Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)
OUM_PF
21) รู้อยู่แล้ว…
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความTime out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่21 รู้อยู่แล้ว…
ป๊อปปี้นั่งมองเกลียวคลื่นที่ซัดสาดเข้าฝั่งอย่างเนิ่นนาน...
เขาทำอย่างกับว่ามันจะช่วยเขาตอบคำถามนี้ได้ยังไงยังงั้น ทั้งที่คำตอบทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับเขา...
แต่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้...ก่อนจะทึ้งหัวตัวเองและสบถออกมาเบาๆ
“ไอ้เชี่ยป๊อป เอ๊ย!!”เมื่อหาคำตอบให้กับตัวเงไม่ได้ ก็เลือกที่จะเดินเข้ามาภายในศาลาที่ทุกคนกำลังพูดคุยอย่าง
สนุกสนาน แต่ขาดยัยเด็กไม่รู้จักโตของเขาไป เธอหายไปไหน...
ก่อนที่ทุกคนจะจับพิรุจได้ เขาก็รีบเดินเข้าไปร่วมวงเนียนๆไปก่อน
............................................................................................................................................
หญิงสาวที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง เธอร้องไห้ให้กับความฝันลมๆแล้งๆของเธอ
หึ!เธอนี่มันน่าสมเพชชะมัด หวังอะไรลมๆแล้งๆ...ก็รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ได้รักเธอ…
‘ไม่หรอกเฟย์...พี่ไม่ได้รักเธอหรอก...พี่ยังรักพิมอยู่’ ก่อนน้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยอย่างห้ามไม่อยู่
เธอได้ยินที่เขาพูดกับน้องสาวทั้งหมด
เขาทำให้เธอเริ่มมีความหวัง...ก่อนที่เขาเองนั่นแหละที่เป็นคนทำลายความหวังของเธอลงอย่างไร้เยื้อใย…
ก็สมควรแล้ว...ผู้หญิงอย่างเธอจะมีอะไรสู้คุณพิมประภาได้...เธอผู้เป็นรักแรกของชายหนุ่ม...
เขาไม่เคยลืมเธอคนนั้นจริงๆสินะ...
คงไม่ต้องถามว่าทำไมเธอถึงรู้จักชื่อนี่ ก็ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา...เธอก็ได้ยินชื่อนี้มาโดยตลอด
จนเธอมารู้ความจริงจากปากของเขา...ว่าเธอเป็นต้นเหตุให้เขาเลิกกับคุณพิม เธอก็ทรมานไม่แพ้เขา...
ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเรียกหาแต่เธอคนนั้น เจ็บ...ที่เขาเห็นเธอเป็นแค่เงาของใคร
เธอไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทุกอย่างเป็นอย่างนี้...
แต่...มนุษย์ย่อมมีความเห็นแก่ตัวเป็นบรรทัดฐานของสันดานเสมอ
เธอเลือกที่จะหลับหูหลับตาหมั้นกับเขา เพราะหวังว่า สักวันชายหนุ่มจะรักเธอขึ้นมาบ้าง
แต่ก็ไม่เลย เขาไม่เคยแสดงท่าทีว่ารักเธอเลย... เธอมันผู้หญิงหน้าโง่...งมงายกับความรักที่เธอวาดฝันไว้อย่างงด
งาม แต่กลับไม่มีอะไรเป็นอย่างที่เธอฝันใฝ่สักนิด...
แต่ความรักไม่เคยมีข้อแม้หรือเหตุผล...เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อเขา ทุกอย่าง...
ยอมเป็นแค่ เงา ของใคร...เธอคนนั้น...คนที่เขาไม่เคยลืมเลือน
ยอมเป็นผู้หญิงใจง่าย...มอบความบริสุทธิ์ให้กับชายคนที่เธอรัก...อย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง
ยอมเป็นนางบำเรอ...ที่มีค่าเฉพาะตอนอยู่บนเตียงเท่านั้น
ยอมเป็นผู้หญิงหน้าโง่...ที่โง่งมรอความรักจากเขา...ทั้งที่เขามองมันเป็นเพียงความรักงี่เง่า...
ก่อนเธอจะรู้สึกถึงความผิดปกติของร่างกาย และรีบวิ่งไปอาเจียนในห้องน้ำ...
“เป็นอะไรไปอีกละเนี่ย...ยัยฟาง”เธอพูดกับตัวเองก่อนจะโก่งคออาเจียนอีกรอบ ก่อนรู้สึกถึงสัมผัสที่ลูบไปมา
บริเวณแผ่นหลังของเธอ เมื่อหันไปก็พบ...
“พี่ป๊อป อึก..”ก่อนจะโก่งคออาเจียนออกมาอีก ก่อนจะหันมาบ้วนปากและล้างหน้าล้างตา ก่อนจะรับผ้าขนหนูผืน
เล็กจากมือของเขา ก่อนเขาจะประคองเธอมานั่งบนเตียง
“เป็นอะไรไป...อาหารเป็นพิษรึเปล่า”
“น่าจะใช่ค่ะ แต่ฟางทานไปไม่มากไม่น่าจะเป็นอะไรมะ...อ๊ะ พี่ป๊อปจะพาฟางไปไหนคะ”ฟางถามอย่างตกใจเมื่อ
เธอถูกอุ้มขึ้นมา
“ก็พาไปโรงบาลน่ะสิ...อาการหนักขนาดนี้”เมื่อได้คำตอบจากเขาเธอก็ดิ้นสุดแรงเกิด เธอกลัวเขาว่าโรงบาล จน
เขายอมปล่อยเธอวางลงบนเตียงนุ่ม ก่อนชายหนุ่มจะเอ่ยถามออกมา
“เป็นอะไร...งั้นไม่อุ้มก็ได้ ป่ะ...ไปโรงบาล”ก่อนจะชะงักเมื่อมือเล็กแกะมือเขาออกจากข้อมือของเธอ
“ไม่เอานะ...ฟางไม่ได้เป็นอะไรมาก ฟางไม่ไป”ฟางส่ายหน้าไปมาจนผมกระจาย
“ยัยเด็กบ้าเอ๊ย แล้วคราวนี้กลัวอะไรอีกนอกจากยา อย่าบอกนะว่ากลัวหมอ เลือด เข็มฉีดยา แล้วก็...”
“กลัวห้องพักผู้ป่วย”ฟางเติมคำต่อจากประโยคของป๊อปปี้ ก็พี่เขื่อนบอกว่าผีดุนี่นา ก่อนจะโดนขยี้ผมนุ่มอย่างเบาๆ
“เธอนี้มันจริงๆเลย...งั้นก็ไปอาบน้ำ แผลแห้งแล้วหนิ สระผมด้วยนะเหม็นควันจะแย่”
“ค่ะ”ฟางรับคำอย่างว่าง่ายก่อนจะเดินหายไปในห้องน้ำ
ป๊อปปี้จึงล้มตัวลงนอนรอคนตัวเล็กที่ทำธุระส่วนตัวอยู่ ก่อนจะหลับไปเพราะแอร์ที่เย็นเฉียบภายในห้อง
ฟางที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นป๊อปปี้นอนหลับอยู่เธอจึงไม่กล้าปลุก ก่อนไปนอนข้างๆเขา แต่ขาดันไปสะดุด
กับผ้าปูเตียงที่เขาคงเหวี่ยงเอาไว้ ทำให้เธอตัวลอยหวือลงไปนอนทับร่างแกร่งของชายหนุ่มทันที
ก่อนเขาจะตื่นก่อนขึ้นมา และเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“อืม...ใจเย็นสิเด็กน้อย รอฉันอาบน้ำก่อน”พอพูดจบก็กดปลายจมูกโด่งเข้าที่แก้มนวลหนึ่งที ทำเอาคนตัวเล็กตา
โตกับความคิดของเขา
“มะ ไม่ใช่นะคะ คือฟางแค่สะดุดผ้าปูเตียง”ฟางเอ่ยก่อนจะลุกลงมาจากตัวของเขา ก้มหน้างุดเพื่อซ่อนใบหน้านวล
ที่กำลังแดงก่ำ
“หึๆ อืม นอนเลยก็แล้วกันจะได้หายไวๆ เอ๊ะ...แล้วอาหารเป็นพิษนี่ ต้องทานยารึเปล่านะ”
“ไม่ทานหรอกค่ะ ฟางง่วงแล้ว นอนนะคะ”ฟางรีบพูดออกมาเพราะกลัวจะได้ทานยาอย่างที่เขาว่า ก่อนจะซุกตัว
ลงใต้ผ้าห่มผืนหนาและหลับตาพริ้ม ป๊อปปี้เห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้จึงเดินเข้าห้องน้ำไป แอบขำกับอาการกลัว
ยาที่แก้ไม่หายของหญิงสาวตั้งแต่ไหนแต่ไร ชายหนุ่มที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็แอบแปลกใจที่ร่างเล็กเพ้ออะไร
อยู่คนเดียว เขาเองก็ฟังไม่ออกว่าเธอพูดว่าอะไร ก่อนเสียงหวานจะค่อยๆหายไป...
เขาเดินไปล้มตัวนอนอยู่ข้างๆคนตัวเล็ก ก่อนจะดึงร่างแน่งน้อยเข้าสู้อ้อมกอด เขาเองก็แปลกใจก็แต่ไหนแต่ไรเขา
ไม่เคยนอนกอดเธอ จะมีก็ตอนเขาเผลอๆหรือไม่ก็เธอจะเป็นคนกอดเขาเอง...
แต่นี้...เขาอยากกอดเธอเอาไว้ อยากปกป้องเธอ อยากดูแลเธอให้ปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา...
และคงทนไม่ได้ถ้าเห็นเธอไปกอดกับผู้ชายหน้าไหน!!!
เขาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป...
โดยไม่รู้เลยว่าคนตัวเล็กยังไม่ได้หลับ เธอตกใจตื่นตอนที่เขาดึงเธอเข้าไปกอด
เขากอดเธอ...นี่มันจะใช่อ้อมกอดของเธอรึเปล่านะ...หรือเขายังเห็นเธอเป็นแค่ เงา ของเธอคนนั้น…
เธอนี่มันจริงๆเลย...ขนาดนี้แล้วยังจะหวังอะไรอีก...เขาเพิ่งบอกไปหยกๆว่าเขารักคุณพิม...
ก่อนน้ำตาเจ้ากรรมจะไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย...
ถึงมันจะไม่ใช่อ้อมกอดของเธอ แต่เธอก็ขออยู่ในอ้อมกอดนี้ก่อนที่เธอ
จะไปจากเขา...
........................................................................................................
มาอัพให้แล้วน้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ^^
ถ้วันนี้ใครอยากอ่านสามตอนขอเม้นงามๆนะจ้ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
