Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่11งานวันเกิดของคุณพ่อ @หัวหิน
 
 
ป๊อปปี้และฟางเดินทางมาถึงบ้านพักตากอากาศของครอบครัวที่วันนี้ใช้เป็นสถานที่จัดงานวันเกิดในวันนี้
 
 
 
ในเวลาเกือบบ่าย เธอรู้ซึ้งถึงคำเตือนของชายหนุ่ม ก็เขาเล่นขับรถเย้ยฟ้า ท้านรกเช่นนี้ ขับปาดซ้าย ปาดขวา จน
 
เพื่อนร่วมทางหลายคันบีบแตรดังลั่นก็หลายหน ส่วนตัวเธอนั่นก็นั่งจิกเบาะด้วยความกลัว จนถึงตอนนี้ก็ยังจิตตกไม่
 
หาย ร่างเล็กหันหน้าไปส่งค้อนวงใหญ่ให้กับเขา
 
 
“อะไร...ไม่พอใจอะไรฉัน ลงไปได้แล้วถึงแล้ว”เขาก็พอจะดูออกว่าเธอน่ะกลัว ก็เธอเล่นนั่งตัวตรงแล้วก็จิกเบาะรถ
 
เขา จนหนังหุ้มเบาะจะหลุดติดมือเธออยู่แล้ว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งคนตัวเล็ก
 
 
“เปล่าค่ะ ฮึ่ย”เขามองตามร่างเล็กที่เดินลงจากรถเขาอย่างกระฟัดกระเฟียด อย่างอารมณ์ดี
 
 
‘เวลายัยนี่โมโหนี่ น่ารักเป็นบ้าเลย’เห้ย!นี่เขาชมยัยหน้าจืดงั้นหรอ ไม่มีทาง สงสัยเขาคงจะแฮงค์อย่างที่เขื่อนว่า
 
ไว้จริงๆ เขาให้เหตุผลกับตัวเองก่อนเดินลงมาจากรถ
 
 
“ไอ้ป๊อป...มัวทำซากอะไรอยู่วะ...ช้า มาๆมาช่วยกูยกโต๊ะเลย”เขื่อนเอ่ยในขณะที่ยกโต๊ะมาตั้งไว้ริมชายหาด
 
 
ป๊อปปี้มองเพื่อนรักก่อนจะไปช่วยมันยกโต๊ะ ‘ไอ้นี่ บ่นมากจริงๆ ทำไมไม่หัดเงียบๆอย่างน้องมันบ้างวะ’
 
 
เวลาเพียงสองชั่วโมงก็ทำให้ทุกอย่างเกือบเรียบร้อยหมดแล้ว เหลือเพียงรอดอกไม้ตกแต่งสถานที่จากสาวๆ
 
 
“มาแล้วค่า...ดอกไม้มาแล้ว”เขาหันไปมองทางต้นเสียง ซึ่งเป็นเสียงของเฟย์ ไอ้เพื่อนรักของเขารีบกุลีกุจอไป
 
ช่วยน้องสาวของเขาถือดอกไม้ทันที ก่อนจะตะโกนเรียกเขา
 
 
“เฮ้ย!!ไอ้ป๊อป มาช่วยน้องกูขนดอกไม้หน่อย ดอกไม้จะถมหัวน้องกูแล้ว เอ้า เร็วๆดิวะ” เขื่อนกระตุ้นป๊อปปี้ เมื่อ
 
เห็นเขายังยืนเฉยอยู่
 
 
“เออๆ”เขาเดินมาใกล้ฟาง ก่อนจะแย่งดอกไม้จากมือฟางมาถือไว้เอง   แต่ด้วยความไม่ระวังทำให้หนามดอก
 
กุหลาบบาดเข้าให้ที่แขนเล็ก จนเจ้าตัวร้องออกมาด้วยความเจ็บ
 
 
“โอ้ย”
 
 
“เห้ย! ขอโทษๆ ไหนดูหน่อยซิ”เขาว่าพลางยื่นมือไปดึงแขนเล็กมาดู
 
 
“ฟางไม่เป็นไรค่ะ”ฟางปฏิเสธ แต่ก็ไม่ได้ดึงแขนออกจากมือของเขา
 
 
“เดี๋ยวๆนะ”ป๊อปปี้บอกฟาง ก่อนจะเอาดอกไม้ในมือของตนไปยัดใส่มือเขื่อน
 
 
“อ่ะ เอาไปมึงอยากถือดีนัก กูจะพาฟางไปทำแผล ป่ะ”ก่อนจะเอ่ยกับฟางในท้ายประโยค
 
 
ฟางยอมเดินตามแรงลากจากคนตัวโต จนไปถึงบ้านพักที่อยู่ใกล้ๆกับริมชายหาด เขาพาเธอมานั่งที่ห้องนั่งเล่น
 
ก่อนจะเอ่ยถาม
 
 
“กล่องยาอยู่ไหน”
 
 
“อยู่บนตู้เก็บของในห้องครัวน่ะค่ะ”ป๊อปปี้เดินหายไปในห้องครัวสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับกล่องยาในมือ
 
 
“มาเดี๋ยวฉันทำแผลให้”ป๊อปปี้เอ่ย ก่อนจะดึงแขนเล็กขึ้นมาดู
 
 
“ไม่เป็นไรค่ะ...ฟางทำเองได้”ฟางพูดพร้อมกับดึงแขนของเธอออกมาจากการกอบกุมของเขา
 
 
“อย่าดื้อได้มั้ย...ดูซิ...แผลลึกเหมือนกันนะเนี่ย”ป๊อปปี้เอ่ยขณะดูแผลให้คนตัวเล็ก ก่อนที่เขาจะลงมือทำแผลให้
 
เธอ ฟางมองเสี้ยวหน้าหล่อคมของป๊อปปี้อย่างหลงใหล
 
 
เธอคงมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่แน่...หากเขารักเธอ เหมือนที่เธอรักเขาบ้าง...
 
 
‘เฮ้อ...ยัยฟางเอ๊ยคิดอะไรอยู่เนี่ย’เธอตบตีกับความคิดเพ้อเจ้อของตนเอง ก่อนจะหลุดออกมาจากภวังค์ เมื่อได้ยิน
 
เสียงของป๊อปปี้
 
 
“อ่ะ...เสร็จแล้ว แล้วนี่ทานยาด้วย แผลลึกขนาดนี่เดี๋ยวจะอักเสบ”ป๊อปปี้พูดพร้อมวางเม็ดยาในมือให้กับฟาง
 
 
แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อฟางดึงมือของเธอไปปิดปากไว้แน่น ก่อนจะส่ายหน้าไป-มาจนผมกระจาย
 
 
“มันขม...ฟางไม่ชอบ”
 
 
“กิน...เดี๋ยวแผลก็อักเสบหรอก”เขาเอ็ดเธอ ก่อนจะแงะมือตุ๊กแกของเธอที่ปิดปากตัวเองไว้แน่น
 
 
“ไอ่เอาๆๆๆๆ”ฟางพูดออกมาอย่างรัวๆ ในขณะที่ยังปิดปากตัวเองแน่น
 
 
“กิน...ถ้ากินแล้วหลังจากงานวันเกิดคุณพ่อจะพาไปเที่ยว”ป๊อปปี้งัดไม้ตายออกมาใช้ เมื่อหญิงสาวทำท่าจะ
 
ปฏิเสธยาเม็ดนี่ลูกเดียว  ทำให้ฟางตาโตก่อนจะเขย่าแขนเขารัวๆแล้วถามออกมา
 
 
“จริงหรอคะ พี่ป๊อปจะพาฟางไปเที่ยวจริงๆหรือคะ”เธอดีใจอย่างบอกไม่ถูก เมื่อได้ยินว่าเขาจะพาเธอไปเที่ยว
 
ก็...เธอไม่เคยไปเที่ยวกับเขานี่นา
 
 
“อืม อ่ะกินเข้าไป”ป๊อปปี้พูดก่อนจะยัดยาแก้ปวดเข้าไปในปากฟาง ฟางตกใจก่อนจะทำหน้าพะอืดพะอม
 
 
รีบคว้าแก้วน้ำจากมือป๊อปปี้ก่อนจะดื่มเข้าไปอย่างรวดเร็วจนเธอสำลัก ป๊อปปี้ยกมือไปลูบหลังหญิงสาว         
 
 
ป๊อปปี้ที่ยืนมองก็อดขำไม่ได้กับความโก๊ะของฟาง
 
 
“ขมชะมัด...แหวะ”ฟางพูดกับตัวเองก่อนที่จะทำท่าเหมือนจะสำรอกยาที่เพิ่งกลืนเข้าไปออกมายังไงยังงั้น
 
 
ทำให้ป๊อปปี้ที่ยืนมองอยู่หลุดขำออกมา ฟางหันไปมองชายหนุ่มก่อนจะประเคนค้อนวงใหญ่ให้เขา
 
 
“อะไร นี่ฉันเป็นห่วงเธอนะเนี่ยถึงให้กินยา”ฟางตาโตกับคำพูดของชายหนุ่ม เขาเป็นห่วงเธองั้นหรอ^^ก่อนที่เจ้า
 
ตัวจะแก้ตัวพัลวัน
 
 
“ก็...เธอเป็นน้องไอ้เขื่อน ถ้าเธอเป็นอะไรไป ฉันก็ตายน่ะสิ”แม้จะหน้าเสียไปบ้างกับคำพูดของเขา
 
 
แต่เธอก็ดีใจ เขาเป็นห่วงเธอ>///////////////<
 
 
ป๊อปปี้ที่เดินออกมาจากห้องครัวหลังจากเอากล่องยาไปเก็บ ก็อดมองอย่างสงสัยที่เห็นฟางกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยง
 
กับหมอนใบสวย มิหนำซ้ำใบหน้าแสนหวานก็แดงก่ำ ฟางที่หันมาเห็นป๊อปปี้ก็ถึงกับทำหน้าไม่ถูก  ลุกขึ้นมาเกา
 
หลังใบหูแก้เก้อ ก่อนจะเอ่ยชวนเขา
 
 
“เราไปช่วยพวกเขาจัดสถานที่กันเถอะค่ะ เอ้อ พี่ป๊อปค่ะฟางขอยืมกุญแจรถหน่อยได้ไหมคะ”เธอถามเขาอย่าง
 
เกรงใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอลืมเค้กวันเกิดคุณพ่อไว้ในรถเขา
 
 
“จะไปไหน ขับรถเป็นรึไง”
 
 
“เปล่าค่ะ ฟางลืมเค้กวันเกิดคุณพ่อไว้ในรถพี่ป๊อป ฟางแค่จะกลับไปเอา”
 
 
“อืม อ่ะ”ป๊อปปี้บอกพลางล้วงเอากุญแจรถสุดรักสุดหวง อย่าง น้องซูซี่ มาให้ฟาง
 
 
หญิงสาวรับกุญแจรถมาและออกไปเอาเค้กวันเกิดมาแช่ไว้ในตู้เย็น และออกไปช่วยทุกคนจัดสถานที่ ก่อนที่เขื่อน
 
จะตะโกนเรียกเธอ
 
 
“ฟาง ฟาง มาทางนี้หน่อยมาช่วยหยิบลูกโป่งให้พี่ที”
 
 
“ค่า”ฟางรีบวิ่งไปหาพี่ชายทันที
 
 
“หยิบลูกโป่งสีเขียวให้พี่ที”
 
 
“นี่ค่ะ”ฟางหยิบพวงลูกโป่งที่ร้อยรวมกันอย่างเป็นระเบียบแล้วส่งให้พี่ชาย
 
 
ในขณะที่ป๊อปปี้กำลังเดินมาพร้อมกับพวงลูกโป่งสีขาวที่เขาเพิ่งจะช่วยเฟย์ร้อยเข้ามาใกล้ เพื่อเขื่อนนำไปประดับ
 
 
ซุ้มประตู แต่กรรไกรเจ้าปัญหาที่เขาถือติดมือมาเนี่ยสิดัน ทิ่มลูกโป่งในมือแตกไปหนึ่งลูก ก่อนจะมีเสียงกรี๊ดดัง
 
 
ตามออกมาพร้อมกับร่างบอบบางของฟางที่ปลิวมาปะทะเข้าพอดีกับอกกว้างของเขา เจ้าตัวนั้นตกใจ ยกมือเล็ก
 
กอดร่างของเขาทันที
 
 
“เห้ย! ไอ้ป๊อประวังหน่อยสิวะ ฟางกลัวลูกโป่งนะเว้ย”เขื่อนเอ่ยออกมาอย่างตำหนิ
 
 
“เอ้า ไอ้ฉลาดน้องมึงกลัวลูกโป่ง แล้วให้มาช่วยมึงทำไม...ไอ้ฟาย”เขาปล่อยลูกโป่งลงสู่พื้นก่อนจะกอดปลอบร่าง
 
เล็ก ก่อนจะจูงมือฟางไปช่วยเกลที่กำลังจัดดอกไม้อยู่
 
 
“เอ้า อยู่นี่แหละ ถ้ากลัวลูกโป่งละก็ เกลพี่ฝากฟางด้วยนะ”เขาพูดกับฟาง และหันไปพูดกับเกล
 
 
“ค่าพี่ป๊อป...พี่ฟางมาก็ดีเลย ปรมาจารย์มาเองอย่างนี้ เกลก็ไม่เหนื่อยแล้ว”เกลพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะยิ้มให้
 
ฟาง    เกล: สาวหน้าหวาน ร่าเริง สดใส และเป็นมิตรกับทุกคน ลูกพี่ลูกน้องคนสนิทของป๊อปปี้
 
 
ฟางยิ้มรับก่อนจะลงมือช่วยเกลจัดดอกไม้ ก่อนที่เธอจะเอาไปตกแต่งรอบๆบริเวณ
 
 
เมื่อทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว เฟย์ก็เดินยิ้มหน้าบานเป็นกะด้งมาทางฟาง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโดนพี่ชายเธอแซวมา
 
อย่างเคย ก่อนจะเอ่ยขึ้น
 
 
“น้องฟางขา ไปอาบน้ำเต่งตัวกันเถอะค่ะ...ใกล้เวลาแล้ว”
 
 
แต่ก่อนที่ฟางจะทันได้ตอบเขื่อนก็เข้ามากอดคอเฟย์ แล้วก็เกี่ยวเฟย์ไปเลย ม่สนใจเธอแม้แต่น้อย...
 
 
‘ฮึ่ย! ไอ้พี่เขื่อน แล้วฟางก็ต้องอยู่คนเดียวสิเนี่ย เฮ้อ...อิจฉาคนรักกันจัง’ฟางพูดก่อนจะทำหน้ายู่ จนปากกับปลาย
 
จมูกรั้นแทบจะติดกัน
 
 
“คิดอะไรอยู่...แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้น ไปได้แล้ว ป่ะ”ป๊อปปี้ที่โผล่มาจากที่ไหนก็ไม่รู้เอ่ยขึ้น ก่อนที่จะลาก
 
เธอตามไป ‘ฮึ่ย! จูงมือไปก็ไม่ได้ แค่นี้ก็ต้องลากด้วย...เจ็บนะ’ฟางคิดก่อนจะเดินตามแรงลากของคนตัวโตไป
 
 
ก่อนทั้งสองจะเดินเข้าไปในห้องพัก ร่างเล็กที่ยืนตรงระเบียงยืนทอดสายตามองทะเลที่ไกลจนสุดลูกหูลูกตา     
 
ถึงมันจะแลดูสวยงาม ...แต่มันก็อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว...
 
 
ชีวิตเธอก็คงเหมือนท้องทะเล ชีวิตที่เธอไม่รู้ว่าเธอต้องทำอย่างไรต่อไปหลังจากที่ไม่มีเขาในชีวิตอีกต่อไป...
 
 
หากวันนั้นมาถึงจริงๆ...เธอจะทำอย่างไร เธอจะใช้ชีวิตโดยปราศจากเขาได้จริงๆหรือ
 
 
“เหม่อ...คิดอะไรอยู่”เสียงทุ้มนุ่มที่ดังขึ้นใกล้หู ทำเอาหญิงสาวหลุดจาภวังค์ ก่อนจะหันมาแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเธอ
 
ชนเข้ากับแผงอกกว้างอย่างจัง
 
 
“เอ่อ...เปล่าค่ะ งั้นฟางไปอาบน้ำนะคะ”เธอพูดพลางผลักอกกว้างออกจากตัว แต่ก็ต้องอุทานออกมาด้วยความ
 
ตกใจ เมื่อเขารั้งเอวบางของเธอเข้ามาใกล้ก่อนจะก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ...
 
 
“ฟะ...ฟาง  ตายแล้ว! คุณพระช่วย!!!”คุณหญิงวีณา ที่เดินพรวดพราดเข้ามาในห้องต้องอุทานออกมาด้วยความ
 
ตกใจ ก็นางคิดว่าลูกสาวของนางอยู่ในห้องนี้คนเดียวนี่ เมื่อเข้ามาก็ต้องตกใจเมื่อว่าที่ลูกเขยที่พันผ้าขนหนูไว้ที่
 
ท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับลูกสาวของนางอยู่...
 
 
“เอ่อ...แม่แค่จะมาบอกว่าให้รีบลงไปกันน่ะจ้ะ”นางรีบพูดก่อนจะส่งสายตาตำหนิให้ป๊อปปี้ที่ทำรุ่มร่ามกับ ลูกสาว
 
ของนาง
 
“ค่ะ/ครับ”ทั้งสองตอบรับก่อนจะผละออกจากกัน
 
 
 
 
 
 
 
.........................................................................................................................
 
ฝากติดตามนิยายเรื่องนี้ด้วยนะจ้ะ เราดีใจนะที่ยังมีคนอ่านนิยายของเราอยู่^^