Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่19 ต้นเหตุของเรื่อง...
 
 
เสียงรถที่เคลื่อนตัวเขามาในบ้าน ทำให้ทุกคนหันหน้ามองกันด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
 
 
ก่อนที่ชายหนุ่มและหญิงสาวจะเดินเข้ามาภายในบ้าน คุณหญิงวีณาจึงเอ่ยถามขึ้น
 
 
“เป็นไงบ้างลูก ไปเที่ยวที่ไหนกันมา สนุกมั้ย”นางรัวคำถามชุดใหญ่จนหนุ่มสาวตอบแทบไม่ทัน
 
 
“สนุกค่ะคุณแม่ พี่ป๊อปพาฟางไปเที่ยวเขาหินเหล็กไฟมาค่ะ ไปดูพระอาทิตย์ขึ้น”หญิงสาวตอบ ก่อนจะเดินไปกอด
 
มารดา เพื่ออ้อนคุณหญิงวีณา
 
 
“ฟาง...แย่งพี่กอดแม่อย่างงี้ได้ไง”เขื่อนพูดก่อนจะเดินมาสวมกอดมารดา และแกะมือตุ๊กแกของฟางออก
 
 
“โอ้ย...พี่เขื่อนฟางเจ็บนะ”ฟางที่ตอนนี้หน้ายู่เพราะโดนพี่ชายแย่งกอดมารดา ก็ฟาดเข้าให้ที่แขนของเขื่อนอย่าง
 
แรง
 
 
“โอ้ย...ฟางพี่เจ็บนะมานี่เลย ยัยตัวดี”เขื่อนพูดก่อนจะไล่จับฟาง ฟางก็ได้แต่เดินกระเพกๆหนีพี่ชาย
 
 
“นี่ ตาเขื่อนน้องเจ็บเท้าอยู่นะ เด็กพวกนี้เล่นอะไรไม่รู้จักโต”เสียงบ่นที่ตามมาของคุณหญิงวีณาทำเอาทุกคน
 
ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นบ้าน ก่อนเขื่อนจะขยิบตาให้กับทุกคน และผลักร่างเล็กของฟางเบาๆ ฟางที่ตอนนี้
 
เจ็บเท้าเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ปลิวไปปะทะกับอกแกร่งของป๊อปปี้ทันที ด้วยความที่ป๊อปปี้ไม่ทันตั้งตัวทำให้เขาเสีย
 
หลักล้มลงไปนอนลงบนโซฟาที่เขายืนพิงอยู่ กลายเป็นว่าตอนนี้ฟางกำลังคร่อมร่างของป๊อปปี้อยู่ ก่อนทุกสิ่ง
 
ทุกอย่างจะหยุดเคลื่อนไหวราวกับเป็นใจให้เขาและเธอ ป๊อปปี้ค่อยเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็ก และ...
 
 
“ลุกไหวมั้ย”ป๊อปปี้ยังพอมีสติ ตอนนี้เขาอยู่ต่อหน้าบุพการีของหญิงสาว คงไม่ดีแน่หากเขาทำอะไรที่ไม่เหมาะสม
 
ลงไป จึงค่อยดันตัวลุกขึ้นและรั้งตัวร่างเล็กขึ้นตาม ก่อนจะประคองเธอให้ยืนขึ้น
 
 
“ไอ้เขื่อน ไอ้ฟาย น้องมึงเจ็บเท้าอยู่นะเว้ย เล่นอะไรไม่รู้จักคิด”ป๊อปปี้บ่นเขื่อนอย่างมีอารมณ์
 
 
“ขอโทษคร้าบบบบ แหม เมียเจ็บนิดเจ็บหน่อยไม่ได้ เจ็บแทนรึไงวะ”เขื่อนที่ลืมไปว่าตอนนี้อยู่ต่อหน้าบุพการีทั้ง
 
ของเขาและไอ้เพื่อนรักพูดอย่างมาอย่างยั่วโมโหป๊อปปี้
 
 
“เขื่อน/ตาเขื่อน/ไอ้เขื่อน”ทุกคนพร้อมใจเรียกชื่อเขาเมื่อเขาพูดเรื่องที่ไม่สมควรพูดออกมา เว้นแต่ร่างเล็กที่ตอน
 
นี้น้ำตาคลอเบ้า พี่ชายของเธอคงรู้เรื่องนี้แล้ว และก็คงรวมถึงทุกๆคนด้วย เพียงแต่ไม่เคยมีใครเอ่ยออกมาก็เท่านั้น
 
...เธอคงจะถูกทุกคนตราหน้าว่าเป็นผู้หญิงใจง่ายไปแล้วสินะ...
 
 
“เออ... ไอ้เขื่อนอาจจะหมายถึงว่าที่เมียน่ะครับ”ป๊อปปี้พูดแก้ต่างก่อนจะโอบไหล่บางและพาเธอมานั่งที่โซฟา
 
 
“งั้นป๊อปไปเอากล่องยามาทำแผลให้น้องก่อนนะครับ”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินออกไป
 
 
ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องมันเป็นยังไง มันคงผิดตั้งแต่พวกเขาจับเด็กทั้งสองหมั้นกัน เพื่อหวังว่าสักวันป๊อปปี้จะรักฟาง อย่าง
 
ที่วิธีนี้เคยใช้ได้ผลกับเขื่อนและเฟย์มาแล้ว แต่มันคงผิดเวลาเมื่อคุณหญิงดารารัตน์บังคับให้บุตรชายหมั้นกับฟาง
 
และเลิกกับแฟนสาวคนปัจจุบันของเขา ทั้งที่บุตรชายบอกกับเธอว่า เด็กสาวคนนั้นคือรักแรกของเขา เป็นผู้ที่ทำให้
 
เขาได้รู้จักความรักอย่างแท้จริง แต่นางเป็นแม่ก็ย่อมอยากให้บุตรชายได้คู่ครองที่ดี จนนาง สามี คุณหญิงวีณา
 
และคุณชายภีรพลจับเด็กทั้งสองคนคลุมถุงชนได้สำเร็จ และปรึกษากันว่าจะอนุญาตให้ฟางย้ายไปพักกับป๊อปปี้ที่
 
คอนโดของบุตรชาย เผื่อฟางจะช่วยป๊อปปี้ได้บ้าง เพราะช่วงที่ป๊อปปี้เลิกกับเด็กสาวคนนั้น เขาก็ทำตัวเหลวแหลก
 
เที่ยวดึก ดื่มหนักทุกวัน จนเขื่อนต้องหิ้วปีกมาส่งที่คอนโดอยู่ทุกวัน ด้วยกลัวว่าบุตรชายจะคิดสั้น ทำให้นางลืม
 
ความผิด-ถูก และไม่สนใจกับเรื่องขนบธรรมเนียมไป...
 
 
หนุ่มสาวอยู่ด้วยกันเป็นเวลานานนับ 5 ปี ทำไมจะไม่มีเรื่องพรรค์นั้นเกิดขึ้น นางรู้ดี เพราะฉะนั้นนางจึงต้องรีบจัด
 
งานแต่งงานให้เร็วที่สุด เพื่อลดข้อครหาในสังคม ทั้งฝ่ายหญิงจะเป็นฝ่ายเสียหายด้วยนางจำเป็นที่ต้องทำแบบนี้...
 
 
ส่วนคุณหญิงวีณาเองก็พอดูออกว่า เจ้าหญิงองค์น้อยของนางนั้นชอบพอป๊อปปี้ นางจึงไม่ปฏิเสธเรื่องที่จะให้ทั้ง
 
สองอยู่ร่วมห้องกัน อย่างน้อยบุตรสาวก็จะได้เรียนรู้ว่า ชีวิตที่แท้จริงเป็นอย่างไร...
 
 
‘ไม่มีอะไรเป็นไปตามที่เราฝันใฝ่ไปซะทุกสิ่งทุกอย่างหรอกนะลูก...’นางพร่ำบอกบุตรสาวเช่นนี้เสมอ
 
               เมื่อเจ้าหญิงองค์น้อยของเธอนั้น เป็นสาวช่างฝัน แล้วทุกอย่างที่เธอฝันหาก็เป็นไปตามที่สาวน้อย
 
ตั้งใจไว้ตลอด ราวกับจับวางไว้ บางทีบทเรียนครั้งนี้อาจจะสอนอะไรบุตรสาวของนางบ้าง...
 
 
ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน เมื่อป๊อปปี้เดินเข้ามาภายในห้องรับแขก ก่อนจะรวมตัวกันที่หลังบานประตู
 
ห้องครัวอีกครั้งเพื่อแอบมองหนุ่มสาวกัน ป๊อปปี้นั่งคุกเข่าลงและลงมือแกะผ้าพันแผลที่ข้อเท้าออก ก่อนจะชะงัก
 
มือเมื่อ...
 
 
“พี่ป๊อป...ฟางทำเองดีกว่าค่ะ”ฟางพูดก่อนจะรั้งข้อมือของชายหนุ่ม
 
 
“อย่าดื้อสิ เห้ย!ฟางแผลเธอเน่าด้วย”คำพูดของป๊อปปี้ทำเอาทั้งฟางและทุกคนที่แอบกันอยู่หลังบานประตูตกใจ
 
คนเป็นแม่แทบจะโผเข้าหาลูกสาว แต่โดนสามีรั้งไว้
 
 
“จะ จริงหรอคะ”ฟางถามสียงสั่น ทั้งๆที่เจ้าตัวหลับตาปี๋
 
 
“ฮ่าๆๆๆๆ หน้าเธอตลกเป็นบ้าเลยอ่ะฟาง”ป๊อปปี้หัวเราะจนตัวงอ ทำให้ฟางรวมทั้งคนที่อยู่หลังบานประตูประเคน
 
ค้อนวงใหญ่ให้เขา ก่อนจะสลายตัวกันไป
 
 
“พี่ป๊อป แกล้งอย่างนี้ฟางใจหายหมด”ฟางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงว่าตอนนี้เธอโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ทำ
 
ให้ป๊อปปี้หลุดขำอีกรอบ ก่อนจะลงมือทำแผลให้เธอ เฟย์ที่เดินเข้ามาก็ต้องตาโต
 
 
“โห น้องฟาง คิดดีแล้วหรือคะให้พี่ป๊อปทำแผลให้น่ะ มือหนักอย่างกับมีหินทับมือสักสิบก้อนอย่างนั้น”ก่อนแม่สาว
 
แก้มบุ๋มจะเดินมานั่งข้างๆสาวหน้าหวาน ป๊อปปี้จึงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคืองๆ
 
 
“เดี๋ยวเหอะ ยัยเฟย์ เจ้าตัวยังไม่บ่นสักคำ”
 
 
“ก็น้องฟางกลัวพี่นิ ดูไม่ออกรึไง”เฟย์พูดก่อนจะบุ้ยปากไปทางสาวหน้าหวาน
 
 
“ดูออก แต่คงไม่กลัวละมั้ง เมื่อวานเพิ่งหลอกด่าพี่เอง”ก่อนฟางจะหน้าขึ้นสีจัด เมื่อนึกถึงบทลงโทษของเขา
 
 
“จริงหรอคะน้องฟาง เก่งจังเลย เอ๊ะ...ทำไมหน้าแดงจังล่ะคะ ร้อนหรอพี่ว่าแอร์มันก็เย็นนะ”
 
 
“เออค่ะ ฟางร้อนนิดหน่อย แล้วนี่ทำไมทำอาหารเยอะจังเลยละคะ”ฟางถามอยากสงสัยเมื่อทุกคนยัง           
 
ขะมักเขม่นกับการทำอาหาร
 
 
“อ๋อ พอดีวันนี้จะจัดงานเลี้ยงกันในครอบครัวน่ะจ้ะ เพราะพรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว”
 
 
“อ๋อค่ะ ดีเลย ฟางกำลังหิวววววว”สาวหน้าหวานลากเสียงยาว เฟย์มองว่าที่พี่สะใภ้ด้วยความเอ็นดู
 
 
“อ้าว น้องฟางยังไม่ทานข้าวเที่ยงอีกหรอคะ พี่ป๊อปนี่ยังไงพาน้องไปเที่ยวแล้วทำไมไม่ดูแลดีๆล่ะ”
 
 
“อ้าว ยัยเฟย์ พี่ก็ขับรถมานะเว้ย หิวเหมือนกัน”ป๊อปปี้พูดอย่างเคืองๆ
 
 
“งั้นรอเดี๋ยวนะคะ เดี๋ยวเฟย์ไปหาอะไรให้ทาน”เฟย์พูดก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องครัว
 
 
“พี่เฟย์คะ ฟางไปด้วย”ฟางพูดก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเดินตามเฟย์ไป แต่ก็โดนป๊อปปี้รั้งข้อมือไว้
 
 
“เธอน่ะอยู่ที่นี่แหละ เดินกระเพกๆแบบนี้เดี๋ยวก็ล้มเอาหรอก”ป๊อปปี้บอกก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้นั่งลงบนโซฟา
 
ก่อนใบหน้าแสนหวานจะเปลี่ยนเป็นง้ำงอน ชายหนุ่มเมื่อเห็นใบหน้าง้ำงอนก็อดไม่ได้ บีบเข้าให้ที่จมูกรั้น ด้วย
 
ความหมั่นเขี้ยว
 
 
“โอ๊ะโอ”เฟย์ส่งเสียงแซวมาแต่ไกลเมื่อเห็นพี่ชายกับว่าที่พี่สะใภ้กำลังเหย้าแหย่กันอยู่
 
 
“โอ้ย ที่รักครับพี่โดนมดกัด”เขื่อนพูดก่อนจะ ยิ้มอย่างล้อๆ
 
 
“พอเลยๆ ฉันหิวข้าวแล้ว มีไรกินบ้าง”ป๊อปปี้พูดก่อนจะลูบท้ายทอยแก้เก้อ ก่อนใบหน้าหล่อคมขึ้นสีจัด
 
 
ปีศาจน้ำแข็งกำลังเขิน!! ใบหน้าที่ทุกคนไม่เคยเห็นมาก่อน และไม่คิดว่าจะเห็นมันด้วย ฟางที่ใบหน้าร้อนผ่าวเป็น
 
ทุนเดิมอยู่แล้ว ยิ่งเห็นใบหน้าหล่อคมที่ขึ้นสีจัดก็ยิ่งเขินเข้าไปอีก จนเขื่อนเอ่ยออกมา
 
 
“เอ้า มัวแต่เขินกันอยู่นั่นแหละ ข้าวเนี่ยจะกินมั้ย”ก่อนเขาจะเดินเอาอาหารมาวางไว้บนโต๊ะทานข้าว
 
 
“คุณแม่เพิ่งอุ่นมาให้ รับรองอร่อยมากกกค่ะ”เฟย์พูด ก่อนจะยิ้มกว้าง เพื่อยืนยันว่าอาหารอร่อยจริงๆนะ
 
 
“งั้นฟางทานเลยนะคะ”ฟางที่นั่งอยู่เริ่มตักอาหารเข้าปาก แต่ต้องชะงักมือเมื่อป๊อปปี้เอ่ยขึ้น
 
 
“ตักต้มยำกุ้งให้หน่อยสิ”
 
 
“เอ๊ะ แต่ฟางจำได้นะ...คุณแม่บอกว่าพี่ป๊อปแพ้กุ้งไม่ใช่หรอคะ”ป๊อปปี้มองหน้าหญิงสาวด้วยความรู้สึกเดิม ความ
 
รู้สึกที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะเรียกมันว่าอะไร เขาดีใจที่เธอจดจำรายละเอียดในตัวของเขาได้
 
 
“เออ ฉันลืมไปน่ะ งั้นตักอย่างอื่นให้หน่อยสิ”ถึงแม้ฟางเองจะแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ชายหนุ่มอ้อนให้เธอตักนู้นตักนี่
 
ให้ ทั้งที่อาหารทุกอย่างมือเขาก็ตักถึงทั้งนั้น แต่ไม่ยอมตักเอง
 
 
‘พี่จะทำให้ฟางสับสนไปถึงไหนนะ…’ 
 
 
“แหนะ ดูไอ้ป๊อปมันอ้อนฟางสิครับ...ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกว่ามันรักฟาง”เขื่อนที่แอบอยู่หลังบานประตูหันไปพูด
 
กับคู่หมั้นสาว
 
 
“แหม ของแบบนี้มันต้องใช้เวลาค่ะ ใครจะไวไฟเหมือนพี่กันคะ”เฟย์พูด และนึกถึงตอนที่เธอถูกจับหมั้นกับเขื่อน
 
ที่ชายหนุ่มเห็นเธอวันแรกก็บอกรักเธอทันทีทันใด แล้วยังไม่พอยังอ้อนคุณพ่อคุณแม่ให้มาสู่ขอเธออยู่เช้าค่ำ
 
เพียงแต่ท่านไม่เห็นด้วยที่จะด่วนแต่งงาน จึงให้คบกันไปก่อน
 
 
“พี่ก็ได้แต่หวังว่ามันจะรู้ใจตัวเองในเร็ววันนี้...ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”ก่อนจะจูงมือเฟย์เข้าไปเตรียมของ
 
เพื่อจัดปาร์ตี้เล็กๆในตอนเย็น...
 
 
 
 
 
 
 
..................................................................................................................
 
มาอัพให้แล้วจ้า ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ของเราด้วยนะ^^