Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
25) อาการที่ว่า...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่25 อาการที่ว่า...
“ฟางหนูตื่นแล้วหรอลูก”คุณหญิงวีณาเอ่ยออกมาอย่างดีใจเมื่อลูกสาวลืมตาขึ้นมาจากห้วงนิทรา...
“แม่คะ...ฟางหิวน้ำ”หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบพร่า ก่อนคุณหญิงดารารัตน์ที่อยู่ใกล้โต๊ะวางของจะ
กุลีกุจอเทน้ำจากเหยือกส่งให้กับว่าที่ลูกสะใภ้
“อ้าวตาป๊อป มาพอดีเลย คุณหมอบอกว่าไงบ้าง”คุณหญิงดารารัตน์เอ่ยถามบุตรชาย ก่อนถูกคนจะหันขวับ
มาทางเขาอย่างรอคำตอบ
“น้องแค่เป็นลมน่ะครับ พักผ่อนไม่เพียงพอ”เขาเลือกที่จะเก็บเรื่องที่เขาทำร้ายเธอเอาไว้ เพราะกลัวว่า
ผู้ใหญ่จะไม่สบายใจ ก่อนจะเดินไปลูบศีรษะสวยของฟางเป็นเชิงปลอบขวัญ
“เอ๊ะ!ตาป๊อปหน้าแกไปโดนอะไรมา”บิดาเอ่ยถามเขา เมื่อสังเกตเห็นแผลที่มุมปากของบุตรชาย
“ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อ พอดีมีคนคลุ้มคลั่งหลุดออกมาน่ะครับ ป๊อปเลยโดนลูกหลง”เขาเลือกที่จะโกหก
คำโตออกไป เพื่อไม่ให้ทุกคนต้องไม่สบายใจ
“เจ็บมากรึเปล่าคะ”สาวหน้าหวานถามออกมาอย่างเป็นห่วง ก่อนจะแตะนิ้วเล็กที่มุมปากของเขา
ทำให้ชายหนุ่มนิ่วหน้าด้วยความเจ็บทันที
“ฟางขอโทษค่ะ”คนตัวเล็กชักมือกลับทันทีเมื่อรู้ตัวว่าทำให้เขาเจ็บ
‘นี่เธอไม่เคยโกรธเขาเลยสินะ...ทั้งที่เขาทำกับเธอถึงขนาดนี้’
“ห่วงตัวเองก่อนเถอะยัยเด็กดื้อ”ก่อนจะเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่มเบาๆ
“แล้วนี่ เขื่อนกับเฟย์ไปไหนซะล่ะครับ”ชายหนุ่มถามเมื่อไม่เห็นน้องสาวจอมยุ่งกับคู่หมั้นหนุ่ม ก่อนคุณ
ชายภีรพลจะเป็นผู้ตอบคำถามของเขา
“ไม่รู้มันเป็นอะไร...เข้ามาก็เอาแต่โวยวาย บอกให้ยัยฟางถอนหมั้นป๊อป...จนหนูเฟย์ต้องพาออกไปสงบ
สติอารมณ์...มันเกิดอะไรขึ้นป๊อปไหนลองบอกพ่อซิ”ว่าที่พ่อตาส่งสายตาเป็นเชิงเขนเคี่ยวคำตอบจากเขา
“ไม่มีอะไรหรอกครับ มันก็เป็นของมันอย่างนี้แหละ แล้วคืนนี้มีใครนอนเฝ้าน้องรึยังครับ”ก่อนจะโดน
มารดาฟาดเขาให้ที่แขนแกร่ง
“โอ้ย แม่ครับป๊อปเจ็บนะ”เขาแกล้งโอดโอย
“อย่ามาสำออยตาป๊อป ลูกนั่นแหละต้องอยู่เฝ้าน้อง”ก่อนที่ฟางทำท่าจะปฏิเสธออกมาป๊อปปี้ก็พูดดักคอ
ขึ้นมาก่อน
“ยินดีครับ”ก่อนจะเหยียดยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาคนตัวเล็กขนลุกซู่
“ยิ้มอย่างนี้จะแกล้งอะไรน้อง...อย่าเชียวนะ”ก่อนมารดาจะบิดใบหูป๊อปปี้เป็นเกลียว ซึ่งเรียกเสียงหัวเราะ
จากทุกคนได้เป็นอย่างดี ฟางหัวเราะก่อนจะมองชายหนุ่มด้วยสายดายิ้มๆ นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงที่ประสบ
ความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยๆ มีใบหน้าหล่อคมที่มัดใจสาวๆได้อยู่หมัด ทั้งฐานะก็ร่ำรวยติดอันดับต้นๆของ
เศรษฐีเมืองไทย แต่กลับกลัวหญิงวัยกลางคนที่เขาเรียกว่า แม่ อย่างเป็นที่สุด
“ถ้าไอ้ป๊อปมันแกล้งอะไรหนูก็บอกพ่อนะลูก เดี๋ยวพ่อจะจัดการมันเอง”คุณชายภาคิณเอ่ยขึ้นบ้าง
“โธ่พ่อครับ แม่ครับ ป๊อปเป็นลูกพ่อกับแม่นะครับ”ก่อนจะกอดหมับเข้าที่เอวของมารดา
ทุกคนจึงหัวเราะขึ้นมาอีกรอบกับความขี้อ้อนของเขา ที่คนอื่นๆไม่มีโอกาสได้เห็น
“เดี๋ยวแม่จะลงไปซื้อของกินมาให้นะ แล้วก็เดี๋ยวเย็นๆหน่อยแม่จะให้ลุงโชคเอาเสื้อผ้ามาส่งให้”คุณหญิง
ดารารัตน์เอ่ยกับบุตรชาย ขณะลูบผมนุ่มของว่าที่ลูกสะใภ้ไปด้วย ก่อนทุกคนจะเดินออกไป เหลือไว้เพียง
สองหนุ่มสาวที่อยู่กันตามลำพัง ก่อนชายหนุ่มจะเป็นผู้ทำลายความเงียบ
“เจ็บมากรึเปล่า...ฉันขอโทษนะ”ก่อนน้ำตาเจ้ากรรมของหญิงสาวจะหยดเผาะลงมาจากดวงตาคู่สวย
“ฟางไม่เป็นไรหรอกค่ะ...หนักกว่านี้ฟางก็เป็นมาแล้ว”ก่อนชายหนุ่มจะหันขวับมามองหน้าเธอ
“หนักกว่านี่...เป็นอะไร ตอนไหน แล้วทำไมไม่บอกฉัน”ป๊อปปี้เอ่ยถามมาด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“มันผ่านมาแล้วช่างมันเถอะค่ะ อย่าไปสนใจมันเลย”ถึงเธอจะพูดไปแบบนั้น แต่สมองกลับเต็มไปด้วย
ภาพที่เธอยอมพลีกายให้ชายหนุ่ม ถึงครั้งแรกนั้นมันจะเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจขนาดไหนแต่เธอก็มี
ความสุข...ที่ได้เป็นของเขา
ถึงเขาจะพร่ำเรียกชื่อเธอคนนั้นอยู่ตลอดเวลาก็ตาม…
“เมื่อคืนเจ็บมากรึเปล่า”ชายหนุ่มถามอย่างละอายใจ
“เจ็บค่ะ แต่เจ็บที่หัวใจมากกว่า...”
“ฟาง คือ ฉัน...”
“พี่ป๊อปคะ ถ้าพี่ป๊อปคืนดีกับคุณพิมประภาแล้ว...พี่ป๊อปปล่อยฟางไปได้มั้ยคะ”ฟางเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ
“เธออยากไปจากฉันมากถึงขนาดนี้เลยหรอฟาง...”เขาไม่รู้ว่าทำไมต้องรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา เมื่อเธอเอ่ย
ปากว่าจะไปจากเขา คงจะดีกว่านี้หากเธอมีคนที่เธอรักและเขาคนนั้นก็รักเธอ เธอคงไม่ทรมานอย่างทุก
วันนี้...
ก็ตอนนี้เธอไม่ได้รักเขาแล้ว... หากจะบอกว่ารักเธอตอนนี้ก็คงจะไม่มีความหมายอะไร...
สู้ปล่อยมือเธอ... ให้เธอไปหาคนที่เธอรักคงจะดีกว่า...
“ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว... ฟางทนไม่ไหวแล้ว...ฟางรักพี่ข้างเดียวมาโดยตลอด ทั้งที่พี่ไม่ได้รักฟาง
เลย... สู้ฟางปล่อยมือจากพี่...ให้พี่ไปหาคนที่พี่รักดีกว่า...เรื่องพันธะที่เรามีอยู่ไม่ต้องห่วงนะคะฟางจะ
บอกคุณแม่เอง...ฟางคิดว่าหลังจากถ่ายแบบเสร็จพี่ป๊อปคงจะปรับความเข้าใจกับคุณพิมเธอแล้ว หลังจาก
นั้นฟางจะถอนหมั้น ”ฟางร่ายยาวออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ถึงสีหน้าของเธอจะบอกว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรก็
เถอะ
“ฟางถ้าทำอย่างนั้นเธอจะเป็นฝ่ายเสียหายนะ”ชายหนุ่มพยายามหาเหตุผลที่ไม่ให้เธอถอนหมั้นเขา
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงไม่อยากให้เธอถอนหมั้น…
“ฟางมีความสุข...ที่ได้เห็นคนที่ฟางรักมีความสุขค่ะ”หญิงสาวเอ่ยก่อนจะยิ้มทั้งน้ำตา
“เธอรักฉัน แต่เธอกลับปล่อยฉันไปกับคนอื่นเนี่ยนะ หึ คงจะหาเหตุผลกลับไปหาไอ้หน้าฝรั่งนั่นล่ะสิท่า
”เขาพูดน้ำเสียงติดจะไม่ชอบใจที่เธอหาเหตุผลมาถอนหมั้นเขาจนได้
“ค่ะ ฟางรักเขา”ถึงเธอจะคิดไม่ออกว่า ไอ้หน้าฝรั่ง ที่เขาเอ่ยถึงเป็นใคร แต่ปากก็ตอบออกไปอย่างงั้น
“หึ เธอนี่มันผู้หญิงประเภทไหนกันนะ ก่อนหน้านี้บอกว่ารักฉัน แต่เมื่อกี้กลับบอกว่ารักไอ้กวิน”เขาเหยียด
ยิ้มดูถูก ก่อนจะพูดจาเหน็บแนมเธอ
หญิงสาวก็ร้องอ๋อในใจทันที เมื่อเธอเข้าใจแล้วว่าไอ้หน้าฝรั่งที่เขาหมายถึงคือ กวิน ญาติห่างๆของเธอนั้น
เอง ก่อนจะหลุดออกจากภวังค์ เมื่อชายหนุ่มกระชากเธอเข้าไปประกบจูบอย่างรุนแรง ก่อนเธอจะรับรู้ถึง
รสชาติเค็มปร่าของเลือด
“ตายแล้ว!!ตาป๊อปปล่อยน้องนะ น้องปากแตกหมดแล้ว”คุณหญิงดารารัตน์ที่ซื้อของกลับขึ้นมา เมื่อเปิด
ประตูห้องก็เห็นป๊อปปี้กำลังทำร้ายว่าที่ลูกสะใภ้ของนางอยู่ จึงรีบห้ามและดึงตัวลูกชายออกมา...
ก่อนคุณหญิงวีณาจะดึงลูกสาวมากอดปลอบ ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากให้กับลูกสาวของนาง
“ทำไมถึงทำกับน้องอย่างนี้ตาป๊อป!!!”คุณหญิงดารารัตน์ตวาดลูกชายอย่างโกรธๆ ที่ลูกชายของนางไม่ให้
เกียรติผู้หญิงอย่างนี้ แล้วยิ่งสาวน้อยตรงหน้านี้ขึ้นชื่อว่าเป็น เมีย ถึงจะไม่ใช้ทางนิตินัย แต่ก็เป็น เมีย ใน
ทางพฤตินัยของเขา นางไม่เคยเสี้ยมสอนให้บุตรชายเป็นคนแบบนี้ แต่ทำไมเขาถึง...
“ตอบแม่มา!!!!”คุณหญิงดารารัตน์ตวาดลูกชายอีกรอบเมื่อเขาไม่ยอมพูดอะไรออกมา
“ฟางเป็นเมียผม ผมจะทำอะไรก็ได้!”ป๊อปปี้ตอบออกมาเสียงดัง
เพี๊ยะ!!!!!!!!!!
ใบหน้าหล่อคมหันไปตามแรงตบของมารดา ก่อนเขาจะหันกลับมามองหน้ามารดาอย่างเคืองๆ
“แม่ไม่เคยสอนแกให้เป็นคนแบบนี้ ทำไมแกถึงเลวอย่างนี้”คุณหญิงดารารัตน์เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียก
บุตรชายทันที เพราะความโกรธ
“แม่จะให้ผมทำยังไง ถ้าเมียผมบอกว่าจะเลิกกับผมแล้วไปหาชู้น่ะห๊ะ!!!”ป๊อปปี้ตอบมารดาก่อนจะเดิน
ออกจากห้องไป
“หมายความว่าไงฟาง...นี่ลูก”คุณหญิงวีณาตกใจเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของงชายหนุ่ม
“มะ ไม่ใช่นะคะแม่ ฟางอยากตัดใจจากเขา...ฟางไม่อยากเจ็บอีกแล้ว”เมื่อคุณหญิงวีณาได้ยินอย่างนั้น
น้ำตาของคนเป็นแม่ก็หยดเผาะ ดึงลูกสาวมากอดปลอบ
“โธ่ฟางลูก ลูกรักตาป๊อปมากถึงขนาดนี้เลยหรอ”คุณหญิงดารารัตน์เอ่ยออกมาอย่างสงสารว่าที่ลูกสะใภ้
หากนางกับทุกคนไม่จับทั้งสองหมั้นกัน เรื่องราวมันอาจจะไม่เลวร้ายถึงขนาดนี้
หากนางไม่ลืมเรื่องความผิด-ถูก ขนบธรรมเนียม ทุกอย่างคงไม่สายเกินแก้ แต่นี้เมื่อบุตรชายพูดออกมา
เต็มบอกเต็มคำว่าสาวน้อยตรงหน้านางว่า เมีย นั้นก็แสดงว่าเด็กสองคนคงได้เสียกันแล้ว นางในฐานะที่
เป็นแม่ฝ่ายชายคงจะดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย หากนางจะปล่อยให้ฝ่ายหญิงรับข้อครหาจากสังคมเพียงฝ่าย
เดียว
“คุณป้าคะ ฟางขอถอนหมั้นได้รึเปล่าคะ”คำสรรพนามที่เปลี่ยนไปของคุณหญิงดารารัตน์ ทำเอานางใจหาย
ก้มหาลงมองสาวหน้าหวานที่ตอนนี้น้ำตานองหน้าเต็มไปหมด
“โธ่หนูฟาง ให้โอกาสพี่หน่อยนะลูก รอให้เขาได้คุยกับเด็กสาวคนนั้นก่อนนะลูก”คุณหญิงเอ่ยก่อนจะลูบ
ผมนุ่มด้วยความเอ็นดู เจือความสงสาร
“ถ้าเขาได้คุยกับคุณพิมปะภาแล้ว ไม่ว่าจะเข้าใจกันหรือไม่...ฟางขอถอนหมั้นนะคะ”หญิงสาวเอ่ยออกมา
เสียงสั่น ไม่ว่าอย่างไรสาวน้อยคนนี้คงจะต้องการถอนหมั้นบุตรชายของเธอจริงๆสินะ
“นะคะ”สาวหน้าหวานเอ่ยขอร้อง นางมองหน้าว่าที่ลูกสะใภ้ที่กำลังจะกลายเป็นอดีตอย่างเห็นใจ
“จ้ะ แต่ตอนนี้หนูต้องให้โอกาสพี่เขานะ”นางพูดก่อนจะเอื้อมมือไปลูบศีรษะสวย ถึงจะรับปากออกไปแบบ
นั้น แต่มันก็เป็นการรับว่าจะให้หญิงสาวถอนหมั้นบุตรชายไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น นางก็ได้แต่ภาวนาว่า
หากทั้งสองเกิดมาคู่กันจริงๆ ต่อให้กาลเวลาหมุนผ่านไปนานแค่ไหน...ทั้งคู่ก็จะกลับมารักกัน
“นอนพักนะลูก...เดี๋ยวคืนนี้แม่จะมานอนเฝ้าเอง”คุณหญิงวีณาบอกกับบุตรสาวก่อนจะก้าวออกจากห้องไป
เพื่อกลับไปเอาเสื้อผ้าที่บ้าน หญิงสาวหลับตาลงตามทำบอกของมารดา ก่อนจะลืมตาเมื่อทั้งสองออกไป
จากห้องแล้ว
“แบบนี้น่ะดีแล้วฟาง....”เธอปลอบตัวเองก่อนจะหลับไป...
“ฟาง ทานข้าวก่อนลูก จะได้ทานยา”เสียงมารดาที่แทรกเข้ามาในโสตประสาท ทำให้หญิงสาวสะดุ้งโหยง
ก่อนจะตักข้าวต้มเข้าปาก แต่ก็ต้องรีบผละออก
“ฟางไม่กิน...มันเหม็นค่ะแม่”
“โธ่ฟาง ทานหน่อยเถอะนะลูก”มารดาบอกก่อนจะจ่อข้ามต้มที่กลีบปากบาง แต่ลูกสาวก็เอาแต่ส่ายหน้า
อย่างเดียว นางจึงจำยอมเก็บข้ามต้มไปล้าง ทำไมนางจะดูไม่ออก...ต่อไปนี้ลูกสาวของนางไม่ได้ตัวคน
เดียวอีกต่อไปแล้ว...นางมั่นใจว่าลูกสาวของนาท้อง!
“งั้นทานน้ำส้มหน่อยนะลูก ท้องจะได้ไม่ว่างแล้วเดี๋ยวทานยา”นางแอบแปลกใจเล็กน้อยที่วันนี้บุตรสาว
ยอมทานยาแต่โดยดี...ไม่งอแงเหมือนแต่ก่อน แต่ว่าเพราะอะไรนางก็ไม่รู้...
ก่อนหญิงวัยกลางคนจะเดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัวและมาล้มตัวลงนอนที่โซฟา...
......................................................................................
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ เดี๋ยวสามทุ่มจะมาอัพให้อีกที^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
