Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่14 อยู่บำรุง...(หวานๆจ้า)

 

ป๊อปปี้รีบใส่เสื้อผ้าของเขาก่อนจะเดินลงไปเอากล่องยาข้างล่าง ก่อนจะรีบเดินกลับเข้ามาภายในห้องนอน ที่ร่าง

 

เล็กกำลังนอนซุกตัวอยู่ใต้ผ้านวมผืนหนา เขามองพลางส่ายหน้าเจ็บเท้าก็ไม่บอกเขาสักคำ ป๊อปปี้เดินหายไปใน

 

ห้องน้ำและเดินออกมาพร้อมกับกะละมังน้ำอุ่นและผ้าขนหนูผืนน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดนอน

 

ลายกระต่ายน่ารักของฟางที่แขวนอยู่ภายในตู้ ก่อนเขาจะเดินไปที่เตียงและนั่งลงข้างๆร่างเล็ก เขาลงมือเช็ดตัวให้

 

เธอก่อนจะสวมชุดนอนให้เธอ ก่อนจะคลุมผ้านวมให้อย่างเดิม และเลื่อนตัวลงมาที่ปลายเท้าของร่างเล็กก่อนจะลง

 

มือทำแผลให้เธอ เขาเปิดกล่องยาก่อนจะหยิบยาแก้ปวดขึ้นมา พลางประคองร่างเล็กขึ้น ตบแก้มเธอเบาๆเพื่อปลุก

 

ร่างเล็กที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา

 

“ฟาง...ทานยาก่อน”แต่เธอก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมาเลย คงจะหลับลึกน่าดูขนาดเขาทำแผลให้เธอเธอยังไม่รู้สึก

 

ตัวเลย เขายังคิดไม่ออกเลยว่าถ้าเจ้าตัวรู้สึกตัวจะโวยวายขนาดไหน แต่ก็แปลก...เธอไม่บ่นสักแอะว่าเขามือหนัก

 

เพราะปกติที่เขาทำแผลให้ยัยเฟย์ น้องสาวของเขาก็มักจะโวยเสียงดัง ก่อนจะหาว่าเขามือหนัก “แล้วจะทำไงวะ

 

เนี่ย...ไข้ขึ้นแล้วด้วย”ป๊อปปี้บ่น เพราะตอนนี้ร่างเล็กเริ่มมีไข้แล้ว ก่อนที่เขาจะตัดสินใจโยนเม็ดยาเข้าปากเคี้ยวให้

 

พอหยาบๆก่อนประกบปากของเขาไปที่ริมฝีปากเล็กน่ารักของฟางก่อนจะส่งเม็ดยาที่เขาเคี้ยวพอหยาบๆให้กับเธอ

 

ร่างเล็กที่นอนหลับตาอยู่ถึงกับทำหน้าพะอืดพะอม เข้าจึงรีบป้อนน้ำให้เธอทันที เขาเองก็รู้สึกไม่ต่างไปจากเธอ

 

ก่อนจะมองร่างเล็กที่ตอนนี้ละเมอออกมาอยากเป็นเรื่องเป็นราว

 

“แหยะ...ขมชะมัด”เธอบ่นออกมาด้วยสียงยานๆ

 

ก่อนทำท่าเหมือนจะอ้วก ทำเอาป๊อปปี้หลุดขำทันที นี่ขนาดว่านอนอยู่นะเนี่ย

 

‘ หึๆ ฉันก็ขมเหมือนกัน...งั้นขอจูบหวานๆสักจูบละกันนะ’ ไวเท่าความคิดป๊อปปี้ก้มลงไปจูบปากบางของฟางทันที

 

ก่อนจะถอนจูบออกมา เมื่อพอใจกับความหวานที่เขาได้รับ ก่อนจะล้มตัวลงก่อนข้างร่างเล็ก

 

‘ง่วงชะมัด เธอทำเอาฉันแทบหมดแรงแหน่ะ ยัยเด็กบ้า...”เขาคิดยิ้มๆก่อนจะดึงร่างเล็กมากอดก่อนจะเข้าสู่ห้วง

 

นิทราไป...

 

 

.......................................................................................................................................................

 

ฟางตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนๆ รู้สึกเจ็บปวดจากพิษของแผลบริเวณฝ่าเท้า ก่อนใบหน้าจะขึ้นสี เพราะความเคอะเขิน

 

 

‘กรี๊ดดดด....พี่ป๊อปกอดเรา’ฟางคิดก่อนจะซุกเข้าหาอ้อมกอดของเขา เธอแกล้งหลับเพื่อรอเวลาให้เขาตื่นขึ้นมา

 

 

แต่เพราะพิษไข้ทำให้เธอหลับไป... ป๊อปปี้ที่ตื่นขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อร่างเล็กในอ้อมกอดของเขายังไม่ตื่น ก็ปกติ

 

 

เธอตื่นเช้าจะตาย ก่อนจะสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิที่สูงกว่าปกติของร่างเล็ก ก่อนจะผละเธอออกจากอ้อมกอดและลุก

 

ขึ้นเอากะละมังไปเปลี่ยนน้ำใหม่ ก่อนที่เขาจะเดินออกมาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหม่ และลงมือเช็ดตัวให้เธอ ก่อน

 

 

จะชะงักมือ เมื่อมือเล็กรั้งข้อมือของเขาไว้ก่อน

 

 

“พี่ป๊อปจะทำอะไรคะ”เธอพูดพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีแดงระเรื่อ

 

 

“ก็เช็ดตัว...แล้วนี่ไข้ขึ้นอีกแล้วหรอเนี่ย ทำไมหน้าแดงขนาดนี่”เขาว่าก่อนจิ๊ปาก และลุกขึ้นไปหยิบยาให้เธอ

 

 

“พี่ป๊อป...ฟางไม่กิน”ฟางพูดก่อนยกมือทั้งสองข้างที่กำผ้านวมไว้มาปิดที่ปากแน่น พร้อมกับส่ายหน้าจนผม

 

กระจาย

 

“กิน”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินเข้ามาอย่างเอาจริงทำท่าจะยัดยาเม็ดนี่เข้าปากเธอให้ได้ ฟางรีบเบี่ยงตัวหลบก่อนจะ

 

 

เอ่ยออกมา

 

 

“ฟางยังไม่ได้ทานข้าวเลย...จะทานยาได้ยังไง”ฟางยิ้มให้กับชัยชนะของตัวเอง เมื่อคนตัวโตยอมผละออกไป

 

 

“งั้นรออยู่นี่ก่อน...เดี๋ยวไปเอาข้าวมาให้”เขาพูดพร้อมกับเดินออกนอกห้องไป ฟางมองตามป๊อปปี้ที่เดินออกไป

 

 

ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเช้า ใบหน้านวลก็แดงก่ำขึ้นมาทันที

 

 

ก่อนที่ป๊อปปี้จะเดินมาพร้อมกับชามข้าวต้มหมูที่ส่งกลิ่นหอมกรุ่นในมือ เขานั่งลงข้างเธอก่อนจะ เป่าข้าวต้มแล้วมา

 

 

จ่อที่ปากของเธอ ฟางส่ายหน้าพร้อมกับงับริมฝีปากบางไว้แน่น

 

 

“อะไรอีกล่ะ...นี่ฉันอุตส่าห์ป้อนนะ”ป๊อปปี้เอ็ดฟาง

 

 

“งั้นฟางทานเองก็ได้ค่ะ”ฟางพูดก่อนจะแย่งชามมาจากมือของป๊อปปี้

 

 

“เห้ย เดี๋ยวกันก็หกรดที่นอนหมดหรอก ยัยเด็กบ้า”

 

 

“ก็ฟางจะทานเอง...ฟางไม่ได้แขนหักสักหน่อยถึงจะทานเองไม่ได้...เอามานี่นะ”ฟางพูดอย่างเอาแต่ใจ ก่อนจะ

 

 

แย่งชามข้าวต้มมาจากมือของป๊อปปี้ แต่เขากลับไม่ยืมปล่ออยมันมาให้เธอ ฟางเงยหน้ามามองเขาก่อนจะส่งค้อน

 

 

วงใหญ่ให้เขา ‘ฮึ่ย ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องทำหรอก ชิ ไอ้พี่ป๊อปบ้า’ ป๊อปปี้มองการกระทำของฟางก่อนจะหลุดยิ้มออก

 

 

มา เขาก็พอจะรู้ว่าเธอน่ะ งอน เขา เห็นเธอทำหน้าอย่างนี้แล้วมันน่าจับกดชะมัด ก่อนเขาจะเอ่ยกับฟาง

 

 

“เลิกดื้อได้แล้ว...อ่ะ ทานซะจะได้ทานยา”ก่อนจะยื่นช้อนไปจ่อที่ปากบาง

 

 

“ฟางไม่กินผัก”เธอพูดออกมาเบาๆ “เธอนี่มันเด็กไม่รู้จักโตจริงๆเลย อ่ะๆ”เขาบ่น ก่อนจะตักข้าวต้มที่ไม่มีผักขึ้นมา

 

 

เป่าแล้วจ่อที่ปากของฟาง ซึ่งเธอเองก็ยอมงับมันเข้าไปแต่โดยดี เธอทานข้าวต้มจนหมดชาม ก่อนที่ป๊อปปี้จะนำ

 

 

ชามข้าวต้มลงไปเก็บ

 

 

“พี่ป๊อป น้องฟางล่ะ น้องฟางมีไหน”เฟย์เอ่ยถามป๊อปปี้ เมื่อไม่เห็นว่าที่พี่สะใภ้ตั้งแต่เช้าแล้ว

 

 

“บนห้อง”ป๊อปปี้ตอบก่อนจะวางชามข้าวต้มไวในอ่างล้างจาน

 

 

“น้องฟางเป็นอะไรรึเปล่า เมื่อเช้าเฟย์ตื่นมานะ เห็นรอยเลือดเลอะเป็นทางเลยอ่ะ”เฟย์เอ่ยเล่ากับป๊อปปี้

 

 

“โดนเปลือกหอยบาดเท้าน่ะ”

 

 

“ตายจริง!แล้วน้องเป็นอะไรมากมั้ยลูก”คุณหญิงดารารัตน์และคุณหญิงวีณาหันมาถามป๊อปปี้เป็นเสียงเดียวกัน

 

 

ก่อนที่คุณชายภาคิณ คุณชายภีรพล และเขื่อน จะหันหน้ามามองเขาเป็นตาเดียว

 

 

“ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ แต่ดื้อไม่ยอมทานยา”ป๊อปปี้พูดก่อนทำสีหน้าหนักใจ

 

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”ทุกคนหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของป๊อปปี้ ทำเอาชายหนุ่มงงเป็นไก่ตาแตกว่าทุกคนขำอะไรกัน

 

 

ทุกคนลอบสบตากันอย่างเข้าใจความหมาย ‘เมื่อปีศาจน้ำแข็งอย่างป๊อปปี้กำลังมีความรัก’ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่

 

 

รู้ตัวเลย ก่อนสาวแก้มบุ๋มจะเอ่ยขึ้น

 

 

“งั้นเดี๋ยวเฟย์ ไปช่วยดูน้องฟางนะ” ก่อนที่ทุกคนจะเอ่ยออกมาเป็นเสียงเดียวกัน

 

 

“เฟย์/ยัยเฟย์” ทำให้เฟย์เข้าใจทันที ว่าทุกคนคงอยากให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ทำเอาป๊อปปี้งงเป็นไก่

 

 

ตาแตกอีกรอบ เมื่อทุกคนพร้อมใจกันเรียกชื่อ น้องสาวจอมยุ่ง และทำเหมือนไม่อยากให้หญิงสาวไปช่วยดูแลฟาง

 

 

อีกคน

 

 

“เอ่อ...พี่เขื่อนว่าที่รักเนี่ยลืมไปรึเปล่าจ้ะ ว่าเรามีนัดกันนะ ไหนบอกว่าอยากเที่ยวไง”เขื่อนเอ่ยก่อนจะโอบเฟย์เดิน

 

 

ออกไปจากบ้านพักทันที

 

 

“งั้นป๊อปไปนะครับ...น้องยังไม่ได้ทานยาเลย”ป๊อปปี้พูดก่อนจะเดินขึ้นห้องไป ทำให้ผู้ใหญ่ที่นั่งมองหน้ากันอยู่

 

 

ยิ้มแก้มแทบปริ ก็ไอ้ปีศาจน้ำแข็งกำลังตกหลุมรักของหญิงสาวหน้าหวานเข้าให้แล้ว คนเป็นพ่อเป็นแม่ก็อดดีใจไม่

 

 

ได้ แต่ติดที่เจ้าตัวไม่รู้ใจตัวเองนี่สิ เฮ้อ... ป๊อปปี้เปิดประตูเข้ามาก็เจอร่างเล็กที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ ‘ยัยเด็กนี่

 

 

ยาก็ไม่ทาน นอนซะละ’เขาคิดพลางส่ายหัวไปมา ก่อนจะเดินไปหยิบยาพาราฯแล้วมานั่งข้างร่างเล็ก นี่ยัยแกล้ง

 

 

หลับหรอเนี่ย หึๆ เปลือกตาขยุบขยิบอยู่เลย ก่อนเขาจะเอ่ยเรียกเธอ

 

 

“ฟาง ลุกขึ้น...ฉันรู้นะว่าเธอไม่ได้หลับน่ะ” ป๊อปปี้พูดพลางดึงหัวไหล่มนของคนตัวเล็กให้ลุกตามแรงดึงของเขา

 

 

ทำให้ฟางที่แกล้งหลับประเคนค้อนวงใหญ่ให้เขา ก่อนเจ้าตัวจะมานั่งจุมปุ๊ก ก่อนที่จะทำหน้ายู่ จนปากเล็กน่ารัก

 

 

แทบจะติดกับปลายจมูกรั้น ทำเอาเขาอดขำไม่ได้ ก่อนที่เธอจะหันขวับมาทางเขา

 

 

“มองอะไรคะ...ฮึ่ย” ฟางถามออกมาเมื่อได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะของป๊อปปี้

 

 

“อะไรยัยเด็กบ้า...มาๆกินยาได้แล้ว”เขาบอกเสียงกลั้วหัวเราะ

 

 

“ม่ายยยยยยยยย...ฟางปวดหัวอยากนอน”ว่าแล้วร่างเล็กก็ล้มตัวนอนคลุมโปง ชายหนุ่มมองร่างเล็กที่นอนคลุม

 

 

โปง ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อยัยเด็กดื้อนี่ไม่ยอมทานยา ก่อนเขาจะนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เขาสัญญาว่า

 

 

จะพาเธอไปเที่ยว

 

 

“เอ...วันนี้ฉันต้องพาเด็กที่ไหนไปเที่ยวรึเปล่านะ” ได้ผล เมื่อร่างเล็กผุดลุกขึ้นมาจากผ้าห่มผืนหนา

 

 

“พี่ป๊อปๆ...พี่สัญญาแล้วนะว่าจะพาฟางไปเที่ยวน่ะ..ต้องพาไปจริงๆนะคะ”ฟางพูดพลางเขย่าแขนชายหนุ่ม        

 

 

ก็มันเป็นการไปเที่ยวกับเขาครั้งแรกนี่นา ต่อให้ขาหักเธอก็จะไป...

 

 

“งั้นก็ทานยาก่อน”เขาพูดก่อนจะยัดยาพาราเข้าปากเล็ก ฟางรีบคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงมาดื่มทันที

 

 

ก่อนเธอจะบ่นอะไรอุบอิบอยู่คนเดียว และหันมาทางเขา

 

 

“ฟางทานแล้ว พี่ป๊อปต้องพาฟางไปเที่ยวนะคะ”ฟางรีบทวงสัญญาทันที

 

 

“อื้ม...รู้แล้วล่ะน่า รอให้ขาเธอหายเดี้ยงก่อนเหอะ”ป๊อปปี้เอ่ยก่อนจะนั่งลงข้างๆร่างเล็ก ก่อนเธอจะหันขวับมาทาง

 

 

เขาทันที และเกาะหมับเข้าที่แขนของเขาและเขย่า

 

 

“ก็ไหนพี่ป๊อปบอกว่าจะพาฟางไปวันนี้ไงล่ะคะ”ร่างเล็กทำหน้างอทันที

 

 

“เธอจะไปวันนี้ได้ยังไง...ขายังเดี้ยงอยู่เลย”เขาพูดพร้อมกับโยกศีรษะทุยไปมา

 

 

“ก็พี่ป๊อปสัญญาแล้วนะ...”ฟางพูด ก่อนจะทำหน้าร้องไห้ ทำให้ป๊อปปี้ขำทันที

 

 

“งั้น...”

 

 

 

..............................................................................................................

 

 

เราฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะ เรานั่งยิ้มกับคอมเม้นของทุกคน เพราะมันคือกำลังที่จะทำให้เราแต่งนิยายต่อ

ไป  อย่างน้อยเราก็รู้ว่านิยายเรื่องนี้ยังมีคนอ่านอยู่ สำหรับคืนนี้ ฝันหวานกันทุกคนนะ