Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่22 กลับไปเป็นเหมือนเดิม...
 
 
วันนี้ทุกคนจะเดินทางกลับเข้าสู่กรุงเทพ... กลับไปสู่โลกของความเป็นจริง...
 
 
“อ้าว น้องฟางลงมาแล้วหรอคะ”เฟย์พูดขณะที่เธอเดินสวนกับสาวหน้าหวานที่เดินลงมาข้างล่าง
 
 
“ค่ะ ฟางไม่ได้ตื่นสายใช่มั้ยคะ”ฟางเอ่ยถามเมื่อเห็นว่า สาวแก้มบุ๋มที่ท่าทางจะตื่นนอนนานแล้ว
 
 
“ไม่หรอกจ้ะ คุณแม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัวน่ะจ้ะ เดี๋ยวพี่เฟย์ขอไปปลุกไอ้พี่เขื่อนก่อน เมื่อคืนดวลไวน์กับคุณ
 
พ่อหนักไปหน่อยน่ะ”สาวแก้มบุ๋มพูดพลางส่ายหน้า อย่างเหนื่อยใจ ทำเอาฟางแทบหลุดขำ ก่อนเธอจะเข้ามาช่วย
 
มารดาทั้งสองคนที่กำลังทำอาหารอยู่
 
 
“ทำอะไรทานคะ คุณแม่”ฟางเอ่ยถามพลางเดินเข้าไปสวมกอดด้านหลังของมารดา
 
 
“ตายแล้ว! ฟางหนูนี่เล่นอะไรเป็นเด็กๆเลย”คุณหญิงวีณาอุทานออกมาด้วยความตกใจ ทำให้ฟางและคุณหญิง
 
ดารารัตน์หลุดขำทันที
 
 
“ทำข้าวต้มปลานะจ้ะ”คุณหญิงดารารัตน์เป็นตอบคำถามของฟางแทน
 
 
“งั้นฟางช่วยนะคะ”เธอพูดก่อนจะลงมือหั่นต้นหอมอย่างชำนิชำนาญ
 
 
“หนูฟางจำที่แม่ให้บัตรเชิญของนิตยสารที่จะให้หนูกับตาป๊อปไปถ่ายปกให้ได้มั้ยจ้ะ”คุณหญิงดารารัตน์เอ่ย
 
ถามออกมา
 
 
“จำได้ค่ะ ฟางขอโทษนะคะฟางยังไม่ได้ถามพี่ป๊อปเลย”
 
 
“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวแม่จะบอกตาป๊อปให้”คุณหญิงดารารัตน์พูดก่อนจะหันมายิ้มให้เธอ
 
 
“ค่ะ แต่ฟางว่าพี่ป๊อปคงไม่อยากถ่าย”สาวหน้าหวานพูดเสียงแผ่ว
 
 
“ก็ไม่แน่หรอกจ้ะ”คุณหญิงดารารัตน์พูด ก่อนจะยิ้มพราวอย่างมีเลศนัย ทำให้ฟางกับคุณหญิงวีณานั้นงงเป็นไก่ตา
 
แตก
 
 
มื้อเช้าวันนี้ทุกคนอยู่ทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา ก็จะมีแต่เขื่อนที่ดูจะมึนๆจากการดวลไวน์กับคุณพ่อทั้งสอง
 
มิหนำซ้ำเขายังแพ้สองหนุ่มใหญ่อีกต่างหาก หน้าขายหน้าชะมัด
 
 
ก่อนทุกคนจะทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยจึงออกมานั่งเล่นพูดคุยกัน เพราะทุกคนจะเดินทางกลับในตอนบ่ายๆ
 
ในระหว่างที่ร่วมวงสนทนากันอยู่หญิงดารารัตน์ก็ได้เอ่ยเปิดประเด็นขึ้นมา
 
 
“นี่จ้ะ...ตาป๊อป”นางยื่นบัตรเชิญถ่ายแบบนิตยสารที่ส่งมาให้นางเมื่อสองอาทิตย์ที่แล้ว
 
 
“ถ่ายปกนิตยสารเนี่ยนะ ป๊อปไม่ถ่ายหรอกเสียเวลา”ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง
 
 
“ตาป๊อป! เขาให้ลูกไปถ่ายกับน้องนะทำไมด่วนตัดสินใจล่ะ ถามน้องแล้วหรือนั่น”นางเอ็ดลูกชายเบาๆ
 
 
“นั่นสิพี่ป๊อป ทำไมไม่ถามน้องฟางสักคำ”สาวแก้มบุ๋มเอ่ยอย่างสนับสนุนความคิดของมารดา
 
 
ป๊อปปี้ที่รอคำตอบของคนตัวเล็กก็นั่งมองบัตรเชิญในมือไปเรื่อยๆ ก่อนสายตาจะสะดุดกับชื่อของช่างภาพ
 
 
‘พิมประภา ตั้งประภาพร’ก่อนจะตอบตกลงทันที บางทีโอกาสนี้อาจจะทำให้เขา...
 
 
“ฟาง...”
 
 
“ถ่ายครับ!! ป๊อปเปลี่ยนใจแล้ว ป๊อปจะถ่าย”ทำเอาทุกคนงงเป็นไก่ตาแตกที่ตอนแรกชายหนุ่มยืนยันเสียงแข็งว่า
 
จะไม่ถ่ายแบบ เว้นก็แต่มารดาของป๊อปปี้ นางรู้อยู่แล้วหากเขาเห็นชื่อช่างภาพคงต้องตอบตกลงเป็นแน่ หาก
 
โอกาสนี้จะทำให้ลูกชายนางได้รู้ใจตัวเองนางก็ดีใจ...
 
 
และสาวน้อยหน้าหวานที่เธอรู้ว่าเป็นเพราะอะไร คงเป็นเพราะนามของช่างภาพสาวคนสวยนั้นเอง แต่เธอก็ไม่ได้ว่า
 
อะไร ปล่อยให้เลยตามเลยไป...
 
 
“งั้นตกลงว่าถ่ายนะจ้ะ...เขานัดวันเสาร์หน้านะลูก”คุณหญิงดารารัตน์เอ่ยอย่างอารมณ์ดี
 
 
“ครับ”ป๊อปปี้ตอบออกมาอย่างเต็มเสียง ทำเอาสาวข้างกายน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาทันที
 
 
“ฟางขอตัวก่อนนะคะ”สาวหน้าหวานพูดก่อนจะเดินออกไปทันที ไม่ฟังเสียงทักท้วงของใครทั้งนั้น
 
 
เธอเดินมาตามชายหาดที่ทอดยาวออกไป วันนี้แดดไม่แรงมาก ทำให้อากาศวันนี้เย็นสบาย...
 
 
เธอรู้สึกถึงเกลียวคลื่นที่ซัดสาดมายังชายฝั่ง สายลมที่พัดผ่าน ทำให้ผมนุ่มสลวยปลิวไปตามสายลม...
 
 
คงถึงเวลาแล้วสินะที่เธอจะคืนเขาให้กับ...เธอคนนั้น  เธอจะได้เลิกรู้สึกผิดสักที...ที่ทำให้คนรักกันพัดพรากจาก
 
กัน ถ้าไม่ใช่เพราะความเห็นแก่ตัวและความฝันลมๆแล้งๆของเธอทุกอย่างคงไม่เป็นอย่างทุกวันนี้
 
                                         เธอมีความสุข...กับการที่ได้เห็นคนที่เธอรักมีความสุข
 
 
                                                    เธอคงจะต้องเลิกหวังสักที…
 
 
‘ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เราฝันใฝ่ไปซะทุกสิ่งทุกอย่างหรอกนะลูก...’ประโยคที่มารดาเคยพร่ำบอกเธอมาเสมอ
 
วันนี้เธอเข้าใจอย่างลึกซึ้ง...ไม่มีอะไรเป็นอย่างนี้เราฝันใฝ่ไปซะทุกสิ่งทุกอย่าง...
 
 
อย่างที่เธอหวังจะได้หัวใจของเขามาครอง...
 
 
แต่...เวลาผ่านเลยมานานนับ5ปีแล้ว ก็ยังไม่มีวี่แววเลย...
 
 
อย่างที่เธอหวังจะทำให้เขาลืมเธอคนนั้นให้ได้
 
 
แต่...เขาเองกลับไม่เคยลืมเลือนเธอคนนั้นเลย…กลับเป็นตัวเธอเองต่างหากที่ถูกลืม
 
 
อย่างที่เธอหวังจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขา
 
 
แต่...เธอกลับเป็นได้แค่ เงา ของเธอคนนั้นสำหรับเขา
 
 
เหตุผลทั้งหมดนี้ ทำให้เธอได้รู้ว่า ความรักที่เขามีให้เธอคนนั้นมันมั่นคงเหลือเกิน...
 
 
มั่นคงจนนางมารร้ายอย่างเธอต้องยอมถอยห่างจากพวกเขา ให้เขาได้รักกันจริงๆสักที...
 
 
ก่อนทุกอย่างมันจะสายเกินไป...หากเธอต้องเจ็บไปตลอดชีวิต...เธอคงยอมไม่ได้...
 
 
ไม่ใช่เฉพาะเธอ เขาเองก็ต้องมาติดบ่วงไปกับเธอด้วย เธอยอมไม่ได้ที่จะเห็นเขาทรมานไปมากกว่านี้...
 
 
เธอต้องรีบออกไปจากชีวิตของเขาก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป!!!
 
 
กาลเวลาจะกลืนเรื่องราวของเธอไป...อีกไม่นานทุกคนก็จะลืม...รวมทั้งเธอด้วย
 
 
หลังจากเขาคืนดีกับคุณพิมประภา เธอก็จะไป...
 
 
ไปเรียนต่อโทที่เมืองนอกสัก2-3ปี ไปเปิดร้านขายขนมเล็กๆที่นั่นสักแห่ง
 
บางทีเธออาจจะไปแล้วไม่กลับมาเลยก็ได้หากเธออยู่ที่นั่นแล้วเธอสบายใจ...
 
 
ฟางยิ้มให้ความคิดของตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาบางๆตามที่ใจคิด แต่น้ำตาเจ้ากรรมกลับไหลออกมาจนได้
 
 
“แบบนี้น่ะ...ดีแล้วฟาง...เขามีความสุข...เรามีความสุข”ฟางเอ่ยปลอบตัวเองก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านพักที่
 
ทุกคนยังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน เธอจึงเดินไปร่วมวงสนทนาอีกคน
 
 
 
..................................................................................................................
 
มาอัพให้แล้วนะจ้ะ^^ เดี๋นวตอนสามทุ่มจะมาอัพให้อีกทีนะ ส่วนทีเครอก่อนนะจ้ะรับรองมีให้ฟินเบาๆ