รักเธอนะยัยตัวแสบ(TomoKaew)

ช่วงพักเที่ยง

ฉันแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำระหว่างที่เดินฉันก็คิดไปเรื่อยเปื่อย
ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วสำหรับการที่มาเรียนที่โรงเรียนใหม่นี้ พวกฉันสามคนกับพวกโทโมะกลายเป็นเพื่อนสนิทกันแล้ว
ทุกวันนี้เห็นพวกฉันสามคนที่ไหนก็จะต้องเห็นนาย5คนนั้นด้วย ส่วนฉันกับนายโทโมะน่ะหรอก็กัดกันเป็นปกติเหมือนเดิมแต่ก็น่าแปลกที่ว่าถึง เราจะทะเลาะกันทุกวันแต่เราก็สนิทกันมากเราคุยกันแทบจะทุกเรื่องเวลาฉันมี ปัญหา
โทโมะก็จะคอยช่วยตลอด พูดๆมาเนี่ยเหมือนทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีแต่ทุกคนรู้หรือไม่ว่าฉัน เฟย์แล้วก็ฟางไม่เคยจะได้อยู่อย่างสงบสุขเลยพวกฉันสามคนโดนแกล้งอยู่บ่อยๆ จากพวกแฟนคลับนาย 5คนนั่น แล้วก็หวายอีก แต่5คนนั่นไม่รู้หรอกนะ ฉันไม่อยากให้พวกโทโมะมาคอยเป็นห่วง ระหว่างที่คิดอะไรเพลินๆนั้นก็มีเสียงเรียกฉันจากด้านหลัง
“แก้วระวัง” ฉันหยุดเดินแล้วหันไปมองคนที่เรียก
เพล้ง!!! เสียงกระถางดอกไม้ที่หล่นลงมาจากอาคารเรียนผ่านหน้าฉันไป ถ้าเมื่อกี้นายโทโมะไม่เรียนฉันเอาไว้ฉันคงต้องตายแน่ๆ ฉันรู้สึกว่าขาตัวเองหมดแรงเอาเสียดื้อๆ ฉันทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันทีพวกนั้นจะเล่นแรงไปแล้วนะ
“แก้ว เป็นอะไรหรือเปล่า”โทโมะเข้ามาพยุงตัวฉันขึ้น
“ไม่เป็นรัยแค่ตกใจนิดหน่อย”ฉันเหลือบไปเห็นกระดาษสีขาวที่ตกอยู่ตรงเศษกระถางที่แตกกระจายอยู่ตรงพื้น ฉันก้มลงหยิบขึ้นมาอ่าน
(พวกหน้าด้าน เมื่อไรพวกแกจะเลิกยุ่งกับ กลุ่มของโทโมะสักที ฉันขอเตือนแกไว้ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับ 5คนนั้นล่ะก็พวกแกเจอดีแน่)พออ่านเสร็จฉันรีบเก็บกระดาษนั่นเข้ากระเป๋า กระโปรงทันที แต่เหมือนว่าจะช้าไปเพราะโทโมะหันมาเห็นพอดี
“กระดาษอะไรอ่ะแก้ว” โทโมะถาม
“ไม่มีอะไรหรอกฉันว่าเราสองคนรีบไปกันเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นจะเป็นห่วง”ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วลากนายโทโมะไปทันที
แต่ดูเหมือนว่าโทโมะจะฉลาดเกินไปหน่อย โทโมะดึงมือฉันไว้
“แก้วเอากระดาษนั่นมาให้ฉันเดี๋ยวนี้”
“มันไม่มีอะไรจริงๆ”
“แก้ว”โทโมะมองฉันอย่างดุๆ นายนี่ก็รู้ว่าฉันไม่ชอบให้ทำตาดุใส่แล้วยังจะทำอีก
“โทโมะ แก้วบอกว่าไม่มีอะไรไงไม่เชื่อแก้วหรอ” ฉันเปลี่ยนการเรียกแทนตัวเองทันที หลังจากที่อยู่บ้านเดียวกันมาหนึ่งอาทิตย์ฉันจึงรู้ว่านายโทโมะจะใจอ่อนเวลา ที่ฉันเรียกแทนตัวเองว่าแก้ว
“ไม่ต้องมาทำเป็นอ้อนเลยแก้ว เอามา” แต่ครั้งนี้ฉันคิดผิดโทโมะไม่ใจอ่อนเลยสักนิด
ฟรึบ !!!
โทโมะล้วงมือลงไปหยิบกระดาษในกระเป๋ากระโปรงฉัน หน้าของโทโมะค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด
“ทำไมเธอไม่บอกฉัน” โทโมะหันมาถามเสียงดังจนฉันสะดุ้ง
“ก็ไม่อยากให้พวกนายเป็นห่วงนี่” ฉันพูดเสียงอ่อยๆ งานนี้ฉันตายแน่ๆ
“แล้วเฟย์กับฟางล่ะ อย่าบอกนะว่าก็โดนอย่างนี้เหมือนกัน”
ฉันได้แต่พยักหน้ารับ
“มานี่เลยมา ยัยตัวแสบเอ๊ย”โทโมะลากฉันไปหาพวกป๊อปปี้ที่โรงอาหารทันที
พอฉันมาถึงบริเวณโรงอาหารปุ๊ปก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นเป้าสายตาของคนทั้งโรง อาหาร แต่โทโมะเหมือนจะไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่มองอยู่เลย โทโมะลากฉันไปที่โต๊ะของกลุ่มเราทันที
“พวกเธอสองคนมีอะไรปิดบังพวกฉันอยู่หรือเปล่า” โทโมะพูดด้วยสีหน้าที่น่ากลัวมาก ฉันที่ยืน อยู่ข้างยังอยากจะตายเลยทีเดียว
“นายหมายถึงอะไรอ่ะ”ฟางทำหน้างงๆ
“ใช่มีอะไรก็บอกกันสิ”เฟย์เธอไม่พูดไม่มีใครว่าหรอกนะ
“ใช่ถ้ามีอะไรก็ต้องบอกกัน พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ” โทโมะพอได้ยินเฟย์พูดอย่างนั้นก็ตะคอกกลับทันที
“เฮ้ย ไอ้โมะมีไรว่ะใจเย็นดิ”นายจองเบลุกขึ้นมาห้ามนายโทโมะ ฉันก็ช่วยพูดอีกแรง
“โทโมะมันไม่มีอะไรหรอกน่า”
“แก้วแต่ถ้าเมื่อกี้ชั้นไม่เรียกเธอไว้ เธอคิดว่าเธอจะได้มายืนอยู่ตรงนี้หรอเธออาจจะไปนอนเล่นที่โรงพยาบาลก็ได้”
“เฮ้ย นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”เคนตะถามขึ้นมา
“พวกแกก็ลองอ่านดูดิว่ะ” โทโมะเอากระดาษนั่นให้ทุกคนอ่าน
(พวกหน้าด้าน เมื่อไรพวกแกจะเลิกยุ่งกับ กลุ่มของโทโมะสักที ฉันขอเตือนแกไว้ถ้ายังไม่เลิกยุ่งกับ 5คนนั้นล่ะก้อพวกแกเจอดีแน่)
“เฮ้ย!!!” ทั้งสี่คนร้องขึ้นมาอย่างตกใจ เฟย์กับฟางเมื่อรู้ว่าเป็นเรื่องอะไรก้อเริ่มทำหน้าแหยๆ แล้วรีบเดินมายืนข้างฉันทันที
“แล้วเมื่อกี้นะมีคนโยนกระถางต้นไม้ลงมาตึก นี่ถ้าฉันไม่เห็นแล้วเรียกแก้วไว้ได้ทันตอนนี้แก้วคงได้ไปนอนอยู่ที่โรง พยาบาลแล้ว”โทโมะหันมามองหน้าฉัน พวกฉันสามคนก็ได้แต่ยืนก้มหน้างุดๆไม่กล้าเงยหน้าไปสบตาใครทั้งนั้น
“แล้วทำไมพวกเธอไม่บอกพวกฉันฮะ นี่สาเหตุมันก็มาจากพวกฉันห้าคนแท้ๆ”ป๊อปปี้เริ่มมาคุอีกคนแล้ว
“ก็พวกฉันไม่อยากให้พวกนายเป็นห่วงนี่”ยัยฟางตอบเสียงเบามาก แต่ในสถานการณ์ที่เงียบขนาดนี้เลยได้ยินชัดเจน
“แล้วพวกเธอคิดมั้ยว่าถ้าพวกเธอเป็นอะไรขึ้นมาพวกฉันจะรู้สึกยังไง”เขื่อนพูดออกมาด้วยความโมโห
“พวกฉันขอโทษ”
“เอาน่า ที่สามคนนั่นไม่บอกเราก็เพราะไม่อยากให้พวกเราเป็นห่วงแล้วก็คิดมากที่ เป็นต้นเหตุให้พวกเธอเจ็บตัวใช่มั้ย” นายเคนตะดูเหมือนจะเข้าใจดีที่สุด
หงึกๆๆๆๆ พวกฉันสามคนพยักหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย
“พวกแกก็เลิกโมโหเป็นหมาบ้าได้แล้ว”
สี่คนนั่นดุจะอารมณ์เย็นขึ้นเล็กน้อย(เล็กน้อยเท่านั้น)
“ทีหลังมีอะไรก็บอกพวกฉันนะ ห้ามปิดบังกันเด็ดขาดเข้าใจมั้ย” โทโมะพูดกับฉันพร้อมส่งสายตาแกมบังคับให้ฉันรับปาก
“อืม”ฉันรับคำอย่างว่าง่าย ถ้าไม่ตกลงนิยายเรื่องนี้อาจจะไม่มีนางเอกก็ได้นะ T T
“แล้วเธอสองคนล่ะ”ป๊อปปี้หันไปถามเฟย์และฟาง
“เข้าใจแล้ว”
เฮ้อ ฉันนึกว่าวันนี้จะโดนนายห้าคนนั่นฆ่าตายซะแล้ว
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงง เสียงออดหมดเวลาพักดังขึ้น
ม่ายน้า ฉันยังไม่ได้กินข้าวเลย