Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่29 ถ่ายแบบ...
 
ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทรา...
 
“อือ พี่ป๊อปคะ อย่า...”ร่างเล็กเอ่ยปรามร่างสูงที่ตอนนี้กำลังฉวยโอกาสกับเธออีกแล้ว
 
“อืม ฟาง”เขาครางประท้วงในลำคอเมื่อมือเล็กดันหน้าอกแกร่งของเขาออกจากร่างงาม
 
“พอแล้วค่ะ...วันนี้เราต้องไปถ่ายแบบนะ”เธอเอ่ยถึงเหตุผล เมื่อเขาไม่ได้ฟังเธอเลย
 
“ก็ได้...คืนนี้เธอไม่รอดแน่...”เขายอมผละออกมาแต่โดยดี แต่มิวายชี้หน้าคาดโทษเธอ
 
“คงไม่มีคืนนี้สำหรับเราแล้วล่ะค่ะ...”ร่างเล็กเอ่ยมาออกมาอย่างแผ่วเบา
 
“อะไรนะ...ไปอาบน้ำดีกว่า ป่ะ”เขาได้ยินร่างเล็กบ่นอะไรอุบอิบอยู่คนเดียว แต่ก็ไม่ได้ใสใจอะไรอุ้มเธอ
 
เข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ...
 
เพี๊ยะ!!
 
มือเล็กฟาดเข้าให้ที่ท่อนแขนแกร่ง ทำเอาคนตัวโตร้องโอดโอย
 
“โอ้ย...ฉันเจ็บนะยัยเด็กบ้า”ป๊อปปี้พูดก่อนจะขยี้ผมนุ่มเบาๆ
 
“พี่ป๊อป!...สมน้ำหน้าชอบฉวยโอกาสดีนัก”คนตัวเล็กเอ็ดเบาๆเมื่อเขาขยี้ผมเธอจนเสียทรง ก่อนจะแอบ
 
ด่าเขาในท้ายประโยค ก็พาไปอาบน้ำของเขาก็ไม่พ้นเรื่องอย่างว่าอยู่ดี... ชิ
 
“ไปได้แล้ว คุณแม่รอทานข้าวอยู่นะ”เขาพูดก่อนจะจูงมือร่างเล็กไปด้านล่าง
 
“อ้าว หนูฟางตาป๊อปมาแล้วหรอลูก...เป็นอะไรรึเปล่าลูกเมื่อวานตอนเย็นแม่ให้คนเรียกลงมาทานข้าวก็
 
ไม่ลงมา”มารดาเอ่ยถาม ทำเอาทั้งสองสะดุ้งโหยง นี่เขาหื่นเข้าขั้นขนาดนั้นเลยหรือ
 
“เออ...คือ ป๊อปไม่สบายเผลอหลับไปน่ะครับ น้องก็เลยนอนเฝ้า”เขาพูดก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้มารดา
 
“เฮ้อ...เรานี่มันจริงๆเลย มาๆลูกมาทานข้าว”มารดาเอ่ยก่อนจะชวนทั้งสองมาทานข้าว ก่อนบิดาที่นั่ง
 
เงียบอยู่จะส่งสายตาล้อๆให้เขา เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จทั้งสองก็ขอตัวและ
 
เดินทางสู่...สำนักงานแซ่บเว่อร์
 
รถคันงามเคลื่อนตัวเข้ามาจอดบริเวณลานจอดรถก่อนทั้งสองจะก้าวลงมาจากรถ
 
ป๊อปปี้โอบเอวบางเดินเข้าไปในสตูดิโอ ทำให้ฟางมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
 
ก็ในเมื่อคนที่เขารักอยู่ห่างแค่เอื้อมมือ แต่เขากลับแสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอ...
 
“สวัสดีค่ะน้องฟาง คุณภาณุ ตายแล้ว!น้องฟางนี่น่ารักจังเลยนะคะ หน้าหว๊านหวาน ตัวเล็กนิดเดียวเอง”
 
ทีมงานเดินเข้ามาทักทายเธอและป๊อปปี้ ก่อนจะเอ่ยชมเธอจนเธอแทบจะม้วน
 
“สวัสดีค่ะ”เธอกล่าวทักทายกลับไป ส่วนคนตัวโตก็ส่งยิ้มทักทายไปให้
 
“เชิญทางนี้เลยค่ะ ห้องแต่งตัวน้องฟางอยู่ทางนี้นะคะ ส่วนคุณภาณุอยู่ตรงข้ามกันเลยค่ะ”ทีมงานสาวช่าง
 
เจรจาพาเธอเดินเข้าไปข้างในห้อง ก่อนจะพาเธอไปนั่งแต่งหน้า
 
“ตายแล้ว!พี่ยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าไปให้คุณภาณุเลยจะทำไงดีเนี่ย”ช่างแต่งหน้าสาวไม่แท้เอ่ยออกมาอย่าง
 
ร้อนรน เธอก็พอเห็นว่าทุกคนวุ่นวายกันน่าดู จึงอาสาช่วย
 
“ฟางเอาไปให้ก็ได้ค่ะฟางแต่งตัวเสร็จแล้ว...”เธอยิ้มอย่างเป็นมิตร
 
“ขอบคุณมากๆนะคะน้องฟาง เดี๋ยวพี่ต้องขี่มอเตอร์ไซด์ไปเอาชุดต่อไป พอดีทางร้านเขายังไม่เอามาส่ง
 
เลย...รบกวนด้วยนะคะ”สาวไม่แท้ร่ายยาวก่อนจะขอบอกขอบใจเธอยกใหญ่ ก่อนเธอจะเดินเอาเสื้อผ้ามา
 
ให้ ป๊อปปี้ แต่เธอเห็นเขากำลังอยู่กับเธอคนนั้น...คนที่เขารัก เธอยืนแอบร่างเล็กที่บานประตูเพื่อดูเขา
 
ทั้งสองคุยกัน...ถึงมันจะเสียมารยาท แต่เธอก็ขอแอบมองเพื่อจะได้มั่นใจว่าเขาจะได้คืนดีกับเธอคนนั้น
 
 
จริงๆ...ก็เท่านั้น
 
“พิมคุณอย่าหนีผมอีกเลยนะ...”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
 
“คุณปล่อยฉันเถอะค่ะ...ถ้าใครมาเห็นเข้ามันจะดูไม่ดี...ยิ่งถ้าเป็นคู่หมั้นของคุณ”สาวสวยเจ้าของร่างสูง
 
โปร่งเอ่ยขึ้น เมื่อเขาจับมือของเธอไว้
 
“ผมแค่อยากคุยกับคุณ...”เขาบอก ทั้งไม่ยอมปล่อยข้อมือบางเลย
 
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ปล่อยฉันนะ”หญิงสาวพูดก่อนจะสะบัดข้อมือให้หลุดจากการเกาะกุม ร่างสูง
 
มองสาวเจ้าของร่างสูงโปร่งอย่างไม่เข้าใจ นี่เธอเกลียดเขาขนาดให้ไม่ได้แม้กระทั่งความเป็นเพื่อนเลย
 
หรือ ทั้งที่เขาเพิ่งขอความเป็นเพื่อนจากเธอก่อนหน้าที่ร่างเล็กจะมาซ่อนอยู่หลังประตูบานนั้น
 
เขาเห็น...เห็นร่างเล็กที่กำลังซ่อนอยู่
 
เขาต้องรีบเคลียร์ให้เรื่องมันจบๆไป...เพราะตอนนี้เขามั่นใจ...เขารักฟาง
 
นับจากนี้ไปเธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขาจะรัก...เธอจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา...
 
เขาจะไม่ปิดกั้นหัวใจของเขาอีกแล้ว...เมื่อใจทั้งดวงของเขากำลังตกอยู่ในกำมือของเธอ...
 
เขาต้องทำให้เธอมั่นใจในตัวเขาให้ได้!!!
 
“ทำไมล่ะพิม เราแค่กลับ...”ก่อนที่เขาจะได้พูดจบร่างเล็กของฟางก็ก้าวเข้ามาในห้อง ก่อนเธอจะเดินเข้า
 
มายืนตรงกลางระหว่างเขาและพิมเอื้อมมือข้างหนึ่งมาจับมือของเขา อีกข้างหนึ่งเอื้อมไปจับมือของพิม
 
ก่อนจะนำมือของเขาและพิมมาประสานกัน และเอ่ยออกมา
 
“พี่ป๊อปเขารักคุณพิมมากนะคะ”ก่อนเธอจะมองหน้าคนที่เธอรักและคนที่เขารัก
 
“ให้อภัยพี่ป๊อปเถอะนะคะ...”เธอรู้ตัวดีว่าเธอกำลังทำอะไร...เธอกำลังคืนสิ่งที่เธอได้มาโดยไม่ชอบธรรม
 
และมันก็ไม่มีทางเป็นของเธอโดยแท้จริง...เธอก็ต้องคืนมันให้กับเจ้าของหัวใจที่แท้จริงสักที...
 
“อย่าถือโทษโกรธเขาเลยนะคะ...ถ้าจะโกรธก็โกรธฟางเถอะ...ฟางเองที่เห็นแก่ตัว...ฟางเลือกที่จะหลับหู
 
หลับตาหมั้นกับพี่ป๊อป...รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักฟาง”เธอหยุดพูดก่อนจะกลืนก้อนสะอึกลงคอ น้ำตาเจ้ากรรม
 
ไหลออกมาอย่างน่าสมเพช
 
“แต่ฟางก็หวังว่าสักวันเขาจะรักฟาง...แต่ก็ไม่เลย...ห้าปีแล้วที่ฟางยังหวังลมๆแล้งๆ...แต่เขาก็ไม่เคยรัก
 
ฟางเลย...เพราะเขารักคุณพิมนะคะ”เธอยิ้มให้ทั้งสองคนทั้งน้ำตา
 
“รักของพี่ป๊อปและคุณพิมมั่นคง...มั่นคงซะจน...นางมารร้ายอย่างฟางต้องก้าวออกไปจากชีวิตของพวก
 
คุณ...เพื่อให้พี่ป๊อปและคุณพิมได้รักกันจริงๆเสียที...รักกันนานๆนะคะ”เธอพูดก่อนจะเดินออกมาจากตรง
 
นั้น ‘แบบนี้น่ะดีแล้วฟาง…’เธอปลอบตัวเองอย่างที่เคยปลอบ แต่มันกลับไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมา
 
เลย... น้ำตาเจ้ากรรมยังไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก เธอห้ามมันไม่ได้ ร่างเล็กที่ตอนนี้กำลังสะอื้นจนตัว
 
โยน ยกมือขึ้นมาลูบท้องแบนราบเบาๆ เวลาจะช่วยให้เธอตัดใจได้ลง... ต่อไปนี้...เธอจะเข้มแข็ง...เพื่อลูก
 
“ต่อไปนี้ ลูกจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของแม่”เธอเอ่ยออกมาเบาๆแต่ทว่ากลับดูเข้มแข็ง และยิ้มออก
 
มาบางๆ ถึงเธอจะต้องเลี้ยงดูลูกน้อยตามลำพัง แต่เธอมั่นใจว่าเธอทำได้ เธอจะเป็นทั้งแม่และพ่อให้กับ
 
ลูกหากเธอไม่เข้มแข็ง แล้วลูกของเธอจะมีที่พึ่งได้อย่างไร นับต่อไปจากนี้...เธอจะเข้มแข็ง ป๊อปปี้และ
 
พิมที่กำลังยืนอยู่ห้องตรงข้ามกลับมองหน้ากันอย่างงงๆ ชายหนุ่มรู้สึกตกใจ
 
คนตัวเล็กเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้ว....
 
ทำไมต้องผลักไสเขาให้คนอื่นด้วย... เขาเป็นคนนะ...มีหัวใจ เธอทำแบบนี้ได้อย่างไรกัน... เธอคงไม่
 
ได้รักเขาแล้วจริงๆ... ปล่อยเธอไปเถอะ...
 
“พิมผมรักคุณนะ...”ร่างสูงเอ่ยออกมา ทำเอาสาวร่างสูงโปร่งตกใจไม่น้อย ก็เมื่อกี้เขาเพิ่งจะขอความเป็น
 
เพื่อนจากเธอ แต่ตอนนี้กลับมาบอกรักเธอ แล้วจะให้เธอคิดว่าอย่างไร ในเมื่อเสียงที่กำลังพร่ำบอกว่ารัก
 
เธอ กลับไม่ได้มาจากความรู้สึกรักจริงๆ...น้ำเสียงดูเศร้าสร้อย แต่เธอรอเขามานานแล้ว... และยิ่งตอนนี้
 
เธอกำลังมีปัญหา หากทางบ้านรู้เธอต้องตายแน่ๆ...เธอจำเป็นต้องเห็นแก่ตัว!!!!!
 
“ค่ะ พิมก็รักคุณ แต่...”เมื่อหญิงสาวอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดเขาจึงเป็นฝ่ายซักเสียเอง
 
“แต่อะไรพิม”เขาถามอย่างร้อนรน
 
“พิม...ท้อง”คำตอบของเธอทำเอาเขาผงะ
 
 
 
 
................................................................................................
ขอโทษด้วยนะ พอดีผิดพลาดทางเทคนิคนิดหน่อย