาะหมับเข้าที่แขนของเธอและ
 
เขย่ารัวๆ
 
 
“ฟางไปเหอะนะ ฟร้องซ์ไม่ได้ไปมานานแล้ว น้าๆๆ”เจ้าตัวแสบอ้อนเธอยกใหญ่อย่างกลัวว่าเธอจะไม่ไป
 
 
“ฟางขอหอมแก้มหน่อย”เธอยื่นข้อเสนอไป
 
 
“ฟางเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเลย แก้มฟร้องซ์ช้ำหมดแล้ว ถ้าน้องมะยมหึงขึ้นมานะฟร้องซ์จะโทษฟางคนเดียว
 
เลย”เจ้าตัวแสบบ่นอุบอิบ แต่ก็ยอมยื่นแก้มตุ้ยนุ้ยมาให้เธอ เธอก้มลงไปฟัดแก้มนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อน
 
เจ้าตัวแสบจะมองเธอตาคว่ำ แต่เธอก็ไม่ได้ว่าอะไรปล่อยเลยตามเลย
 
 
“หล่อจังเลย”เธอพูดขณะแต่งตัวให้ลูกชายเสร็จ
 
 
“ฟางก็...”เจ้าตัวแสบพูดอย่างเคอะเขิน ก่อนจะวิ่งไปเกาะหมับเข้าที่เอวหนาของป๊อปปี้ที่เพิ่งเดินออกมา
 
จากห้องน้ำ
 
 
“เห้ย ฟร้องซ์เดี๋ยวจะตกนะ”ป๊อปปี้รีบรับลูกชายที่โหนเอวหนาของเขาอยู่ในตอนนี้
 
 
“ฟร้องซ์ปล่อยก่อนลูกเดี๋ยวจะตกนะ”ฟางรีบมาดึงลูกชายตัวแสบออกจากเอวหนาของป๊อปปี้
 
 
ด้วยความลื่นของพื้น ทำให้ป๊อปปี้ล้มลงมาทับฟางและลูกชายตัวแสบ.... เหมือนมีมนต์สะกดเข้าค่อย
 
เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็ก
 
 
“ฟร้องซ์หายใจไม่ออก...”เจ้าตัวแสบโพล่งออกมาเสียงอู้อี้
 
 
“ขอโทษครับ”ป๊อปปี้รีบลุกขึ้นมาจากตัวของฟางและเจ้าตัวแสบ
 
 
“เมื่อกี้ พ่อจะทำอะไรฟางอ่ะ”เจ้าตัวถามอย่างช่างสงสัย
 
 
“ไม่ได้ทำอะไรหรอกลูก”ฟางพูดก่อนจะจูงมือลูกชายออกไปนอกห้อง ป๊อปปี้มองตามคนตัวเล็กที่หน้า
 
แดงก่ำ และลูกชายเจ้าสงสัย...คืนนี้คงต้องจัดหนักซะแล้วมั้ง
 
 
คิดก่อนจะเหยียดหรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เขาเดินออกห้องตามสองแม่ลูกไป
 
 
“ฟางกุญแจรถล่ะ”ป๊อปปี้ถาม ก่อนฟางจะยื่นกุญแจรถให้ ทั้งสามคนเดินไปขึ้นรถคันงามที่จอดไว้
 
 
“เดี๋ยวนี้ขับรถเป็นแล้วหรอ”ป๊อปปี้ถามขณะสตาร์ทรถ
 
 
“พอได้บ้างค่ะ”ฟางตอบขณะที่ดึงสายเข็มขัดนิรภัยคาดให้ลูกน้อย ก่อนจะคาดให้ตัวเอง
 
 
“กลัวพี่เอารถไปคว่ำรึไง”ป๊อปปี้ถามน้ำเสียงยียวน
 
 
“พี่น่ะไว้ใจได้ที่ไหน”ฟางตอบก่อนจะทำหน้ามู่ทู่ ทำเอาป๊อปปี้อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้บีบไปที่ปลายจมูกรั้น
 
เบาๆ
 
 
“พ่อ ทำอย่างนั้นฟางก็หายใจไม่ออกสิ”เจ้าตัวแสบพูดก่อนจะดึงมือเขาออกจากจมูกรั้นของคนเป็นแม่
 
 
เขามองลูกชายตัวแสบตาคว่ำ ก่อนจะผลักศีรษะทุยของเจ้าตัวแสบเบาๆ ‘ขัดจังหวะจริงๆเลยไอ้ตัวแสบ’
 
 
ก่อนเขาจะออกรถไปที่ร้านอาหาร
 
 
ร้านอาหารที่นี้ก็คือสวนอาหารดีๆนี่เอง ร้านถูกออกแบบมาอย่างเรียบง่าย แต่ทว่าดูอบอุ่น เหมาะสำหรับ
 
ครอบครัวที่มานั่งทานอาหารด้วยกัน ร้านถูกโอบล้อมไปด้วยธรรมชาติ มีโต๊ะตั้งอยู่ที่หน้าร้านบริเวณที่ทำ
 
เป็นสนามเด็กเล่น มีชิงช้าที่ทำอย่างง่ายห้อยอยู่กับต้นไม้ใหญ่ ด้านหน้ามีน้ำตกจำลองตั้งอยู่กับมวล
 
ดอกไม้ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงาม ส่วนด้านในก็จะเป็นคาราโอเกะ สำหรับนั่งสังสรรค์กับเพื่อนฝูง อากาศที่
 
กำลังเข้าสู่ฤดูหนาวของที่นี่ทำให้อากาศเย็นสบาย ลมที่พัดผ่านทำให้คนตัวเล็กสั่นน้อยๆ
 
 
“หนาวหรอ”ป๊อปปี้ถามเมื่อเห็นเธอยกมือขึ้นกอดอก
 
 
“นิดหน่อยค่ะ”เขาหันหน้ามามองเธอก่อนจะอุ้มเจ้าตัวแสบขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้
 
 
“ฟาง ฟร้องซ์หิวแล้ว”ลูกชายตัวแสบประท้วงเมื่อนั่งเก้าอี้แล้ว
 
 
ก่อนป๊อปปี้จะเรียกบริกรมาสั่งอาหาร
 
 
“เอาอันนี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ นี้ โอ้ย...ฟาง”เจ้าตัวแสบร้องโอดโอยเมื่อโดนคนเป็นแม่ตีเข้าให้ที่มือเล็ก ก่อนจะ
 
ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปทางคนเป็นพ่อ
 
 
“ไม่ต้องเลย สั่งมั่วอย่างนี้ ถ้ากินไม่หมดฟางจะตีจริงด้วย”ฟางเอ็ดลูกชายเบาๆ
 
 
“ปล่อยลูกเถอะฟาง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง เอาอันไหนบ้างนะครับฟร้องซ์”ฟางส่งค้อนเล็กๆให้ชายหนุ่มที่ตามใจ
 
เจ้าลูกชายตัวแสบไปเสียทุกอย่าง เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยจริงๆ ก่อนสองพ่อลูกจะสั่งอาหารชนิดที่สามารถ
 
เลี้ยงคนทั้งหมู่บ้านได้
 
 
“ว้าว น่ากินจังเลยฟาง พ่อ”เจ้าตัวแสบพูดก่อนจะลงมือจัดการอาหารตรงหน้า ผ่านไปเพียงครู่หนึ่งอาหารก็
 
ค่อยๆพร่องลงเรื่อยๆแต่ยังไม่ทันหมด เจ้าตัวแสบก็ขอยอมแพ้ บอกว่าจะขอไปย่อยอาหารก่อน จึงเดินไป
 
โลดโหนชิงช้าอย่างสนุกสนาน ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์เมื่อชายหนุ่มจูงมือเธอเดินมายืนอยู่ที่สวน
 
ดอกไม้ที่จัดไว้อย่างสวยงามของสวนอาหาร
 
 
“พี่ป๊อปมีอะไรรึเปล่าคะ”ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเขาลงไปนั่งคุกเข่าลงกับพื้น
 
 
“ฟาง พี่รักฟางนะ แต่งงานกับพี่นะครับ”ก่อนจะล้วงเข้าไปในประเป๋าเสื้อหยิบแหวนทองคำขาวออกมา
 
 
“ค่ะ”ก่อนเขาจะบรรจงสวมแหวนให้เธออย่างนุ่มนวล เขาค่อยลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
 
 
ก่อนค่อยปะทับจูบแสนหวานลงบนกลีบปากบาง และถอนจูบแสนหวานออกมา มองใบหน้านวลที่ขึ้นสีจัด
 
ของคนตัวเล็ก
 
 
“ฟางนึกว่าจะไม่มีวันนี้ซะแล้ว”ฟางพูด ขณะที่น้ำตาแห่งความปิติยินดีไหลลงมา
 
 
“พี่ซะอีกที่ต้องพูดคำนั้น รู้มั้ยพี่นึกว่าต้องไปตามหาเราเป็นครั้งที่114ซะแล้ว”ก่อนร่างเล็กจะทำหน้าเหวอ
 
 
“พี่ตามหาฟางด้วยหรอคะ”เธอนึกว่าเขามาเจอเธอโดยบังเอิญเสียอีก
 
 
“เปล่า...พี่ตามหาหัวใจตัวเอง”คำตอบของเขายิ่งทำเอาคนตัวเล็กหน้าแดงเข้าไปใหญ่
 
 
“ฟางรักพี่นะคะ”เธอแปลกใจน้อยๆเมื่อร่างสูงเหยียดรอยยิ้มแปลกๆ
 
 
“ฟังเบื่อแล้ว...ตอนเคลิ้มใกล้หลับ”นั้นยิ่งทำให้ใบหน้าหวานของฟางแทบระเบิด
 
 
“พี่รู้หรอคะ”ฟางถามอย่างแปลกใจ
 
 
“ครับ พี่ฟังเบื่อแล้ว...ขอเป็นจูบหวานๆสักจูบแล้วกัน”คนตัวเล็กหน้าแดงก่อนจะค่อยเขย่งขึ้นไปจูบปลาย
 
คางบึกบึน และพูดออกมา
 
 
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรอค่ะ...”ฟางเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเดินจากไป...
 
 
เขาเห็นหน้าเธอแล้วมันน่าจับกดเสียจริงๆ