I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

เช้าวันต่อมา

 

 

ฟางที่ตื่นขึ้นมาบนที่นอนคนเดียว พร้อมกับมีเสื้อผ้าวางไว้อยู่ที่ปลายเตียง เพราะป๊อปปี้เป็นคนเอาไปวางไว้ ฟางเดินไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา ก่อนจะออกไปหาอะไรกินในครัว แต่ก็ต้องเจอกับป๊อปปี้ที่นั่งอยู่ ตรงหน้าของเขาคืออาหารที่เขาอุตส่าห์ตื่นขึ้นมาทำให้เธอ

 

 

"นั่งสิ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน"

 

 

ฟางทำตามอย่างว่าง่าย เพราะไม่อยากมีปัญหา ทั้งสองต่างคนต่างกินอาหาร เมื่อกินเสร็จป๊อปปี้ก็พาฟางมาส่งที่บ้าน พอมาถึงบ้านฟางก็รีบวิ่งตรงดิ่งขึ้นห้องนอนไปทันที ส่วนป๊อปปี้ก็มองตามไปอย่างอาทร 

 

 

ป๊อปปี้เดินมาที่ห้องรับแขกเพื่อขอคุยกับคุณแม่ของฟาง แต่ก็พบกับเขื่อนที่มานั่งอยู่ก่อนแล้ว สองหนุ่มคุยกับแม่ยายจนเย็นจึงขอตัวกลับก่อน 

 

 

"เฟย์บอกว่าจะไปอิตาลี"

 

 

"งั้นหรอ...แล้วแกเป็นอะไรเห็นทำหน้าเศร้าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"

 

 

"ฉันทำเฟย์ร้องไห้ ทั้งที่ฉันเคยสัญญากับเฟย์แล้วว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้"

 

 

"เอาน่า ไม่ต้องคิดมาก"ป๊อปปี้ตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

 

 

ห้องฟาง

 

 

"ฮึกๆ"ฟางที่นอนคว่ำหน้าซบหมอน ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย พี่ป๊อปใจร้าย

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"คุณหนูค่ะลงไปทานข้าวค่ะ"แม่บ้านเคาะประตูเรียกหญิงสาว

 

 

"ค่ะ เดี๋ยวฟางตามลงไป" ฟางพูดแค่นั้นก่อนจะเงยหน้าไปมองนาฬิกา ตอนนี้ใกล้จะห้าโมงเย็นแล้ว นี่เราร้องไห้จนลืมเวลาเลยหรอ 

 

 

โต๊ะอาหาร

 

 

ฟางเดินมานั่งที่โต๊ะอย่างเงียบๆแล้วนั่งก้มหน้าก้มตากินข้าว ผู้เป็นแม่ที่นั่งหัวโต๊ะแถบจะเป็นลม เมื่อเห็นลูกสาวทั้งสองตาบวมนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ

 

 

"เป็นอะไรกันหะ"คุณแม่เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

 

 

"คุณแม่ค่ะ ถ้าฟางเรียนจบม.5เมื่อไหร่ ฟางจะไปเมืองนอกทันที"

 

 

"เฟย์ด้วยค่ะ"

 

 

ตายๆๆๆ มีแต่ตายกับตาย นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย คุณแม่คิดในใจ ตอนนี้เธออยากจะเอาเท้ามาก่ายหน้าผากจริงๆ ไม่ได้การล่ะ เธอต้องโทรไปปรึกษาลูกเขยซะแล้ว 

 

 

หลังจากทานข้าวเสร็จ เฟย์ฟางก็ขอตัวขึ้นห้องไป นี่จึงเป็นโอกาสดีที่คุณแม่ของพวกเธอจะโทรหาลูกเขย

 

 

"มีอะไรหรือป่าวครับ เรียกพวกผมมาซะดึกเชียว"ป๊อปปี้ถาม

 

 

"ก็เฟย์กับฟางนั้นแหละลูก อย่างกับโดนผีเข้า เมื่ือกี้ตอนลงมากินเข้าหน้าตาดูไม่ได้เลย"

 

 

"งั้นผมขอตัวไปดูฟางก่อนนะครับ...เอ่อ ผมขอค้างที่นี้สักคืนได้มั้ยครับ"

 

 

"ได้ลูก ตามสบายเลย ไปนอนห้องยัยฟางเอาล่ะกัน"

 

 

"งั้นผมไปดูเฟย์นะครับ"

 

 

"จ๊ะลูก"

 

 

ห้องฟาง

 

 

ป๊อปปี้ปิดประตูเบาๆ เพราะกลัวใครอีกคนในห้องจะได้ยินเข้า เขามองสำรวจรอบๆห้องของหญิงสาว หยิบนู่นจับนี่ไปเรื่อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามาห้องของฟาง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ิยินเสียงสะอื้นเบาๆ ของกระต่ายน้อยของเขา

 

 

ป๊อปปี้เดินลงมานั่งข้างๆเตียงที่ฟางนอนซบหมอนร้องไห้อยู่ เขาค่อยๆพลิกตัวเธอให้มานั่งบนตักของเขา ก่อนจะเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของหญิงสาวเบาๆ

 

 

"กระต่ายน้อยร้องไห้ทำไมกัน"ป๊อปปี้พูดพร้อมกับเอาแก้มของเขาไปถูกับแก้มนิ่มของหญิงสาว

 

 

"เพราะใครกัน!!!"ฟางพูดจบก็ทุบตีป๊อปปี้อย่างแรง 

 

 

"โอ๊ยๆๆ พอแล้วฟาง พี่ขอโทษ~คืนดีกัน นะๆๆๆ"ป๊อปปี้ยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าหญิงสาว แต่หญิงสาวกลับกัดมันแรงๆ

 

 

"โอ๊ย!!ฟาง"ป๊อปปี้ตะโกนอย่างหัวเสีย 

 

 

ป๊อปปี้ผลักฟางลงกับเตียงก่อนจะบดเบียดริมฝีปากอย่างรุนแรง ฟางน้ำตาไหลพรากออกมาเป็นสาย พี่ป๊อปคนเดิมหายไปไหน