I have loved you for a thousand year ฉันจะรักคุณตลอดไป

"ขนมจีน พี่นึกว่าเราจะไม่ให้พี่พบซะแล้ว" เป็นจองเบนั้นเองที่มานั่งรอเธอ

 

 

"คุณมาหาใคร?" ขมนจีนตอบกลับด้วยเสียงเย็นชา

 

 

"ก็มาหาขนมจีนนั้นแหละ เอ่อ...คือว่า...พี่อยากจะมาขอโทษเรื่องวันนั้นนะ ให้โอกาสพี่นะ ให้พี่อธิบายก่อนนะ" จองเบพูดพร้อมกับขยับเท้าเข้ามาหาขนมจีน 

 

 

"โอกาสนะหรอ มันหมดไปแล้ว มันไม่มีแล้ว เพราะมันหมดไปกับวันที่พี่ทำแบบนั้น"

 

 

"พี่ขอโทษนะขนมจีน พี่ขอโทษจะให้พี่ทำอะไรก็ได้ อย่าโกรธพี่นะ"

 

 

"ให้ทำอะไรก็ได้งั้นหรอ...ออกไปจากชีวิตฉันซะ!!!"

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

วันงานเลี้ยง

 

 

หลังจากที่พวกประธานนักเรียนมอบช่อดอกไม้ให้กับนักเรียนแลกเปลี่ยนพร้อมกับเปิดฟลอร์เต้นรำแล้ว จองเบก็ปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยง เขาออกมาเดินเล่นตรงลานน้ำพุ โดยที่มีคนๆนึงแอบเดินตามเขาออกมาด้วย

 

 

"เอ่่อ...พี่จองเบ" ขนมจีนเรียกเสียงเบา

 

 

"มีอะไรงั้นหรอ อืมข้างนอกมันหนาว เราไปคุยกันข้างในน่าจะดีกว่านะ" 

 

 

"คุยตรงนี้แหละ แค่แปปเดียวเอง"

 

 

"อืมๆ มีอะไรก็ว่ามา"

 

 

"ที่จริงขนมจีนไม่รู้ว่ามันใช่หรือเปล่า คือว่า..."

 

 

"จะมาบอกว่าชอบพี่งั้นหรอ?" จองเบเดาออกไปมั่วๆ 

 

 

"ก็ประมาณนั้นมั้งค่ะ^^"

 

 

"หึ! ถึงเธอจะบอกชอบฉัน แต่ฉันคงชอบเธอไม่ได้หรอก" จองเบแสยะยิ้มออกมา 

 

 

"ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตั้งแต่ที่เธอเข้ามาอยู่ที่นี้กับฉัน ทั้งหมดมันเป็นเพียงแค่การแสดงเท่านั้น ถึงฉันจะทำไม่เป็นสนใจเธอก็ตาม ตัวจริงของฉันมันเลวกว่านี้เยอะขนมจีน ฉันหลอกผู้หญิงมานักต่อนักแล้ว แค่เรื่องปั่นหัวเธอนิดหน่อยมันก็ไม่ได้ยากอะไรเลย แล้วอีกอย่างถึงเธอจะตามตื้อฉันยังไงก็ไม่มีวันที่ฉันจะบอกชอบเธอเป็นอันขาด!!"

 

 

ขนมจีนถึงกับหน้าชา เขาล้อเล่นกับความรู้สึกของเธองั้นหรอ เขามันไม่มีหัวใจ

 

 

"ตกใจล่ะสิ อ้อ! เกือบลืมไป ฉันต้องขอบคุณเธอด้วยนะ เธอทำให้แฟนเก่าที่ฉันรักมากยอมกลับมาคบกับฉันอีกครั้งเพราะเขากลัวว่าฉันจะไปคบกับเธอ แต่ถึงยังไงถ้าแฟนเก่าไม่กลับมาคบกับฉัน ฉันก็ไม่มีวันคบกับเธอหรอก"

 

 

จองเบเดินกระแทกไหล่ขนมจีนออกไป เมื่อเขาเดินผ่านตัวเธอไป เธอถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ หยดน้ำใสๆค่อยๆพรั่งพรูออกมา ส่วนจองเบที่เดินออกมาหลบตรงหลังตึก เขาต่อยกำแพงไปหลายทีจนเริ่มมีเลือดไหลออกมาอย่างน่ากลัว เขาทำเธอร้องไห้ จองเบคิดในใจอย่างเจ็บปวด

 

 

"ฉันไม่คิดว่านายจะทำจริงๆนะ" ผู้หญิงคนนึงเดินออกมาจากมุมมืด พร้อมกับกล่าวเสียงเยาะเย้ย

 

 

"เธอยังต้องการอะไรอีกหะ!!!!" เพราะผู้หญิงคนนี้เขาเลยต้องทำแบบนั้น ไม่งั้นป่านนี้เขากับขนมจีนคงเป็นแฟนกันไปแล้วล่ะ 

 

 

"เปล่า ฉันแค่มาแสดงความยินดีเฉยๆ แต่ดูนายอารมณ์ไม่ค่อยดี เอาไว้จะพาไปฉลองวันอื่นล่ะกัน งั้นฉันไปล่ะบ๊ายบาย" เธอพูดโดยไม่สะทกสะท้านอะไรเลยแม่แต่น้อย

 

 

ผู้หญิงคนนี้ เพราะผู้หญิงคนนี้ขู่เขาว่าจะฆ่าขนมจีนถ้าเขาไม่ทำตามที่เธอสั่ง ตอนแรกเขาก็คิดหาทางปกป้องเธออยู่ห่างๆ แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เขาทำยังไงทำให้ขนมจีนตกอยู่ในอันตรายและเข้าโรงพยาบาลทุกครั้ง จนเขาต้องจำใจทำตามที่ผู้หญิงคนนี้สั่ง เขารู้ดีว่ามันจะทำให้เธอเจ็บปวดแต่เขาก็เจ็บปวดไม่ต่างจากเธอเหมือนกัน แต่อย่างน้อยขนมจีนก็ยังปลอดภัย

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

"ขนมจีน"จองเบพึมพำเบาๆ พร้อมหันไปมองทางบันได หลังจากที่เธอพูดจบเธอวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องโดยไม่เหลียวแลเขาเลย

 

 

ขนมจีนที่อยู่ในห้องก็นั่งกอดเข่าพิงประตูพร้อมกับไห้ออกมา แค่นี้มันยังเจ็ปไม่พออีกหรอ? 

 

 

"ขนมจีน" จองเบที่ขออนุญาตพ่อบ้านว่าจะขึ้นมาหาจนมจีน เขาคุกเข่าลงที่หน้าประตูก่อนจะลูบบานประตู ถ้ามันไม่มีประตูกั้นไว้ก็เหมือนกับเขากำลังลูบหัวเธออยู่

 

 

"ไม่ว่าขนมจีนจะให้โอกาสพี่หรือไม่ก็ตาม แต่พี่จะรักขนมจีนคนเดียวและจะรักตลอดไป"

 

 

ความรักทำให้เรายิ้มได้ แต่ในบางครั้งก็ทำให้เราร้องไห้ได้เหมือนกัน

 

The End of Part Knomjean