กำกับรักลุ้นหัวใจยัยสุดฮ๊อต ver.TK

กริ๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!~~~~~~~~~
แว๊กกกกกกกกก ><!~
  ฉันตกใจตื่นขึ้นมาเมื่อเสียงโทสัพอันสุดแปลกของฉันดังขึ้น พร้อมทั้งบิดขี้เกียจสองสามทีเป็นท่าบังคับ  จากนั้นก็มองไปยังนาฬิกาสีเขียวสะท้อนแสงอันเท่าฝาบ้าน ที่แขวนอยู่บนผนังเพื่อเช็คเวลา 
 ตีสามยี่สิบนาที!!!!!!
 OMG. O_o ใครก๊านนนนนนน ใครกัน โทรมาป่านนี้ ชีวิตสะกดคำว่าเกรงใจเป็นมั่งม้ายยยยยย  นี่ถ้าฉันสละเวลานอนไปรับโทสัพแล้วค้นพบว่าปลายสายต้องการคุยเรื่องเงิน หรือ แฟนทิ้งอะไรประมาณนี้ล่ะก็ หึ! ค่อยดูนะแม่จะโทรด่ากลับทุกสิบนาทีเลยเชียว ฮึ่ม!
กริ๊ดดดด กริ๊ดดดด !!!!
เอออออออ..... รับแล้วว้อยยยย><!~
 
“ฮานโหลลล” (แกล้งทำเสียงงัวเงียให้มันรู้สึกผิด)
  
(โอ้วว เสียงเธอช่างเซ็กซี่เหรอเกินน)
  
ง่ะ! =__= นี่คือคำทักทายใหม่ใช่ป่ะ ใครรู้ช่วยบอกฉันทีสิ?
 
“จะพูดกับใครค่ะ?”
  
(พูดกับเธอนั้นแหละ มิยาบิ โอ้ววว) 
“อะไรนะค้ะ ”
 
(มิยาบิ มิยาบิ ที่รัก ไม่ไหวแล้ว อู้ อ้า~~)
 
อะ.....อะไรกันเนี่ยO_oนี่มันโทรสัพโรคจิตใช่ม่ายยย คิดเอาไว้ว่าใช้ ต้องใช่แน่ๆ โรคจิตแน่ๆ อ๊ากกก –O-
  
“ฉันไม่ใช่มิยาบิ!!!!!อย่าโทรมากวนฉันอีกนะ!!!!!!”
 
(ไม่เป็นไร จะเป็นใครก็ช่าง พูดอะไรก็ไรตอนนี้ ตอนนี่ร้อนรุ่มเหลือเกินน)
  
อ๊ายยย  >O< บัดสีบัดเถลิงที่สุดดด รับไม่ได้ หนอย! อยากให้ฉันพูดนักเหรอ ด้ายยย แก้วจัดให้!~
 
“กาเมสุมิจฉาจารา เวรมณี สิกขาปทังสมาทิยามิ ที่นี่ไม่ใช่ชีใฝ่ทางธรรมไม่ยินดีต้อนรับโทรสัพจากบุรุษเพศตนใดทั้งสิ้น หากฝ่าฝืนโทรมาอีก ขอสาปแช่งให้ฝีดาษขึ้นที่อวัยวะเพศสิบสี่เม็ดเรียงกันเป็นลูกระนาด ไม่มีวันยุบตลอดชาติ ทั้งชาตินี้ ชาติหน้า และชาติไหนๆ สวสดี!!!!!”
 
   โครม!!
 
      ฉันโยนโทสัพทิ้งอย่างแรงก่อนจะกรีดร้องออกมาดังๆๆๆๆพร้อมกับไฟแลบออกมาจากสองรูหูด้วยความโมโหโทโสโกรธาอาละวาด
  
     “กริ๊ดดดดดดดดดดด><!~”
 
ไอ้ทุเรศ ไอ้คนบ้า แกทำหูฉันมีมลทิน มิยาบิบ้าบออะไรกัน ไอ้คนผีทะเล ประสาทรึป่าวมีอารมณ์ทางเพศตอยตีสามเนี่ย  ทำไมไม่โทรไปหาอาม่าแกล่ะว้อยยยย มันช่างน่าโมโหจริงๆ  รบกวนเวลานอนอันมีค่าของฉันยังไม่พอ ยังทำราคีคาวแปดเปื้อนร่างกายฉันอีกก
  
      คอยดูนะ ถ้าโทรมาอีกล่ะก็ หึ นังแก้วคนนี้แหละ จะเปิดตำราคำด่าจากเจ้าแม่ไฝรุ่งเรือง ระเบิดใส่ให้หูแตกหายหื่นไปเลย ฮี่ย!
 
      อารมณ์เสียวุ้ยยย นอนดีกว่า -__- ZZzzz…
 
      ตอนเช้า~~~~~~
   ฮ้าววว –o-  
   เซ็งว้อยยย สรุปเมือคืนก็นอนต่อไม่ได้ พลิกไปพลิกมาอยู่นั้นแหละ ฮือๆ ทำไมช่วงนี้ดวงไม่ค่อยดีเลยอ่ะ นอกจากจะตกงานแล้วยังต้องมาเจอโทรสัพ แปลกอีก จะมีใคนซวยกว่าแก้วคนนี่อีกมั๊ยเนี่ย นี่ยังดีที่ยังพอมีเงินเหลือเก็บอยู่บ้าง แต่ก็หร่อยหรอแห้งขอดลงทุกวันๆ เอาไปลงทุนเปิดร้านส้มตำยังไม่พอเลยยย~
 
     กลุ้มค้ะกลุ่ม ! ไม่น่าหาเรื่องแยกตัวออกมาอยู่หอพักคนเดียวเลยอ่ะ แถมยังปากดีท้าพ่อกะแม่ว่าท่าภายในสินปีท่าไม่มีเงินแสนกลับไม่ฝากพ่อกะแม่ล่ะก็ ฉันจะยอมกลับไปสืบ ทอดกิจการของวงศ์ตระกลู
  
     เหอะ! แล้วหน้าอย่างฉันเนี่ยนะ จะให้ไปทำงานนำเข้าเคมี ฝันไปเถอะ!!! แต่จะทำยังไงได้ล่ะ เงินแสนนะเหรอ มันไม่ได้หากันได้ง่ายๆนะว้อยย ที่มีอยู่ ณ บัด now ก็คือแสนชอกช้ำกับแสนระกำใจเท่านั้นแหละ  จะเอาเงินแสนที่ไหนไปฝากพ่อกะแม่ล่ะเนี่ย โฮกกกกกกTOT
    ก๊อกๆๆๆ
  
    ใครมาเคาะประตูหว่า
  
    อ้อ! สงสัยคนส่งอาหารล่ะมั่ง พอดีเดินผ่านร้านอาหารเปิดใหม่เลยนะ ได้โบรชัวร์มาเมื่อวาน อ่านเมนูแล้วเกิดหิวขึ้นมากะทันหัน  เลยโทรสั่งมากระแทกปากซะหน่อย เพื่อจะได้ของอร่อยมาเป็นของแถม 
   ฉันจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยนิสนึงงง เพราะยังอยู่ในชุดนอน แล้วหยิบเสื้อแขนยาวมาสวมทับแล้วเดินออกไปเปิดประตู 
   แอดดด~~~~
 
  “เอาราเม็งมาส่งคร้าบบบ”
 
  คนส่งยื่นถุงราเม็งให้ ฉันรีบเอื้อมไปรับ
 
  “ขอบคุนค่ะ ทั้งหมดเท่าไรค่ะ? ><”
 
  “O__o”

  อิตานั่นมองฉันแบบอึ้งๆแล้วไม่ยอมตอบอะไร ฉันจึงรีบก้มลงมองดูเสื้อผ้าตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติรึป่าว
  แต่ก็ไม่มีนี่นา - -

  “เท่าไรค่ะพี่?” ถามย้ำอีกครั้ง เผื่อเค้าจะหูไม่ค่อยดี

  “มิยาบิ”

 “คะ”

 หวา –O- ชื่อนี้อีกแล้วววว มาหลอกหลอนฉันจังเลยนะ ยัยมิยาบิแบะนี่มันเป็นใครกันฟะ -_-? คนสวยอยากรู้จัก?

  “เอ่อ...คือ ขอรายเซ็นหน่อยครับ”

  อยู่ดีๆ อีตานี่ก็ยื่นใบอะไรซักอย่างมาให้ฉันเซ็น แล้วก้มหน้างุดๆ ทำหน้าเขอนอายอย่างกับจะบอกรักฉันอย่างนั้นแหละ ยิ่งทำให้ฉันงงเข้าไปใหญ่เลยอ่ะ

   “ลายเซ็นอะไรเหรอค่ะ?”

  “ลายเซ็นเธอไง มิยาบิ”

  “ฉันไม่ใช่มิยาบิ -_-”

    “เซ็นๆให้หน่อยแล้วกัย นะๆๆ”

  อะไรของเค้าเนี่ยยยย~ เมาเส้นอูด้งหรือไงฟะ อยู่ดีๆ มาขอลายเซ็นฉันซึ่งเป็นบุคคลซึ่งไม่สำคัญของโลก แต่เอาเถอะ เซ็นๆไปก็ได้ ไม่เสียหายซะหน่อย
 
         ขอบคุณสำหรับราเม็งนะค่ะ><!~
         มิยาบิ
 
เอากับเค้าหน่อย........มิยาบิก็บิยาบิ ถ้ามัวชักช้าร่ำไรเดี๋ยวเส้นราเม็งของฉันได้อืดขึ้นไปบนฝาบ้านแน่ๆ

     “ขอบคุณมากครับ”

   นายราเม็งรับกระดาษรายเซ็นปลอมของฉันไปด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะกระโดดโลดเต้นแล้วก็วิ่งหายลับไปซะอย่างนั้น

     เออ ดีเว้ย! เซ็นแกร๊กเดียวห็ได้กินราเม็งฟรี คุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม อิอิ ว่าต่มิยาบินี่ใครกันนะ?
           ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
 ลองอัพให้อ่านกันดูก่อนหนึ่งตอน ถ้าแอนตี้ก็บอกนะค้ะ จะได้ไม่อัพตอนต่อไป
เม้นบอกด้วยน้า ><!~