รักเธอนะยัยตัวแสบ(TomoKaew)

ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านฉันก็นึกขึ้นได้ว่าโทโมะมีให้พี่เค้าสลักคำคำว่าอะไรมานะ
“นี่โทโมะตกลงโทโมะให้พี่เค้าสลักคำว่าอะไรอ่ะ”
“เดี๋ยวถึงบ้านเธอก็ไปดูเองล่ะกัน” โทโมะยิ้มอย่างอารมณ์ดี พอฉันกลับมาถึงบ้านปุ๊ปกำลังจะถอดแหวนดูแม่ก็เรียกให้ไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จฉันก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องและพอจะถอดแหวนออกดูโทโมะก็เปิดประตูเข้ามา
“แล้วฉันจะได้ดูแหวนมั้ยเนี่ย”ฉันหันไปโวยวายกับโทโมะ
“5555  ก็ดูไปสิฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”โทโมะเดินมานั่งข้างๆฉัน ฉันถอดแหวนออกแล้วก็มองดูข้างในก็เห็นตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเล็กๆว่า “TK 4EVER”
“โทโมะน่ารักที่สุดเลย”ฉันใส่แหวนกลับเหมือนเดิมก่อนที่จะโผเขากอดโทโมะ
“แล้วรักโทโมะที่สุดหรือเปล่าล่ะ”
“รักที่สุดในโลกเลยแหละ” เฮ้อ มีความสุขจังเลย หวังว่าจากนี้ต่อไปจะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางพวกเราสองคนอีกแล้วนะ
 
“เอาล่ะนักเรียนอาทิตย์หน้าทางโรงเรียนเราจะจัดกิจกรรมงานกีฬาระหว่างโรงเรียนในเครือทั้งสี่โรงเรียน และด้วยทางโรงเรียนต้องการนักเรียน ม.6 เป็นเชียร์ลีดเดอร์ และดัมเมเยอร์ของโรงเรียน ครูเลยอยากถามว่าห้องเราจะเสนอชื่อใครล่ะ” อาจารย์ประจำชั้นเดินขึ้นมาพูดที่หน้าห้องพร้อมกับกวาดสายตาไปทั่วห้อง
“ผมขอสนอชื่อ เฟย์ ฟาง แก้ว เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ครับผม” เขื่อนลุกขึ้นยืนพร้อมกับพูดออกมาเสียงดังฟังชัดโดยที่ไม่ถามความเห็นของพวกฉันทั้งสามคนเลย
“ ได้ไงอ่ะ” เฟย์เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาโวยวาย
“เอาหน่าทำเพื่อโรงเรียนไม่ได้หรอ” เพื่อนในห้องคนหนึ่งลุกขึ้นมาพูดและก็มีอีกหลายๆเสียงตามมา
“หยุดๆ หยุ๊ดดดดด โอเคก็ได้ฉันตกลง” ยัยฟางเป็นคนแรกที่ทนเสียงของคนในห้องไม่ไหว
“โอเคๆ ฉันยอมแล้ว” ต่อมาก็เป็นยัยเฟย์ ดังนั้นทุกคนในห้องจึงหันมามองที่ฉันทันที
“โทโมะ” ฉันหันไปมองโทโมะอย่างขอความช่วยเหลือ แต่โทโมะกลับทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้หันไปคุยกับเคนตะ ไม่ช่วยก็ไม่ช่วย
“ว่าไงจ๊ะ จริญญา” อาจารย์หันมาถามฉันเสียงหวาน
“เออ หนูก็อยากช่วยนะค่ะครู แต่เป็นเชียร์ลีดเดอร์นี่หนูไม่ไหวจริงๆอ่ะค่ะ” ฉันหันไปตอบอาจารย์เสียงอ่อยๆ แต่เป็นเรื่องจริงนะ เป็นลีดนี่ฉันไม่ไหวจริง
“งั้นให้แก้วไปเป็นดัมเมเยอร์ก็ได้นี่ครับอาจารย์” อ๊าก โทโมะไม่ช่วยแล้วยังมาแกล้งกันอีก ฉันหันไปค้อนโทโมะทันทีที่พูดจบ
“ใช่ๆๆๆๆ” เสียงในห้องอีกหลายๆเสียงก็ดังตามขึ้นมา
“งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวครูขอไปเสนอชื่อให้ทางโรงเรียนก่อนแล้วกัน” แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้อง เท่านั้นแหละฉันก็หันไปแยกเขี้ยวใส่โทโมะ
“นี่โทโมะทำไมทำอย่างนี้อ่ะ แกล้งกันหรือไง”
“โทโมะผิดหรอที่อยากเห็นแก้วแต่งตัวสวยๆ”แค่นี้แหละทำให้ฉันอ้าปากค้างทันที โทโมะยื่นหน้ามากระซิบที่ข้างหูฉันต่อว่า
“โทโมะก็แค่อยากอวดให้คนอื่นรู้แค่นั้นเองว่าแฟนโทโมะสวยแค่ไหน”
“บ้า” ฉันเอามือดันหน้าโทโมะออกไปก่อนที่จะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเรียนด้วยความเขิน ให้ตายเหอะใจฉันเต้นแรงจนจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว
สามวันต่อมา
นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่สองวันเท่านั้นก็ถึงงานกีฬาแล้ว ฉันกำลังจะเดินไปโรงยิมเพื่อที่จะไปซ้อมควงไม้คทา ส่วนเฟย์กับฟางก็ต้องไปซ้อมหรีดอยากจะบอกว่าซ้อมหนักมาก ฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน ส่วนนายห้าคนนั่นก็ลงเป็นนักกีฬาบาสก็ต้องไปซ้อมทุกเย็นเหมือนกัน
“มาแล้วค่ะ” ฉันเข้าไปทักรุ่นพี่ที่เป็นศิษย์เก่าของโรงเรียนนี้ซึ่งขอกลับมาช่วยสอนการเป็นดัมเมเยอร์
ให้กับรุ่นน้อง
“สวัสดีค่ะพี่โฟร์”
“สวัสดีจ้ะน้องแก้ว” พี่โฟร์หันมาพูดพร้อมกับยื่นไม้คทามาให้ฉัน
“แล้วเป็นไงบ้างที่พี่สอนไปทำได้มั้ย”
“ก็ได้ค่ะ แต่แก้วยังไม่ค่อยชินกับรองเท้าส้นสูงซักเท่าไหร่”
“อืม ยังไงก็พยายามเข้าก็แล้วกันแก้วได้เป็นไม้1 ของโรงเรียนเชียวนะ”พี่โฟร์ยิ้มให้ฉันแล้วยื่นรองเท้าส้นสูงมาให้ ใช่แล้วทุกคนได้ยินกันไม่ผิดหรอกฉันถูกพี่โฟร์เลือกให้เป็นดัมเมเยอร์ไม้1 ของโรงเรียน โดยที่พี่โฟร์ให้เหตุผลว่า ‘น้องแก้วสูงแล้วก็หุ่นดีมากๆเลยจ้ะ’ นั่นแหละเหตุผลของพี่เค้า =0=  พอฉันเปลี่ยนรองเท้าเสร็จพี่โฟร์ก็เริ่มสอนต่อทันที ฉันล่ะอยากจะงับหัวคนที่เสนอให้ฉันมาเป็นดัมเมเยอร์จริงๆเชียว (นั่นแฟนเธอนะแก้ว กล้าหรอ???)
พอซ้อมเสร็จฉันก็หันไปลาพี่โฟร์หร้อมกับเดินไปหาโทโมะที่สนามบาส
“โทโมะกลับบ้านเร็ว”
“โอเค มาแล้ว” โทโมะวิ่มมาหาฉันในสภาพที่เหงื่อท่วมตัว“เอ้า เอานี่เช็ดหน้าซะสภาพนี่ดูไม่ได้เลย” ฉันยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้
“ขอบคุณคร้าบ” โทโมะเอาผ้าเซ็ดหน้าไปซับเหงื่อตัวเอง มือที่ว่างก็คว้ามือฉันไปจับไว้ เราสองคนเดินไปที่รถ
“เชิญครับ” โทโมะเปิดประตูรถให้ฉัน ฉันยิ้มรับก่อนที่จะเข้าไปนั่งโทโมะปิดประตูแล้วเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับ โทโมะขับรถตรงกลับบ้านเมื่อมาถึงฉันก็วิ่งเข้าไปหาแม่ที่อยู่ในครัว
“”แม่วันนี้มีอะไรกินบ้าง”
“กลับมาถึงก็ถามหาของกินเชียวยัยลูกคนนี้ แล้ววันนี้ซ้อมเป็นไงบ้าง”
“เหนื่อยสุดๆเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า  นั่งรอที่โต๊ะไปเดี๋ยวแม่ยกไปให้”
“ค่ะแม่” ฉันเดินออกมาจากห้องครัว แล้วตรงไปที่ต๊ะกินข้าวก็เห็นโทโมะนั่งคุยกับคุณพ่ออยู่
“พ่อจ๋า” ฉันเข้าไปหอมแก้วพ่อทั้งสองข้าง
“ว่าไง ลูกวันนี้เหนื่อยมั้ย” พ่อลูบหัวฉัน
“เหนื่อยมากๆเพราะใครก็ไม่รู้” แล้วฉันก็หันไปค้อนให้โทโมะทีนึง โทโมะก็ทำเป็นไม่สนใจ สักพักแม่ก็ยกอาหารออกมาพวกเราสี่คนนั่งกินข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย อาหารมื้อนี้มีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ
 



จะสงกรานต์แล้ว รีดเดอร์ไปเที่ยวไหนกันค่ะ?   ไรเตอร์ไประยองคะ คงจะไม่ได้มาอัพให้(แต่ยังคงรอคอมเม้นดีๆน่ารักๆจากไรเตอร์ทุกคนอยู่นะค่ะ)   เรื่องนี้ตอนหลังๆเริ่มหว๊านหวาน  อ่านไปยิ้มไป (ใครเป็นเหมือนไรเตอร์บ้าง) ยังไงก็เที่ยวให้สนุกนะค่ะ