Timed out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ (NC)

Time out คงสายเกินไป...ถ้าจะบอกว่ารักเธอ ตอนที่10 รู้สึกแปลกๆ
 
“พี่ป๊อปคะ...เช็ดตัวก่อนนะคะ”หญิงสาวเอ่ยพลางปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่มออก
 
“อืม...คนจะนอน”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างรำคาญ ก่อนลมหายใจที่ดังออกมาอย่างสม่ำเสมอจะเป็นสัญญาณว่าเขา
 
เขาสู่ห้างนิทราไปแล้ว... หญิงสาวจึงลงมือเช็ดตัวให้ชายหนุ่มก่อนจะเข้าห้องน้ำไปเพื่อเก็บกะละมังกับผ้าเช็ดหน้า
 
ผืนเล็กไว้ที่เดิม และเดินมาล้มตัวลงนอนข้างๆกับชายหนุ่มที่นอนหันหลังให้กับเธอในตอนนี้ ก่อนจะสวมกอดเขาไว้
 
แล้วกระซิบเบาๆ เฉกเช่นทุกวันที่เคยบอกเขา
 
“ฟางรักพี่ป๊อปนะคะ...ฝันดีค่ะ”ก่อนจะซบหน้าลงไปกับแผ่นหลังกว้างอย่างหาความอบอุ่น ที่ไม่เคยเป็นของเธอ...
 
วันนี้ฟางตื่นมาทำเค้กวันเกิดของคุณพ่อ และทำอาหารให้เขาตั้งแต่ ตี4 ก่อนจะเข้าห้องน้ำเพื่อไปทำธุระส่วนตัว
 
 
 
เมื่อเปิดประตูออกมาก็ต้องตกใจ เมื่อเธอชนเข้ากับอกกว้างอย่างจัง จนเธอทรงตัวไม่อยู่เกือบจะล้มตึงหงายหลังไป
 
หากเขาไม่รั้งเอวบางไว้ได้ทัน ป๊อปปี้เหยียดยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยออกมา
 
“นี่จะยั่วกันตั้งแต่เช้าเลยหรอ”
 
ป๊อปปี้พูดพลางก้มหน้าเข้าไปใกล้ร่างเล็กจนปลายจมูกโด่งนั้นชนกับจมูกรั้นของร่างเล็ก ก่อนจะก้มลงไปเรื่อยๆ
 
“ปะ...เปล่านะคะ”ฟางรีบหันหน้าไปด้านข้าง ทำให้ปลายจมูกโด่งนั้นชนกับแก้มสาวอย่างจังจนเจ้าตัวเองสะดุ้ง
 
โหยง แล้วกระชับผ้าขนหนูผืนเล็กที่ห่อกายตัวเองอยู่ไว้แน่น เมื่อร่างสูงรั้งเธอเข้าไปใกล้
 
“พะ...พี่ป๊อปคะวันนี้เราต้องไปหัวหินนะคะ ฟางว่าพี่รีบไปอาบน้ำดีกว่า”ร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่น
 
“หึ งั้นก็หลีกไปสิ...ขวางทางอยู่ได้”
 
ร่างสูงรับผละออกจากร่างเล็กเมื่อเธอปฏิเสธสัมผัสจากเขา ‘เอ๊ะ...แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการเธอสักหน่อย’ร่างสูงยังถก
 
 
เถียงกับตัวเองอยู่ ก่อนจะทำธุระส่วนตัว แล้วออกไปหาร้องเล็กที่กำลังง่วนอยู่กับตู้เย็น ก่อนจะเอ่ยถามออกมา
 
 
“ทำอะไรน่ะ...มีมาม่ามั้ย...หิวข้าว”
 
 
“อ๋อเค้กวันเกิดคุณพ่อน่ะค่ะ...พี่ป๊อปหิวข้าวหรือคะฟางทำอาหารไว้บนโต๊ะน่ะค่ะ ทานดะ”ร่างเล็กยังพูดได้ไม่ทัน
 
จบร่างสูงก็เอ่ยแทรกขึ้นมา
 
 
“อยากกินมาม่า”ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “เอ่อ...ค่ะ อยู่บนตู้เก็บของชั้นบน ตู้ที่สองเลยค่ะ” ‘เฮ้อ...นี่
 
 
เขาไม่คิดจะทานอาหารฝีมือเธอเลยรึไงนะ หรือว่าเธอทำอาหารไม่อร่อยแต่ครอบครัวของเธอยังชมเลยนี่ว่าเธอทำ
 
อาหารอร่อย...แต่ทำไมเขาไม่ยอมทานอาหารฝีมือเธอล่ะ
 
 
“ไม่ทานข้าวรึไงทำไว้เยอะเลยนี่...ทำอาหารอร่อยเหมือนกันหนิ”ร่างสูงเอ่ยออกมาในขณะเคี้ยวข้าวตุ่ยๆอยู่เลย
 
 
ฟางตาโต ทั้งตกใจและก็ดีใจ มื้อแรกสินะที่เขายอมทานอาหารฝีมือเธอ
 
 
“ไหนพี่ป๊อปบอกว่าจะทานมาม่าไงคะ”ร่างเล็กถามอย่างสงสัยก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับร่างสูง
 
 
“ก็...ขี้เกียจรอ”ป๊อปปี้ตอบพลางตักอาหารเข้าปาก มื้อนี้เป็นอาหารมื้อที่อร่อยที่สุดสำหรับเธอเลยก็ว่าได้ เพราะมี
 
 
เขามานั่งร่วมโต๊ะด้วย เป็นมื้อแรกที่เขายอมนั่งทานอาหารฝีมือเธอ แค่นี้เธอก็ใจชื่นขึ้นมาแล้ว                     
 
บางทีเขาอาจจะรักเธอขึ้นมาบ้างก็ได้...
 
 
“มองอะไรรีบทานสิ รีบไม่ใช่หรือไง”ป๊อปปี้เอ่ย ก็เธอมัวแต่มองหน้าเขาแล้วเมื่อไรจะกินอิ่ม เมื่อทานอาหารเช้า
 
 
เสร็จแล้วฟางจึงจัดการเก็บโต๊ะอาหารอย่างรวดเร็ว เพราะพี่ป๊อปของเธอขู่ไว้ว่า
 
 
‘ถ้าลงมาช้า ต้องโดนทำโทษ 15นาทีนะ เร็วๆเข้า’เขาพูดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เธอต้องรีบเก็บจาน
 
 
ชามแต่เพียงผู้เดียว ‘ฮึ่ย ไอ้...ไอ้สุภาพบุรุษ’ ฟางเมื่อเก็บจานชามเสร็จแล้วจึงลงมาหาป๊อปปี้ที่รถ                
 
 
เมื่อเขาสตาร์ทรถรออยู่แล้ว เธอจึงเดินและขึ้นไปนั่งข้างคนขับและเอี้ยวตัวเอาเค้กวันวันไปวางไว้ที่เบาะหลัง ก่อน
 
 
จะร้องกรี๊ดขึ้นมาอย่างตกใจ ก็ร่างสูงรั้งเอวบางขึ้นมานั่งบนตักของเขาอย่างง่ายดาย ราวกับเธอเป็นตุ๊กตาที่ไม่มี
 
 
น้ำหนักอะไรเลย ร่างเล็กที่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จึงยึดหัวไหล่ของเขาไว้แน่น
 
 
“สายไป 36 วินาที ต้องโดนทำโทษรู้ตัวรึเปล่า”ร่างสูงเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
 
 
“เอ่อ...แต่มันยังไม่ถึงหนึ่งนาทีเลยนะคะ...แค่นี้ก็ต้องทำโทษกันด้วย”ฟางตอบอย่างประหม่า ก่อนจะบ่นอุบอิบใน
 
 
ตอนท้ายของประโยค นี่เธอก็รีบสุดๆแล้วนะ
 
 
“บ่นอะไร...อื้ม เร็วๆสิ”
 
 
“อะไรคะ”ฟางถามเมื่อเห็นเขาหลับตาลง แต่ก็ไม่เห็นจะทำอะไรเธอเลย
 
 
“จูบฉัน”เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้มันผุดมาจากที่ไหน ความรู้สึกที่อยากให้เธอสัมผัสเขา
 
 
“ฟางทำไม่เป็น...”ฟางเมื่อได้ยินคำตอบจากเขา ก็ก้มหน้างุดเพื่อซ้อนความเขินอายไว้
 
 
“เลือกเอาจะจูบฉันหรือจะให้ฉันจูบ”ฟางตาโต อย่างนี้เธอก็มีแต่เสียกับเสียน่ะสิ ขืนปล่อยให้เขาจูบเขาคงไม่หยุด
 
 
แค่จูบแน่ๆ ฟางคิด ก่อนจะตัดสินใจประทับกลีบปากบางของเธอทับที่ปากของป๊อปปี้ และรีบถอนออกมาอย่างรวด
 
 
เร็วราวกับโดนของร้อน ป๊อปปี้นิ่วหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนตอนท้ายของ
 
 
ประโยคที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์
 
 
“นี่น่ะหรือ...จูบของเธอ จูบใหม่ จูบที่ไม่ใช่แค่แตะปากเฉยๆ...หรือต้องให้สอน”
 
 
ฟางที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำด้วยความอายก่อนจะเงยหน้ามองร่างสูงด้วยสายตาไม่เข้าใจ ทำไมเขาต้องให้เธอทำอะไร
 
 
แบบนั้นด้วย ก่อนจะร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อร่างสูงรั้งเธอเข้าไปใกล้อีก ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมา
 
 
 
“รีบไม่ใช่หรอ...เร็วๆสิ”ก่อนที่เขาจะหลับตาลง ฟางก้มลงเข้าไปใกล้ใบหน้าหล่อ ก่อนจะจุมพิตลงที่ปากแดงอย่าง
 
 
คนสุขภาพดีของเขา ลิ้นเล็กสอดเข้าไปในโพลงปากของเขา ก่อนจะต้องตกใจเมื่อเขา เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่าง
 
 
เหย้าแหย่เธอก็ไม่ถอยเกี่ยวกระหวัดตอบโต้เขาไปเช่นกัน จุมพิตแสนเร่าร้อนของทั้งสองร่างที่กำลังแลกลิ้นอย่าง
 
 
บ้าคลั่งกัน ณ ตอนนี้ ทำเอาภายในรถที่เปิดแอร์เย็นเฉียบ นั้นร้อนระอุราวกับอยู่ท่ามกลางจะทะเลทรายยังไงยังงั้น
 
 
 
ชายหนุ่มเคลื่อนมือไปลูบไล้ตามต้นขานวล ก่อนจะเลิกกระโปรงสีหวานขึ้น...
 
 
 
 
แต่...ทุกอย่างต้องสะดุดลงเพราะ
 
 
“ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ” เสียงโทรศัพท์ของป๊อปปี้ที่ดังขึ้น ชายหนุ่มสบถขึ้นมาอย่างหัวเสียเมื่อเพื่อนรักโทรมาเหมาะเจาะกับ
 
 
จังหวะอะไรเช่นนี้ ส่วนฟางเองเมื่อรู้สึกตัวจึงกลับไปนั่งข้างคนขับอย่างเดิมพลางจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
 
 
“ฮัลโหล...ว่าไงไอ้เขื่อน”
 
 
“โห เรียกซะเพราะเลยนะไอ้คุณภาณุ กูแค่จะโทรมาถามว่าอยู่ไหนแล้ว”
 
 
“ทำไม มึงถึงแล้วหรอ” “ยัง กูก็แค่โทรมาถามเฉยๆ”
 
 
“กู อยู่คอนโดกำลังจะออกไป”
 
 
“เห้ยๆ ไอ้ป๊อปมึงแฮงค์หรอ ถ้าแฮงค์มึงอย่าขับรถมานะเว้ย น้องกะ...”เขื่อนยังไม่ทันได้พูดจบ ป๊อปปี้ก็แทรกขึ้น
 
มาก่อน
 
 
“เปล่า มึงไม่ต้องห่วงแล้วเจอกัน”ป๊อปปี้กดตัดสายก่อนที่เขื่อนจะถามอะไรไปมากกว่านั้น ก่อนจะหันหน้ามาหาร่าง
 
 
เล็กที่ตอนนี้ ก้มหน้างุดซ่อนใบหน้าแดงก่ำนั้นอยู่
 
 
 
“คาดเข็มขัดด้วย เผื่อฉันเอารถไปคว่ำที่ไหนจะได้ไม่ตาย”ป๊อปปี้เอ่ย ก่อนจะขับรถออกจากคอนโดสู่...หัวหิน
 
 
 
 
 
 
 
....................................................................................................................................................... พอจะเห็นความหวังอันริบหรี่ของฟางบ้างมั้ยคะ ยังไงฝากติดตามด้วยนะอย่าเพิ่งทิ้งกันไป^^